เงียบนัก รักจนมุม
เขียนโดย 
กะทะหอย
วันที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2559 เวลา 04.20 น.
แก้ไขเมื่อ 5 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 02.19 น. โดย เจ้าของนิยาย
10) ความวุ่นวาย ในวันใหม่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความกริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงงงง
ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงสายเรียกเข้าของผู้ชายเจ้าปัญหาที่โทรมาแต่เช้า กวนเวลานอนฉันเสียจริง
จะโทรมาทำไมแต่เช้าตรู่นะ แต่จะไม่รับสายก็ไม่ได้เดี๋ยวคุณชายเขาจะอาละวาดอีก
'ฮัลโหล จะโทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย'
'ตื่นได้แล้ว ยัยโง่'
'จะรีบตื่นไปไหน ?'
'ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ'
'คุยมาสิ่'
'มาเจอกับฉันที่ทางบรรไดหนีไฟ ของโรงเรียน ชั้น 3 ให้เวลา 15 นาที'
ตู๊ดดด
หมอนั้นพูดจบแล้ววางสายไปเลย โดยที่ไม่ได้สนใจฉันสักนิด
"ทำไมฉันต้องมาเจอกับคนอย่างหมอนั้นด้วยเนี้ย" ฉันบ่นพึมพรำ
ณ บรรไดหนีไฟ
ฉันรีบมาตามที่หมอนั้นบอก ในโรงเรียนแทบจะยังไม่มีใครมาเพราะยังเข้าอยู่ ก็นี่มัน 6:30 น.
จะรีบมากันเพื่ออะไร ฉันมาถึงตามที่นัดหมาย แต่กับไม่เห็นชายที่นัดฉันมา เพื่อ !!! ให้ฉันรีบมา
แล้วเจ้าตัวหายไปไหนอีก
"มาแล้วหรอ เร็วดีนิ่"
"นายอยู่ตรงไหนเนี่ย แล้วเรียกฉันมาทำไม"
"ไปกินข้าวกัน :)"
"ให้ฉันรีบมาเพื่อไปกินข้าวกับนายเนี่ยนะ บ้าหรอ" ฉันนึกว่ามีเรื่องด่วน นายนี่มันจริง จริง
"ก็ฉันหิวข้าว"
"ปัญญาอ่อนรึไง โทรมาปลุกฉันแต่เช้า เพื่อให้มากินข้าว
เพราะว่านายหิวเนี่ยนะ ทำไมไม่ชวนเพื่อนนายล่ะ มากวนเวลานอนฉันทำไม" ฉันตะคอกใส่เขา
"จะเอา ไดอารี่ คืนม่ะ"
"เอาสิ่" นายนี่ถามโง่ โง่
"งั้นก็ไปกินข้าว"
ณ ห้องอาหาร
ฉันเลยต้องจำใจไปกินข้าวกับเขา ถึงคนจะไม่เยอะ แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่ามีสายตามองมาที่พวกเรา
เสียงกระซิบ นินทา ถึงฉัน เน้นนะ ว่าถึงฉัน ไม่เจียมตัวบ้างล่ะ อีนี่น่าโดนตบบ้างละ บลา บลา อีกเยอะ
แต่จะให้ฉันทำไงล่ะ ก็เขาเอา ไดอารี่ มาขู่ฉันนิ่ แง แง T_T
"เสร็จยังฉันจะไปแล้วนะ" ฉันถามเขาเพราะไม่อยากฟังคำนินทาไปมากกว่านี้
"ยัง"
"เร็ว เร็วสิ่" ฉันเร่งเขา
"นิ่ ไม่มีคนสั่งสอนหรอ ? ว่าคนกินข้าวอย่าเร่ง" ด่าฉันอีก นายนี่มันน่าจริง จริง
"แล้วไม่มีคนสอนนายหรอ ? ว่าอย่ากวนคนอื่นเวลานอน"
"ทำไม ทนฟังคำนินทาไม่ได้หรอ ?"
"เออ" แล้วมันใช่เรื่องที่ฉันต้องมาโดนนินทาไหมล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะนายนะ
"เสร็จแหละ ป่ะ"
"ไปไหน ?" หมอนี่มันจะพาฉันไปไหนอีก
"ตามมาเถอะน่า อย่าถามมาก ขี้เกียจที่จะพูดแล้วนะ"
"ก็เอา ไดอารี่ ฉันมาสิ่" ฉันจะไม่อยู่กวนใจให้นายพูดให้เมื่อยปากเลย
"ฝัน แล้วเดินตามมา"
เขาพาฉันเดินกลับมาที่บรรไดหนีไฟ เพื่อหลบคนอื่นๆ แล้วเขาก็หยิบบุรี่ขึ้นมาพร้อมกับยื้นให้ฉัน
"เอาม่ะ ?"
