แค่อยากให้รู้ว่ารักเธอ

บทที่ 9 ของที่ไม่ได้สั่ง

            ในห้างสรรพสินค้าชื่อดังของอังกฤษ วันนี้ปีเตอร์ชวนไอรินทร์และญาณิศาออกมาเที่ยว เขาให้เหตุผลว่าอยากเลี้ยงฉลองปิดเทอมแต่นั้นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง เหตุผลจริงๆของเขาคืออยากอยู่ใกล้ไอรินทร์ต่างหาก

“ดูหนังไหมครับ” เมื่อเดินผ่านหน้าโรงภาพยนตร์ปีเตอร์ก็ชวนทั้งสองสาว ความจริงเขาอยากชวนไอรินทร์คนเดียวมากกว่าแต่เพื่อไม่ให้เกิดความลำเอียงจึงชวนญาณิศาด้วย

“ดูค่ะ” ญาณิศาตอบรับคำชวนแบบไม่ต้องคิด

“แต่ฉันไม่อยากดูค่อยมาวันหลังเถอะ” ไอรินทร์ก็ปฏิเสธแบบไม่ต้องคิดเหมือนกัน

ปีเตอร์ได้ยินดังนั้นก็คิดว่าไม่เข้าแผนของตนที่จะได้อยู่ใกล้ไอรินทร์ ดังนั้นต้องทำอะไรสักอย่าง

“ตั้งแต่พวกเราเป็นเพื่อนกันก็ไม่เคยดูหนังด้วยกันเลย ดูด้วยกันสักเรื่องนะ” ปีเตอร์พูดและทำหน้าตาท่าทางอ้อนวอน

“จริงด้วย นะรินทร์นะสักเรื่องไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” ญาณิศาเข้าข้างปีเตอร์สุดๆ

มาถึงตอนนี้ไอรินทร์ก็คร้านที่จะปฏิเสธแล้ว

“ก็ได้” ไอรินทร์ตอบแบบขอไปที แค่นี้ก็เข้าแผนปีเตอร์แล้ว

                ภาพยนตร์ที่พวกเขาเลือกดูคือภาพยนตร์สยองขวัญ ตอนแรกปีเตอร์ให้ทั้งสองคนเลือกเอาเองแต่ไอรินทร์และญาณิศาบอกว่าเอาเรื่องอะไรก็ได้ ปีเตอร์ก็เลือกหนังผี

“รินทร์กลัวไหม” ปีเตอร์หันไปทางขวากระซิบเข้าไปที่ข้างหูของไอรินทร์อย่างตั้งใจพร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมสดชื่นจากกายสาวเข้าไปด้วย

“นิดหน่อย” ไอรินทร์ตอบเสียงเบา ส่วยมือของเธอก็กำแน่นอยู่ที่ที่วางแขนเก้าอี้ ฉันเกลียดหนังผีที่สุด

“ญาณิศากลัวไหม” ปีเตอร์หันไปทางซ้ายกระซิบเข้าที่ข้างหูของญาณิศาเช่นกัน

“กลัว” ญาณิศาตอบเสียงสั่นๆ หนังบ้าอะไรเนี่ยน่ากลัวชะมัด

...ที่นี้มีคนเคยเล่าว่าที่นี้เคยเป็นพิพิธภัณฑ์เก่าที่เก็บสะสมข้างของเครื่องใช้โบราณจากทั่วทุกมุมโลกมาจัดแสดงให้นักท่องเที่ยวได้ชื่นชมความงดงาม แต่ทว่ามีสิ่งผิดปกติบางอย่างที่มักจะปรากฏให้นักท่องเที่ยวได้พบเจอเกือบทุกราย บางรายเล่าว่าเมื่อเดิน ผ่านห้องที่จัดแสดงชุดนักรบโบราณบางทีจะได้ยินเสียงฟันดาบเสียงของม้าวิ่งไปมาหรือมีเงาลักษณะคล้ายผู้ชายตัวสูงใหญ่เดินวนรอบๆชุด บ้างก็เล่าว่าในห้องที่จัดแสดงแจกันจีนจะมีเงาลักษณะคล้ายผู้หญิงเดินวนอยู่รอบๆแจกัน ราวกับว่าจะปกป้องคุ้มครองสิ่งของ แล้วเรื่องราวต่างๆก็ได้แพร่พรายออกไปทำให้ไม่มีใครกล้ามาเที่ยวที่นี้ แล้วเจ้าของพิพิธภัณฑ์ก็ตัดสินใจปิดและทิ้งสิ่งของทุกอย่างไว้ข้างในพิพิธภัณฑ์ ที่นี้จึงกลายเป็นสถานที่รกร้างไปโดยปริยาย และที่นี้ยังเป็นสถานที่เกิดการฆ่าข่มขืนหลายครั้ง

“เจ๊ฟทางนั้นมีอะไรบ้าง” เสียงของนักโบราณคดีหนุ่มเรียกถามเพื่อนอีกคนที่กำลังสำรวจอยู่ไม่ไกลอยู่ในห้องโถงที่เก่าและทรุดโทรมของพิพิธภัณฑ์ร้าง

“มีของใช้โบราณของอียิปห์อยู่ในตู้โชว์ ทีน่าแล้วโซเฟียอยู่ไหน” เจ๊ฟหันไปถามทีน่าที่กำลังสำรวจอยู่ใกล้ๆ

“โซเฟียบอกว่าจะขึ้นไปดูข้างบน แต่ไปตั้งนานแล้วยังไม่ลงมาเลย” แล้วสตีฟ เจ๊ฟ และทีน่าก็ขึ้นไปที่ชั้นสองของพิพิธภัณฑ์ทันทีเพื่อตามไปดูโซเฟีย...

