รักหมดใจ นายจอมโหด

  หลายอาทิตย์มานี้พี่เวไม่กลับมาคอนโดเลย นานๆทีจะกลับมาแล้วก็ชอบดื่มเหล้ามาด้วย พอเช้าก็ไม่เจอพี่เวแล้วเห็นแค่กระดาษแผ่นเล็กติดตรงหน้าห้องพี่เวหรือตรงตู้เย็นในครัว อย่างวันนี้ก็เช่นกัน

  'เย็นนี้พี่ไม่กลับ เลิกงานดึก  เวลล์'   ไอ้พี่บ้า ตกลงจะไม่คุยกันเลยหรือไง

  ฉันโยนกระดาษทิ้งลงถังขยะด้วยความเซ็ง

Rrrrr

 ใครโทรมาเนีย ใช่เวลาไหม อุ้ย คุณพ่อนิ

  "ฮัลโหลค่ะ พ่อ"

  'ตะวันอยู่ไหนลูก'

  "คอนโดค่ะ ทำไมเหรอค่ะ"

  'เดือนหน้าพ่อจะไปรับกลับน่ะลูก'

  "แต่นี่ยังไม่ถึงเดือนเลยน่ะค่ะ"

  'พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณเวลล์เขาโทรมาบอกทางบริษัทว่ายกหนี้ที่บริษัทเราล้มละลายทั้งหมดเดือนหน้าพ่อก็จะกลับไปทำงานแล้วด้วย'  หมายความว่าไงกัน นี่พี่เวไม่อยากจะคุยกับฉันถึงกับทำขนาดนี้เลยหรอ

  'ตะวันลูก อยู่รึเปล่า'

  "ยะ...อยู่ค่ะ โอเคค่ะพ่อ" 

  'ดีใจไหมจะได้กลับมาอยู่กับพ่อกับแม่แล้ว'

  "ดีใจค่ะ"

  'นั้นแค่นี้ก่อนน่ะลูก รักลูกน่ะ'

 ติ้ด

  ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะดีใจเอามากๆที่ฉันจะได้กลับไปอยู่กับพ่อกับแม่ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมว่ามันถึงอยากจะร้องไห้ออกมาให้ได้ ฉันไม่น่าบอกพี่เวเลยว่าฉันรู้สึกยังไง ไม่งั้นพี่เวคงไม่ทำแบบนี้ ฉันต้องไปเจอพี่เวให้ได้

บริษัทเวลล์

  ตอนนี้ฉันอยู่ที่บริษัทพี่เวแล้วขึ้นมาก็เจแคุณพิมพอดี คุณพิมจะให้ฉันเข้าไปไหมน้ะ

  "เอ่อ ขอโทษน่ะค่ะคุณพิม พี่เวอยู่รึเปล่าค่ะ"

  "อยู่มีธุระอะไร" เย็นชาชะมัดเลย

  "ฉันอยากพบกับพี่เวหน่ะค่ะ"

  "นัดไว้รึยัง" ต้องนัดด้วยเหรอ

  "เปล่าค่ะ แต่ฉันแค่จะคุยแปปเดียวเท่านั้นน่ะค่ะ" ฉันว่า

  "ไม่ได้นัดก็เชิญกลับไป" คุณพิมว่า

  "มีเรื่องอะไรกัน" พี่เวที่เดินออกมาถามขึ้น แต่พอเห็นฉันทำไมต้องดูตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ

  "พี่เวค่ะ...คือ"

  "เวลล์ไว้นาน่าจะมาหาอีกน่ะค่ะ จุ้บ" ฉันที่ยืนค้างที่กำลังจะพูด ก็มีผู้หญิงอีกคนเดินออกมาแล้วกอดพี่เวแล้วหอมแก้มพี่เวต่อหน้าฉัน ดูทั้งคู่จะสนิทสนมกันมาก นี่ใช่ไหมที่พี่เวไม่อยากเจอฉัน นี่ใช่ไหมที่พี่เวหลบหน้าฉัน เพราะผู้หญิงคนนี้สิน่ะ หึ เข้าใจแล้ว อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาทั้งทั้งที่พยายามกลั้นแล้วแท้ๆ

  "ขอโทษที่มารบกวนน่ะค่ะ ขอตัวค่ะ" ฉันว่าแล้วรีบวิ่งออกมาทันที ทำไมต้องมาเป็นแบบนี้ด้วย พี่เวมีคนที่รัก แล้วพี่เวมาจูบฉันทำไม มาทำให้ฉันหวั่นไหวทำไม คนใจร้าย ฉันเกลียดพี่เว และเกลียดตัวฉันเองที่สุดเลย

Vail

  "ดูน้องเขาจะรักเธอมากเลยน่ะเวลล์" นาน่า เพื่อนผมพูดขึ้น จริงๆเธอเป็นแค่เพื่อนผมเท่านั้น ผมให้เธอมาแกล้งแสดงเฉยๆ ผมแค่อยากจะรู้ว่าตะวันรักผมแค่ไหน แต่มันคงผิดคลาดไปหน่อยเมื่ออยู่ๆตะวันก็มาหาผมถึงที่นี่ จริงๆผมอึ้งกับนาน่าที่แสดงเลย ผมที่ไม่ทันตั้งตัวเลยเงียบอย่างเดียว

  "เหรอ แต่เดือนหน้าเธอจะกลับไปอยู่กับพ่อกับแม่เธอแล้ว"

  "ก็เพราะนายเองรึเปล่าที่ยกหนี้ให้กับบริษัทนั้น"

  "ก็จริง"

  "คิดยังไงกับน้องเขาก็รีบบอกเถอะ วิ่งร้องไห้ออกไปแบบนั้น ฉันไม่ค่อยสบายใจ ไม่ชอบให้ใครมาทะเลาะเพราะฉันหรอกน่ะ ฉันกลับและ โชคดี" นาน่าว่าแล้วก็เดินออกไป นั่นสิน่ะ รู้สึกไงก็ควรจะรีบบอกไปเสียที

Rrrrr

  เสียงมือถือใครเนีย นั่น มือถือตะวันนิ ผมก้มลงไปหยิบมือถือที่ตะวันทำตกแล้วนี่เบอร์ใครกัน

  "ฮัลโหล"

  'นั่นใช่คุณ ฮิมะวะริ รึเปล่าค่ะ ' 

  "เธอไม่อยู่มีอะไรรึเปล่า"

  'นั้นดิฉันจะโทรไปใหม่น่ะค่ะ'

ติ้ด

ว่าแล้วก็วางไปอะไรของเขากัน  ผมเก็บโทรศัพท์เธอใส่กระเป๋าจากนั้นก็เข้าไปทำงานต่อข้างในจนดึก