"ไม่" ฉันดูดไม่เป็นโว๊ย
"ดูดไม่เป็นหรอ สอนให้ม่ะ" ฉันคิดดังหรอเนี่ย ทำไมหมอนี่ถึงรู้
"อย่าดีกว่า"
"อ้าปาก"
"ฟังฉันบ้าง อือออ"
แล้วเขาก็ยัดบุหรี่เข้าปากฉัน
"อยู่เฉย เฉย"
เขาพูดจบ พร้อมกับเอาสองมือของเขามาจับที่หน้าฉัน แล้วยื้นหน้าเขาเข้ามาพร้อมกับบุหรี่ที่จุดแล้วมาต่อที่บุหรี่ฉัน
มือใหญ่ ใหญ่ แต่อบอุ่น ลมหายใจของเขา ดวงตาที่หรี่ลง ริมฝีปากอมชมพู เส้นผมที่ปรกหน้า กับหัวใจของฉันที่เต้นเร็ว
ทำไมนะ ทำไมเต้นเร็วอย่างนี้ อย่าคิดเชียวนะ มายา' เจียมตัวไว้ อย่าคิดนะ อย่า อย่า อร๊ายยย กำเดาจะไหล
ใครจะทนไม่คิด ไหวล่ะ
"แค่ก แค่ก" ฉันสำลักควันบุหรี่
"ห้าาา เธอนี่มันตลกจริง จริง" ยังมีน่ามาขำ ไอ้บ้าาา
"ก็ฉันดูดไม่เป็นนิ่ แล้วนายยังยัดเยียดให้ฉันอีก"
"โอเค ไม่แกล้งล่ะ นี่ก็จะเข้าเรียนแล้ว เธอไปได้แหละ และ พักเที่ยง มาหาฉันที่นี่นะ"
"ต้องการอะไรเนี่ยยย"
"ต้องการให้เธอทำตามที่ฉันสั่ง"
ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที ว่าหมอนี่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งช้านนนนนนนนนนน
หลังจากที่ฉันแยกตัวออกมาจากเขา ในระหว่างทางที่ฉันเดินกลับห้อง มีแต่คน ซุปซิปนินทาฉันเต็มไปหมด
ทำไมเรื่องถึงรู้กันเร็วอย่างนี้เนี่ยย แต่คนอื่นจะไปรู้อะไร สิ่งที่ฉันทำก็เพื่อแลกกับ ไดอารี่ เล่มโปรดของฉัน ขอเถอะ
ขอสักคนที่รู้ความจริง ยกเว้น ไอชา' เพราะนางรู้เรื่อง และเหมือนจะเข้าใจฉัน มว๊ากกกกกกกกกกก
ณ ห้องเรียน
ฉันกลับมาถึงห้องเรียนก็ยังมิวายเจอ เพื่อนในห้องรุมทึงฉันอย่างหนัก
"มายา' เรื่องที่เขาลือกันมันเป็นความจริงหรอ ? ว่าแกไปกินข้าวกับเขา ?" ตัวเดิมที่เปิดฉากใส่ฉัน คนที่แอบไปสอย กกน. อะ
"มายา' เรื่องมันเป็นอย่างไง" อย่าซ้ำเติมขอร้องละทุก ทุกคน
"มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม มายา' " คิม' แกก็เป็นไปกับคนอื่นด้วยหรอออ
"บลา บลา บลา" ตามมาอีกเยอะแยะมากมาย
วันนี้ฉันจะได้เรียนอย่างสงบสุขไหม อือออ อือออ (ร้องไห้ดังมากก)
"ทุกคน อย่าไปเข้นเอาคำตอบกับ มายา' อย่างนั้นสิ่ มายา'
พร้อมเมื่อไรเดี๋ยวก็เล่าให้ฟังเองนั้นแหละ" ขอบคุณนะ ไอชา'เพื่อนรักของฉัน
สิ้นสุดเสียงของ ไอชา' ทุกคนก็แยกย้ายกลับไปนั่งที่
"เธอโอเคไหม มายา' ?"
