Greatest Love of All มากกว่ารัก

Greatest Love of Allมากกว่ารัก

     คุณเชื่อหรือปล่าว ว่ามนุษย์ทุกคนมี ปฏิหาริย์อยู่ 3 ครั้ง และถ้าคุณรับรู้ว่าคุณมีชีวิตอยู่ อีก3วันสุดท้าย คุณจะทำอย่างไร

----------------------------------------------------------------------------------

 

          “ ตะกี้นายว่านายเป็นหมอใช่ไหม ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลแล้วจำใครได้บ้าง ” นิกี้ถามน้ำแข็งพร้อมกับเดินไปด้วยกัน หลายๆคนที่เดินเข้ามาใกล้นิกี้มากจนจะชนเข้ากับน้ำแข็ง แต่พวกเขาก็ทะลุผ่านน้ำแข็งไป

 

          “ ได้ซิ ....... จำได้ว่าผมเคยทำงานอยู่ที่นี้ ไปที่เคาเตอร์พยาบาลตรงนั้น แล้วถามเขาว่ารู้จักหมอชญาน์ทัตไหม ” น้ำแข็งชี้ไปที่พยาบาลคนหนึ่งที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรสักอย่างอยู่

 

          “ สวัสดีค่ะ” นิกี้พูด “ ไม่ทราบว่ารู้จักหมอชญาน์ทัตไหมค่ะ ”

 

          “ หมอชญาน์ทัต ชญาทัตน์ อยู่เป็นแก้ว อ๋อ คุณหมายถึง ...... หมอน้ำแข็งหรือค่ะ ” พยาบาลทำหน้าแปลกๆ

 

          นิกี้มองหน้าน้ำแข็ง “ ใช่ๆนั้นนามสกุลผม บอกเธอว่า คุณมาหาผม ”

 

          “ ค่ะ ฉันอยากเจอเขานะค่ะ ” นิกี้พูด

 

          “ สักครู่นะค่ะ ฉันของลองถามดูก่อน ” พยาบาลยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วจิ้มหมายแลข

 

          “ แปลก ”

 

          “ อะไร ” นิกี้กระซิบ

 

          “ ผมตายไปแล้วถ้าเขาจะบอกคุณ เขาต้องโทรไปที่ห้องดับจิตเพื่อถามว่าญาติเอาศพผมไปแล้วหรือไม่ แต่นี้มันไม่ใช้เสียงสัญญาณเก็บศพ ” น้ำแข็งพูด ทั้งที่เข้าก็สามารถทะลุเข้าไปยืนฟังข้างๆพยาบาลที่กำลังพูดโทรศัพท์ได้แท้ๆ แต่ก็ไม่ทำ

 

          “ ไม่แน่ ... คุณอาจไม่ตาย ” นิกี้พูดพร้อมส่งยิ้มกวนๆ

 

          “ ใช่ผมไม่ตาย แล้วตอนนี้คุณคุยอยู่กับใคร ดูซิ ... ผมแตะตัวคุณได้แล้ว ” น้ำแข็งตั้งใจจับหน้าอกนิกี้ แต่ก็ทะลุผ่านอยู่ดี นิกี้กระโดหลบตายสัญชาตญาณ ทำเอาคนอื่นหันมามอง

 

          “ คุณลองขึ้นลิฟต์ไปสอบถามที่ห้อง 666 ดูนะค่ะ แผนกอายุรกรรม ” พยาบาลวางหูโทรศัพท์

 

            “ ค่ะ ... ขอบคุณมากค่ะ ” นิกี้พูดพร้อมเดินสะบัดไป          

----------------------------------------------------------------------------------

 

          “ ไอ้หมาโรคจิต ” นิกี้กระซิบระหว่างที่อัดกันอยู่ในลิฟต์

 

          “ ด่าหมาเลยเหรอคุณ แรงนะนี้ ” น้ำแข็งก็อัดอยู่ในนั้นด้วย แต่ก็โดนคนเข้าไปยืนทับในตัวเขาอยู่ดี

 

