หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

เลโก้

     สวัสดีครับบบ ผมชื่อเลโก้เป็นพระเอกสุดหล่อของเรื่องนี้ตอนนี้ผมกับไอ่ไมโลกำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนยัยตัวแสบที่ตอนนี้สลบอยู่ข้างผมนี่แหละครับจะว่าไปยัยนี่ก็น่ารักดีนะ ผิวขาว น่าตาจิ้มลิ้มดี ตรงสเป๊กผมเลยแหละผมชักจะชอบยัยนี่จริงซะแล้วสิพูดแล้วผมก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวทำไงได้ล่ะครับนานๆทีจะเจอคนที่ตรงสเป็กแต่ดูท่ายัยตัวแสบจะไม่ค่อยผมแหะ

“แกยิ้มอะไรอยู่คนเดียวว่ะ ไอ่เลโก้”ไอ่ไมโลถามขึ้นเมื่อเห็นว่าผมเงียบ

”ป๊าววว ไม่ได้ยิ้ม”

“เสียงสูงเชียวนะครับไอ่คุณเพื่อน”

“แซวกูอยู่ได้อายน้องแอนบ้างดิว่ะ”

“คิกๆ ไม่ต้องอายหรอกคะ แอนไม่ได้ว่าอะไร”

“เห็นม่ะ หรือแก....ชอบน้องคาราเมลว่ะ” ไอ่ไมโลมองผมแล้วยิ้มเจ้าเลห์

“จะบ้าหรอ คนอย่างฉันเนี่ยนะชอบยัยนี่ไม่มีทาง”

“แต่น้องเขาก็ตรงสเป็กแกทุกอย่างนิหว่า”

“จริงหรอคะพี่เลโก้”แอนถามพร้อมกับยิ้มมาให้ผม

“มันก็ใช่แต่ว่า..พี่ไม่มีทางชอบยัยนี่หรอก”

“แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะว่ะ ฮ่าๆๆ”

“อากาศมันร้อน”ผมพูดพร้อมกับโบกมือให้เหมือนกับอากาศร้อนทั้งๆที่อากาศนั้นเย็นสบาย

“หรอ ว่ะ ช่างเหอะ แอนป่ะไปหาอะไรกินเหอะพี่หิว”

“ก็ดีเหมือนกันคะ พี่เลโก้ไปด้วยกันไหมคะ”

“ไม่ล่ะ พี่ยังไม่หิว งั้นซื้อขนมกับน้ำมาฝากด้วยล่ะกัน”

“โอเคคะ งั้นแอนฝากดูยัยเมลหน่อยนะคะ”

“ได้เดี๋ยวพี่ดูให้”

        แล้วน้องแอนกับไมโลก็เดินออกไปตอนนี้เหลือแค่ผมกับยัยตัวแสบที่นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอะไรเลยสงสัยจะหลับแหะแล้วนอนไปได้ยังไงพื้นก็แข็งคงจะเจ็บหัวน่าดูเมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็ยกหัวยัยตัวมานอนที่ตัวผม

“อือ.” ยัยตัวแสบเอามือปัดผมที่ตกลงมาเหมือนรำคาญ

     ผมจึงช่วยจับผมมาทัดที่หูเผยให้เห็นหน้าของยัยตัวแสบชัดขึ้นกว่าเดิมผมนั่งมองใบหน้าสวยแล้วเอนหลังที่ต้นไม้จนเผลอหลับไปในที่สุด

                                                                                                                                                           End เลโก้

         อื๊ออ ที่ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้วเนี่ยฉันคิดพร้อมกับลุกขึ้นนั่งหันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอยัยแอนหายไปไหนกันนะยัยเพื่อนคนนี้เนี่ยคงจะหาของกินอีกตามเคยนะแล้วทำไมนายเลโก้ถึงมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ จะว่าไปเวลานายนี่หลับก็น่ารักดีนะดีกว่าตอนตื่นซะอีกเราที่ชักจะเพี้ยนแหะ

“นี่นายๆ”ฉันเริ่มเขย่าตัวให้นายนั่นรู้สึกตัว

“ห้าวว~ ตื่นแล้วยัยตัวแสบกี่โมงล่ะเนี่ย”

“11 โมง ว่าแต่ยัยแอนหายไปไหนนายรู้ป่ะ”

“หรอ “ฉันพูดพลางจัดชุดนักเรียนให้เรียบร้อย

“ว่าแต่เธออ่ะ มีแฟนยัง”

“ถามทำไม”ฉันมองนายเลโก้ด้วยความสงสัย

“ก็ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากรู้”

“ยังไม่มีอ่ะ”

“อืมม ไม่แปลกใครเขาอยากเป็นแฟนกับยัยซื่อบื้อเหมือนเธอล่ะ 555”พูดเสร็จนายนั่นก็วิ่งหนี

“นี่ไอ่บ้าหยุดนะ ฉันไม่ได้ซื่อบื้อสักหน่อย” ฉันพูดพร้อมกับวิ่งตามนายนั้นไป

“แบร่ๆๆๆ จ้างก็จับฉันไม่ได้หรอกเธอนิมีกรรมเนอะ ซื่อบื้อไม่พอยังขาสั้นอีกอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”

“หน่อย! ฉันก็ไม่ได้สูงเป็นยีราฟเหมือนนายนิ ชิ!”ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าหนี

“โอ๋ๆ อย่าโกรธน๊า.ดีกันนะๆ ฉันขอโทษ”เลโก้พูดพร้อมกับโอบกอดฉันจากข้างหลัง

“ไม่!”

“ผมขอโทษให้ทำไงถึงจะหายโกรธอ่ะ”แล้วเลโก้ก็เอาคางมาเกยที่ไหล่ของฉันทำไมฉันรู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ

“เออๆ หายแล้วปล่อยได้ยัง”

“จริงอ่ะ”

“อืมม ปล่อยได้แล้ว”

“โอเคๆ ปล่อยแล้ว งั้นเราไปกินข้าวกันป่ะ” พูดจบเลโก้ก้จับที่มือฉันแล้วพาเดินไปที่โรงอาหารแต่หารู้ไหมว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่มองทั้งอยู่ตลอดเวลาด้วยความอิจฉา