สลับร่างข้ามกาล

ยุคอดีต  รศ. 102

"โอ๊ยเจ๊บ...เบาๆสิเจ้าคะคุณแม่"        เสียงเด็กสาวโอดครวญในขณะที่ผู้เป็นมารดากำลังทำแผลที่ได้จากวีรกรรมของความซุกซนครั้งล่าสุด   ผู้เป็นมารดาส่ายศรีษะอย่างอ่อนใจ    "ไม่ต้องร้องเลยเชียวนะ แม่ผกากรอง  แม่ละเหนื่อยใจกับเราเสียจริงๆ    โตจนจะใกล้วัยออกเรือนเข้าไปทุกทีแล้ว    ยังจะซนเป็นลิงเป็นค่างอยู่ได้    การบ้านการเรือนก็ไม่สนใจ     ดูสิอายคุณหลวงเรืองฤิทธิ์ท่านไหมล่ะนั่น"        คุณหญิงกลีบผกาว่ากล่าวบุตรสาว        แล้วหันมาเอ่ยขอบคุณกับคุณหลวงหนุ่มตรงหน้า 

"อิฉันต้องขอบพระคุณ คุณหลวงเรืองมากนะเจ้าคะ       ที่ช่วยแม่ตัวดีมาได้"       "ไม่เป็นไรหรอกขอรับ          โชคดีที่แม่ผกากรองปีนต้นไม้ไม่สูงเท่าไรนักจึงไม่เป็นอะไรมาก                   น้องก็แค่ซนไปตามภาษาเด็กนั่นแหละขอรับ"          ผกามาศที่นั่งมองทุกคน        ที่สนใจแต่น้องสาวจนไม่ได้สนใจเธอ   ก็กล่าวกระทบด้วยความหมั่นไส้     "เด็กอะไรกันเจ้าคะ      แบบนี้อีกหน่อยพอถึงวัยออกเรือนก็คงขายไม่ออก                      คุณหลวงอย่าใส่ใจกับแม่ผกากรองเลยนะเจ้าคะ     อิฉันทำขนมเสร็จใหม่ๆลองชิมดูนะเจ้าคะ"            

หลวงเรืองฤิทธิ์ทำหน้าลำบากใจ          ใช่ว่าเขาจะดูไม่ออกว่าแม่ผกามาศคิดอย่างไรกับเขา        แต่เขาไม่ได้มีใจรักชอบฉันชู้สาวกับหล่อนเลยแม้แต่น้อย        แม้กระทั่งความรักในแบบพี่ชายน้องสาวคนสนิท         เหมือนกับแม่ผกากรองเขาก็ไม่ได้มีให้                 แต่ครั้นจะปฏิเสธน้ำใจก็กลัวจะมองหน้ากันไม่ติด เพราะเขารู้จักมักคุ้นกับบ้านของพระยาราชปกรณ์         ไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยๆ    หลวงเรืองฤิทธิ์ปฏิเสธอย่างสุภาพ              "ต้องขอโทษแม่ผกามาศด้วยนะ  เสียดายจริง           แต่ฉันเพิ่งได้ทานอาหารมาจากบ้าน          ยังอิ่มท้องอยู่เลยเอาไว้วันหลังก็แล้วกันนะ"                         หลวงเรืองฤิทธิ์ปฏิเสธอย่างไม่ให้เสียน้ำใจ                          และตรงเข้าไปดูการทำแผลของผกากรอง         โดยไม่สนใจกับท่าที      ที่โมโหกระฟัดกระเฟียดของผกามาศเลยแม้แต่น้อย       เขารู้สึกสนิทชิดเชื้อ      ได้แบบถึงเนื้อถึงตัวกับแม่ผกากรองได้อย่างเป็นปกติ       เพราะเธอเป็นเด็กสาวน่ารักซุกซน   และแม้ว่าจะก๋ากั่นเกินหญิง       แต่จิตใจแสนบริสุทธิ์จนเขานึกเอ็นดูอย่างน้องสาว           และก็รู้ว่าแม่ผกากรองก็รู้สึกนับถือเขาแบบพี่ชายเช่นกัน    จึงทำให้คบหาและสนิทกันได้โดยไม่ลำบากใจเหมือนแม่ผกามาศ

------------------------------------------------------------------------------------

ยุคปัจจุบัน  พ.ศ. 2559

แพรวานั่งทำขนมกลีบลำดวนอยู่ในครัว           ในขณะที่กำลังสาระวนกับการทำขนมตรงหน้า             ก็มีท่อนแขนแกร่งของใครบางคนฉวยโอกาสเข้ามาโอบกอดและหอมแก้มของเธอ      แพรวาสะดุ้งและเมื่อหันไปเห็นก็พบว่าเป็น   อานนท์คนรักหนุ่มของเธอเอง  แพรวาทำสีหน้าอย่างนึกปราม        และต่อว่าเสียงขุ่น        "นนท์อย่าทำแบบนี้กับเราเลยนะ          เราเป็นผู้หญิงส่วนเธอเป็นผู้ชาย     แล้วเราก็อยู่กันในนี้กันลำพัง  มันไม่งาม"         อานนท์ละแขนออกห่างจากคนรักสาว     พร้อมกับทำสีหน้าเบื่อหน่าย   "โธ่แพร...จะห้ามเราทำไม          เราเป็นคนรักกันนะเดี๋ยวนี้การกอดกัน หอมแก้มกันมันธรรมดาจะตายไป"        แพรวาท้วงอย่างไม่เห็นด้วย   "ถึงเป็นคนรักกันก็จริงแต่พวกเรายังไม่ได้แต่งงานกันนะ   พวกเราควรให้เกียรตซึ่งกันและกัน "          อานนท์แหงนหน้าขึ้นมองเพดานด้วยความเบื่อหน่าย      ก่อนจะล้อกึ่งประชดกลับไป  " ก็ได้ขอรับ  แม่แพรวา  กระผมนายอานนท์       จะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเป็นคนรักที่แสนดีให้แม่แพรวาได้ภูมิใจ             กระผมต้องขอโทษด้วยนะขอรับ  แม่แพรวากระผมคงต้องกลับก่อนนะขอรับ      เพราะตอนนี้พวกเราอยู่กันเพียงลำพังสองคน   เดี๋ยวแม่แพรวาจะเสื่อมเสียเกียรตเอาได้  ไปก่อนล่ะนะขอรับ"      

ว่าแล้วชายหนุ่มก็ออกไปจากบ้านด้วยอารมณ์สุดเซ็งกับคนรักสาว    ที่เขาและเพื่อนๆต่างพากันอดคิดไม่ได้ว่าคนรักของเขาน่าจะเกิดผิดยุค ถ้ามีใครบอกเขาว่าแพรวาเป็นสาวยุคอยุธยา หรือไม่ก็ยุครัตนโกสินทร์หลงมายุคปัจจุบันล่ะก็   เขาจะเชื่อทันทีเลย