อลเวงเพื่อนรักในจินตนาการ

ติก......ติก......ติก.....
เสียงนาฬิกาที่เดินไปตามกาลเวลาในยามค่ำคืน ที่แสนเงียบสงบ กับเตียงขนาดกลาง ที่ฉันกำลังนอนหลับไหลอยู่ใต้ ผ้าห่มผืนใหญ่สีแดงลายมิกกี้เมาส์น่ารัก 
กรุบๆ
"zzZZZ ครอกฟี่ๆ~"
กรุบๆๆ
"zzZZZZZ ครอกฟี่ๆ~ อื่มมม"
กรุบๆๆๆๆๆๆๆ
"zzZZZZZ ครอกฟี่ๆ~ อื่มม เสียงอะรายยย หนกหูวว~" ฉันบ่นพรึมพรำพร้อมกับหยิบหมอนใบใหญ่ข้างตัวมาอุดหู
กรุบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"โว้ยยยยยย เสียงอะไรนักหนาว่ะ!!" ฉันหมดความอดทนจนเด้งตัวขึ้นมานั้งบนเตียงนุ่มๆของตัวเอง แล้วพยายามเบิกตาให้กว้างที่สุดเพื่อจะเสาะหาปัญหาของเสียงนั้นว่ามันคืออะไร แต่ด้วยความมืดสนิดของห้อง ฉันจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปกดเปิดสวิชไฟที่อยู่บนหัวเตียง
ฟรึบ.
แสงไฟในห้องที่มืดมิดสว่างจ้า จนฉันต้องหลี่สายตาเพื่อให้ดวงตาได้ปรับสมดุล แล้วเมื่อฉันหันไปมองตามเสียงนั้นก็พบกับต้นเสียงที่อยู่นอกหน้าต่าง
"อ่ะโด่ - - ก็แค่หน้าต่างปิดไม่สนิด เสียงลมที่พัดใบไม้ปลิวกระทบหน้าต่างเลยดังนี่เอง เสียเวลานอนชะมัดเลยวุ้ย"
พอเห็นแบบนั้นฉันเลยลุกจากเตียงแล้วเดินไปปิดหน้าต่างให้สนิดและไม่ลืมที่จะใส่กลอนล็อคให้เรียบร้อย 
แกร็ก!
"เอ่ะ?"
อาจจะเพราะไม่ได้สังเกตุฉันเลยก้าวขาไปเหยียบเข้ากับเศษขนมที่อยู่บนพื้นเมื่อหยิบขึ้นมาก็พบว่าเป็น ขนมฮานามิ ข้าวเกรียบรวยเพื่อน (มาเต็มๆ555) แต่ที่ฉันสงสัยก็คือฉันไปกินมันตอนไหน ?
กรุบๆๆๆ
เสียงนี้ดังขึ้นอีกครั้ง ฉันเลยมองไปทางหน้าต่างที่ตอนนี้ปิดสนิดแล้วไม่มีการขยับของต้นไม้ ใบไม้ หรือสิ่งอื่นใด จนฉันสังเกตุว่าเสียงนั้นมันดังออกมาจากตู้เสื้อผ้า
ซึ่งด้านหน้าตู้เสื้อผ้ามีเศษขนมฮานามิเลอะเทอะเกลื่อนกลาด ฉันเลยทำใจแข็งหยิบวงเวียนที่วางอยู่บนโต๊ะเอามาไว้เป็นที่ป้องกันตัว
"นั้นใคร!!!"
ฉันทำใจกล้าตะโกนถามสิ่งที่อยู่ในตู้เสื้อผ้า
กรุบๆๆๆๆ
"ฉันถามว่านั่นใคร!!!!!" ฉันตะโกนถามอีกครั้งเมื่อไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเสียง กรุบๆ อยู่อย่างนั้น
"ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้ายถ้าไม่ตอบฉันจะเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเอาสิ่งที่อยู่บนมือฉันแทงให้ตายเลยนะ"
ฉันพูดขู่พร้อมกางวงเวียงออก แล้วจับหันเอาด้านแหลมๆออกนอกตัว ไม่ใช่ว่าฉันกล้านะแต่สถานการณ์ตอนนี้ยังไงฉันจะต้องทำใจแข็งไว้ก่อนถึงแม้ว่าฉันจะกลัวจนตัวสั่นหรือฉี่จะใกล้แตกเต็มทีก็เถอะ
"นั่นใคร!!!!!!!!" 
กรุบๆๆๆ
ฉันถามอีกครั้ง แต่เสียงๆนั้นก็ตอบกลับมาแบบสเต็บเดิม
กรุบๆๆ
"ฉันหมดความอดทนแล้วนะ เฟ้ยย!"
