♥Just love Children♥ แค่รักเด็ก..?<3
เขียนโดย 
นามเอ๋อๆนิยายอึนๆ
วันที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 เวลา 22.39 น.
แก้ไขเมื่อ 27 มีนาคม พ.ศ. 2559 22.06 น. โดย เจ้าของนิยาย
16) restart100%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้าวันนี้เป็นเช้าที่แสนระทม คมคาย ไอ้เด็กที่ก่อการร้ายปล้น ใจไปเมื่อคืนวาน(เพราะธามอยู่เพิ่มอักหนึ่งวัน เหตุผลคือ ขี้เกลียดขนของ คือต้องขนไรวะ?) มันกำลังจะจากลาไปในที่ไกลแสนไกล..........
..
..
..
ก็แค่บ้านไอป๋อป้ะวะ???```
บีมที่นั่งหน้านิ่งเหมือนไร้อารมณ์อยู่ที่โซฟาทำเป็น เล่นมือถือ ไม่สนใจ เด็กม.6ที่เดินไปเดินมาอยู่ในห้อง
คือเจ้เขาจะไม่พูดไรหน่อยอ๋อวะ นี้จะไปแล้วนะเนี่ยยย เมื่อวานก็แอ๊ปเนียนอยู่ต่อ นะเว่ยยยแล้วนี้.......กูจะเรียกร้องไรวะะะ เพื่อ?? เพื่อไรไอธาม?? แต่พูดเลย แมนๆ วันนั้นใจเต้นจริงไรจริง ก็ผู้ชายป้ะวะ ก็ต้องมีบ้างดิ
"จะไปแล้วนะ"
สุดท้ายก็กูเริ่มมมมมม
"อืม ไปดีๆนะ ขับรถดีๆล่ะ"
ธามได้แต่ยืนหน้าบูด พูดแค่เนี่ย._.
"แค่นีี้... เจ้พูดแค่นี้อ๋อ" ธามเดินมาตรงหน้าบีม ทำหน้าขัดใจ ใส่
"จะให้พูดไรอ่า...อ๋อออ อยากให้ รั้ง ไง๊??.. อ่าได้ ธามอย่าพึ่งไปเลยน้า น้าาา" บีมว่าหรี่ตาอมยิ้ม
นี้ก็ไม่เข้าใจว่าน้องมันเป็นไรมาทำหน้าถูกขัดใจใส่ แล้วนี้ก็พูดไปแล้ว คืออยากให้รั้งหรือไง??
ธามตาโตส่ายหน้าพรืดจนไอ้ผมหน้าม้าวัยรุ่นนั้นสบัดไปมา
"เห่ยยย.. ไม่ใช่ล่ะ อย่ามั่วดิ คนแก่เป็นงี้ทุกคนป้ะ" ธามว่าทำหน้าตื่น รีบเเถว่าบีมนู้นนี้ ก่อนจะคว้าเป๋าเป้ ขึ้นสะพาย
"นี้!!! ไอ้!!.. ไอ้" บีมยกมือทำหน้าเอาเรื่องจะด่าแต่กลับคิดไม่ออก ธามเลยรีบยกมือห้าม
"พอครับ.. ผมไปละ ขอบคุณสำหรับการดูแลอย่างดีนะครับ ผมอยู่กับเจ้มีความสุขมากกกก บายครับ เอ้อ.. อย่าออกมากินดึกๆล่ะเดี๋ยวไม่เฟริมนะ" ธามร่ายยาวก่อนจะฉีกยิ้มให้แล้วเดินออกไป ทิ้งให้บีมนั้งหน้าเบิกบานอย่างงั้น
.
.
.
.
.
.
.
"เห้ยๆ!!.. ตรงนี้ล่ะๆ " บีมเอามือตบเบาะคนขับปุๆ ให้จอดรถ
"อร้าย!! ไอบีม!! Stoppp!! hit creammy อย่ามารุนแรงกับลูกชั้นนะ!" มี่เหวลั่นรถหันมาลูบๆคลำๆรอยที่บีมแค่ตีลงไปบนเบาะหนังเนื้อดี อน่างทะนุทะหนอม
ก็ไอน้องครีมมี่ที่ว่า ก็ลูกรักมันล่ะ รถมินิคูเปอร์สีขาวน่ารัก ที่นานๆมันจะเอามาขับที หวงจริงหวงจัง
"ถ้าหวงงี้ไม่พับเก็บใส่กล่อง ไปเลยวะ" หยงเอ่ยขึ้นมาอย่างกวนๆ ที่นั่งข้างๆคนขับอย่างมี่
มี่หันขวับไปมตาขวางแยกเขี้ยวเบาๆ
"รถนะเว้ย ไม่ใช่กระดาษไอบ้า!"
