Happy memories I love you <3<3

"กรุ้งกริ้ง! กรุ้งกริ้ง!"เสียงนาฬิกา ที่ปลุกในยามเช้าดังขึ้นเป็นช่วงขณะ

และนี้ เป็นครั้งแรก ที่ผมตื่นมาผมพร้อมกับนอนบนเตียงอันแสนนุ่มสุดอบอุ่น อย่างกับฝันแหนะ

"ก๊อกๆ!!" เสียงอะไรนะ? "ก๊อกๆ!" ยัง ยังไม่หยุดอีก "ก๊อกๆ!" 

"เคาะหาพ่อมึงหรอ!!!!"ผมตะโกนออกไป ด้วยความอ่อนล้าอ่อนเพลียจากเมื่อวาน เอ๊ะ!

แต่ว่าที่นี้...ไม่ใช่บ้านของเรานิ...แล้วคนที่เคาะประตูห้องคือ..???<โดนด่ายับแน่ตูTT>

"ไปแดกข้าวได้แล้ว"

"เอ๊ะ.." "ใครว่ะ?"เสียงนิ่งๆตะกี้ เสียงใครกัน?

"กูเคเคไง" "ไอ่สมองเสื่อม"

"ร..หรอ" ทำไม เราโดนมันด่าขนาดนี้แล้ว ยังจะนิ่งอยู่อีก.. "ไอ่..."

"วันนี้ กูทำกับข้าวเอง" "ช่วย ไปแดกให้หน่อย" "มึงแดกได้ทุกอย่างอยู่แล้วนิ"

"ได้..." ทำกับข้าวเอง หรอ

.

.

"กูมาล่ะ" ผมนั่งลงบนเก้าอี้ พลางเหลือบไปยัง อาหารที่เสริฟอยู่

"ช่วยแดกหน่อยสิ"มันพลางหยิบช้อน ส้อมมาให้ผม

"มึงใส่ยาอะไรลงไปไม่เนี้ย?!"

"ใส่พ่อมึงดิ" "อย่าเล่นตัวให้มากนะมึง กูแค่อยากให้มึงแดกๆ พึ่งบ้านเขาอยู่ก็ทำตัวดีๆหน่อย"เอ้า..ด่ากุซะงั้น

"เอ่อได้.." ผมพลางตัดสเต็กที่อยู่ในจาน "แดกล่ะน่ะ" "อ้ามมม.." "ง่ำๆๆ" 

"อ..อร่อยไมมึง!"มันทำน่า แบบอ้อนวอนคำตอบ

"อร่อยดี" 

"หรอ..".........เงียบกริบ....จริงๆแล้วเราไม่ควรพูดกับเจ้าบ้านี้เลยด้วยซ้ำ

แล้วทำไม เราถึงยังมานั่งแดกข้าวกับเจ้านี้ได้...เราควรจะไปแล้ว ก่อนที่อดีตจะตามมาทำร้ายอีกครั้งหนึ่ง

"มึง" "วันนี้ตอนเย็น พ่อกับแม่ไม่อยู่น่ะ" "พวกเขา ไปงานเลี้ยงรุ่นว่ะ"

"ไอ่ชิบหาย ไปไรตอนนี้ว่ะ" "เอ่อๆกูไปล่ะ" ผมรีบขึ้นไปบนห้อง ทั้งที่ตัวผมเองก็อยากที่จะ กินสเต็กนั้นต่อแท้ๆ จริงแล้วเจ้าบ้านั้น คงไม่ได้คิดจะเเกล้งหรอกนะ

บ้างที่เราควรไว้ใจหมอนั้น...จะไว้ใจดีไมนะ...

ไว้ใจเถอะ555+ เอาเป็นว่าอันนี้เป็นตอนสั้นอ่านก่อนนอนเด้อ