"อืม" สมกับที่เป็นเพื่อนฉันจริง จริง
"ขอโทษนะ แล้วสรุปเรื่องจริงป่ะ ?" เธอก็เป็นหรอ ไอชา'
"จริง" ฉันตอบแบบอยากจะตายซะให้ได้
"เยี่ยมเลยอ่ะ เธอได้ใกล้ชิดเขาขนาดนั้น"
"หรอออ เหมือนฉันจะดีใจเนอะ แหะ แหะ"
เหตุการณ์เหมือนจะเงียบสงบ แต่มันไม่จริงเลย มีผู้หญิงเดินมาหน้าห้องฉันเพื่อมอง
หาสาวที่อยู่กับหมอนั้นเมื่อเช้าตามข่าวลือ ก็จะใครล่ะ ฉันเอง โดนมองด้วยสายตาเหยียดหยาม
คำนินทา ที่ฉันไม่อยากฟัง หมอนั้นมันรับรู้อะไรไหมเนี่ย ว่าฉันต้องมาเจอกับสิ่งที่เขาทำ ขอร้องเถอะ
พลีสสสส อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น มันเจ็บนะ
พักกลางวัน
กริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงงง
เสียงสายเรียกเขาจากเขาคนเดิม ถึงกับโทรตามกันเลยหรอจะไม่ให้ฉันไปกินข้าวก่อนรึไง
สงสารฉันบ้างเถอะ ให้เวลาส่วนตัวฉันหน่อย
'ฮัลโหล'
'พักแล้ว รีบมา'
'จะไม่มีเวลาส่วนตัวให้ฉันบ้างรึไง'
'ให้แล้วไง ตอนเธอไปเรียน'
'นั้นมันเวลาเรียน ใช่เวลาส่วนตัวที่ไหนกันล่ะ'
'รีบมา'
ตู๊ดดด
ฉันว่า ฉันเดานิสัยหมอนั้นเริ่มออกแหละ คงจะเป็นพวกขาดความอบอุ่นสิ่นะ
หรือไม่ก็เพื่อนไม่คบ ฉันต้องรีบไปใช่ไหมเนี้ยยย
"ใครหรอ มายา' "
"ก็จะใครล่ะ สุดหล่อของคนทั้งโรงเรียนไง"
"เขาโทรมาตามให้ไปหาใช่ม่ะ ?" รู้ดีนะเพื่อนรัก
"อืม ฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกัน"
"สู้ สู้ นะ"
ฉันไปเข้าโรงเชือดนะ ไม่ได้ไปงานกีฬาสี
"มาเร็วดีนิ่"
"ก็นายโทรตามไม่ใช่หรอ"
"ไปกินข้าวกัน"
"พาเพื่อนนายไปสิ่"
ระหว่างที่ฉันกำลังตอบโต้บทสนทนา ของชายที่เอาแต่ใจก็มีคนมาได้จังหวะพอดี
"เห้ย ไอ้บาธ' "
"อืม ว่าไง เจวาน' "
"มายา'อยู่ด้วยหรอจ๊ะ" ใครว่ะ รู้จักฉันด้วย
"ค่ะ แล้วคุณ ..."
"อ่อ ลืมแนะนำตัว ผม เจวาน'คับ เป็นเพื่อนไอ้ บาธ' " หมอนี้มีเพื่อนด้วย ไม่น่าเชื่อแหะ
"อ่อ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" ฉันตอบรับเป็นมารยาท
"มาที่นี่มีไร"
"ว่าจะชวนไปกินข้าว" มาได้จังหวะพอดี เจวาน'
"ไม่" อะไรอ่ะ เพื่อนก็มาแล้วไปกับเพื่อนสิ่
"เพื่อนนายมาแล้ว งั้นฉันขอตัวนะ" ได้เวลาส่วนตัวของฉันแล้วสิ่นะ
"เธอจะไปไหน เธอต้องไปกับฉัน ไอ้วาน แกไปได้แหละ" แงงง อยากร้องไห้
"มีหญิงแล้วไล่ เพื่อนเลย ไปก็ได้ว่ะ" เจวาน'อย่า อย่าไป
เจวาน' พูดจบแล้วเดินออกไปเลย ปล่อยให้ฉันกับไอ้ตาบ้านี้อยู่ตามลำพัง
ฉันต้องมานั่งกินข้าวกับเขา พร้อมกับสายตาคนอื่น อื่น ที่มองมาทางฉันและคำนินทาตามเคย
จะมีใครช่วยฉันได้บ้างนะ อือออ T_T
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
