ตัวผมกับโลกต่างมิติทีไม่ได้อยากจะไปเลยสักนิด

[ เลเวล อัพ ]

อยู่ๆก็มีเสียงดัง กริ๊ง ดังขึ้นมาในหัวของชินพร้อมกับ คำว่า   [เลเวล อัพ]

“เกิดอะไรขึ้นนะ ?”

ผมทำหน้าเหลอหลาตกใจ พร้อมกับคำถามที่ถาโถมเข้ามาอยู่ในหัว ว่า  ‘มันคืออะไร'

’ปุ่มไ

อค่อน ตกใจ ถูก เด้งขึ้นมา ปรากฎที่บริเวณด้านหน้าของผมอย่างได้จังหวะ ด้วยความ สงสัยที่ว่ามันคืออะไรกันแน่ชินจึงใช้นิ้วชี้ กดมันลงไป

<< ชิน >>

อาชีพ : ตัวประกอบฉาก

คลาส : (ยังไม่ระบุ)

เผ่าพันธ์ : ???????    เพศ : ชาย

เลเวล : 3

พลังโจมตี : 17   +(ค่าความสามารถดั้งเดิม)

พลังป้องกัน : 8+(ค่าความสามารถดั้งเดิม)

ความว่องไว : 25 +(ค่าความสามารถดั้งเดิม)

พลังเวทย์ :15

โชค : -

พลังพิเศษ : %&#%#@$

สกิลส่งผล

- เข้าใจภาษา 

- มองเห็นในที่มืด 

- ตรวจสอบขั้นต้น

- ลดระดับตัวตนลง

ฉายา : ไอ้หน้าเต้าหู้แกงจืด

“เฮ้ยนี่เเม่ง บ้าอะไรวะเนี้ย ??” ชินอุทานออกมาเสียงหลง

ถึงตัวชินจะไม่ได้ใช้ชีวิตปกติแบบเด็กทั่วๆไปมากนักก็เถอะ

แต่ชินเองก็เคยเล่นเกมส์ MMORPG มาแล้วเหมือนกัน

เพราะฉะนั้นเขาเลยค่อนข้างประหลาดใจกับสเตตัสของตัวเองพอสมควร

อาชีพตัวประกอบฉาก นี้มันคืออาชีพอะไรกันแน่ไม่เคยพบเคยเห็นเลยจริงๆนะเอ๊ะเดี๋ยวก่อนมันเป็นอาชีพจริงๆรึ แล้วไหนจะ ฉายาไอ้หน้าเต้าหู้แกงจืด อะไรนี้อีกนะ โชคมันก็ไม่มีเลย แถม ยิ่งกว่านั้น เผ่าพันธ์ นี่ ถึงขั้นไม่รู้เลยเรอะ

ดูยังไงฉันก็เป็นมนุษย์เพศชายนะเว้ย

มนุษย์เพศ ชายนะ

นี่ ผมควรจะตบมุขไหมวะเนี้ย ? ชักจะไม่แน่ใจแล้วสิ

ชินยกมือขึ้นเกาศีรษะด้วยความเหนื่อยใจ หลังจากที่กดปุ่มไอค่อน ตกใจ แล้วมี บางอย่าง ที่ คล้ายกับ หน้าจอ สเตตัส อย่างในเกมส์ขึ้นมาแทน

พูดได้เลยนะว่า ตอนแรกที่ เห็น ก็เกือบจะทรุดไป กับพื้นเลยเหมือนกัน แต่พอหายใจเข้าลึกๆ ทำตัวให้ผ่อนคลาย จนใจเริ่มเย็น ก็เลยมี สติพอที่จะไม่เป็นแบบนั้น

นี่ผมคิดว่าผมเป็นคนใจเย็นแล้วนะ แต่พอมาเจอเรื่องแบบนี้เข้ากับตัว...

