แฟนตัวร้ายของนายหื่นกาม(The wanton lust)
เขียนโดย 
มาสเตอร์โดรา
วันที่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2559 เวลา 18.10 น.
แก้ไขเมื่อ 27 มกราคม พ.ศ. 2560 23.17 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) ปริศนาปักษา#1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“กริ๊ง ๆ ๆ”
“งืมงำๆ”
เป็นเช้าที่สดใสมากเลยสำหรับตัวผมวันนี้ต้องเป็นวันที่ดีมากๆแน่เลย
“ตื้ด ๆ ๆ”
“ใครโทรมากันนะ”
เบอร์ใครกันว่ะไม่รู้จัก
“ฮัลโหล”
“ฮัลโหล!! ตื่นยังอ่ะจะไปรับแล้วนะแต่งตัวด้วย”
“แล้วคุนเป็นใคร”
“จำสามีไม่ได้หรอเมียจ๋าาา”
“ไอ้บ้าจิน”
“อ๊ะๆ เรียกผัวว่าไอ้บ้าได้ไงล่ะครับบบ”
“แล้วจะพาชั้นไปไหน! บอกเลยว่าชั้นไม่ไปเมื่อคืนก้อเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
“ก้อช่างยังไงก้อต้องไปแค่นี้นะเดี๋ยวไปรับ ตู๊ด ๆ ๆ”
ขอเปลี่ยนนะจากวันนี้เป็นวันทีดีมากๆเป็นวันที่แย่สุดๆแบบไม่มีคำบรรยาย
หลังจากที่วางสายของเค้าไปได้สักพักผมก้อไปอาบน้ำแต่งตัวซึ่งกว่าจะหาได้แต่ละอย่างใช้เวลาเลือกอยู่นานสองนานเลยที่เดียวเชียวก้อเค้าไม่บอกว่าจะพาไปไหนนิผมไม่ได้อยากไปเลยนะจริงๆนะ><
“บรึ้นนนนนนน”
มาแล้วนิว่าไวเป็นบ้าเลยหรือว่าชั้นช้าเองว่ะ
“ขึ้นรถสิ”
“ไปก่อนนะครับแม่”
“จ้าาา”
“นินายคิดยังไงเนี้ยเสาร์อาทิตย์ก้อไม่ให้ชั้นพักเลยรึไง”
“ก้อจะพาไปพักผ่อนอยู่นี้ไงนิพัตอย่าโวยวายไปหน่อยเลยน้าา”
“เชอะ”
“งอนเหรอ”
“เปล่า”
“เปล่าอะไรดูหน้าดิไม่งอนแล้วเรียกว่าอะไร”
ผมเงียบไปไม่อยากอะไรทั้งนั้นแล้วเสาร์อาทิตย์ก้อไม่ให้หยุดพาไปโน้นไปนี้อยู่เรื่อยเลย
“ทานข้าวมายัง”
“ถามได้มาไว้ขนาดนี้จะเอาเวลาไหนไปกิน”
“ไหวตรงไหนให้เวลาตั้งชั่วโมงครึ่งทำอะไรอยู่ถึงไม่กินข้าวหรือว่าาาา”
“หยุดเลยนะหยุดความคิดบ้านั้นซะ”
“อะไรกันชั้นยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
เอาแล้วไงหน้าแตกล่ะ
“งั้นไปกินข้าวก่อนแล้วกันเพราะชั้นก้อยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกันว่าแต่จะกินร้านไหนดีล่ะ”
“แล้วแต่นายเลยแล้วกัน”
“อืม…”
แล้วเค้าห้อพาผมมาที่ร้านๆหนึ่งที่ดูท่าจะอร่อยน่าดูเลยนะคนเยอะขนาดนี้นะแล้วเค้าก้อลากผมเข้ามาในร้านที่แออัดมากเลยตอนนี้
“ร้านใหม่เถอะคนเต็มร้านขนาดนี้จะนั่งตรงไหน”
“มาเถอะน้าา”
แล้วเค้าก้อลากผมมาที่ห้องvip
“นั่งสิ”
“พึ่งรู้นะเนี้ยว่านายก้อมีเส้นสายกับร้านอาหารแบบนี้ด้วย”
“จะบ้าเรอะที่ชั้นเลือกร้านนี้นะ...เพราะ….”
แล้วเค้าก้อมานั่งข้างผม
“ไปนั่งตรงโน้นสิมานั่งอะไรตรงนี้มันแออัด”
“เดี๋ยวเจ้าของร้านจะมาคุยด้วยนะสิ”
“ปลั๊ก”
“นั้นไงมาแล้ว”
ทันทีที่เจ้าของร้านด้วยความที่จั้นเป็นคนอยากรู้อยากเห็นผมจึงหันหน้าไปแล้วก้อเจอกับผู้ชายใส่แว่น รูปร่างเตี้ยกว่าจินอยู่5-6เซนเอง
“อ่าว!พี่มาแล้วเหรอมานั่งสิ”
ดูท่าเค้าจะอึ้ฃกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นก้อคือผม เดี๋ยวนะพี่เรอะงั้นนี่ก้อคือพี่ปักษานะส พี่เค้าเดินมานั่งตรงหน้าผมซึ่งตอนี่พี่เค้าไม่คิดจะพูดอะไรเลยด้วยซ้ำพี่เค้านิ่งเงียบอยู่อย่างเดียวเลย
“พูดอะไรหน่อยสิ”
“วัดดี”
“ห๊ะ!พูดแค่นี้เองหรอ”
“แล้วจะให้พูดขนานไหนล่ะ”
แล้วพี่เค้าหันหน้ากนีแล้วก้อเดินออกไป
พี่เค้าเป็นอะำรไปนะจำเราไม่ได้หรือมีอะไรข้องใจเกี่ยวกับเรา ปริศนาที่ต้องแก้มาต้องรู่ให้ได้
#โปรดติดตามตอนต่อไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
