รักหมดใจ นายจอมโหด

ปัง

  ตุบ

  "โอ๊ย!!" พี่เวผลักฉันล้มลง ทำให้ก้นฉันกระแทกกับพื้นอย่างแรง โอ๊ย เจ็บอ่ะ ก้นฉันระบมไปหมดแล้วมั้งเนีย ทำไมต้องทำรุนแรงกับฉันด้วยเนีย

  "พี่เวเป็นอะไรเนีย ผลักตะวันทำไม ตะวันเจ็บน่ะ" ฉันว่าแล้วมองร่างสูงที่ยืนมองฉันอยู่

  "ก็สมควรอยากไปกับผู้ชายทำไม พี่บอกให้รอทำไมไม่รอ"

  "ตะวันไม่ได้ไปกับผู้ชาย ตะวันไปกับเพื่อน แล้วตะวันก็ลืม..." ฉันยืนขึ้นแล้วพูดแต่ก็ต้องชะงักเมื่อพี่เวเสียงดังใส่ฉัน

  "ลืม!! สมองเสื่อมรึไงหะ!! ถึงลืม" กึก ทำไมต้องว่าแรงขนาดนี้ด้วยล่ะ ฉันก็แค่ลืม

  "ตะวันขอโทษ ก็ตะวันลืมจริงๆนี่ ทำไมพี่ต้องโกรธตะวันด้วย!!" ฉันเสียงดังใส่ คนตรงหน้าหยุดนิ่งไปก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น

  "ไปอาบน้ำ แล้วทีหลังห้ามลืมอีก พี่ง่วงพี่จะไปนอนตื่นมาต้องทำข้าวเสร็จแล้ว เข้าใจไหม" คนใจร้าย

  "ค่ะ" ว่าจบ พี่เวก็เดินกลับไปที่ห้อง อะไรของเขาอยู่ๆก็สงบลงได้เมื่อกี้ยังว่าฉันอยู่เลย คนบ้า

1ชั่วโมงต่อมา

  ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกมาทำอาหารที่ห้องครัว ส่วนอีกคนก็นอนอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาทานข้าวสักที จนฉันทำอาหารเสร็จก็ยังไม่ออกมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

  "พี่เวค่ะ อาหารเสร็จแล้วค่ะ พี่เวค่ะ" 

  "..." เงียบ นอนยังไม่ตื่นอีกหรอ นานแล้วน่ะ

  "พี่เวค่ะ อยู่ไหมค่ะ" ฉันลองเคาะอีกรอบแต่ก็ไม่เปิด อะไรของเขายังโกรธฉันอยู่อีกหรอ ก็ขอโทษแล้วนี่นา

Vail

  ผมเข้ามานั่งสงบสติอารมณ์ในห้อง ผมไม่รู้ว่าเป็นอะไรถึงโกรธตะวันได้ขนาดนั้น คงเป็นเพราะเธอเหมือนน้องสาวผม ตอนแรกผมขับรถไปรับเธอที่โรงเรียน แต่ก็เจอกับกลุ่มเธอกำลังจะไปไหนกันไม่รู้ ผมเลยขับรถตามไป ตอนแรกก็ไม่อยากโกรธหรอก คงคิดอยู่ว่าเธอคงลืม แต่พอเห็นอยู่กับไอ้นั่นสองคนแล้วผมไม่ค่อยพอใจ ตอนผมเจอเธอแรกๆ ผมเอ็นดูเธอน่ะ หน้าเธอคล้ายกับน้องสาวผมมาก น้องสาวผมชื่อ วิลลี่ แต่เธอเสียไปเมื่อปีก่อน อายุคงเท่าๆกับตะวัน เพราะวิลลี่มีแฟนแล้วไอ้เลวนั่นมันก็ทำร้ายน้องสาวผม ทำให้เธอเสียใจมาก เธอคงทนไม่ได้เลยฆ่าตัวตาย ผมเสียใจมาก ผมเลยไม่อยากให้ตะวันมีแฟนตอนนี้ เพราะผมไม่อยากให้เธอเหมือนน้องสาวผม แต่ก็น่ะ เธอไม่ใช่น้องสาวผมจริงๆ แล้วเธอก็คงไม่ฟังผมหรอก 

  "พี่เวค่ะ ได้ยินตะวันรึเปล่า" ตะวันมาเคาะเรียกผมนานแล้ว แต่ผมอยากสงบสติอารมณ์ได้ก่อน

  "..." โดยการเงียบตอบไป

  "..." เสียงเรียกเงียบไป  ทำไมอยู่ๆเงียบไปล่ะ

แอ๊ดดด

  ผมเปิดประตูออกแต่ก็ไม่เจอใครเห็นแต่ อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ เอ้า แล้วตะวันหายไปไหนล่ะ่

  "ไม่เป็นไรหรอก" เสียงตะวันดังมาจากทางระเบียง ผมเลยแอบเดินไปเงียบๆ

  "เรื่องเมื่อตอนนั้นหรอ เรา..." คุยกับใครกัน อย่าบอกน่ะว่าไอ้นั่น อยู่ๆผมก็รู้สึกโกรธที่ตะวันไปคุยกับไอ้นั่นอีก

  พรึบ

  "พี่เว" O  O ดูตะวันจะตกใจมากที่เห็นผม ผมหยิบโทรศัพท์ที่ตะวันคุยเมื่อกี้ เปิดมือถือ โชว์เป้นชื่อมินณ์ ไอ้นั่นจริงๆด้วย

  "คุยอะไรกัน" ผมถามเสียงเรียบ คนตรงหนามองหน้าผมนิ่งๆ

  "มินณ์ก็แค่โทรมาถามว่าเป็นไงมั่งก็เท่านั้น" ตะวันว่าแล้วหลบหน้าผม

  'ตะวัน ตะวันอยู่รึเปล่า' เสียงไอ้หมอนั่นเล็ดลอดออกมาทำให้ผมอดใจไม่ไหว

  "เลิกยุ่งกับตะวันได้แล้ว ฉันไม่ชอบ" ว่าแล้วผมก็กดวางสาย

  "พี่ทำแบบนี้ทำไมมินณ์เป็นเพื่อนตะวันน่ะ" ตะวันว่า

  "แน่ใจหรอว่าทั้งคู่คิดแค่เพื่อนถ้ายังไม่เลิกคุยกัน ตะวันเจอหนักกว่านี้แน่ ส่วนโทรศัพท์เนีย พี่ยึดเดี๋ยวซื้อให้ใหม่" ผมว่าแล้วเดินหนี ผมไม่อยาหให้ตะวันคุยกับไอ้มินณ์อะไรนั่นสักเท่าไหร่ ผมรู้สึกไม่พอใจมากๆที่ตะวันคุยกับมัน