♥Just love Children♥ แค่รักเด็ก..?<3

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า...อืมม..ชั้นโอเคร...จ้าาา..เออบอกว่าโอเครอย่าห่วงไปเลย...แค่นี้ล่ะ"

 

 

บีมวางสายจากเพื่อนรัก ทั้งาองคนที่ดูจะห่วงเค้ามากซะเค้ารู้สึกไม่โอเคร ที่ทำให้เพื่อนมากังวลกับ

เรื่องของตน  

 

 

นี้ก็ สามวันแล้ว หลังจากเกิดเรื่องวันนั้น บีมไม่ได้เจอธามอีก และบีมก็รู้สึกว่าไม่อยากจะเจออีกเช่นกัน บีมกลัว..กลัวตัวเองจะรับอะไรบางอย่าง ที่กำลังเกิดในตอนนี้ไม่ได้ บีมกลัวร้องไห ต่อหน้าธาม ตอนนี้ บีมพูดได้เต็มปากเลย ว่า

 

 

 

บีมอ่อนแอ..บีมไม่โอเครเลย แต่บีม..

 

 

ก็ยังคิดถึงคนที่ไม่ใช่ของตัว คนที่ไม่มีสิทธิอีกแล้ว 

 

 

ภาพทุกอย่างที่บีมกับธามเคยอยู่ด้วยกันมันกลับชัดเอามากๆ เมื่อรู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีก 

 

 

 

แล้วนี้จะดราม่าอีกทำไม ชีวิตยังแฟนตาซีไม่พอหรอ 

 

 

คบรุ่นพี่ก็โดนหักอก จีบเด็กก็โดนหักหลัง อะไรวะ!!!

 

 

 

ฮื่อออออ....โฮฮฮฮฮฮฮ บีมอยากดิ้นตรงนี้เลย แง้งงงงง

 

 

 

 

RRRrrrrrrrrr..

 

 

 - P.Mew-

 

 

 "ฮัลโหลค่ะ.."

 

          

        (อยู่ไหนครับ)

 

 

 

"โรงเรียนมัธยม A ค่ะ บีมมาช่วยงานป๋อน่ะพี่มิว"

 

 

    

 

             (อ๋อ งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับมั้ย)

 

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เกรงใจ"

 

 

 

                

              ( เอาเถอะ เดี๋ยวพี่ไปรับ 6:30 นะ เย็นๆอันตราย พี่เป็นห่วง)

 

 

 

 

"งั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ แต่ตอนนี้ บีมขอวางก่อนนะ''

 

 

 

 

                 (ครับ)

 

 

 

 

บีมวางสายจากพี่มิวแล้ว กำมือถือแน่น พลางสูดลมหายใจเข้าออก เมื่ออีกไม่กี่ก้าวข้างหน้าจะถึง ห้อง6/2 แล้วเสียงเอะอะโวยวายดังมาแต่

ไกล  

 

 

บีมพยายามทำหน้าปกติ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้อง 6/2 

 

 

 

 

 

 

"งื้อออ~~ ธามไม่เล่นแล้วนะ" เเพทพูดขณะวิ่งหลบด้ามพู่กันชุ่มสี ที่ธามกำลังจะมาป้ายหน้า 

 

 

 

"ก็แพท มาป้ายเราก่อนนะ มานี้เลย อย่าหนีดิ!!" ธามยังคงไม่ละความพยายาม ตะโกนเาียงเข้มใส่ จะเอาคืนให้ได้ 

 

 

 

"ก็เราไม่ได้ตั้งใจนิ อ้า!! อย่านะ" 

 

 

 

"โอ้ย!! เลิกหวานแล้วมาทำงานสัส " ป๋อเหวหนัก ใส่สองคนที่วิ่งรอบห้อง

 

นี้มึงคิดว่า วิ่ง อยู่ท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้ไงวะ??

 

 

 

 

 

"ไอป๋อเงียบไปเลย กูก็ช่วยไปแล้วไง กูขอจัดการยัยตัวดีนี้ก่อน" ธามหันมาโวยวายใส่ป๋อ ก่อนจะวิ่ง ตามแพทอีกครั้ง 

 

 

 

 

"เรื่องมึงเถอะ..." 

