ริกส์ ลิขิตรักจากอนาคต

-

เขียนโดย AnotherRebellion

วันที่ 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 12.33 น.

  2 บท
  0 วิจารณ์
  3,628 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 21.11 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) ตอนที่1 ผู้หญิงจากโลกอนาคต

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

กรุงเทพ ปี2010

          "วาโย นายสัญญากับฉันอย่างหนึ่งได้ไหม"

          "ได้สิ ว่าแต่สัญญาอะไรเหรอ"

          "เราจะอยู่ด้วยกัน ตลอดไป"

     เด็กผู้หญิงพูดขึ้นพร้อมกับยื้นนิ้วก้อยออกมา

          "อื้ม จะอยู่ด้วยกัน จนตายกันไปข้างเลย"

     ผมตอบเธอพร้อมกับเกี่ยวก้อยสัญญากันไว้ ถึงแม้ว่าพรุ่งนี้เธอต้องกลับประเทศของเธอแล้วก็ตาม แต่ผมคิดว่า ผมจะได้พบกับเธออีก

 

 

กาญจนบุรี ปี2012

     ผมกำลังนั้งกอดเข่ามองดูน้ำทะเลที่อยู่รอบตัวบนด่านฟ้าของตึกที่ยังไม่จมหายไปกับทะเลที่เพิ่งขยายอาณาเขตเข้ามา ผมนั้งอยู่อย่างนั้นโดยมีความสิ้นหวังเป็นเพื่อน

          "นายหาครอบครัวของนายไม่เจอเหรอ"

     ผมค่อยๆหันไปทางต้นเสียงก็พบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืยอยู่ด้านหลังผม ผมไม่สนใจเธอนักแต่เธอก็ยื่นมือแล้วถามผมว่า

          "จะมาด้วยกันไหม"

          "ไปไหน"

     ผมถามขึ้น

          "ไปตามหาครอบครัวของนายและฉันไง"

     ผมไม่ตอบคำถามเธอ แต่ผมก็ได้ยื้นมือของตัวเองไปจับมือนั้นไว้ 

 

 

อาณานิคมอุษาคเนย์ ปี2018

          "อย่างที่เรารู้กัน เมื่อหกปีก่อนได้เกิดภันพิบัติทางธรรมชาติครั้งใหญ่ทางธรรมชาติ

     ครั้งใหญ่ ทำให้ประชากรกว่าหกสิบเปอร์เซ็นทั่วโลกต้องตายไป และนอกจากนี้ทำให้

     ภูมิศาสตร์โลกเปลี่ยนไปมาก ทำให้มีการจัดตั้งรัฐบาลโลกและอาณานิคมสิบสามแห่ง

     ขึ้นมา ""แอบหลับในวิชาฉันอีกแล้วงั้นเหรอ""

          

     อาจารย์ เลโอนาร์ การ์เซียร์ ตะโกนขึ้นพร้อมกับดีดแท่งชอล์กในมือของตนไปยังเด็กนักเรียนที่แอบหลับในวิชาภูมิศาสตร์ของตน

          "ตุ้ม"เสียงแท่งชอล์กแตกละเอียดเมื้อมันบินเข้ามากระทบหน้าผากของเป้าหมายจนหงายหลังไปทั้งเก้าอี้ทันที

          "โอยยย เจ็บว้อย"

     แสงดาวที่อยู่ในสภาพนอนกองอยู่กับพื้นเอามือทั้งสองข้างกุมหน้าผากพยายามซ่อนความเจ็บปวดนี้ไว้

     ผมซึ่งนั้งอยู่ข้างหน้าเธอได้ลุกขึ้นไปยื้นมือให้เธอจับมันขึ้นมา

          "อีกแล้วนะ เป็นอะไรรึป่าว"

          "ไม่เป็นไร ขอบใจนะ"

     เมื่อผมฉุดเธอขึ้นมาได้เราสบตากันแปปหนึ่งถ้าอาจารย์ไม่มาขัดเราซะก่อนเราคงจะสบตากันยายกว่านี้

     หลังเลิกเรียนผมกับแสงดาวเดินทางกลับบ้านกันตามปกติ เนื่องจากบ้านกับโรงเรียนอยู่ไกลกันมากพวกเราจึงต้องเดินทางด้วยรถไฟแสงซึ่งมันก็เหมือนกับรถไฟฟ้าเมื้อสิบปีก่อน แต่ต่างกันตรงที่รถไฟแสงจะวิ่งบนรางแสงที่ลอยอยู่บนอากาศ

     พอมาถึงสถาณีแล้วผมกับแสงดาวจะเดินเท้ากลับบ้านกันระหว่างทางแสงดาวจะซื่อมะพร้าวเผากับลูกชิ้นปิ้งกินกว่าจะเดินถึงบ้านก็เย็นพอดี

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา