Can't I regulation to love. อย่ามาบังคับรัก
เขียนโดย 
BYP13
วันที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 19.56 น.
แก้ไขเมื่อ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2558 21.11 น. โดย เจ้าของนิยาย
บทนำ
บทนำ
“เรื่องที่น่าอายที่สุดในชีวิตตอนนี้หรอ ?” เด็กสาวในชุดมัธยมปลายเอ่ยถามเพื่อนรอบวง ด้วยสายตาเว้าวอน จนคนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มตะคอกใส่
“เออ!!”
PEE PEE PART
ฉันชื่อ พี พี เมื่อสามปีก่อนฉันเรียนอยู่ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดนี้ ตอนนั้นฉันแอบชอบเพื่อนในห้องเดียวกันคนหนึ่ง มันถึงจุดๆ หนึ่งก่อนวันที่โรงเรียนจะจัดกิจกรรมวัน
คริสต์มาส เนื่องด้วยเป็นโรงเรียนของศาสนาคริสต์ โรงเรียนก็จะจัดกิจกรรมทั้งวันก่อนที่จะหยุดยาวประมาณเกือบสองอาทิตย์
แต่ว่า... ก่อนที่จะถึงวันคริสต์มาสของโรงเรียน ฉันดันไปสร้างวีรกรรมไว้นะสิ
‘แก...คือว่า...คือ...เค้า...เอ่อ...คือว่า’
‘?’
‘เค้า...เอ่อ...เค้าชอบแกอ่ะ!!!’
จากนั้นแทนที่จะฟังคำตอบว่าชอบ หรือไม่ชอบจากปากเค้าคนนั้น แต่ดันวิ่งหนีออกมาซะอย่างนั้น โชคดีอย่างที่ตอนนั้นเป็นเวลา เลิกเรียน.......
“มันน่าอายตรงไหนวะพี” พาวเดอร์ เพื่อนหนึ่งในคนที่สนิทกันพูดขึ้น จากใบหน้าแล้วมันก็คงจะสงสัยอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“แกไม่อายแต่ชั้นอายนิ ใครจะไปหน้าด้านหน้าทนเหมือนคุณมึงละคะ” ฉันแขวะใส่กลับ
“ค่าาาาาาา” ยัยนี่ก็รับคำแบบส่งๆ ก่อนที่ทั้งกลุ่มจะลุกเดินหนีอย่างกับมีใครกำลังมา
จึ้กๆ
“จะสะกิดเค้าทำไม นั่งอยู่ใกล้ๆ คะ แค่....หะๆ”
“ข้าว!!?? มายังไงเนี่ย” เอ่อ...ตอนที่ถามออกไปน้องก็หน้าเจื่อนไปเลยทันที
“คือ แม่พี่พีให้ข้าวมารับอ่ะครับ...” น้องพูดแต่ในขณะเดียวกันฉันก็สัมผัสได้ถึง ฝืนยิ้ม?
“อ๋อ~ โทษทีนะสงสัยพี่จะความจำสั้นไปนิด” ม่ายย นี่ฉันลืมไปหรอเนี่ยว่านัดน้องเอาไว้เมื่อเช้า ก็บ้านเราอยู่ใกล้ๆ กันถึงน้องจะอายุน้อยกว่าฉันปีกว่าๆ เกือบสองปีแต่เราก็สนิทกันนะ
“มะ ไม่เป็นไรครับ” ฉันค่อยๆระบายยิ้ม
“แล้วพี่พีจะกลับบ้านเลยมั้ย”
“ยังอะ แปปนึงนะ เฮ้ยๆ มึงกูฝาก‘เด็กกู’บ้างดิเดี๋ยวมา” ฉันพูดก่อนหันไปบอกกับเพื่อน
“ไปไหนอีกวะ” เสือก! ไวเท่าความคิดฉันก็พูดคำเมื่อกี้ไปแล้ว
“เออ ไปเลยนะไม่รับประกันว่า‘เด็กมึง’จะไม่โดนรุมแล้วกัน” ปานคนที่สูงรองจากฉัน เป็นเด็กคนเดียวในห้องที่อยู่มอสี่แล้วยังไว้ผมสั้นอยู่เพราะว่ามันคิดว่าครูไม่ให้ไว้ ไม่มีใครโง่แบบซื่อๆเกินมันไปได้อีกแล้ว
“ข้าวถ้ามันทำอะไรแกก็กระโดดถีบมันเลยนะ เดี๋ยวพี่มา ฮ่าๆๆ” ฉันว่าอย่างอารมณ์ดีให้ทุกคนขำตามก่อนที่จะเดินไปที่โรงยิมของโรงเรียน
“โรล~ ” ฉันส่งเสียงเรียกโรล นักเรียนชายสายวิทย์-คอมของโรงเรียน ที่นอกจากจะเรียนอยู่ห้องคิงของโรงเรียนแล้วยังเก่งกีฬาอีกหลายชนิด ไม่นับเครื่องดนตรีที่เล่นเล่นเป็นไม่รู้กี่อย่าง อีกทั้งส่วนสูงที่เป็นแค่เด็กมอสี่แต่สูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบสองเซ็น ใบหน้าคมที่ออกแนวน่ารักติดแม่มานิดๆ กับสีผิวน้ำผึ้งที่คล้ำแดดหน่อยๆ แบบคนเล่นกีฬาทั้งหมดนี่อยู่ในตัวของโรล....คนที่ฉันชอบ
“มีอะไรอ่ะพี” เจ้าของส่วนสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเซ็นเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนๆ ที่กำลังเล่นกีฬาชู้ทลูกเข้าห่วงที่อยู่บนแป้นสูงๆ เดินออกมาหาฉันโดยไม่ได้สนใจเสียงแซวจากคนรอบข้างแม้แต่น้อย
“คือเค้าจะกลับบ้านแล้วอะ”
“บอกเค้าทำไมหรอ” โรลพูดในขณะที่ฉันใจแป้วไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เออ กูมันแค่คนที่ชอบนี่ไม่ชะ..