 

 

แต่เดี๋ยวนะ มึงช่วย ช่วยเหี้ยไรวะ ตัดเส้นไปสอง จึก! เน้นว่าจึก คือจึกจริงๆ ครับ 

 

 

 

 

"เห้ย มึงเอาจานสีมาดิ้ ... อะ...พี่บีม!!!"  

 

 

๋ป๋อ หันไปขอจานสีกับเพื่อนทางหน้าห้อง ก่อนจะตาโตตกใจ เมื่อเจอพี่สาว ตัวเองยืนอยู่ 

 

 

 

 

ธามที่กำลังจะลงมือละเลงหน้าแพทกับชะงักมือแล้วหันไปทางหน้าห้อง ก็เจอบีม ที่ไม่ได้เจอมาสามวัน ตากลมโตที่มันดูสวย กับหม่นลงและมันไม่มีความร่าเริง ที่ธามเคยได้สัมผัส เหมือนมันไม่ใช่บีม จนธามรู้ได้ ใต้ตาดำคล่ำผิดปกติ สำหรับคนที่ดูแลตัวเองดีเแบบพี่บีม 

 

 

 

 

"พี่บีม...มานานรึยัง" ป๋อรีบลุกขึ้นยืนก่อนเดินมาหาพี่สาว มารับของอย่างไว ี่ตอนนี้ป๋อเป็นห่วงพี่บีมมากเหลือเกิน แต่ช่วยอะไรไม่ได้เลย ยิ่งได้ฟังเรื่องเต็มตากพี่มี่ ยิ่งเข้าใจความรู้สึกพี่บีม และยิ่งโกรธหงิดๆไอธาม ที่ไปทำเหมือนคิดอะไรกับพี่บีม ไปนอนค้างข้านเค้างี้ มึงมันอ่อยไอธาม!! พูดแล้วขึ้น 

 

 

 

 

"อ..อืม..นานแล้วล่ะ แต่..พี่ขอไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะ" บีมลนลาน พูดออกมา เมื่อเปลอตัวมองไปหลังห้อง ก็เจอคนที่ทำร้ายจิตใจยืนมองมาเช่นกัน 

 

 

 

นี้สินะ ที่บีมกลัว บีมร้องไห้ซะแล้ว..

 

 

 

 

 

"ไอป๋อ! ทำไมไม่บอกกูวะ ว่าพี่มึงจะมา" เมื่อบีมไปเข้าห้องน้ำแล้ว ธามจึงรีบวิ่ง มาถามป๋ออย่างไว ทิ้วแพทยืนเคว้งคนเดียว

 

 

 

"มึงใส่ใจเหี้ยไรบ้างอ่ะ ความจริงมึงก็ไม่ใช่คนโง่นะ..แต่ไอ ธาม มึงไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้วะ" ป๋อเผลอใส่อารมณ์กับเพื่อนตัวเอง เมื่อเลือดความรักพี่สาวพุุ่งพล่าน

 

 

 

"มึงพูดไร? อย่ามากำกวม" ธามถามอย่างต้องการคำตอบ  

 

 

 

"โวยยย!! ไม่รู้ด้วยแล้ว!!'' ป๋อโวยวายออกมา ก่อนจะไล่ให้ธามไปไกลๆ 

 

 

 

ธามทำหน้าสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามไรต่อ ไอป๋อนี้เยอะว่ะ ผมอยากไปหาคนในห้องน้ำมาก อยากถามว่าเป็นอะไร โกรธอะไรเค้าหรอ แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันมาจากคำสั้นๆ 'ห่วง' ธามพูดได้แบบเต็มปากเลย แต่คำพูดของบีมวันนั้นมันก็ยังคงดังกล้องในหูธามตลอดเวลา 

 

 

"พอ!! พอได้แล้ว เลิกเรียกชั้นว่าเจ้! เลิกทำเหมือนห่วงชั้น! เลิกใส่ใจชั้น! เลิกทำให้ชั้นรู้สึกว่าตัวเองสำคัญ เวลาอยู่กับนาย! ถ้านายไม่ได้รู้สึกอย่างงั้น.... ได้โปรด ฮึก!! หยุดที ขอร้อง....อึก"

 

 

 

ทุกถ้อยคำ ทุกน้ำเสียงสั่นเครือ ทุกการสะอื้น ผมจำมันขึ้นใจ เมื่อนึกถึง ก็รู้สึกปวดหนึบด้านใน และผมคิดว่าผมโง่มาก ที่ผมเข้าใจอะไรช้า....จนมันสายเกินไป..

