Chooses the .... ผู้ถูกเลือก...

บทนำ

       “โอ่ยฝนมาตกอะไรตอนนี้นะ” ฉันเพิ่งทำโครงงานเสร็จนะค่ะแล้วตอนนี้ก็เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้วด้วย ถ้ากลับบ้านไม่ทันมีหวังตายแหงๆ แม่บ่นชัวร์ ฉันหันซ้ายทีขวาทีก็ไปเจอกับเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกันกำลังเดินมาทางที่ฉันยืนอยู่

       “ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ” ลิต้าที่อยู่กลุ่มเดียวกันเอ่ยปากพูด ด้วยท่าทางที่เป็นมิตร

       “อืมใช่เรากำลังยืนรอรถเมล์อยู่นะ” ฉันตอบกลับไปแล้วยิ้มให้ แล้วเธอก็ทำหน้าคิดอยู่นานก่อนจะพูดว่า

       “งั้นเราไปส่งบ้านไหม ฝนก็เริ่มตกหนักแล้วด้วย แถมนี่ก็หนึ่งทุ่มแล้วด้วยไม่ค่อยมีรถมาหรอก” ฉันคิดอยู่นาน ไม่เป็นไรหรอกมั้งเดี๋ยวยืนรอดีกว่า เกรงใจเธอ

       “เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็มีรถมาแล้วละ”

       “อืม...งั้นหรอ งั้นถ้าไม่มีรถมาโทรหาเรานะ” เธอพูดแล้วยิ้มให้ฉันอีกครั้ง

       “จ้า”ฉันยิ้มแฉ่ง

       “บายนะจ้ะ” เธอโบกมือให้ฉันแล้วยิ้มให้ฉันอีกแล้ว(ยิ้มบ่อยจริง) ถ้าฉันเป็นผู้ชายฉันคงละลายแล้ว

       ฉันยืนรอ ร้อ รอ อีกสักพักก็เหมือนจะไม่มีวี่แววของรถเมล์จะมาโผล่ตรงหน้าเลยสักนิด เห้ออออออ... โอ๊ะ!!!ฉันโทรหาลิต้าดีกว่า ฉันหยืบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกดหาเบอร์ลิต้า แต่ เอ…?? ทำไมไม่มีละ เฮ้ย!! ฉันลืมไปว่าฉันเพิ่งซื้อโทรศัพท์มาใหม่ แถมยังไม่ได้ใส่ซิม แล้วก็ยังไม่ได้เมมเบอร์เพื่อนคนไหนไว้เลย อ๊ากกก!!นี่ถ้าฉันซื้อมาแล้วเอาซิมจากเครื่องเก่ามาใส่เครื่องนี้ก็คงไม่โชคร้ายขนาดนี้หรอกนะ ไม่น่าขี้เกลียดเลย (ทำไมบังเอิญจังอ่ะไรท์เตอร์ ->ไรท์ : เอ้า!! ก็นี่เป็นนิยายนิ ->รีน่า : อ่อค่ะๆ)

       ฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อจะโบกรถกลับบ้าน แต่พอฉันหันหน้าเข้าไปทางรั้วโรงเรียนก็พบกลับรุ่นพี่มาร์ชที่อยู่ชมรมบาสเข้า แถมรุ่นพี่คนนี้นะเป็นคนที่ฮอตที่สุดโรงเรียนเลยก็ว่าได้ เรือนผมสีดำยาวละต้นคอ ปากสีแดงระเรื่อ ดวงตาเจ้าเสน่ห์นั้นทำให้คนตกหลุมรักไปนักต่อนักแล้ว สรุปแล้วคือเพอร์เฟ็คทุกอย่าง ตอนนี้ฉันยืนเกาะรั้วกำแพงโรงเรียนแล้วโดดดึงๆ เหมือนคนบ้าเลยแฮะเรา แต่คงไม่เห็นหรอกมั้งเพราะตอนนี้ฝนตกแรงมากขนาดนี้คงจะมองไม่ค่อยชัดกันนะแหละ โอเคฉันกลับมายืนถือร่มเหมือนเดิมหวังว่าคงจะได้กลับบ้าน แต่จู่ๆก็มีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นกลับฉัน

      ฉันได้ยินเสียงรถกำลังขับออกมาจากโรงเรียนพอฉันหันหน้าไปเท่านั้นแหละ         

       พรึบ !!

       ซ่า !!

      เฮ้ย!!ร่มฉันกระเด็นไปนู่นแล้ว แถมยังโดนรถคันนั้นเหยียบน้ำกระเด็นใส่อีก บ้าไปแล้ว ฉันหันไปที่รถที่เพิ่งเหยียบน้ำกระเด็นใส่ฉัน คนที่เหยียบน้ำใส่ฉันนะคือ รถของพี่มาร์ช  ฉันโกรธล่ะนะ สูง ขาว หล่อ (เอิ่มนั่นคำด่ารึป่าวจ๊ะรีน่า) ไม่น่าทำกันได้ลงคอ เหอะ!!รู้จักฉันน้อยไปแล้ว ฉันวิ่งตามไปที่รถเพราะว่ารถกำลังจะโค้งออกจากประตูโรงเรียน มันเป็นช่วงที่ต้องชะลอรถ ทำให้รถช้าลง ฉันปารองเท้าไปที่รถพี่มาร์ชผลปรากฏว่า โดนหลังคาค่ะ

