[C1] ทุกท่วงท่าที่อ่อนช้อยจับคุณชายศิลปิน!

   หลังจากที่ฉันลากยัยแววลงมาจากห้องนาฎศิลป์จนถึงโรงอาหารแล้ว ฉันก็ปล่อยมือสะบัดบ๊อบเดินไปแลกเงินทันทีทันใดการลงมาถึงโรงอาหารคนแรกหรือคนที่สองที่เซเลบริชั่นแล้วเป็นอะไรที่เยี่ยมที่สุดเพราะว่าจะได้เลือกทานอาหารของหวานมากมายที่เหล่านักเรียนจะได้ทานอย่างจำกัดหากมาช้าคุณก็อด! แน่นอนว่าเป็นทุกครั้งที่ฉันจะลงมากับยัยแววคนแรกตลอดๆ แต่ฉันไม่เคยโดดเรียนนะหุหุ -.-

 "อาห์~ วันนี้ทานอะไรดีน้า~" ฉันเดินไปรอบๆร้านอาหารตามสั่งและร้านอื่นๆมากมายและต้องมาสะดุดตากับร้านขายข้าวแกง/ ใช่ล่ะร้านนี่เป็นร้านโปรดของฉันและข้าวที่นี่ก็หอมน่าทานเป็นพิเศษ ~ มันมักจะหมดก่อนทุกครั้งหลังจากที่คนอื่นลงมาแต่ยังไงฉันก็ได้ทานอาหารที่นี่ตลอด

 "ป้าสุดสวยขาหนูขอผัดผักจานนึงค่ะ ><"

 "แหมได้จ้ะ มาที่นี่ก่อนคนแรกตลอดเลยนะน้องผักกาด"

  "ฮี่ฮี่~ ก็ป้าออกจะสวยแถมน่ารักเป็นธรรมดาที่หนูต้องลงมาทานคนแรกและเลือกทานที่นี่ตลอดนี่  คะ~"  

  "จ้า ปากหวานตลอดเลยนะ อ่ะ 30 บาทจ้า"  

  "หูยราคาเบาไปหนูให้ 35 เลยค่ะ!"

  "ฮ่าๆ ไม่ต้องเลยนะลูกสาวป้าเอาแค่นี้ก็อิ่มสุขใจแล้วจ้ะ"

   ฉันจิ๊ปากนิดๆก่อนจะยัดเหรียญ 5 บาทลงกลับกระเป๋าเหมือนเดิม แหม~ ก็ป้าเขาใจดีแถมสวยด้วยอ่ะ -/\- แถมอีกอย่างเขาก็จำชื่อของฉัน 'ผักกาด' ได้ตลอดเลยด้วย มันเป็นธรรมดาที่สาวน่ารักๆอย่างฉันจะถูกอกถูกใจ >0< (หราา)

   ยัยแววถือถาดที่มีแต่พวกจั๊งฟู้ด หรือที่เราเรียกกันว่า 'อาหารขยะ' (แฮมเบอร์เกอร์เฟรนช์ฟรายส์ไรงี้) พร้อมกับถือน้ำเป๊ปซี่วิ่งมาหน้าตั้งหูตั้งเหมือนว่าจะมีเรื่องอะไรให้ฉันตื่นเต้นอีกแน่ๆ -0-

 "อะไรยะ" ฉันถือถาดข้าวผัดผักเดินไปหาด้วยความสงบเสงี่ยมเยี่ยงกุลสตรีไทยไปหานาง ก่อนที่นางจะหยุดยืนพร้อมกับยื่นหน้าจอ iphone 6 plus มาให้ดู

 "เอ๋? อะไรอ่ะมันคือไร"

   สิ่งที่ฉันมองเข้าไปดูคือรูปของหนุ่มหน้าขาวรูปหล่อๆทั้งหมด 4 คนหน้าตาออกจะเป็นคนเกาหลีนิดๆผสมครึ่งไทยจมูกโด่งสมรูปการศัลยกรรม -0- ว่าแต่เธอเอามาให้ฉันดูทำไมยะ?