 

 

 

 

 

ธามแยกตัวออกมาเมื่อบีม เดินกลับมาจากห้องน้ำ ตอนนี้กลายเป็นว่า ธามยืนมองเข้ามาเงียบๆ จากระเบียงหน้าห้อง ก่อนจะพาตัวเงไปข้างล่างตึก ส่วนบีมนั่งทำงานอยู่ในห้อง โดยทุกคนให้ความสนใจ เมื่อสักครู่ ตอนกลับจากห้องน้ำทั้งสองเผลอสบตากัน ก่อนจะเป็นบีมที่เบือนหน้าหนี และเดินผ่านไป พยายามมาก ที่จะไม่สนใจ  

 

 

"พี่บีมเก่งจัง..ว้าว สุดยอดเลย ห้องเราต้องได้รับรางวัลแน่" แพทพูดออกมาอย่างตื่นเต้น เมื่อมานั่งดูบีม ลงสีลงไปบนฉากของห้อง 

 

 

 

บีมยิ้มให้บางๆก่อนจะลงมือวาดต่อ เมื่อไหร่จะเสร็จนะ อึดอัดชะมัด ทำไมรู้สึกเหมือนถูกบีบงี้นะ  

 

 

 

"พี่บีม ถ้าพี่ไม่โอเคร พี่กลับบ้านก่อนก็ได้นะครับ" ป๋อกระซิบกับบีม เมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของพี่สาวเท่าที่ควร 

 

 

 

"ไม่เป็นไรหรอก จะเสร็จละ อีกนิดเดียวเอง" บีมเงยหน้าขึ้นมาตอบน้องชาย ที่วันนี้ดูจะเป็นเด็กดี และห่วงตนเป็นพิเศษ 

 

 

 

"ไปไหนมาอ่าธาม...อ้ะ ขนมด้วย" แพทเอ่ยถามธามตามประสาสถานะแฟน ด้วยน้ำเสียงน่ารัก จนบีมกระตุก เผลอถอนหายใจออกมา

 

 

 

"ไปซื้อของมาให้กินไง อ่ะ ส่วนนี้ของแพท ถูกใจมะ" ธามว่ายื่กล่อมบิสกิตแท่งให้แพท ผ่านหน้าบีมไป โดยที่ตนไม่ได้คิดอะไร 

 

 

แน่ใจว่าไม่คิด...!!!

 

 

แต่คนถูกเมินกลับเจ็บปวดที่ใจ มือบางกำพู่กันแน่น แต่ก็พยาบามปรับอารณ์เหมือน ไม่มีอะไร แม้ในใจกำลังร้อนรุ่ม

 

 

 

 

"นี้ของพวกมึง"ธมมว่าโยนถุงขนมห่อไปกลางวงเพื่อนๆก่อนตะมองคนทางด้านหน้าที่วันนี้ทำเหมือนเค้าไร้ตัวตน "นี้ของ..เจ้..เอ่อ...พี่บีม" ธามพูดติดๆขัดๆ ยื่นกล่องนมรสโปรดที่เจ้สตัวชอบกินไปตรงหน้า แต่บีมก็ยังไม่สนใจ

 

 

 

"นี้นมรสโปรด ของ เจ้...เอ้ย! พี่บีมเลยนะ" ธามพยายามทำตัวเองให้ร่าเริง แต่ก็ยังหลุดเรียกอีกคนว่า เจ้ จนต้องร้องเตือนตัวเอง ถ้าเค้าไม่อยากให้เรียกก็ไม่เรียก 

 

 

 

 

"วางไว้ตรงนั้นแหละ.." บีมตอบออกมาเสียงห้วน โดยไม่ๆด้เงยหน้ามอง สายตาก็สนใจแต่ฉากตรงหน้า

 

 

 

ป๋อมองทั้งคู่ก่อนส่ายหัวเบาๆ 

 

 

ธามเลยจำต้องยอมมันไว้ให้เป็นม่าย อย่างงั้น ถ้าถามว่าหงุดหงิดมั้ย คงต้องตอบว่ามาก 

.

.

.

.

.

