Can't I regulation to love. อย่ามาบังคับรัก

                           ****รบกวนอ่านบทนำก่อนนะคะเดี๋ยวจะงง****

Chapter1   It’ll begin.    50%

                 มันกำลังจะเริ่มต้นแล้วนะ

     “ข้าวมีอะไรจะบอก”

      “ว่าไง บอกมาดิ้”

     “ถ้าพี่เลิกชอบไอ้โรลนั่นเมื่อไหร่ก็บอกข้าวน...”

     “พี่ขอโทษแต่คงจะนานว่ะ”

     “ช่างเหอะ ไปเล่นเกมบ้านผมป่ะ”

     “เดี๋ยวโทรบอกแม่ก่อน”

    “บอกป้าเพ็ญด้วยนะพี่ว่าพรุ่งนี้วันเสาร์”

    “อืม แม่พี่คงรู้แล้วแหละ ฮัลโหลแม่”

  [ว่าไงพี่ลูก] หญิงวัยกลางคนรับสายด้วยน้ำเสียงมีความสุขเช่นเคย

    “แม่ขา น้องไปค้างบ้านน้องข้าวนะ”

 [แม่กลับดึกนะฝากบอกพี่คิวด้วยนะลูก]

     “ค่ะ เดี๋ยวพีบอกให้” ว่าแล้วฉันก็เก็บโทรสับสีเงินรุ่นสวยลงกระเป๋ากระโปรงก่อนจะหันไปหาน้องข้าวที่นั่งอยู่ข้างๆ มอ’ไซต์คันสวย

    “ข้าวๆ ชุดนอนพี่อยู่นู่นยังมีอยู่มั๊ยอ่ะ” ฉันถามด้วยความชินปาก เพราะปกติบ้านอยู่ข้างๆกัน ก็เลยต้องมีบ้างที่ไปข้างบ้านกันบ่อยๆ โดยเฉพาะช่วงสอบถึงข้าวจะเด็กกว่าฉันเกือบสองปี(ปีกับห้าเดือน) แต่เรื่องความรู้นี่คือนำแบบสุดๆ

      “พี่ไม่เคยเอากลับบ้านตัวเองอยู่แล้วนี่ครับ”

      “ค่าาา พี่มันไร้ความรับผิดชอบ” ฉันพูดประชดพลางเอามือข้างขวาขยี้หัวข้าว

      “ข้าวยังไม่ทันว่าอะไรพี่เลยนี่ครับ”

      “ลุงศักดิ์สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้ลุงศักดิ์พ่อของน้องข้าว ที่อายุประมาณห้าสิบกว่าๆ แต่หน้าตาเหมือนอายุหยุดไปเมื่อเกือบสิบปีก่อน

     “ไหว้พระเถอะลูก วันนี้มาให้เจ้าข้าวติวให้หรอพี”

      “ค่ะ วันนี้หนูมาให้น้องทวนที่จะสอบ(?)วันจันทร์ให้อ่ะคะ ” ทั้งๆที่มาเล่นเกม

      “ดีแล้วขยันๆ เรียนจะได้มีงานดีๆ ทำเหมือนพี่ต้นกับพี่คิวเค้านะลูก” พี่ต้นคือพี่ชายของข้าวที่เป็นวิศวะอยู่แถวๆ ภาคตะวันออกฉันก็จำไม่ค่อยได้ว่าอยู่จังหวัดอะไรแน่ ส่วนพี่คิวคือพี่ชายแท้ๆ ของฉันเองถึงจะพึ่งจบแพทย์มาไม่นานแต่ก็มีโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพจองไว้แล้ว

      “ค่า // คร๊าบ” ฉันกับข้าวรับคำ ปกติคนที่บ้านฉันกับบ้านนี่ก็ชอบชื่นชมสองพี่นี่ตั้งเยอะแยะ

     “พี่เปิดเครื่องเล่นเลย จอยก็อยู่ในกล่องเดิมอะ” น้องบอกในขณะที่เอาผ้าเช็ดตัวออกจากตู้เสื้อผ้า

    “แล้วแกจะไปอาบน้ำหรอ”

    “อา เสื้อผ้าพี่แม่ผมเก็บไว้ตรงกล่องสีฟ้าตรงบนตู้เสื้อผ้า”

    “พี่ยังไม่อาบหรอก ข้าวอาบก่อนเลย” ฉันพูดในขณะที่ทั้งสองมือกำลังค้นหาจอยเกมที่อยู่ในกล่องด้วยความเคยชิน

    “อ่า เดี๋ยวข้าวอาบก่อนนะ”

    “ไปๆ ”

END PEE PEE PART

    “เอออาบเสร็จก็ดีเดี๋ยวชั้นไปอาบบ้าง ถ้าพี่คิวโทรกลับมาบอกให้ด้วยนะว่าแม่พี่กลับดึก” ร่างบางของหญิงสาวเจ้าของส่วนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซ็น ในชุดนักรียนหญิงมอปลายที่มีดาวบนปกเสื้อเพียงดวงเดียวบอกในขณะที่หยิบชุดนอนที่เตรียมไว้สักพักเข้าห้องน้ำ

   “ได้ๆ เดี๋ยวข้าวบอกให้” เด็กชายที่เดินออกจากห้องน้ำสักพักรับคำ ก่อนจะหยิบอุปกรณ์เล่นเกมมานั่งเล่นบ้าง

Rrrrrrr

_________________________________________________________

จบไปแล้วกับ 50% แรกของบทที่หนึ่ง  ฝากติดตามและคอมเมนต์ เป็นกำลังใจ หรือติชมด้วยนะคะขอบคุณค่าา

นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียนจริงๆ ก็อยากจะได้คำแนะนำจากคนอื่นๆนะคะ ขอบคุณค่ะ

PS. 나는사랑갓세븐.

ปล. รูปบนเป็นเพียงอิมเมจของตัวละครเท่านั้น

ปลล. คนในรูปข้างบนคือ Park Tae Jun