รักหมดใจ นายจอมโหด

  ตอนนี้ฉันอยู่ที่คอนโดพี่เวแล้ว แต่ยังไม่เจอพี่เวสงสัยจะทำงานยังไม่กลับ ส่วนฉันอาทิตย์หน้าก็สอบแล้วตรงกับวันเกิดฉันพอดีเลยด้วยอ่ะ เฮ้อ ว่าจะไปหาพ่อกับแม่สักหน่อย ไว้ขอพี่เวหยุด สัก 2 วันดีกว่า

  นั้นทำอาหารไว้รอพี่เวไว้เลยดีกว่า เผื่อตอนขอจะได้

1ชั่วโมงต่อมา

  ตอนนี้พี่เวยังไม่กลับมาเลยสงสัยงานจะเยอะ

 แอ๊ด เสียงประตูเปิดทำให้ฉันรีบหันไปมองทันที แต่ดูสายตามองคนที่เข้ามาแล้วกลับรู้สึกขนลุกแปลกๆ ทำไมพี่เวมองสายตาแบบนั้นล่ะ ฉันกลัวแล้วน่ะ

  "พี่เวหิวรึเปล่าค่ะ ตะวันทำอาหารไว้แล้วค่ะนี่ไง" ฉันรีบวิ่งไปหยิบจานที่วางอยู่บนโต๊ะมาให้กับพี่เว พี่เวมองอาหารกับฉันสลับกัน

  "ไม่กิน" ทำไมต้องทำสายตาดุด้วยล่ะ

  "นั้นถ้าไม่กิน เปลี่ยนเรื่องล่ะกันน่ะค่ะ คือตะวันอยากกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่อ่ะค่ะอาทิตย์หน้าเป็นวันเกิดนตะวัน ตะวันอยากจะ..."

เพล้ง

 ฉันยังไม่ทันไม่พูดอะไรก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น อยู่ๆพี่เวก็ปัดจานที่ฉันถืออยู่ลงกับพื้นทำให้ฉันยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออกเลย

  "ไม่ให้หยุด เธอมาดูแลฉันห้ามไปไหน อ่อแล้วที่ไปเจอไอ้มินณ์มาอย่าคิดว่าฉันจะไม่รู้น่ะ" พี่เวรู้ รู้ได้ไงอ่ะ

  "ก็แค่ไปกินเค้ก แล้วตะวันก็ไม่ได้ให้เบอร์ด้วย" ฉันว่า

  "หึ แล้วนี่คืออะไร" พี่เวว่าแล้วโชว์รูปในโทรศัพท์ให้พี่เวดู ในนั้นเป็นรูปที่ฉันกำลังถ่ายรูปกับมินณ์ที่ร้านเค้กแต่รูปนี้เป็นรูปแอบถ่าย ใครถ่ายกัน

  "ตะวันแค่ถ่ายรูปกับมินณ์เองน่ะพี่เว" ฉันว่าแล้วมองหน้าพี่เวสลับกับรูปภาพ แล้วทำไมฉันต้องกลัวพี่เวขนาดนี้ด้วยเนีย

  "หึ รู้ไหมพี่ให้คนติดตามเธอไป แล้วก็อย่าได้คิดที่จะคบกับไอ้มินณ์อะไรนั่นส่วนวันเกิดพี่ไม่อนุญาต"

  "คนใจร้าย!!" ฉันตะโกนใส่แล้วรีบวิ่งเข้าห้อง ทำไมพี่เวต้องใจร้ายขนาดนี้ด้วยเนีย ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลยทั้งทั้งที่เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ

  "แล้วอย่าลืมมาเจ็บจานที่ตกแตกด้วยล่ะ" ไอ้คนบ้า คนใจร้าย T  T นิสัยไม่ดีเลย

15นาทีต่อมา

  "ฮึก ฮือ ฮือ" ฉันยังร้องไห้ไม่หยุดพี่เวทำไมต้องใจร้ายกับฉันขนาดนี้ด้วยนี่มันชีวิตฉันน่ะ