  "วงใหม่แกะกล่อง >~<"

  "วงไรอ่ะ -0-"

  "โหยแกนี่มันไม่ทันสมัยจริงๆเลย:( นี่มันวงเอ็กเซย์ 4 เทพบุตรสุดหล่อในดวงใจของฉันเลยนะ  ยะ! "

   แหงล่ะ ฉันเป็นผู้หญิงที่ติดอยู่กับคำว่า 'วัฒนธรรมประจำชาติไทย' และไม่เคยห่างเหินออกไปนอกประเทศเลยสักนิด! เพราะฉันเกิดที่ไทยใจอยู่ไทยเว้ย! -/-

  "เอ็กเซย์ เอ็กโซ เอ็กโซ่ไรก็อ่ะ ฉันไม่รู้ย่ะ ('-')"

  "ชิ ยัยโบราณตัวแม่" ยัยแววเบ้ปากใส่ฉันก่อนจะเก็บโทรศัพท์เดินกระฟัดกระเฟียดไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวโต๊ะหนึ่ง ช่วงนั้นเสียงกริ่งเรียกคนลงมาทานข้าวก็ดังพอดีฉันจึงเดินหน้าเอื่อยไปนั่งฝั่งตรงข้ามก่อนจะตกข้าวขึ้นมาทานอย่างเอร็ดอร่อย~

  "เธอรู้มั้ยว่าอะไรที่ทำให้ฉันตื่นเต้นได้มากขนาดนี้ >////< "

  ยัง..ยังไม่หยุดพูดเรื่องนี้อีก -.-

  "อะไรอ่า" ฉันทำหน้าคิดอะไรไปมาก่อนที่สายตาจะมาจับจ้องสิ่งที่นางยกขึ้นมาจากกระเป๋าให้ดูอีก มันเป็นกระดาษชีทมีข้อความมากมายอยู่ที่หน้ากระดาษ

  "เราจะได้ไปแสดงงานดนตรีไทยที่ประเทศเกาหลีล่ะ"

  "โธ่..ก็นึกว่าเกาเหลาที่ไหนซะอีก..ห้ะ! เกาหลีอะไรนะ O_O"

   ช้อนและส้อมแทบหลุดออกจากปากเมื่อคนตรงหน้ากำลังบอกว่าพวกเราจะได้ไปแสดงงานดนตรีที่เกาหลี ไม่จริงไม่ใช่ฉันไม่เชื่อ \(>_< )/ \( >_<)/

  "ก็เกาหลีน่ะเส้! เธอรู้มั้ยว่าฉันรู้เมื่อไหร่~"

  "เมื่อไหร่ \(>\<)/"

  "เมื่อเช้านี้น่ะสิครูสมใจเอาใบนี่มาให้ฉันตอนเช้าตอนเธอยังไม่มาโรงเรียน เธอรู้มั้ยพอฉันหยิบใบนี้  ขึ้นมาอ่านแล้วน้ำตาแทบไหลเป็นแม่น้ำนายด์ โอ้ยยยยยยยยย" ยัยแววทำหน้าร้องไห้หนักมาก  เหมือนที่นางเคยส่งสติ้กร้องไห้หนักมากมาให้ฉันแทบทุกวัน -_-

   แต่ว่าตอนนี้ฉันก็อยากจะทำหน้าแบบสติ้กนั้นตามยัยแววอยู่แล้วววว กรี๊ดดดด โอ้ยยยยยย~! \ (TvT)/

  "ฉันต้องฝันไปแน่ๆเลย..." กัดฟันแป๊ป >-<

 "ไม่ฝันแน่นอนย่ะครูสมใจบอกฉันมาเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะว้อยย (><)"

 "แล้วฉันควรทำยังไงดี!"

  ตอนนี้หน้าฉันคงดูมีความสุขน่าจะเพิ่มเอฟเฟ็คประกายไปให้ฉันเลยก็ได้นะ 

  "ช้อปปิ้งเตรียมตัวสิยะ!"

  ย่ะ!