เมื่อจันทราเปลี่ยนเป็นสีแดง

          ตอนนี้ผมแทบอยากจะกราบเท้าตัวเองที่พามาเจอเรื่องอันตรายแบบนี้ แทบอยากจะกรีดร้องดังๆ แต่ถ้าขืนทำอย่างนั้น อีธานคงตัดลิ้นผมทิ้งชัวร์ อะไรนะ อยากให้ลอง? เชิญเองเหอะครับ

          ผมกำลังอยู่ในนาทีแห่งความเป็นความตาย มือเย็นของอีธานบีบลำคอของผมไว้แล้วดันผมไปติดกำแพง เสียงแผ่นหลังของผมปะทะเข้ากับผนังเสียงดัง

พลัก!!!!

"คุณอีธาน ผะ..ผมหายใจ..ไม่ออก"

"อ่า โทดทีนะ ลืมไปว่าตอนนี้ข้ากำลังจับมนุษย์ไว้อยู่" มือที่กำลำคอของผมคลายลงเล็กน้อย

"แล้วจะทำยังไงกับเจ้าหนูน้อยจอมสอดรู้สอดเห็นนี่ดีนะ" เขาทำท่าครุ่นคิด "อ้ะ คิดออกแล้ว ค่อยๆกรีดเลือดของเธอให้ไหลออกมาจนหมดตัวดีมั้ยน้าาาา"

กรีด!!! เลือด!!! อ้ากกกกก ไม่นะ! ผมยังมีหนังสืออีกตั้งหลายเรื่องที่ยังไม่ได้อ่านน่ะ เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากเลยด้วย

"ไม่สิๆ เสียเวลาไป"

ฟู่......

"งั้น เลกัส เจ้าช่วยมาเป็นอาหารเช้าของข้าหน่อยแล้วกันนะ"

อาหารเช้า? เดี๋ยวนะ แวมไพร์กินเลือด แล้วผมต้องไปเป็นอาหาร....เฮ้ยยยยย

"เอ่อ...คือว่าไม่ดีมั้งครับ ผมเป็นโรคเลือดจ..."

"ไม่ขอฟังคำแก้ตัว"

          อีธานตรึงผมไว้แน่นขึ้น ผมเริ่มหายใจติดขัด เขาส่งยิ้มเย็นสยองมาให้ผมแล้วแยกเขี้ยวคมออกมาหวังจะดูดเลือดผม ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รดต้นคออยู่ ทำให้รู้สึกจั๊กจี้ ผมหลับตารอรับชะตาที่จะเกิดขึ้น ในใจพลางขอให้มีปฎิหารขึ้น และ...........

"เฮ้ เลกัส นายอยู่บนนี้รึเปล่า" เสียงของลิออน!

"ลิออน!" ผมตะโกนเรียก

"ชิ อย่าคิดว่าเพื่อนเจ้าจะช่วยอะไรได้นะ มันมีประโยชน์ก็เพียงเป็นของว่างของข้าเท่านั้น"

"อย่าทำอะไรลิออนนะ!"

"คิดว่าเจ้าจะหยุดข้าได้งั้นหรอ ข้าค่อยๆดื่มเลือดของมันจนกว่ามันจะตายตามเจ้าไปนั่นล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

          คำพูดนั้นทำให้ผมโกรธควันแทบออกหู ลิออนเป็นคนไม่กี่คนที่ผมสนิทด้วย หมอนั่นเคยช่วยเหลือผมตั้งหลายอย่าง ทั้งสอนอ่าหนังสือตอนเด็กๆ สอนงานที่หอสมุด ช่วยแก้ตัวแทนผมตอนที่ผมก่อเรื่อง หมอนั่นเป็นเพื่อนคนสำคัญ ผมจะไม่ยอมให้ไอ้ปิศาจนี่แตะเขาแม้แต่ปลายผม!!!!

          ทันใดนั้นผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างระเบิดออกมาจากร่างกาย มันเอ่อล้นออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด มันเกิดขึ้นอีกแล้ว เหมือนตอนนั้นตอนที่ผมโกรธมากๆที่มีเด็กเกเรโยนหนังสือของลิออนทิ้ง

"จะ...เจ้าทำอะไร" อีธานถามผม เขาปล่อยมือออกจากคอผมแทบไม่ทัน

"นายผิดเองนะ ที่คิดจะยุ่งกับลิออน" ผมพูดด้ววยน้ำเสียงราบเรียบ

"เป็นเจ้านี่เอง เจ้าเด็กเลือดโสโครก"

"แกพูดว่ายังไงนะ!" ผมพุ่งเข้าไปรวบคอของอีธานแล้วยกเขาขึ้นจากพื้น

"เจ้า...ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน"

"ไม่สำคัญหรอกไอ้ปิศาจ เพราะเดี๋ยวแกก็จะไม่ได้รับรู้อะไรแล้ว"

"เลกัส นายอยู่บนนั้นหรอ" เสียงลิออนดังมาจากชั้น 2 ผมต้องรีบจัดการให้เสร็จ

"ลาก่อนนะ คุณแวมไพร์ม"

          ผมทุ่มร่างอีธานลงบนพื้น แล้วหักเอาไม้กั้นราวระเบียงมาใช้แทนมุด ผมปักไม้ลงบนหัวใจของอีธาน เขากรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานแล้วร่างก็ป่นสลายกลายเป็นเถ่าถ่านไป

          ผมนั่งลงบนพื้นข้างๆขี้เถ้าของอีธาน หมดแรง กำลัง และรู้สึกง่วงมาก แต่ผมมีงานที่ต้องทำต่อ จะมาหลับตอนนี้ไม่ได้ แต่แล้วเมื่อผมพยายามลุกขึ้น แข้งขากลับทรยศไม่ยอมทำตามคำสั่ง ความง่วงโถมเข้าใส่ผมจนต้องลิมตัวลงนอนไปกับพื้น เปลือกตาค่อยๆปิดลง ภาพสุดท้ายที่จำได้คือ ใบหน้าที่แสดงอาการตกใจของลิออน แล้วรู้สึกว่าร่างของผมถูกยกขึ้น.........

*****************************