Mistake love อลเวงรักฉบับมโน
เขียนโดย 
MImn
วันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.30 น.
แก้ไขเมื่อ 13 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 17.39 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) ตอนที่2 : เสียงปริศนา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 2
ฉันตัดสินใจที่จะเดินตามเสียงปริศนานั้นไป เสียง ดนตรีไทยปริศนานั้น ก็ยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง แต่ เรากับไม่มีทีท่า ว่าจะพบต้นเสียงปริศนานั้นง่ายๆ ทั้งๆที่ เราก็เดินมากันซักพักแล้ว บรรยากาศ รอบตัวตอนนี้ก็ เย็นยะเยือกแปลกๆ ไม่มีเสียงอะไรรอบข้างเลย นอกจากเสียงดนตรีไทย กับ เสียงฝีเท้าของพวกเรา บรรยากาศ มันเหมือน ในละครหลังข่าวก่อนที่ผี จะโผล่ออกมา ส่วน เบ็นแซ็ก ก็ยังคงเดินเชิดหน้าเดินไปเรื่อยๆโดยไม่สังเกต ความผิดปกติ อะไรเลย ด้วยซ้ำ
“นี่ ฉันว่ามันแปลกๆนะ พวกเราเดินมาซักพักแล้วไม่เห็นจะถึงซักที ไม่เห็นมีใครเดินสวนออกมาด้วยซ้ำ ฉันว่ารุ่นพี่คงไม่มาตั้งฐานไกลๆลึกๆแบบนี้หรอกน่า“
นายเบ็นหยุด เดิน และตวัดสายตา มามองฉัน อย่างรำคาญ
“ถ้ากลัวก็เดินย้อนกลับไป ไม่ต้องมาทำให้ฉันเสียเวลากับเธอด้วย“
“ฉันไม่ได้กลัว(มั้ง)!!!! ฉันแค่จะบอกว่ามันแปลกๆที่เราไม่เจอ ปลายทางซักที “
“ เหรอ แต่สิ่งที่เธอพูดมันเหมือนเป็นข้ออ้าง ของคนขี้ขลาด กับ ขี้เกียจ“
“ไม่เชื่อก็ตามใจนาย!!!! นายอยากเดินไปต่อก็แล้วแต่นาย แต่ฉันจะกลับ“
ทันทีที่ฉันพูดว่าจะกลับ จู่ๆ เสียงดนตรีไทยก็ดังกระหึ่ม ขึ้นมา ราวกับว่า เสียงนั้นกำลังล้อมพวกเราไว้
“เฮ้ย....ทาง“
พอฉันหันไปที่ทางออกอีกที ทางสายที่ฉันเดินเข้ามาในตอนแรกก็หายไป กลายเป็น ป่า ทึบๆมาแทนที่
“รุ่นพี่ เค้าลงทุนจัดฉาก กันเก่งดี นะ อย่างน้อยทำให้คนบางคนที่อายุ จะ20 แถวนี้เชื่อได้ ก็นับว่า ใช้ได้แล้ว“
เบ็นแซ็ก มองสิ่งที่เกิด ขึ้นอย่างไม่มีทีท่า ตกใจ แม้แต่น้อย สีหน้าของเขายังคง นิ่งเฉย และก็ยังเชื่อว่า อะไรแปลกๆที่ เพิ่งเกิดขึ้นเป็น ฝีมือ รุ่นพี่ มันไม่มีคำอื่นนอกจาก รุ่นพี่ในหัวเค้าเลยสินะ รุ่นพี่ที่ไหนจะจักฉาก ได้ ขนาดนี้ ยกทาง หายไป ต่อน้าต่อตาเนี่ยนะ
“จัดฉาก!!!! นายยังคิดอีกเหรอว่า ทั้งหมดนี้ เป็นฝีมือ รุ่นพี่ ที่จะรับน้องเรา“
“แน่นอน ถ้าไม่ใช่รุ่นพี่แล้วจะเป็นใคร “
“อะไรที่อาจจะไม่ใช่คนไง“
“งั้น เธอคงหมายถึง นกพิราบที่บินผ่านเราสินะ มันคงหมั้นไส้ใครซักคนในพวกเราก็เลย ทำเรื่องนี้ขึ้นมางั้นสิ“
(= =)ฉันว่า มันคงไม่ใช่นกพิราบที่ทำ
“ใช่ นกพิราบมันทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ทุกอย่างมันเกิดจากฝีมือ มนุษย์ เพราะฉะนั้น
อย่างมงาย แค่การจัดฉาก เล็กๆแค่นี้ เธอก็กลัวจนขี้ขึ้นสมองแล้ว เด็กจริงๆ“
“แล้วนายจะอธิบายเรื่องหมดที่เกิดขึ้นยังไง ทั้งเรื่องเสียงดนตรี เรื่องทางหายไป แล้วช่วย บอกฉันที่เถอะว่าตอนนี้ ฉันอยู่ที่ไหน ถ้านายคิดว่าดูทุกอย่างออกแล้ว“