"อุ้ย! ดูดิ โคตรเท่ห์เลยอ่าาาา เตะเข้าโกลด์ อีกแย้วววว งุ้ยยยย"
เสียงตื่นเต้นดี้ด้า ของตัวหลังดังมาจนสองคนหน้า ได้แต่ส่ายหน้าแล้วเบ้ปากมองบนกันตามๆไป ถามว่าอยู่ไหน นางบีมมาส่องเด็กม.6หน้า ร.ร จ้า ก็เห็นบอกน้องธามกลับมาเรียนได้หลายอาทิตย์แล้วนี้ อีกอย่างนางว่างไง มาส่องผู้ชาย ไอพวกเราบางทีก็ไม่ว่างไรหรอกแต่ก็โดนลากมาก็ต้องมาอ่านะ เพื่อนไง! คำเดียวเลย มันชอบอ้าง
"เอ้ยๆ ไอป๋อ! อย่าบังดิวะ " บีมทำหน้าขัดใจทำมือปัดๆให้ป๋อหลบ เหมือนมันจะเห็น
"ง้าาาาา ฟู่ๆๆๆ มีความหลัว อ้ากกกก ฮี่ๆ"
ดูแล้วกันมันพูดเองเออเอง ขำคนเดียอี้กกกก เป็นเอามากกว่ะ เพื่อนใครวะ
"ว้าเกมจบล้ะะะ กลับเถอะะะ ส่องนิดๆให้ใจกระชุ่มกระชวย" บีมว่าทิ้งตัวพิงพนัก ก่อนนั่งยิ้มคนเดียว
"พอใจงั้นกลับแล้วนะ"มี่ว่า
"ไอบีม นี้แกมาส่องน้องได้กี่วันละเนี่ย" หยงถามขณะ มือการคาดเข็ทขัดนิรภัยไปด้วย
"2-3วันละ แต่เดี๋ยวก็ไม่ได้มาละไง"
"อ่าว ไมวะ" มี้ถามขึ้นบ้าง ตาก็มองถนน
"มีสอบไง ไม่รู้เรื่อง" บีมว่าโคลงหัวไปมาหน้าเอือมๆ
ถ้าอยู่รอดูอีกนิดคงได้เห็นอะไร
.
.
.
.
.
"อ่ะนี้ น้ำ" ฝ่ามือบางยื่นขวดน้ำเย็นๆมาให้ พร้อมผ้าเย็นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ฟลังจากคนที่เล่นฟุตบอลเสร็จ
"หูยยย.. ดูดิ เป็นห่วงเป็นใหญ่ออกหน้าออกตามากค่ะ มีตั้งหลายคนซื้อมาให้ไอธามคนเดียว" ป๋อแกล้งเอ่ยแซว ยิ้มกรุ้มกริ้ม
"เอ้อ...ป๋อคะ ไม่ให้น้องม.5คนนั้นซื้อให้ล่ะ หึ้ เห็นจีบอยู่นี้นา"
"หน่ะ! แพทททท ไม่เอาไม่พูดสิ " ป๋อรีบโยกนิ้วไปมา ยิ้มแหย๋ๆ
"ขอบใจนะแพท น่ารักจริงๆเลย" ธามแกล้งหยอกก่อนยกน้ำขึ้นดื่ม แต่ก็ต้องสำลัก อึกใหญ่ กับคำพูดต่อมา
"แล้วรักเรายัง"
"อึก..แค่กๆ พ..แพทว่าไงนะ" ธามทุบหน้าอกปั่กๆ ก่อนเอ่ยย้ำ
"แล้วรักเรายัง..หืม" แพท็พูดย้ำอีกครั้งพร้อมยิ้มน้อยๆ
หลังจากวันนั้นเธอก็มานั่งคิดตลอด จนได้คำตอบว่าเธออยากจะลองเสี่ยงอีกสักครั้ง เธอยัง 'รัก' ธาม อยู่...
"อะแฮ่ม!! กูควรอยู่หรือไปดีวะ"ป๋อพูดงุ้งงิ้งกับตัวเอง ก่อนจะได้คำตอบยืนอยู่ที่เดิมอย่างเนียนๆ
#เสือกอย่างไรให้เนียน แฮชแท็กนี้เกิดมาเพื่อป๋อ
"จริงป้ะเนี่ย.." ธามถามหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อ
"หน้าเราเล่นรึไง"
"เเพท..ไม่เล่นดิวะ"
"นี้ก็จริงจังนะ..ไม่เล่นด้วย"
"..."
"เรา..กลับมา..คบกันมั้ย'' แพทพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตานั้นสื่อความหมายอย่างแท้จริง จนคนมองใจสั่นไหว
"นั้นไง! กูคิดไว้เเล้วเชียววว ว่ามันจะเป็นแบบนี้" ป๋อร้องออกมาเสียงดังพร้อมทำหน้าสะใจ จนออกนอกหน้าเกินเหตุ ธามเลยส่งสายตากลายๆว่า
'หุบปาก! แล้วหายไปซะ'
เมื่ออ่านสายตาออก ป๋อทำเป็นบู้ปากใส แล้วชูนิ้วกลางให้ที ค่อยเดินออกไป
"..."
จบคำพูดสมองก็ประมวลผลต่างๆนาๆ ทุกอย่างระหว่างตนและแพท ทุกเรื่องราว ตั้งแต่ครั้งที่เลิกกัน เราสองคตก็เห็นตรงกันที่จะเลิก จะว่าเลิกก็ไม่เชิง เราเพียงแค่ลดสถานะจากแฟนมาเป็นเพื่อน (นั้นก็เลิกป้ะวะ) และทุกอย่างก็ดีขึ้น
"นายไม่.."
"เอาสิ.."
และผมก็ตอบไปแล้ว
"เรามาเริ่มต้น กันใหม่นะ " แพทพูดออกมาก่อนจะยิ้มแก้มปริ จนธามอดไม่ๆด้จะยื่นมือไปยีผมนุ่ม
ผมตอบแบบนั้น แต่ทำไมผมกลับไม่ได้ดีใจเท่าที่ควรเลยนะ ทำไมกลับโหวงแปลกๆล่ะ
*ลองดูอีกทีได้ไหมเริ่มต้นอีกทีได้ไหม หากเธอยังรักกัน ลองดูอีกทีได้ไหม Restart อีกทีได้ไหม อีกแค่สักครั้ง แค่เพียงโอกาสได้แก้ตัวกับชั้นที่พึ่งรู้ตัวว่าเคยได้ทำพลาดไป*
@@@@@@@@@@@
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