          “ เพราะคนอย่างนายจับฉลากเข้ามาเป็นหมอ หรือไม่ก็ใช้หัวแม่โป้งยัดจมูกแล้วสอบเข้ามา ไม่สมควรที่จะเรียกคุณหมอ ” นิกี้พูด ทำให้คนที่ยืนทับอยู่ในตัวน้ำแข็งหันมามองหน้า แล้วลิฟต์ก็เปิด

 

          “ แรงมาก ไม่ฆ่าผมเลยละพูดแบบนี้ ”

 

          “ ฉันจะฆ่านายทำไมในเมื่อ ............. ” นิกี้ฉะงักเมื่อห้อง 666 ไม่ใช่ห้องดับจิต แต่เป็นห้องพักพิเศษที่อยู่ใกล้กับห้องพักแพทย์ “ นายอาจจะยังไม่ตาย ”

 

          “ นิกี้ ” น้ำแข็งตะโกน “ คนนั้นชื่อหมอผ้าแพร เพื่อนผมเอง เดินเข้าไปถามว่าคุณรู้จักผมไม ”

 

          นิกี้ทำตาม “ ขอโทษค่ะคุณหมอ ดิฉันขอพบหมอชญาน์ทัตได้ไหมค่ะ ”

 

          “ คุณหมอชญาน์ทัต ....... ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับเขาค่ะ ” ผ้าแพรถาม

 

          “ บอกเขาว่าคุณเป็นแฟนผม ”

 

          “ ว่าไงนะ ...... ไม่ฉันไม่ใช่ ” นิกี้หน้าเป็นสีชมพู

 

          “ บอกไปเถอะน่า เธอจะไม่บอกอะไรทั้งนั้นถ้าเราไม่มีความสัมพันธ์ที่แนบแน่นกัน ”

 

          “ ฉันเป็นแฟนเขาค่ะ ” นิกี้พูดเสียงไม่เป็นธรรมชาติ

 

          “ โอ้ ....... ” ผ้าแพรอุทาน เธอมองนิกี้ไม่วางตา

 

          “ เป็นไงละ ” นิกี้ซุบซิบ

 

          “ เชื่อไม่ได้หรอค่ะ ” ผ้าแพรพูด

 

          “ ทำไมละ ” นิกี้กับน้ำแข็งพูดพร้อมกัน

 

          “ ตลอดระยะเวลาที่เขายังมีชีวิตอยู่ หมอชญาน์ทัตไม่เคยสนใจอะไรเลยนอกจากงานและคนไข้ที่อยู่ตรงหน้า สาบานได้ว่าเขาแทบไม่เคยออกเดต หรือมีความรักกับเพศตรงข้ามนอกจากพี่สาวของเขา เพราะฉะนั้น ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าคุณเป็นแฟนเขาจริง ”

 

          “ บอกเขาไปว่าเราพึ่งรู้จักกัน ” น้ำแข็งพูด

 

          “ เราพึ่งรู้จักมาไม่นานมานี้เองค่ะ ” นิกี้พูดตามทันที

 

          “ พี่สาวผมแนะนำให้รู้จัก ”

 

          “ รู้จักกันผ่านพี่สาวของเขาหนะค่ะ ”

 

          “ เราอีเมล์หากันไม่บ่อยมากเพราะผมงานยุ่ง ”

 

          “ แต่เราไม่ค่อยได้ติดต่อกัน น้ำแข็งงานยุ่งตลอดเลยค่ะ โดยเฉพาะ ช่วงหลังๆมานี้ คุณจะกรุณาให้ฉันได้พบเขาหน่อยได้ไหมค่ะ ” น้ำแข็งมองหน้านิกี้ที่อยู่ๆ เสียงของเธอก็ฟังดูเศร้า แววตาฉายแววห่วงหาอย่างที่เขาไม่เคยพบมาก่อน

 

          “ ................. ” แต่ผ้าแพรยังคงลังเลที่จะตัดสินใจ

 

          “ คือ ......... ” นิกี้พูดขึ้น “ ตลอดเวลาฉันอยู่ที่อเมริกา ฉันมีเขาเป็นเพื่อนคนเดียวที่คุยกันได้ทุกเรื่อง แต่อยู่ดีๆเขาก็หายไป หายไปเฉยๆเลย เขาพึ่งพูดกับฉันไม่นานมานี้เองว่าเขาจะมาหาฉันถ้าเขาบรรจุแพทย์ที่โรงพยาบาลไหนสักที่ได้ ฉันไม่รู้จะติดต่อเขายังไง ฉันก็เลยลองมาที่นี้ ”