โทษทีเหอะ ใจเย็นไม่ลงจริงๆแล้วถ้ามันเป็นระบบ สเตตัสแบบนี้ ทำไม ถึงไม่มี main menu ให้ log out ละวะครับ

อ๊ะ จริงสินะ ที่นี่คือโลกใหม่ ไม่ใช่  ว่าเราไปติดในเกมส์ ซะหน่อยนี่นะ

เพราะยัยเทพธิดานั้น ไม่ได้อธิบายอะไรเลย เกี่ยวกับโลกใบนี้มาให้เลยสักนิด

สุดท้ายแล้วผมก็คงจะต้อง หาข้อมูลทั้งหมดด้วยตนเองสินะ และตอนนี้ไม่มีใครให้ถามเพราะฉะนั้นต้องคิดเอาเองก่อนละ

จากการ สันนิฐานเบื้องต้น ผมคิดว่า โลก ใบนี้ เป็นโลกที่ น่านะดู คล้ายคลึงกับ เกมส์ RPG ระดับสูง ในโลกเก่าของผม มันต้องเป็นโลกที่มีทั้งเวทย์มนต์ และ มอนเตอร์ ไม่ผิดแน่

ถึงแม้จะยังไม่เห็นเวทย์มนต์ ด้วยตาตัวเองแต่อย่างน้อยๆ  มอนเตอร์ ผมก็เห็นด้วยตาของผมมาแล้ว (ก็ฆ่ามันไปกับมือนี่นา)

สรุป แล้วมันคงจะเป็นโลกที่ อันตรายแบบสุดๆไปเลยละ อ่า..อยากกลับบ้านเก่าจัง

และการที่ผมถูกส่งมายังโลกใบนี้มันมีเหตุผล อะไรกันแน่ ?

หรือถูกส่ง มาเพียงเพราะดันไปช่วยชีวิตคนที่จะต้องมาเป็นผู้กล้าในโลกนี้เลยถูกส่งมาแทนที่อย่างงั้นเหรอ

เราจะต้องเป็นผู้กล้าแทนงั้นรึ บ้าน่า ไม่เอาด้วยหรอกนะเว้ย 

ผมยืนปั้นสีหน้ายากๆ และใช้ความคิด

แม้จะมองดู สเตตัส ซ้ำแล้วซ้ำอีก ก็คิดว่ามันน้อยไปหรือเปล่าสำหรับคนที่มาจากต่างโลกแบบผม

สเตตัสกากๆแบบนี้จะเอาอะไรไปช่วยโลก ละ

ถ้าเป็นใน ไลท์โนเวล ที่เคยยืมเพือนร่วมงานอ่านละก็ ปกติแล้วคนที่มาจากต่างโลกจะต้องมีพลังพิเศษ หรือ ค่าพลังที่สูงกว่าปกติแท้ๆ

แต่เรื่องนั้นก็ทำได้แค่คิด เพราะ สเตตัสของผมมันต่ำซะเหลือเกิน 

แต่พอลองเปลี่ยนความคิดดู  มันก็อาจจะเป็นไปตามกลไกของเลเวลของมัน

ผมเพิ่งจะเลเวล 3 เองนี่นะ ก็ไม่ได้ ไม่พอใจอะไร มากมายนัก เพราะงั้นปล่อยมันผ่านไปก็ได้ ส่วนไอ้เรื่อง ผู้กล้านะปล่อยให้คนอื่นเขาทำไปแล้วกัน

แต่มีแค่เรื่องนึงที่ยังทำใจ ปล่อยผ่านไม่ได้ ชื่ออาชีพ กับ ฉายานี่มัน ได้มาจากที่ไหนวะ ?