 

 

"วู้วววว เสร็จแล้ววว ขอบคุณพี่บีมมากนะครับ ขอบคุณมากจริงๆ" ป๋อว่าออกมาอย่างใจจริง ก่อนมือก็เก็บของไปด้วย 

 

 

 

 

 

"อืมม ไม่เป็นไรหรอก มาชั้นช่วย" ว

บีมว่ายิ้มบาง ซ่อนความข่มขื่น ก่อนจะช่วยน้องชานเก็บ 

 

 

 

ฮึ! ทีงี้ยิ้มให้มันนะ 

 

ธามได้แต่ นั่งมองฝั่งตรงข้ามด้วยใบหน้าเบะปาก มือก็ทำ ตามองข้างหน้า ในใจมันหงุดหงิดอึดอัด ทำไมทุกอย่างมันแย่ งี้วะ 

 

 

 

 

 

บีมเดินลงมาจากตึกคนเดียว หลังจากช่วยกันเก็บของจนเรียบร้อย ถ้านี้ไม่ใช่งานของ น้องชาย บีมพูดเลยว่าจะไม่นั่งทำจนเสร็จแน่ 

 

 

"พี่บีม พวกเราขอบคุณมานะครับบบบ ที่มาช่วย" กลุ่มเด็กพวกชายวิ่งมาขอบคุณ ตามด้วยเพื่อนๆ แล้วก่อนจะขอตัวกลับบ้านกันไป 

 

 

 

ตาโตหันมองซ้ายขวาปรากฎว่า รถของพี่มิวยังไม่มา บีมจึงตั้งใจ จะเดินไปหาที่นั่ง แต่กลับถูกความข้อมือไว้เสียก่อน 

 

 

 

"คุยกันก่อนได้ไหม.." น้ำเสียงอ่อนนุ่มพูดสียงแผ่วอยู่ด้านหลัง 

เพียงแค่นี้จิตใจที่พยายามสร้างเกาะขึ้นมามันกลับจะร้าวซะแล้ว

 

แต่ถึงกะนั้นบีมก็ยังจะสบัดข้อมือตัวเองออกจากการเกาะกุมนั้น 

 

 

 

"เธอไม่ควรมาจับ มือชั้นบบนี้ ปล่อยด้วย!" น้ำเสียงแข็งกระด้าง กับสรพพนาม ที่ห่างเหิน มันทำให้คนฟังใจชาวาบ 

 

 

 

"เดี๋ยวสิ! พี่บีม!! เราควรจะคุยกันให้รู้เรื่องนะ" ธามเดินตามตะโกนถาม โดยไม่สนใจใครทั้งนั้น ส่วนอีกคนก็เอาเเต่จะเดินหนี 

 

 

 

"ไม่!! เลิกยุ่งกับชั้น! สักที!! ไม่มีไรต้องคุยแล้ว!! อึก!" บีมพูดทั้งที่ยังหันหลังอยู่ ก่อนโดนกระชากตัว จากคนที่เดินตามมา เข้าไปกอดไว้แน่น 

 

 

ความอบอุ่นที่เคยต้องการ มันทำให้ ทำนบน้ำตาที่กลั้นเอาไว้พังลงมา พร้อมกับแรงกำปั้น ที่บีมทุบลงไปบนอก ของธาม เพื่อนระบายความเจ็บปวด ต่างๆ 

 

 

 

"ฮึก!! ปล่อยนะ!!.. ชั้นไม่อยากอยู่ใกล้นายแล้ว ฮึก.." 

 

 

บั่ก!!

 

 

พลั่ว!!

 

 

 

ธามได้เเต่ยืดกอดอีกคนนิ่ง ราวกับจะปลอบประโลม และถ่ายทอดความเจ็บปวด ของคนในอ้อมกอด มาไว้ที่ตัว  

 

 

มันทรมาน ที่เห็นน้ำตาของเค้าแต่ ผมกลับทำได้เพียงแค่กอด 

 

 

 

"จะมา ฮึก! กอดทำไม .. จะทำให้เจ็บอีกทำ..ฮึก ไม" บีมยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น อย่างน่าสงสาร เสียงสะอื้นมันบีบใจคนฟังเหลือเกิน มือบางก็ยังคงทุบตีลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง 

 

 

 

อั่ก! บั่ก!