      ฉันรีบวิ่งไปเก็บรองเท้าทันที พอฉันกำลังจะเตรียมเดินหน้าปุ๊ปก็รู้สึกเหมือนอะไรมันรั้งฉันไว้พอฉันหันไปดูเท่านั้นแหละปรากฏว่า พี่มาร์ชจับมือฉันอยู่

      “นี่เธอทำแบบนี้แล้วคิดว่าจะหนีไปได้งั้นหรอ” เขาพูดพร้อมทำหน้ายักษ์ใส่ฉัน

      “เหอะ ก็สมควรโดนไม่ใช่หรอค่ะ ขับรถเหยียบน้ำกระเด็นใส่คนอื่นแบบนี้” ฉันก็ตอกกลับเป็นนะ คิดว่าใหญ่มาจากไหนกันละ

      “แล้วใครบอกให้เธอมายืนเซ่อซ่าแบบนี้ละ ยัยบ้า!!” ฉันจ๋อยเลยค่ะ เถียงอะไรไม่ออก เออเนอะทำไมฉันไม่ไปยืนไกลๆ แต่เอ๊ะ!!ตอนนี้ก็ทุ่มกว่าๆแล้วต้องเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาส

      “เอ่อ...รุ่นพี่ค่ะ” เขาทำหน้าเหมือนโดนฉันตดใส่หน้า ก็อยู่ดีๆฉันไปเรียกเขาแบบรุ่นพี่ค่ะ รุ่นพี่ขา แบบเนี้ย ก็ตอนนั้นฉันยังด่าเขาฉอดๆอยู่เลย

     “อะไรของเธอ?จะมาไม้ไหนอีกละเนี่ย” เขาปล่อยมือแล้วก็จ้องหน้าฉันแบบงง งง

      “คือ...ไปส่งฉันที่บ้านหน่อยสิค่ะ!!” ฉันตะคอกใส่เขา แล้วก็เดินไปเกาะแขน

      “ไม่” เขาสะบัดมือแล้วก็เริ่มเดินไปที่รถของเขา ฉันไม่ยอมหรอกฉันวิ่งไปดักหน้าเขาเอาไว้

      “นะค่ะนะ” ลูกไม้นี้อาจทำให้ใจอ่อนก็ได้ คือทำหน้าแอ๊พแบ๊วเอาไว้

      “ไม่ก็ไม่สิ” เขาขึ้นรถแล้วขับรถออกไปทันที

      “ไอ้คนใจดำ ไม่ง้อก็ได้” ฉันจะยืนรอแบบนี้จนกว่าจะทีรถมาล่ะกัน สักพักฉันก็ได้ยินเสียงรถกำลังมาทางนี้ คราวนี้ฉันยืนหลบล่ะนะ(ฉันกลัวโดนน้ำกระเด็นใส่อีกค่ะ)

     “จะรีบขึ้นก็ขึ้นมา” เขากลับมาแล้ว เย้ๆๆๆ

     “ค่ะ ค่ะ” ฉันยิ้มแฉ่งค่า ฉันเดินไปเปิดประตูรถข้างหลังแต่ยังไม่ทันที่จะได้หย่อนก้นลงก็มีเสียงดุมาอีกว่า

     “ฉันไม่ใช่คนขับรถของเธอนะ มานั่งข้างหน้าสิ เธอนี่ทำฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่เรื่อย”

     “ขะ...ขอโทษค่ะ” ทำไมต้องดุด้วยเนี่ยก็ยังไม่แก่นี่นาบ่นจริงบ่นจัง

    เงียบค่ะในรถเงียบมากไม่มีใครที่จะเอ่ยปากพูดมาเลย จนกระทั่ง

      “บอกทางฉันด้วย”

      “ตรงไปแล้วเลี้ยว ซ้ายสามรอบ ตรงหนึ่ง ขวาหนึ่งค่ะ” ฉันสั่งเหมือนตอนไปกินก๋วยเตี๋ยวเลยค่ะ 555 แต่เขาไม่ขำแฮะแค่หันมาแล้วทำหน้าเย็นชาใส่ บ้านเขาขายน้ำแข็งใช่มั้ยเนี่ยถึงได้ทำเย็นชาสะได้ใจไปเลย

     “ถึงแล้ว” รถหยุดแล้วฉันก็ลงจากรถแล้วหันมาขอบคุณเขา

     “ขอบคุณนะค่ะ กลับบ้านดิ....บรื้นนนนนน” ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ เขาก็ขับรถหนีฉันสะแล้ว

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

       นี่เป็นเรื่องแรกที่แต่งค่าาาาาาาาาาาาาาา จะพยายามทำให้ดีที่สุด แต่งให้เข้าใจที่สุด ถ้าซ้ำกับใครก็มาบอกได้นะค่ะ เดี๋ยวจะเลิกอัพทันทีเลยค่ะ แต่ถ้ามันไม่เหมือนเราก็จะอัพต่อจนจบเลยนะ ^^ แล้วก็ผิดตตรงไหนก็ติชมได้เลยนะค่ะ เดี๋ยวจะเเก้ให้ใหม่ค่ะ