" ตัวประกอบฉากอะไรวะครับ  ไอ้หน้าเต้าหู้ แกงจืด อะไรนี่ หน้าตาฉันดู จืดขนาดนั้นเลยรึยังไง"

ผมบ่นออกมาด้วยน้ำเสียง สุดเซง ราวกับ ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องคอขาดบาด ตาย จนตัวเองเกือบจะลืมเรื่องที่ตัวเองพึ่งจะฆ่า ลิซาร์ดแมนไปซะแล้ว ก็คนมันรับไม่ได้นี่หวา

ถึงแม้จะพูด เองก็เถอะ แต่ผมก็ค่อนข้างที่นะมั่นใจในหน้านราอันหล่อเหลาของตัวเอง อยู่พอสมควร

ใบหน้าสันทัด ได้รูป ของหนุ่มหล่อ ผิวขาวเหลือง หุ่น ดี จากการฝึกฝนและ การเล่นกีฬา  ส่วนสูงที่ดู ไม่สูงไม่เล็กจนเกินไป กับสีผมสีดำคลับ ตามแบบฉบับคนเอเชีย  และดวงตาสีแดง ราวกับ เปลวเพลิง ที่ดูเป็น เอกลักษณ์

เพราะอย่างงั้น การที่มี อาชีพ ตัวประกอบ ฉาก และ ฉายา ไอ้เต้าหู้แกงจืด เนี้ย ก็ทำให้รู้สึกหดหู่เอาเรื่องสุดๆ ไปเลย

ขณะที่กำลัง หมด อารมณ์ และทำหน้าเหมือนคนป่วยทางจิต แววตาก็ กลายเป็นไร้วิญญาณ ราวกับดวงตาของปลาที่ตายแล้ว

เสียงท้องร้อง ก็ดังขึ้น

เพราะอยู่ๆ ก็ ตายและ โดน ส่งมายังต่างโลก ทำให้ลืมไปเลย ว่า ตัวเองกำลัง หิว อยู่

"จริงด้วยสิ ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องของเราเลยนี่"

เพราะออกแรงมาตั้งนาน จะหิวมาก จนท้องร้องเหมือนปีศาจคำราม ก็คงไม่แปลก

หิวชะมัดเลยแหะ

" แถวนี้ ก็ไม่เห็น ท่าว่าจะมีใคร ผ่านมาซะด้วยสิ นี่ฉัน จะต้องอดตายตรงนี้รึเนี้ย "

ผมบ่นออก มา หลังจากที่กวาดสายตามองไป รอบตัวแล้ว แม้จะยังคงรู้สึกเซงอยู่ แต่ก็ไม่อยากต้องทนหิวต่อ

ผมคิดที่จะเดินไป ทางถนนที่ อยู่ด้านซ้ายมือ

มันน่าจะเป็นความคิดที่ดีนะ

ลิซาร์ดแมน เป็น มอนเตอร์ และมันมาจากทาง ขวามือ มอนเตอร์ มันคงไม่มาจากทางที่มีเมืองตั้งอยู่ หรอก

ด้วย ทฤษฎี ที่คิดเอง เออเองทำให้ ตัดสินใจ เลือกที่จะเดินไปทางซ้ายมือ

เอาน่าอย่างน้อยก็คิดว่า มันคงดีกว่าต้องมานั่งอด ตาย อยู่ตรงนี้

แถม ไอ้ตัวผมก็ชักจะรักษา สภาพ จิตใจ ที่ ต้องมานั่ง คุยกับ ตัวเอง และ มโน ข้อมูล ในโลก ที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่ไหวเต็ม ทนแล้วด้วย

" ดีละ ลุยโลด "

ผมกำหมัดแน่น และ ก็เดินมุ่งหน้าไปยัง เส้นทางที่ตนคิดไว้

โดยปล่อยให้ ศพของลิซาร์ดแมน ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม  ไม่ไปไหน พื้นที่ บริเวณ รอบๆ นั้น เต็มไปด้วย เศษหิน เศษ ไม้ และร่อง หลุม ขนาดใหญ่ ที่เยอะ จนนับไม่ได้ที่เกิดขึ้นจากการต่อสู้

อย่างไม่ใส่ใจ