ลิขิตรัก

อาสาสมัครกู้ภัย คืองานที่ผมรัก  ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ช่วยคนเจ็บให้ปลอดภัย โดยที่ผมไม่ต้องการอะไรตอบแทน จนวันหนึ่ง ผม...ได้ช่วยเหลือเธอแะได้ใช้ชีวิตอยู่กับเธอระยะหนึ่งทำให้ผมรู้สึกว่า  นอกจากการเป็นอาสาสมัครแล้วก็มีเธอคนนี้ที่ทำให้ผมมีความสูขที่สุด

    " เอาไงกับกับคนเจ็บดีวะ ติดต่อญาติไม่ได้เลย" พี่ต้อมเป็นรุ่นพี่ในมูลนิธิและเป็นหัวหน้าชุดของผมพูดขึ้น
"  งั้น เดี๋ยวผมรับเป็นเจ้าของไข้เองพี่  "
 " เฮ้ย !!!  ได้ไงเดี๋ยวพี่รับเอง"  พี่ต้อมพูดด้วยความที่ตนเป็นหัวหน้าชุด
" ไม่เป็นไรหรอกพี่  ผมไม่มีภาระอะไร  มีมีภาระเยอะกว่าผม"   ผมรีบชี้แจงเพราะผมรู้ว่าตอนนี้พี่เค้าต้องใช้เงินเยอะเพาะลูกกำลังจะเข้าโรงเรียนผมจึงรีบออกหน้ารับแทน
" เออ  เออ  พี่ขอบใจมาก จะได้หมดห่วงไปอีกเรื่อง "
"ครับ" ผมตอบรับด้วยความเต็มใจ "   
" เฮ้ย  เหนื่อยกันมามากแล้วไปพักกันเถอะพวกเรา" พี่ต้อมเอ่ยขึ้น
เธอนอนพักอยู่โรงบาลเป็นเวลา สามวันเต็มโดยมีผมไเยี่ยมทุกวันโดยที่ผมไม่รูแม้กระทั่งชื่อของเธอเลย  แต่ผมกลับรู้สึกสงสารและเห็นใจเธอที่เธอไม่มีใครในวันที่ สี่ หมอโทรมาที่บ้านผมบอกว่าให้มาที่โรงบาลด่วนเธอฟื้นแล้วผมจึงรีบรุดไปที่โรงพยบาล
" เธอ ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมคับ คุณหมอ "
" ร่างกายภายนอกเธอปกติแล้วครับ แต่ สมองเธอรับการการกระทบกระเทือนอย่างแรงจึงทำให้เสียความทรงจำไประยะหนึ่ง"
" เธอจะหายเป็นปกติมั้ยครับ "
" หมอยังให้คำตอบไม่ได้ครับบางทีคนไข้อาจจะแค่เสียความทรงจำแค่ชั่วคราว  "
" แล้วผมมีอะไรที่จะพอช่วยเธอได้บ้างครับ" ผมถามหมอด้วยความเป็นห่วงเธอ
" คุณต้องพยายามพูดหรือพาเธอไปในสถานที่เก่าๆที่เธอเคยอยู่หรือเคยไป"   
"คุณหมอคะ มีเคสผ่าตัดด่วนค่ะ"  พยาบาลสาวพูดพร้อมกับเดินมา หมอจึงรีบเดินตามพยาบาลไป
ผมจึงเดินเข้าไปหาเธอ  เธอลุกจากเตียงไปยืนที่หน้าต่างห้องผู้ป่วยเมื่อผมเปิดประตูเข้าไปเธอตกใจเล็กน้อย
" คุณเป็นใคร "
 เธอเอ่ยถามขึ้นแต่ในน้ำเสียงที่ค่อนข้างระแวงกลับมีความไพเราะน่าฟังอยู่ไม่น้อย
" ผมชื่อก้อง ครับ   ผมเป็นอาสาสมัครกู้ภัยที่ช่วยคุณในวันที่เกิดเหตุ และเป็นเจ้าของไข้คุณ"
สีหน้าเธอจึงเปลี่ยนจากความสงสัยเป็นรอยยิ้มที่อ่อนหวานและนุ่มนวลน่าประทับใจยิ่งนัก
" ฉันขอบคุณ คุณก้องมากนะคะที่ช่วยฉัน"
" ครับ แล้วคุณพอจะจำอะไรได้บ้างหรือยังครับ"
เธอมองหน้าผมอย่างครุ่นคิดและส่ายหัวช้าๆ
" แล้วคุณชื่ออะไร" ผมถามเธอต่อ"
แล้วผมจะทำยังไงกับเธอดีนะ   หมอก็ให้กลับบ้านแล้วถ้าอยู่โรงบาลต่อค่าใช้จ่ายคงเยอะพอดู จะส่งเธอกลับบ้านเธอก็ดันจำไม่ได้
" งั้นเอางี้นะ  คุณไปอยู่บ้านผมก่อน คุณจำความได้เมื่อไหร่ก็บอกผมเดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่บ้าน "
เธอยิ้มอีกครั้งเป็นการแสดงออกว่าเธอขอบคุณ  ระหว่างทางที่ขับรถกลับบ้านผมพยายามถามเรื่องเกี่ยวกับตัวเธอแต่ดูเหมือนมันจะล้มไม่เป็นท่าเพราะเธอจำอะไรไม่ได้เลย