 

          “ ............ ” นิกี้พึ่งมารู้ตัวตอนที่หัวใจตัวเองเริ่มเต้นเร็ว ความรู้สึกเจ็บแปล๊บๆจี๊ดๆเหมือนแทรกผ่านหน้าออกของตัวเอง รู้สึกเหมือนใจหายเป็นวูบๆ เหมือนหัวใจจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

 

          “ ให้ฉันได้พบเขาได้ไหมค่ะ ” ความรู้สึกบางอย่างที่นิกี้เองก็อธิบายไม่ถูก กำลังแผ่ซาน ครอบงำจิตใจ ร่างกาย และสองของเธอ นิกี้ไม่ได้อยากให้น้ำแข็งเจอร่างที่ไร้วิญญาณ แต่เป็นเธอที่ต้องการเจอเขามากกว่า นิกี้ไม่รู้ว่าอยู่ดีๆความรู้สึกนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เธออธิบายไม่ได้

 

          “ แสดงว่าคุณยังไม่รู้เรื่องอุบัติเหตุ ” ผ้าแพรพูดขึ้น พร้อมนำทางไปยังห้องพักออกช้าๆ

 

          “ อุบัติเหตุ ใช่แล้ว ผมจำได้แล้ว มันน่ากลัวมาก ” ภาพแสงไฟรถและคนขับหลับในผ่านเข้ามาในสมองน้ำแข็ง พร้อมกับความรู้สึกจี๊ดๆที่หัวใจ

 

          “ นั้นคุณไง ” นิกี้เปิดประตูเข้ามาในห้อง ร่างของหมอชญาน์ทัตนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ที่ระโยงระยางไปด้วยเครื่องช่วยหายใจ “ ร่างกายคุณดูดีมาก ไม่มีรอยแผลเลย คุณแค่นอนหลับอยู่เท่านั้น ”

 

          “ ไม่ได้ดีอย่างที่เห็นหรอกครับ แค่ยังหายใจอยู่ก็เท่านั้นละ ” น้ำแข็งพูดเสียงเศร้า

 

          “ นั้นละที่สำคัญ คุณยังหายใจ แสดงว่า ........ .คุณยังไม่ตาย ”

 

          “ แต่มีใครสักคนบังเอิญสะดุดท่อออกซิเจนผมหลุดออกจากจมูกผมก็ตายโดยสมบูรณ์แบบแล้วหละนิกี้ ”

 

          “ แต่คุณก็อยู่ที่นี้ ร่างคุณก็อยู่ที่นี้ อีกไม่นานคุณต้องหายแน่นอน ....... ไม่เชื่อลองดูซิ ” นิกี้จับมือร่างหมอชญาน์ทัตเบาๆ น้ำแข็งรู้ถึงความอบอุ่นที่สัมผัสร่างเขา มันทำให้เขารู้สึกว่า เขายังไม่ตายจริงๆ

 

          “ เมื่อกี้คุณพูดอะไรของคุณรู้ตัวหรือปล่าวหนะ ” หลังจากเงียบไปสักพัก น้ำแข็งก็พูดขึ้น

 

          “ รู้ ...... ” นิกี้รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว แก้มแดงร้อนไปทั้งหน้า “ ก็จริงอะ ....... อยู่ดีๆฉันก็รู้สึก ......... อยากเจอคุณ ” น้ำแข็งมองหน้านิกี้อย่างตั้งใจ เขายิ้มออกมาอย่างสดใส หลังจากอมทุกข์ตามหาความทรงจำของตัวเองอยู่นาน

 

          “ ทำไมละ ” น้ำแข็งผ่อนเสียงลงให้ฟังดูสบายๆ

 

          “ ไม่รู้ แค่ ........ ” นิกี้ถอนหายใจ “ มันดีกว่าไม่ใช่เหรอถ้าเห็นคุณในแบบที่เป็นคุณ ในแบบที่เป็นคุณหมอชญาน์ทัต ไม่ใช่แบบนายน้ำแข็ง ” นิกี้บิดไปมา ก่อนจะเดินไปดูรูปที่อยู่บนเค้าเตอร์แก้เขิน “ นี้คุณหนิ ” นิกี้หยิบรูปภาพใส่กรอบขึ้นมาดู “ คุณไม่เหมือนตอนนี้เลย ดูมีความสุขฉะมัด ”