'เอาวะ เป็นไงเป็นกัน' ฉันประมวลผลทุกอย่างที่อยู่ในสมอง แล้วเลือกที่จะเอื้อมมือไปจับไอตัวที่ไว้จับประตู... 1.... 2 ....3 เอาละเว้ยยย!!!
ฟรึบบบบบ..
เมื่อฉันเปิดตู้เสื้อผ้าก็ต้องเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจเพราะสิ่งที่ฉันเห็นก็คือเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ตกกระจุยกระจาย เศษขนมฮานามิตกเกลื่อนกลาดไปทั่วทั้งตู้แต่ที่หน้าตกใจที่สุดคือสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ ตาโตนั้งจ่องหน้าชวนขนลุก โดยในมือมีถุงฮานามิซองใหญ่ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ อาจจะเป็นเพราะมีมือที่ใหญ่และกงเล็บแหลมคมจึงยากเกินกว่าจะล้วงมือเข้าไปในถุงได้
สัตว์ประหลาดตัวโต เอาแต่นั้งจ่องหน้าแล้วยัดขนมใส่ปากเคี้ยวกรุบๆอยู่อย่างนั้น....
"........."
"กรุบๆๆๆ"
"........."
"กรุบๆ"
"........"
"กรุบๆๆๆ"
"....... วะ..ว๊าคคคคคคคคคค!!!! สัตว์ประหลาดบุกโลกแล้วว!!! แม่จ๋าาช่วยด้วย ช่วยลูกด้วยโว้ยย!!"
สมองฉันประมวลผลด้วยความเร็วแสง ก่อนจะรีบวิ่งหนีออกจากห้องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อจะไปยังห้องของแม่
ปังๆๆๆๆ
"แม่ๆ!! เปิดประตูให้หนูหน่อยย!!"
"....zzZZ" อ้ากกกก ฉันอยากจะบ้าตาย สัตว์ประหลาดจะทำลายโลกของเราแล้วยังจะนอนหลับได้ลงอีกหรอ
"แม่ตื่นๆๆๆ แม่ตื่นเร็ว สัตว์ประหลาดบุกโลกแล้ว!!!"
ปังๆๆๆๆ
"....zzZZ"
"โอ้ยยย!! อีแม่!!!!!"
ปังๆๆๆๆๆๆๆ
"ตื่นสิโว้ยยยยยยยยยยย!!!!!!"
ฟรึบบบ 
"มีอะไรรรรรร!!"
"เฮือก! กรี๊ดดดดด เอเลี่ยน!! ช่วยด้วย"
โป้ก!!
"โอ้ย!!"
"ปัญญาอ่อน - -"
"อ้าว แม่หรอกหรอ โห่ เขกหัวหนูทำไมเนี่ย มันเจ็บนะ "
หลังจากที่ฉันเอาแต่เคาะประตู ย้ำว่าแค่เคาะ 555 คุณหม่อมแม่ก็ได้เสด็จออกมาจากห้อง แต่สภาพนี้แบบผู้หญิงเพิ่งตื่นหน้าไม่โบ๊ะ ปากซีด หัวฟู หนำซ้ำที่น่าสะพรึงที่สุดก็คือแม่ไม่มีคิ้ววว -..- แต่เรื่องนี้มันก็คงไม่สำคัญไปกว่ามีสัตว์ประหลาดบุกเข้ามาในห้องนอนอีกแล้วหล่ะ
"อย่ามาไร้สาระมีอะไรก็พูดมา ฉันจะรีบกลับไปนอน" 
"แม่! ในห้องหนูมีสัตว์ประหลาด!!"
"เฮ้ย จริงดิ" (แม่ฉันกับฉันก็เป็นงี้แหละไม่เหมือนแม่ลูกที่ปกติอย่างคนอื่นเค้า 555)
"จริงสิแม่ จะโกหกทำไม"
"อย่างนี้ต้องรีบโทรแจ้งตำรวจแล้วละลูก"
"ตำรวจเค้ารับจับสัตว์ประหลาดหรอแม่?"
"จับแกไปเข้าคุกข้อหาพูดเท็จทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนต่างหากโว้ย"
"ห่ะ? เฮ้ย แม่หนูพูดจริงๆนะหนูไม่ได้โกหกจริงๆ"
"เชื่อก็บ้าแล้วแกอย่างมาปัญญาอ่อนได้มั้ย ไปๆ กลับไปเลยไป เสียเวลาชะมัดเลย"
"ดะ เดี๋ยวสิแม่นะ..."
ปัง
"เฮ้ยยย แม่เปิดประตูให้หนูก่อนนนนT T"
ฉันยังพูดไม่ทันขาดคำ แม่ก็ปิดประตูใส่หน้าฉันดังปัง ฮรือออ แล้วทีนี้ฉันจะทำยังไงดี หรือเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันมาจากที่ว่า ฉันกลายเป็นโรคประสาท?