Don't lie to me อย่าหลอกกันนะ! ถ้านายจะรัก

 -คฤหาสน์ของราเชล 12:30pm-

ก็อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันค่อยๆลุกขึ้นนั่งช้าๆ ใครบังอาจมาปลุกฉันจากห้วงนิทราอันแสนสุขห้ะะะ?! แล้วทำไมมาเคาะประตูแต่เช้าเนีย(- -) [เที่ยงครึ่งคือเช้ามากกก?]

"Hello! เมื่อวานเป็นไงบ้างง(>.<)"

เมลอนเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับน้ำเสียงเจี๊ยวจ๊าว คุณพระ อะไรจะมีความสุขแฮปปี้กับชีวิตอะไรขนาดน้านนน แล้วฉันจะอธิบายเรื่องอีตาเซ็ทนั่นกับเลมอนยังไงดีล่ะ ฮือออTT_TT

"เลมอน คืองี้นะ..."

"เธอไม่ต้องพูด! ฉันเข้าใจ คงจะสวีตวี๊ดวิ้ววกันทั้งวันเลยล่ะสิ แหมๆๆ อิจจจจ(>^<)"

อิจกะผีน่ะสิยะ(=.=) เห้ออออ ช่างไม่รู้อะไรบ้างงเลยยยยยย ในความคุ้นเคย...(พอๆ-.-)

"เลมอน ฟังนะ คือเมื่อวานคนที่อยู่ในห้องนั้น ไม่ใช่เคลล์!"

"แล้วใคร?แม่บ้าน?รปภ?...สาวอื่น?!"

"ไม่ใช่ย่ะ-O-"

"แล้วใครล่ะะ"

"ผู้ชาย...แปลกหน้า"

"ฮ้ะะะะะะะะOoO"

เลมอนทำท่าตกใจเหมือนไปเหยียบรังไข่ปลาคาร์เวียร์ ฉันเลยเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้น จนถึงตอนที่...อีตานั่นทำหื่นใส่ฉันด้วย ต้องฟ้องงงง

"งั้นแสดงว่า...แผนที่วางไว้ก็กลายเป็นว่าไปอ่อยเจ้านั่นแทน แล้วไอ้คนที่ชื่อเซ็ทอะไรนั่น ก็คิดจะเขมือบเธอน่ะสิ"

"คงงั้นมั้ง แต่เธอเนีย เค้าอาจไม่ได้คิดจะถึงขั้นเขมือบฉันก็ได้ มโน"

"โหยยยยย ยัยใสซื่อโลกสวย เธอใส่ซีทรูบางเฉียบ แถมปิดตาเดินไม่รู้อิโหน่อิเหน่เข้าไปในห้องผู้ชายสองต่อสองแบบนั้น ผู้ชายแท้ๆที่ไหนเขาจะไม่คิดจะเขมือบเธออ"

แล้วใครที่ไหนคิดที่จะจับฉันใส่ชุดนั้น แถมผ้าปิดตาบ้าๆนั่นอีกล่ะ ห้ะ( -_-)ตอบบบบ

"แต่ยังไงก็แล้วแต่ ฉันคงไม่เจออีตาบ้านั่นเป็นครั้งที่สองหรอก ถ้าเจออีกก็บ้าแล้วแหละ!" ฉันพูดก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเป็นชุดอาบน้ำ

"ก็ไม่แน่น้าา โชคชะตาอาจนำพาก็ได้:P"

"ปากเสียเหอะ:("

"แล้วนี่เคลล์ไปไหนซะล่ะ หายไปเลยหลังจากทะเลาะกับเธอหนิ?"

จู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรที่แหลม..และคมเหลือเกิน มาทิ่มแทงที่หัวใจ นั่นสิ...ทำไมเขาไม่บอกฉันล่ะว่าไปไหน ติดต่อก็ไม่ได้ หรือเขาจะโกรธฉันมากจริงๆ...

"ราเชล..ขอโทษนะที่ฉันถามแบบนั้น แต่ฉันแค่อยากให้เธอจัดการเรื่องนี่ก่อนที่มันจะสายเกินไป"

"ไม่เป็นไรหรอกเมลอน ฉันรู้ว่าเธอหวังดี แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าเค้าหายไปไหน"

'I want nobady nobady but youuu I want nobady nobady but youuu' จู่ๆเพลงรอสายเพลงโปรดของฉันก็ดังขึ้น ดึงฉันกลับจากห้วงของภวังค์ เห้ออออ เศร้าT_T 

แล้วนี่เบอร์ใครเนีย-_-?? ปกติไม่มีใครโทรหาฉันนอกจากยัยเมลอน พี่สาว แม่ แล้วก็เคลล์เท่านั้นแหละ 

"ฮัลโลค่ะ"

"สวัสดีครับ...ยัยคุณหนู:)"

เสียงแบบนี้...ยียวนแบบนี้ แฝงกวนประสาทแบบนี้ อย่าบอกนะว่า...

"นะ..นาย อีตาเซ็ท?!"

"ไม่สุภาพเลยนะ เคยสอนเรื่องมารยาทไปแล้วไม่ใช่เหรอยัยกระต่ายก้าวร้าว"

"แล้วนายเอาเบอร์ฉันมาได้ยังไง!"

"ความลับ เอาเป็นว่า แค่แวะมาทักทาย เจอกันคืนนี้นะครับ:)"

เป็นคำพูดแบบยั่วโมโหฉันที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา อยากจะจับไปบดกับเครื่องบดกระดูกควายแล้วเอาไปถ่วงน้ำให้รู้แล้วรู้รอดซะเลยซะเลยยยยยย(+_+)[เถื่อนนะเธอ- -...]

"อุ๊บส์...คุยอะไรกันเหรอจ๊ะ"

"เมลอน เมื่อกี้จู่ๆ ตานั่นก็บอกว่า เจอกันคืนนี้แล้วก็ยั่วประสาทฉันแล้วตัดสายไปเลย ฉันไม่เข้าใจ.... "

จู่ๆประตูห้องของฉันก็เปิดขึ้น แท่นแท้นนนนนน ท่านแม่ของฉันผู้นี้นั่นเอง-.-

"ราเชลไปแต่งตัวได้แล้ว"

"ทำไมคะแม่?"

"เดี๋ยวเราจะไปงานเต้นรำคืนนี้ไงลูก"

"อะไรนะคะ-O- งานเต้นรำนั่น มีคืนนี้เหรอคะ"

"ก็ใช่น่ะสิลูก คิดว่าคืนไหนล่ะ ไปเตรียมตัวได้แล้ว หนูเลมอนจ้ะ เมื่อกี้คุณแม่หนูโทรมาบอกว่าไปเตรียมกัวเหมือนกันนะจ้ะ"

"ได้ค่ะคุณน้า เดียวเลมอนไปนะคะ^ ^"

"จ้ะ รีบอาบน้ำเร็วเข้าราเชล เป็นสาวเป็นแซ้ อาบน้ำตอนหัววัน"

จึ้ก!?...เจ็บ อีกแล้ว( . .) แม่ฉันทิ้งระเบิดก่อนจะปิดประตูออกไป เห้ออออ แต่ อย่าบอกนะว่า คืนนี้ที่อีตานั่นหมายถึง คือ...

"ฉันว่า เธอคงไม่ต้องสงสัยกับคำพูดของเซ็ทแล้วล่ะ คิๆ"

"อีตานั่นคงจะไปงานนี้ด้วยแน่เลย"

"ถูกกก ฮ่าๆๆๆ"

ม่ายยยยยยยยยยยน้าาาาาาาาาาT^T