 

          “ ตอนนั้นผมเข้าเรียนแพทย์ปีหนึ่ง เรียนวิชากายภาพวิทยา ถือว่ายากสุดๆ แล้ว ...... สอบกลางภาค ผมสอบตกไม่เป็นท่าต้องลงเรียนใหม่ ” น้ำแข็งเล่า

 

          “ ว้า ..... แย่เลย ”

 

          “ ใช่ .....แย่มาก ผมเดินร้องไห้กลับบ้าน แล้วบอกพ่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น พ่อบอกว่าไม่เป็นไร แต่ผมรู้ดีว่าพ่อเสียใจมาก ”

 

          “ แล้วคุณทำไงต่อ ” นิกี้พูด เธอดูอย่างตั้งอกตั้งใจ

 

          “ ผมก็ร้องไห้ต่อไปเรื่อยๆ จนพี่สาวผมเข้ามาปลอบ แล้วบอกให้ผมเผาใบคะแนนทิ้งซะแล้วไปกินเหล้าให้เมาไม่ได้สติ หลังจากนั้นนอนหลับให้เต็มอิ่ม ยาวๆไปเลย พอหายแฮ้งท์ ให้กลับมาอ่านหนังสือแล้วตั้งใจใหม่ ”

 

          “ ก็ถูกของพี่สาวคุณ แล้วหลังจากนั้นละ ”

 

          “ ผมไม่เคยสอบตกอีกเลย ร้ายสุดก็ผ่านเกณฑ์มา 2 คะแนน ฮามาก ใครก็ว่าการสอบครั้งนั้นเป็นครั้งที่เลวร้ายที่สุดในวิชาชีพของผม แต่กลับเป็นวันที่สนุกสุดๆ ” น้ำแข็งมองรูปตัวเอง ก่อนจะมองใบหน้าที่ไม่มีใครมองเห็นนอกจากนิกี้ในกระจก “ หลังจากวันนั้นชีวิตผมดำเนินตามเส้นทางที่ผมเลือก บอกตัวเองว่า ต้องเป็นหมอที่ดีและช่วยทุกคนให้ได้ ดูผมตอนนี้ซิ .... ไม่มีปัญญาที่จะช่วยตัวเอง ผมพึ่งรู้ว่าที่ผ่านมาผมหลอกตัวเองที่นั้น ”

 

          “ ก็ตอนนี้คุณมีฉันไง ” น้ำแข็งหันมามองหน้านิกี้แบบเหลือเชื่อ เขาไม่คิดว่านิกี้จะพูดด้วยน้ำเสียงน่าฟังไม่ใช่แข็งๆอย่างที่เคยพูดกับเขาทุกที “ ฉันพูดตรงๆนะ ฉันอยู่ที่อเมริกาฉันแทบไม่มีเพื่อนเลย เหงามาก ..... กินข้าวก็กินคนเดียว นอนก็นอนคนเดียว เดินเที่ยวก็เที่ยวคนเดียว ....... นายยังดีตรงที่ว่ามีคนไข้ที่ยกมือไหว้นายอย่างเต็มใจ มีพี่สาวที่สนิทกับนายมาก และก็ยังมีเพื่อนตั้งหลายคน เช่นหมอผ้าแพร ... ฉันนี้ไม่มีใครเลย พูดจริงๆ ” นิกี้พูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องราวที่เก็บเป็น 10 ปี “ ฉันเหมือนฉันเป็นคนไม่มีตัวตนแบบมีตัวตน ”

 

          “ ส่วนผมเป็นประเภทมีตัวตนแบบไม่มีตัวตน ”

 

          “ ใช่ ” นิกี้หัวเราะยิ้มกว้างสุดๆ “ นายคงไม่ว่าใช่ไหมถ้าฉันจะ ............. ”

 

          ก๊อกๆ ............. ประตูเปิด

          “ ขอโทษค่ะอีกครึ่งชั่วโมงคุณหมอจะเข้ามาตรวจอาการ หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ ” ปั๊มโผล่หน้าเข้ามาพูดแล้วเดินออกไป นิกี้พยักหน้าตอบ