“ฮะๆ ล้อเล่น กลับบ้านดีๆนะ” โรลพูดในขณะที่เอามือลูบหัวหัวฉันไปมา
“อือ คืนนี้เดี๋ยวโทรไปเวลาเดิมนะ”
“โทษนะพี โทรมาตอนสามทุ่มครึ่งได้มั้ยครับ” งื้ออย่าใช้สายตาเยี่ยงนั้น
“ได้เดี๋ยวเค้าโทรไป”
“ฮิ้วว บรรยากาศนี่สีชมพูวิ้วั้งเลยโว๊ย” ไอ้เปล่า หนึ่งในก๊วนเพื่อนสนิทของโรล สูงน้อยกว่าโรลลงมานิดหน่อยเป็นเจ้าของหน้าขาวตี๋สมกับได้เป็นลูกเสี้ยวจีน แต่ถึงจะใส่แว่นตาก็ไม่ทำให้ความเด่นของหน้าตามันลดลงเลย ถึงขนาดเป็นเด็กที่ได้ชื่อว่า the most smart of grade ten. คนหนึ่งเลย
“หุบปากไว้แดกกข้าวดีกว่านะเชี่ยเปล่า”
“เออ ทีนี้เพื่อยุ่งไม่ได้นะมึง”
“สัส เดี๋ยวเถอะมึงพีพีเป็นผู้หญิงหัดให้เกียรติ์บ้างดิ”
“นี่สรุปพวกมึงคบกันยังวะเนี่ยคนอื่นเค้าเดากันจนมั่วไปหมดแล้ว” หึๆ ปัญหามันอยู่ที่เพื่อนคุณมึงนั่นแหละค่ะ ก็อยากจะพูดแบบนี้ออกไปนะแต่ก็เกรงใจพวกที่แอบเงี่ยหูฟังหน่ะ
“คบกันเชี่ยไรครับ พวกกูเป็น‘เพื่อน’กัน” โรลพูดก่อนจะเดินมาข้างข้างๆก่อนที่เอาแขนมาคล้องคอฉัน
กึก
พยายามแค่ไหนก็เป็นได้แค่เพื่อนสินะ ต่อให้พยามมากขึ้นกว่าเดิมก็เป็นได้แค่เพื่อน
“อืม เดี๋ยวเค้ากลับบ้านก่อนนะ...โรล” ว่าแล้วฉันก็ค่อยๆ เดินออกมาจกโรงยิม
ตุบ
“พี่พีกลับบ้านกันเถอะ”
“ข้าว ฮึก ทำไมวะ...พี่พยายามขนาดนี้แล้วแท้ๆ” ฉันไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่โดยปกติกับ โลมันไม่ใช่ทุกอย่างมันมากกว่านั้น
“ข้าวจะไม่บอกให้พี่หยุดร้องหรอกนะ แต่ข้าวจะอยู่กับพี่ตอนที่ร้องไห้เอง”
“ฮือๆ ขอบ ฮึก คุณนะ ฮือๆ” ทำไมกูต้องบ่อน้ำตาตื้นด้วยวะ
“กลับบ้านกันดีกว่าจะเย็นแล้ว” ข้าวว่าพลางจูงฉันไปขึ้นรถที่สงสัยน้องจะขับมาจอดในระหว่างที่ฉันอยู่ในโรงยิมละมั้ง
............................................................................................................
“ชอบใจมากนะข้าว ซบไหล่แกทีไรพี่อาการดีขึ้นทุกทีเลย”
“แค่พี่ดีขึ้นผมก็ดีแล้ว” น้องว่าพลางยิ้มหวานให้
“นี่แกไม่คิดจะมีแฟนหน่อยหรอไง” หน้าตาก็ดีนะเราเนี่ยแค่ไม่คิดจะมีแฟนหรือว่าไม่มีคนที่ชอบอะไรเลยหรือยังไง
“ข้าวมีคนที่ชอบของข้าวก็แล้วกัน” เห็นเด็กน่ารักเขินใส่ก็เขินตามดิ
“อย่ามาเขินใส่พี่ดิ้ แกก็รู้ว่าชั้นชอบเขินตาม”
“ฮะๆ ”
“แกนี่น่ารักนะเนี่ยชั้นพึ่งสังเกตถ้าชั้นยังไม่มีคนที่ชอบอาจจะจีบก็ได้นะเนี่ย ฮ่าๆ”
“อืม ผมรออยู่นะ” น้องพูดไป หน้าแดงไป
“เขินตะมายชั้นมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“แล้วชั้นก็แห้ว”
เพี๊ยะ
“ไอ้ข้าวที่พี่ชมแกไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วชั้นขอถอนคำพูด แกมันกวนตีนที่สุด” ฉันตีไปที่ต้นแขนของเด็กชายตรงหน้าก่อนจะรัวคำด่าออกไป ทันที่มันเลียนเสียงฉันจบประโยค
“เห็นพี่อารมณ์ดีแล้วข้าวก็สบายใจ”
“ย่ะ ชั้นมันมีผลประโยชน์กับแกนี่” ฉันพุดพลางประชดเบาๆ
“พี่พีๆ”
“ฮะ ว่าไง”
“ข้าวมีอะไรจะบอก”
_________________________________________________________
ฝากติชมด้วยนะคะ
ปล. ภาพหัวตอนเป็นเพียงอิมเมจตัวละครของพีพีเท่านั้นนะคะ
ปลล.คนในรูปข้างบนคือ Park Ji Yeon วง T-ARA
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