 “กรี๊ด!” เสียงของไอรินทร์และญาณิศาดังพร้อมกันเมื่อเห็นภาพหญิงสาวที่เป็นศพอยู่เบื้องหน้า ไอรินทร์เอาหน้าไปซุกที่แขนของปีเตอร์อย่างลืมตัวเพื่อไม่อยากเห็นภาพสยดสยองที่อยู่ในจอขอขนาดใหญ่ ชายหนุ่มที่ถูกไอรินทร์ใช้แขนตัวเองเป็นที่กำบังก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่ในแสงสลัว

 “ขอโทษนะที่เมื่อกี้รินทร์เอาแขนปีเตอร์เป็นที่กำบัง” ไอรินทร์พูดเมื่อลงมาจากรถ

“ไม่เป็นไร” ปีเตอร์ทำหน้าปกติแต่ในใจมันมีความสุขสุดๆ

“โอกาสหน้าไปเที่ยวกันใหม่นะ” ญาณิศาพูดแล้วปีเตอร์ก็ยิ้มรับ

                ติ้งๆๆ

“มีพัสดุมาส่งถึงคุณไอรินทร์ครับ” บุรุษไปรษณีย์หนุ่มพูดอย่างนอบน้อม

“ฉันเป็นเพื่อนของรินทร์ค่ะ ฉันรับแทนเธอเอง” ญาณิศาออกรับแทนเพื่อน

“ครับ รบกวนเซ็นชื่อตรงนี้ด้วยครับ”

                ญาณิศาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกล่องพัสดุสีขาวในมือ

“มีพัสดุส่งมาถึงแกด้วย” ญาณิศาบอกไอรินทร์ขณะที่เจ้าของกล่องพัสดุกำลังออกมาจากห้องน้ำ

“ขอบใจนะ” ไอรินทร์รับกล่องพัสดุมาจากเพื่อน

                พ่อกับแม่ส่งอะไรมาให้นะ ไอรินทร์คิดอย่างตื่นเต้นแล้วแกะกล่องพัสดุทันทีโดยไม่ได้ดูที่อยู่ผู้ส่ง

“กุกกักๆๆ”

                เมื่อได้เห็นสิ่งของที่อยู่ในกล่องไอรินทร์ก็แปลกใจมาก พ่อกับแม่ส่งดีวีดีโฟโต้บุ๊คแบบลิมิเต็ดอิดิชั่นพร้อมลายเซ็นของคังฮยองวามาให้สุดยอดไปเลย แต่ว่าพ่อกับแม่ไม่รู้จักนักร้องคนนี้แล้วส่งมาทำไม

“ใครส่งอะไรมาให้แกเหรอ” ญาณิศาที่ลงไปทำธุระข้างล่างเมื่อครู่ก็กลับขึ้นมา

“ไม่รู้ใครส่งมา” ไอรินทร์ตอบพร้อมยื่นของให้ดู

“โห! ดีวีดีชุดนี้หายากมากเลย ใครเนี่ยใจดีส่งมาให้แก” ญาณิศาก็รับของมาดู

                เมื่อคิดว่าไม่ใช่พ่อกับแม่แน่ๆ ไอรินทร์จึงไปอ่านทีอยู่ผู้ส่งทันที

‘And you’re beside me, Bangkok Thailand’

“ของใครกัน เขียนที่อยู่ผู้ส่งแปลกๆ” ไอรินทร์เปรยขึ้นเมื่ออ่านที่อยู่ผู้ส่งจบหรือว่าจะส่งผิดหญิงสาวจึงอ่านที่อยู่ผู้รับทันที

‘Irin Wattanavet 12/12 Go Away Apartment

Parkinson Rd. London 150012 England’

แสดงว่าส่งไม่ผิดใครอีกแล้วนะเนี่ย ใครเล่นบ้าๆแบบนี้

 [อังกฤษ]

                วันนี้ที่มหาวิทยาลัยมิตเดลตั้ลเป็นวันสอบปลายภาคของนักศึกษาปีที่สาม

“สอบเสร็จสักทีเหนื่อยจังเลย” ญาณิศาพูดพร้อมกับปิดขี้เกียจขณะเดินลงมาจากอาคารเรียนพร้อมกับไอรินทร์

“ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณไหม” ไอรินทร์ชวนญาณิศา

“ผมขอไปด้วยคนสิ” เสียงของปีเตอร์ดังอยู่ข้างหลังไอรินทร์และญาณิศา

                เมื่อเดินเล่นที่สวนสาธารณจนสบายใจแล้วปีเตอร์ก็ถือโอกาสเลี้ยงอาหารมื้อเย็นไอรินทร์และญาณิศา

