รักหมดใจ นายจอมโหด

ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าผมเป็นอะไร ตอนที่ผมรีบตามตะวันออกมา แล้วเห็นไอ้แมนมันกอดตะวันอยู่อยู่ๆมือและเท้าของผมก็ก้าวไปอย่างเร็ว

  ตอนผมเจอไอ้แมนเรื่องในอดีตมันก็เข้ามาในหัวผม

  อดีต

  'พี่เวลล์ วิลลี่มีคนจะมาให้พี่รู้จักด้วยเข้ามาสิ' วิลลี่พูดแล้วกวักมือเรียกคนข้างนอกให้เข้ามา

  'สวัสดีครับพี่เวลล์' หนุ่มหล่อว่า

  'ใคร?' พี่ชายว่าแล้วมองหน้าน้องสาวของตัวเอง

  'พี่เวลล์ค่ะนี่แฟนของวิลลี่ เราคบกันได้1ปีแล้วค่ะ' อยากจะโกรธแต่ก็โกรธไม่ลงได้แต่ลูบหัวน้องสาวของตัวเองแล้วแสดงความยินดีที่ทั้งสองคบกันและดูแลกันได้ดี

 ผ่านไปไม่นาน

  'ฮึก ฮือฮือ' เสียงร้องไห้ดังออกมาจากห้องข้างๆทำให้เวลล์ที่เพิ่งออกมาจากห้องของตัวเองเดินไปที่ห้องของน้องสาว

  ก๊อก ก๊อก ก๊อก

  'วิลลี่'

แอด

  'มีอะไรหรอค่ะพี่เวลล์' น้องสาวเปิดประตูออกมาแต่สีหน้านั้นดูหม่นหมองลง แล้วทำไมต้องเอาผมปิดหน้าเอาไว้ด้วยพี่ชายเอามือไปปัดผมที่ปิดหน้าข้างหนึ่งออกแล้วสิ่งที่เห็นก็ทำให้คนที่เป็นพี่ชายนั้นโกรธมาก

  'ใครทำอะไรวิลลี่บอกพี่มา ไอ้แมน ไอ้แมนมันทำใช่ไหม' พี่ชายว่าแล้วจับหน้าน้องสาวให้มองพี่ชาย

  'ฮึก ฮือ พี่เวลล์อย่าว่าอะไรแมนเลยน่ะแมนไม่ผิดหรอก' น้องสาวตัวเล็กว่าแล้วกอดพี่ชายของตัวเองทำให้พี่ชายต้องใจอ่อน

ผ่านมาไม่นาน

  'พี่เวลล์เขาทิ้งวิลลี่ไปแล้วเขามีคนใหม่วิลลี่จะทำไงดี' วิลลี่เข้ามาปรึกษาพี่ชายทุกวันทุกครั้งที่เธอกลับมาก็ต้องมีแต่เสียน้ำตาและรอยช้ำตามตัวและหน้า

2วันต่อมา

  ก๊อก ก๊อก ก๊อก

พี่ชายเคาะเรียกน้องสาวตัวเองนานมากแต่น้องสาวก็ไม่เปิดออกมาสักทีทำให้เขาต้องเปิดประตูเข้าไปดีที่มันไม่ล็อคแต่พอเมื่อพี่ชายเข้ามาหัวใจของพี่ชายก็ต้องใจสลายเมื่อเห็นน้องตัวเองนอนน้ำลายฟูมปากแต่กลับไม่มีลมหายใจอีกแล้ว

  'วิลลี่ วิลลี่ได้ยินพี่รึเปล่า วิลลี่ตอบพี่สิฮึก วิลลี่ทำแบบนี้ทำไม ฮือออ วิลลี่' พี่ชายวิ่งเข้าไปกอดน้องสาวของตัวเอง และพอเห็นสิ่งที่ตกอยู่ที่พื้นก็คือ ยานอนหลับ เธอกินเข้าไปหมดไม่เหลือสักเม็ด เขาได้แต่ถามน้องสาวที่ไม่มีแม้แต่ลมหายใจนั้นว่า ทำไม ทำไม ทำไม แต่ก็ต้องหมดหวังเพราะน้องสาวของเขาไม่แม้แต่จะลืมตาและตอบคำถามนั้นได้  

 แต่พอมองไปที่จดหมายที่วางอยู่บนหัวเตียงนอนนั้น

 'ถึงพี่เวลล์ 

  ขอบคุณน่ะค่ะที่ดูแลวิลลี่มาตั้งแต่เด็ก พี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดหนูรักพี่น่ะค่ะ หนูรักคุณพ่อคุณแม่ แต่หนูก็อยู่ต่อไปไม่ได้จริงๆ หนูรักแมนมากแมนเขาทิ้งหนูไป หนูไม่รู้จะทำยังไง หนูทำทุกทางที่จะทำให้ลืมเขาแต่เวลานอนหนูจะฝันถึงเขาตลอด หนูทนไม่ไหวที่จะให้เขาเข้ามาอยู่ในจิตใจและหัวใจดวงนี้ได้ หนูขอโทษน่ะค่ะที่ทำแบบนี้ หนูรักพี่น่ะค่ะพี่เวลล์ ลาก่อนค่ะ' 

  พออ่านจบน้ำตาของพี่ชายก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่   พอผ่านไปเมื่อพ่อแม่ได้รู้ก็ถึงกับโกรธคนเป็นพี่มากที่ทำให้น้องตัวเองเป็นแบบนั้น พอเขาอยู่บ้านพ่อแม่ก็ไม่อยากจะอยู่เพราะทั้งคู่นั้นหน้าคล้ายกันเหลือเกิน จนกระทั่ง ตะวัน ได้มาเป็นคนใช้ที่บ้านเขาก็ตัดสินใจที่จะกลับไปอยู่ที่คอนโด และห้องนั้นห้องของน้องสาวเขาก็ให้วิลลี่เข้าไปอยู่แทนแล้วก็ไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับน้องสาวตัวเองให้กับตะวันฟัง

ปัจจุบัน

  ผมไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าความรู้สึกนี้มันหมายความว่าไงมันต่างจากที่ผมโกรธและเกลียดแมนที่มันทำน้องผม ผมไม่ถูกชะตากับมันแต่แรกแต่เพราะน้องสาวผมดูจะรักมันมากผมก็คงห้ามไม่ได้ แต่ที่มันมากอดตะวันต่อหน้าต่อตาผม ความรู้สึกโกรธมันยังคงมีแต่ก็น้อยกว่าความรู้สึกที่เป้นอยู่ ผมก็ไม่เข้าใจว่ามันเป็นความรู้สึกอะไร ผมไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่งเกี่ยวกับตะวันไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้ยุ่งทั้งนั้น