 

          “ ถ้าจะอะไร ” น้ำแข็งพูด หลังจากที่ปั๊มปิดประตู

 

          “ หันหลังไปก่อนซิ ” น้ำแข็งทำตามโดยดี ไม่นาน ความอบอุ่นแผ่ซานเข้ามาในตัวเขา น้ำแข็งรู้สึกเหมือนทุกอนูผิวของเขาสัมผัสกับอะไรบางอย่าง น้ำแข็งรู้สึกสบาย เขาหวนคิดถึงตอนที่เขาต้องกอดตัวเองเวลาเหงา หรือท้อ ถูกแล้ว !!!!! นิกี้กอดเขาอยู่ เธอซบหัวลงบนไหล่ของเขา มือทั้งสองของเธอกุมมือน้ำแข็งไว้ ความรู้สึกของน้ำแข็งตอนนี้คือ เขาอยากกลับไปมีชีวิต วิ่งได้เดินได้อีกครั้งเป็นที่สุด ถ้าเป็นไปได้ ถ้าเขา ..... ยังไม่ตายจริงๆ เขาอยากจะกอดเธอ คุยกับเธอ เป็นคนแรก “ ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตฉัน ฉันอยากจะกอดใครสักคนแบบนี้ ..... กลับกันเถอะ ” นิกี้ผละออกจากร่างของหมอชญาน์ทัต แล้วเดินตรงไปยังประตู 

 

          “ นิกี้ ” เธอหันกลับมา “ ผมคงไปกับคุณไม่ได้แล้ว ” สิ่งที่น้ำแข็งเจ็บปวดมากที่สุดที่ได้เห็นคือสายตาที่เจ็บปวดของเธอ “ ผมเจอร่างของผมแล้ว และ ...... ผมคงทิ้งมันไปอีกไม่ได้ ขอบคุณมากสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณช่วยผม ....... คุณเป็นเพื่อนที่ดีมาก ... ล่าก่อน ”

 

          “ อือม์ ” นิกี้พูดเบาๆ แต่มันดังบาดหัวใจน้ำแข็งมาก “ ล่าก่อน ......... โชคดีค่ะ คุณหมอชญาทัต ” นิกี้เดินจากไป เธอยืนอยู่หน้าห้องเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างหายไปเฉยๆ เหมือนสมองของเธออยู่ๆก็ไม่ทำงาน “ ฉันจะลืมคุณได้ยังไง ...... ฉันจะลืมคุณยังไงดี ” น้ำใสๆเอ่อปริ่มขอบตา

ขณะนั้น ในห้องพักแพทย์

 

          “ เรื่องเศร้าจัง หมอน้ำแข็งจะรู้ไหมน่าว่าแฟนรักเขาขนาดนี้ ” ปั๊มพูดเสียงสั้นๆพลางกลั่นน้ำตา

 

          “ ฉันหวังว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นในชีวิตของอายุรแพทย์อย่างฉันอีก ” หมอผ้าแพรพยายามพูดเป็นเสียงธรรมชาติที่สุด ไม่ให้ร้องไห้ออกมา

 

          “ หนูอยากให้หมอน้ำแข็งรับรู้จัง ” ปั๊มถอนหายใจยาว

 

          “ เห็นซิปั๊ม ” น้ำแข็งมองตามหลังซานิที่กลับหลังหันเดินจากไป เขาได้ยินทุกอย่าง เขาอยากจะเดินออกมาส่งเธอ แต่ก็คงช้าไป นิกี้พูดผิดแล้ว เรา ....... ไม่เคยมีตัวตนในสายตาใครเลย แต่เรามีตัวตนในสายตาของกันและกัน “ ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ผมมีชีวิตอยู่ ผมก็อยากกอดคุณเหมือนกัน นิกี้ ” น้ำแข็งรู้ตัวดีว่าไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ เขาไม่มีแม้นแต่ร่างกาย และชีวิตเขาก็ไม่แน่นอนด้วย ปล่อยให้เธอไปดีกว่า น้ำแข็งพยายามบอกตัวเอง  

----------------------------------------------------------------------------------