“ถามจริงๆเถอะเลี้ยงข้าวพวกเราบ่อยๆไม่เบื่อบ้างเหรอ” ไอรินทร์ถามชายหนุ่มผู้เลี้ยงข้าว

“ไม่ครับ... ให้เลี้ยงตลอดไปเลยก็ได้” ปีเตอร์ตอบหน้านิ่ง

“หมายความว่ายังไง” ประโยคนี้ทำให้ไอรินทร์ประหลาดใจยิ่งนัก เลี้ยงตลอดไปเขาพยายามจะบอกอะไร

“นั่นสิ หมายความว่าไง” ญาณิศาก็พูดขึ้นบ้าง อะไรของปีเตอร์เนี่ย

“ผมแค่พูดลอยๆ สั่งอาหารดีกว่า” ปีเตอร์รีบเปลี่ยนประเด็นทันที

“เอ่อ..คือ... ฉันขอตัวไปโทรศัพท์ก่อนนะ”  ญาณิศาบอกแล้วทำท่าทางขัดเขิน

“เจมส์โทร.มาเหรอจ๊ะ” ไอรินทร์แซวเพื่อนสาวที่กำลังหน้าแดงเป็นลูกตำลึง

“เกลียดจังคนรู้ทัน” ว่าแล้วก็เดินออกไปนอกร้านทันที

 “ขอถามอะไรหน่อยสิ” ปีเตอร์พูดขึ้นมาหลังจากที่ญาณิศาเดินออกไปไกลพอสมควรแล้ว ไอรินทร์ที่กำลังทานอาหารก็เงยหน้าขึ้นมองหนุ่มผมทองตรงหน้าเพื่อฟังคำถาม “ริทร์มีแฟนแล้วยัง” ปีเตอร์ถามสาวสวยตรงหน้าแล้วรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

“ยังไม่มี ทำไมเหรอ” ไอรินทร์ตอบ ปีเตอร์เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกดีใจมาก

“ถ้าอย่างนั้น... ผมขอเป็นแฟนรินทร์ได้ไหม”

“...” ไอรินทร์มองหน้าปีเตอร์

“นะครับ ผมตกหลุมรักรินนทร์ตั้งแต่แรกพบอยากจะบอกแต่ไม่รู้จะบอกยังไง” ชายหนุ่มสารภาพออกมาตรงๆ (คนเขียน: อ้าวไม่รู้จะบอกยังไงแล้ว เทเลซ่า ลูซี่ ลีน่า ลิซ่าไปบอกเขาว่ายังไงเหรอ)

                ทำยังไงดีล่ะไอรินทร์ฉันคิดกับปีเตอร์แค่เพื่อนเท่านั้น แล้วอีกอย่างกิตติศัพท์ชื่อเสียงเรียงนามเรื่องผู้หญิงของผู้ชายคนนี้ก็ดังไปทั่วลอนดอน คบผู้หญิงทีละสองบ้าง สามบ้าง เปลี่ยนผู้หญิงทุกวันเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า

“แต่รินทร์คิดกับปีเตอร์แค่เพื่อน”

“ผมรู้ตัวดีว่าผมเป็นคนเจ้าชู้ แต่ผมสัญญาถ้ารินทร์เป็นแฟนกับผม ผมจะเลิกเจ้าชู้”

“...”

“สัญญา” ชายหนุ่มให้คำมั่น แต่อย่างปีเตอร์ แอนเดอสัน นะเหรอจะเลิกนิสัยเจ้าชู้ได้ง่ายๆ คำพูดแบบนี้จะถูกนำมาใช้เพื่อต้องการให้เหยื่อที่ตนต้องการติดกับ แต่ดูแล้วสำหรับไอรินทร์คงไม่เป็นเช่นนั้น

“รินทร์คิดกับปีเตอร์แค่เพื่อนจริงๆ” หญิงสาวยังคงยืนยันคำเดิม คนอย่างปีเตอร์นะเหรอจะยอมลดความพยายามลงง่ายๆ เหยื่อยิ่งล่ายาก ยิ่งสร้างความตื่นเต้นเร้าใจ

“ผมรู้ตัวดีว่าผมมันเป็นผู้ชายที่ไม่ดี คบผู้หญิงครั้งละหลายๆคน แต่ผมขอสัญญาว่าผมจะเลิกนิสัยทุกอย่าง” ไอรินทร์ได้ยินเช่นนั้นรู้สึกหนักใจจริงๆ ผู้ชายคนนี้ฟังไม่เข้าใจหรือไง ว่าคิดแค่เพื่อน

“คือ...” ไอรินทร์พูดไม่ทันจบปีเตอร์ก็พูดตัดบทเสียก่อน

“รอให้รินทร์เรียนจบก่อนก็ได้ แล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่”  อีกแค่ปีเดียวไอรินทร์ก็เรียนจบแล้วส่วนปีเตอร์ก็เรียนจบปีนี้รอแค่ปีเดียวจะเป็นอะไรไป