 

 

 

"ชู่ววว..ม..ไม่ร้องนะครับ ไม่ต้องร้องเเล้ว พอได้แล้ว" 

 

ธามยอมเปิดปากพูด ก่อนจะกะชับอ้อมกอดอีกคนให้แนบลิดยิ่งขึ้น ฝ่ามือหนาลูบเส้นผมยาวสวยอย่างปลอบโยน ก่อนจะกดจูบลงกระหม่อมย้ำๆซ้ำๆ อย่างงั้นๆ 

 

 

 

 

"..."บีมฝังหน้าลงกับแผ่นอก ก่อนจะขยำอีกคนแน่น หมดแล้ว ความเข้มเเข็ง แค่ได้รับความอบอุ่นแค่นี้ บีมก็แพ้เเล้ว 

 

 

 

ธามรับรู้ได้จากอกเสื้อ ที่เปียกชื้น ว่าอีกคนยังคงร้องไห้เงียบๆ อย่างงั้น ก่อนจะขยับนิดหน่อย แล้วดันหน้าตัวเองออกมา ฝ่ามือบางตั้งมจจะรีบเช็ดน้ำตา แต่ก็ถูกฝ่ามือหนา รวบข้อมือทั้งสองข้างไว้ 

 

 

 

''ไม่ขยี้ตาสิ แค่นี้มันก็แดงมากแล้วนะ" ธามว่าเสียงนุ่ม ก่อนจะค่อยเกลี่ยน้ำตา ออกจากใบหน้าน่ารักอย่างแผ่วบาง 

 

มันเหมือนไม่ใช่เด็กม.ปลาย 

 

 

 

''พ..พอแล้ว" แต่บีมก็ต้องปัดมืออีกคนออก ก่อนเบี่ยงตัวหลบ เมื่อนึกได้ว่าตอนนี้ อีกคนนั้นมีเจ้าของแล้ว

 

 

 

"บีม!! " เสียงตะโกนเรียก ก่อนฝีเท้าหนักๆจะวิ่งเข้ามาหา 

 

 

 

 

"พี่มิว..เอ่อ.คือ " บีมรีบผละตัวออกจากเด็กหนุ่มก่อนจะมีท่าทีอึกอัก 

 

 

 

"บีมเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมตาช้ำแบบนี้ครับ" มิวรีบรุกหน้าเข้ามาดูและน้องสาว 

 

ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยนั้นทำให้คนมองอดไม่ได่ที่จะต้องกำมือแน่น

 

 

 

"เปล่าค่ะ..กลับบ้านกันเถอะค่ะ" บีมรีบส่ายหน้าปฎิเสธ ก่อนจะเดินไปแต่ก็ดันมีเสียงของธามดังขึ้นก่อน แบ้วจับข้อมือตนไว้ 

 

 

 

"ผมจะไปส่งพี่เอง.." ธามว่าเสียงแข็ง ก่อนจะกะตุกมืออีกคนเบาๆ 

 

 

 

"ไม่เป็นไร นายไปส่งแฟนนายเถอะ" บีมว่าบิดข้อมืออก แต่ธามก็ยังยื้อเอาไว้อีกครั้ง

 

 

 

"พี่.."

 

 

''น้องครับ พอเถอะ " พอจะตามไปคุย ก็ถูกมิวเอาตัวมาบังเเล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง 

 

 

 

 

"พี่หลบทีดิ้ ผมยังคุยกะเค้าไม่รู้เลย!" ถามเผลอตะโกนใส่หน้า ด้วยความโมโห 

 

 

 

"กลับไปดูแลแฟน น้องเถอะ อย่าให้พี่พูดซ้ำ '' มิวพยายามพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งอย่างใจเย็น ถึงมิวจะไม่รู้อะไรเลยแต่ เค้าก็เหมือนจะเดาความสัมพันออกบ้าง เมื่อพูดจบมิวก็เดินจากไป ทิ้งให้ธามยืนหัวเสียอยู่คนเดียว

 

 

 

 

"โธ่เว้ย!! " ธามสบถออกมาเสียงดังลั่น ก่อนจะขยี้หัวออกมา อย่างหงุดหงิด 

 

 

ไอ้หล่อนั้น ใครวะ หมั่นใส้หน้าชิบหายย !! อย่าให้กูเจอข้างนอกนะมึง 

 

 

แต่เห้ย! นั้นมันที่ไปส่งบีมนี้หว่า! ชิบหายละ!!!

 

 

*ถ้าคิดจะปล่อยมือชั้นแล้ว อย่าปลอบกันด้วยสายตาไม่เอากอดสุดท้ายไม่เอาจูบลาไม่ต้องการใดๆ*

 

#########