Return จากอีกสามปีข้างหน้า

            "อร นายวายุนั่นมองเธออยู่น่ะ สงสัยจะคิดอะไรกับเธอแน่ๆเลย"

        เกจโบ้ยหน้าทำสัญญานให้อรมองมาทางผม แล้วทั้งสองก็พากันเดินหลบไปอย่างเกรงๆทำให้หนทางที่จะทำให้ผมได้คุยกับเธอนั้นยากเข้าไปอีก

           หนทางวันแรกนั้นจบลงโดยไม่ได้อะไรเลย

      .......................................................................................................

          ผมเดินเหม่อกลับมายังบ้านขณะที่จะเปิดประตูบ้านก็ต้องสะดุ้งด้วยเสียงเตือน

          "นั่นนายมาทำอะไรบ้านฉัน" เป็นเสียงของภากร

         นี่บ้านของภากรนี่เองหรืออีกนัยหนึ่งก็คือบ้านผมเองนั่นแหละ

          "เปล่าๆ ฉันผ่านมาน่ะ"

        เป็นครั้งแรกที่ผมวิ่งหนีบ้านของผมเอง

        แล้วฉันจะไปที่ไหน

       ที่ผ่านมาแทบไม่รู้ข้อมูลของนายวายุเลยแล้วหมอนี่บ้านอยู่ไหนกัน

        "ฉันจะทำอย่างไรดี ใช่ วัด เรามาจากวัด"

           คืนนั้นผมกลับมานอนที่วัด

 .....................................................................................................

        ตอนนี้ผมอยากบอกนักข่าวเรื่องการข้ามเวลาของผมซะจริง จะได้ให้ข้อยุติการถกเถียงของนักวิทยาศาสตร์ของโลก จะว่าไปผมก็ได้มีหลักฐานอะไรเลย ไทม์แมชชินก็ไม่มี 

        ผมนั่งคิดแผนการที่จะช่วยเหลือตัวผม หรือภากรให้สมหวังกับอรให้จงได้เพื่อที่อย่างน้อยตัวผมในโลกนี้จะได้ไม่ต้องเสียใจแบบเสียผู้เสียคนอย่างกับตอนนี้

          "เราต้องทำให้เกจเชื่อก่อนเพราะอรมักตามเกจเสมอ และจะได้เตือนเธอเรื่องสุขภาพด้วย"

   เกจเป็นนักกีฬาวอลเลย์บอลโรงเรียน เธอมีฝีมือที่ดีและเป็นที่รักใคร่ของทุกคนในชั้นด้วยหน้าตาที่น่ารักและเป็นมิตรกับทุกคนทำให้ตอนที่เธอเสียทำให้ทุกคนโศกเศร้าอย่างมากรวมทั้งอรด้วยแต่เธอไม่ได้เป็นคนเชื่อใจใครง่ายๆ

    และวันนี้ก็เช่นกันวันที่ผมมาดักรอเธอก่อนเธอไปรวมตัวกับอร

    "นายมีอะไรกับเรารึเปล่า วายุ รึว่านายอยากเล่าเรื่องในอนาคตให้เราฟังอีก"

    "ใช่ รับรองเธอต้องอึ้งแน่ เกจมณี"

  เกจทำท่าเบื่อหน่ายเธอส่ายหัวและพยายามเดินหนี ผมจึงรีบรุกซะก่อน

     "เกจ ช่วงนี้เธอแน่นหน้าอกบ้างไหม"

    เกจหยุดเดิน แล้วค่อยๆหันมา โป๊ะเช้ะล่ะ

     "เธอคือหัวใจของห้องเรา เธอควรรักษาสุขภาพให้ดีๆนะ"

    อรทำหน้าตกใจ จ้องผมราวกับผู้ร้าย

     "นายรู้ได้ยังไง"

     "ก็ฉันมาจากอนาคตอีกสามปี"

     "นายจะรู้ได้ยังไงก็ช่างแต่ขอบอกไว้ก่อน การแข่งวอลเล่ย์บอลครั้งนี้คือชีวิตฉันถ้านายเอาไปบอกครูจนฉันหมดสิทธิ์ลงแข่ง ฉันจะเล่นงานนาย"

     เธอเดินจี้มาที่ผมจนแทบไม่มีโอกาสตั้งตัว

     "แต่เธอจะทรุดหนักหลังจากการแข่งนี้นะ แล้ว แล้วก็เธอจะ"

     ผมหยุดพูดเพราะเกจน้ำตาไหลทั่วใบหน้า

     "ฉันจะตายเหรอ....วายุ"

    ผมพูดไม่ออก เกจจะไม่ตายหลังจากการแข่งแต่จะเป็นเหตุให้เธอป่วยหนักและหยุดเรียนบ่อยจนเกรดลดลง แล้วเธอจะโหมเรียนอย่างหนักจนอาการแย่

    "เกจ เชื่อฉันไหม ฉันพูดความจริงนะ"

   เธอไม่พูดอะไรต่อเธอรีบวิ่งไปหาพวกอรอย่างเร็ว ทำให้ผมหมดโอกาสที่จะพูดกับเธอต่อ

   จากนั้นอรยิ่งมองผมไม่ดีเข้าไปใหญ่ และผมเริ่มโดนเกจหลีกห่างอีกด้วย

     โอ้ย........ทำไมมันไม่ง่ายเหมือนที่คิดเลยเว้ย

       -จบตอนสาม-