แอ๊ดดดด

 ฉันเปิดประตูออกตอนนี้ไม่มีคนอยู่แล้วสงสัยพี่เวจะเข้าไปนอนเรียบร้อยแล้ว ส่วนเศษจานที่แตกยังคงเหลืออยู่แต่เศษอาหารหายไปหมดอะไรของเขาจะเก็บก็เก็บไม่หมดไอ้พี่บ้า

  ต้องมานั่งเก็บมืดๆแบบนี้อีก แต่ถ้าไปเปิดไฟไอ้พี่เวก็ต้องรู้แน่ๆว่าฉันออกมา ฉันไม่อยากจะโดนว่าแล้วน่ะฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย

  "โอ๊ย" ทำไมฉันมันซุ่มซ่ามแบบนี้เนีย มองไม่เห็นแล้วยังโดนเศษจานบาดอีก ช่างดีอะไรเช่นนี้ค่ะ T  T

  พอฉันเก็บเสร็จก็เข้ามาทำแผลในห้อง แสบอ่ะ โอ๊ย แสบๆ เฮ้อ นี่มันชีวิตฉันใช่ไหม พ่อค่ะ แม่ค่ะ พี่ซากุระค่ะ หนูคิดถึงทุกคนจังเลย เมื่อไหร่จะครบปีสักที เมื่อไหร่ เรา4คน จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันสักทีค่ะ หนูคิดถึงพ่อกับแม่และพี่ที่สุดเลย หนูไม่อยากอยู่กับคนโหดร้ายแบบนี้แล้ว หนูตามอารมณ์พี่เขาไม่ทันเลยบางทีพี่เวก็ดีบางทีก็ร้าย ตกลงเขาจะเอาไงกับหนูกันแน่ T  T หนูอยากกลับบ้านจัง

  ฉันได้แต่นอนร้องไห้มองเพียงพระจันทร์ที่ส่องแสงสว่างอยู่ข้างนอกนั้น แล้วก็ไม่รู้เลยว่าหลับไปตอนไหนกัน

Vail

 ตอนที่ตะวันขอผมไปหาเพื่อนผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ผมไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไหร่ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน ผมเลยส่งคนไปดูเธอ แล้วกลับได้ข้อความที่เป็นรูปภาพส่งมา ผมรู้สึกโกรธเธอมากทำไมถึงไปเจอกับไอ้เด็กนั่นได้

    พอผมกลับมาถึงเธอก็รีบเข้ามาหาผมแล้วรีบไปเอาอาหารที่เธอทำไว้ ที่จริงผมก็หิวน่ะเพราะวันนี้ผมทั้งเรียนทั้งทำงานยังไม่ได้กินอะไรเลย แต่ความโกรธมันก็พุ่งเข้าหัวผมเต็มๆ  พอผมเอารูปให้เธอดู เธอก็ถึงกับชะงักไป หึ คงตกใจสิน่ะที่เห็นรูปนี้

  แต่พอเธอขอผมไปงานวันเกิดอีก ผมก็ยิ่งโกรธไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมทนไม่ไหวเลยปัดจานข้าวที่เธอถืออยู่  เธอตกใจมาก ผมก็ตกใจที่ทำลงไปเหมือนกัน ผมไม่ได้หึงเธอแต่เป็นห่วงก็เท่านั้น 

  ตอนผมเห็นเธอวิ่งร้องไห้ ผมใจเสียมากไม่รู้จะทำไง จานที่แตกผมก็เป็นคนทำแต่ผมก็ให้เธอทำอยู่กี ผมเลยเก็บเศษอาหาร 

  พอผมเข้าห้องมาได้ไม่นานผมก็ได้ยินคนเปิดประตูออกมาคงเป็นตะวันที่ออกมาสิน่ะ ผมเลยเปิดออกไปดู เห็นเธอเก็บเศษจานที่แตกอยู่แต่ทำไมไม่เปิดไฟก็ไม่รู้ แล้วเธอก็โดนเศษจานบาด ซุ่มซ่ามจริงๆ -  -*  พอเธอเก็บเสร็จเธอก็เข้าห้องไปคงเข้าไปทำแผลด้วยล่ะมั้ง ตอนแรกผมว่าจะออกไปทำแผลให้เธอ แต่เธอคงจะโกรธผมด้วย เฮ้อ ผมนี่มันแย่จริงๆ