“อย่างแรกเรื่อง เสียง พี่เค้าอาจติดลำโพงขนาดเล็ก ไว้ตาม ต้นไม้ ก็ได้ พอพวกเรา เดินมา เค้าก็เปิดไล่ เสียงไปเรื่อยๆ แต่เธอบอกว่าจะกลับพวกพี่ เค้า ก็คงจะกลัวแผนจะล่มก็เลยเปิดเสียงให้ดัง เพื่อข่มให้ พวกเรากลัวล่ะมั้ง เรื่องต่อไป เรื่องทาง ง่ายมาก ก็แค่จัดฉากไปๆมาๆ ให้เราหลงทิศ เธอก็ อาจมโนไปเองว่าทางมันหายไปทั้งที่จริงๆ มันอาจอยู่แถวนี้ สุดท้าย เรา อยู่ใน เขตมหาลัย แน่นอน “
“ถ้าสมมติฐานของนายเป็นจริง ไหนล่ะ รุ่นพี่ ตอนนี้ พี่เค้าควรออกมากันได้แล้ว“
“พวกพี่ๆครับ ออกมาได้แล้ว ผมรู้แล้ว ว่าพวกพี่ๆ จัดฉาก ทุกอย่าง!!!! “
เตรง~ เตร่ง เตร้ง เตรง เตร่ง ~~~
ไม่มีใครออกมา
ไม่มีใครตอบกลับมา
นอกจากเสียงดนตรีไทยที่ ยังคงดังอยู่อย่างนั้น
“ฉันว่า ฉันโทรหารุ่นพี่ ดีกว่าจะได้รู้ไปเลย ว่าเราอยู่ที่ไหน “
“เธอมีเบอร์เหรอ“
“หลังป้ายชื่อ ของเด็กปีหนึ่งทุกคนจะมี เบอร์รุ่นพี่ที่ปรึกษา ประจำกลุ่ม (- -)“
เรื่องอื่นทำเหมือนรู้ตลอด เรื่องแค่นี้ กับไม่รู้ซะงั้น
ตรู๊ด…..
รับเถอะค่ะ พี่
เวลานี้ สิ่งที่ฉันอยากจะทำมากที่สุดคือออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ในใจลึกๆ ฉันก็แอบหวังว่าสิ่งที่เบ็นแซ็ก พูดมาจะจริง ทุกอย่างนี้เป็นฝีมือรุ่นพี่ แต่ทุกอย่างตอนนี้ดูเหมือน มันไม่ใช่ ฉันคิดว่า มีอะไรบางอย่างที่จงใจ ให้พวกเราออกนอกเส้นทางเพื่อมาที่นี่แน่ๆ และ คงไม่ปล่อยให้เรา ออกไปได้ง่ายๆ
“ฮัลโหลค่ะ “
“ฮัลโหล ค่ะ พี่แจม ใช่มั้ยค่ะ“
“ใช่ค่ะ มีอะไรรึเปล่าค่ะ“
“พี่ค่ะ กิจกรรม รับน้อง ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันค่ะ“
“ยิม5 ค่ะ
“ไม่มีฐานอื่น นอกจากยิม5 แล้วเหรอค่ะ“
“ไม่มีค่ะ พี่ๆที่เกี่ยวข้องกับการรับน้องทุกคน อยู่ที่ยิมหมดนะค่ะ แล้วน้องอยู่ไหนค่ะ?“
คำตอบของพี่แจม ทำให้ฉันหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง แสดงว่า ทุกอย่างไม่ใช่ฝีมือรุ่นพี่ แน่นอน
“พวกหนูหลงทาง ค่ะ ช่วยพาพวกเราออกไปที“
“น้องอยู่ที่ไหนค่ะ เดี๋ยว………..“
จู่ๆเสียงพี่แจมเงียบไป ก่อนที่จะพูดจบ
“ฮัลโหล ค่ะ พี่แจม ค่ะ อยู่มั้ยค่ะ“
ตรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สายถูกตัดไป ! พอจะโทรกลับไปก็ไม่มีสัญญาณ แล้ว
“โทรศัพท์ นายมีสัญญาณมั้ย“
ฉันหันไปถาม มนุษย์หินที่ยังยืน ตีหน้านิ่งเฉย ไม่สะทกสะท้านกับ เรื่องที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย
“ไม่มี เธอไม่ต้องทำท่ากลัวอะไรขนาดนั้น เดี๋ยวรุ่นพี่เค้าก็ออกมาเอง แค่อยู่เฉยๆแล้วเลิกฟูมฟาย น่ารำคาญก็พอ“
“ฟังให้ชัดๆ!!! พี่แจม บอกฉันว่า ตอนนี้รุ่นพี่ทุกคนอยู่ที่ยิม ไม่มีฐานอื่นนอกเหนือจากนี้ เรื่องทั้งหมดไม่ใช่ฝีมือ รุ่นพี่ เข้าใจมั้ย!!!!!“
……………………………………….
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
