เทหมดใจนายข้างบ้าน

 ณ ถนนบนเส้นทางสายหนึ่งบนประเทศไทย    

     เเชะ เเชะ เเชะ

     "ฟู่-ได้ภาพที่ถูกใจสักทีนะเรา"

ไม่ต้องเเปลกใจหรอกว่าฉันไปยืนทำอะไรตรงนั้นเเละเมื่อตะกี้นี่เสียงอะไรมันคือเสียงจากกล้องถ่ายรูปของฉันเองเเหละ เเละฉันก็เพิ่งได้ภาพที่น่าประทับใจเพื่อไปติดบอร์ดที่หน้าห้องชมรมของฉันเมื่่อกี้นี้ด้วยประจวบกับว่าตอนนี้ก็ค่ำพอสมควรที่จะกลับบ้านด้วยเเล้ว เพราะฉะนั้น...

     ที่เราห่างกันอย่างนี้ไม่รู้ว่าเธอนั้นรู้สึกอย่างไร เหงาเหมือน...

     "โอ๊ะ?!"

เสียงรอสายโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นในระหว่างที่ฉันกำลังจะปั่นจักรยานพอดีฉันจึงล่วงเข้าหาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าออกมาเเละจ้องมองลงไปยังหน้าจอซึ่งเผยให้เห็นชื่อของบุคคลที่โทรมา --ตัเมย์--

     ติ๊ด--

     "ว่าไง  ไอ้เมย์?"

     (นี่!!เเกอยู่ไหน?ทำอะไรอยู่เนี้ย?)

     "อยู่เเถวๆบ้านนี่เเหละ เพิ่งถ่ายรูปเสร็จกำลังจะกลับบ้าน เเกมีไรหรอ?"

     (นี่เเกลืมนัดบอร์ทที่ฉันจัดให้เเกวันนี้เเล้วหรอ?)

นัดบอร์ดหรอ นัดบอร์ด นัดบอร์ด เอ่อใช่วันนี้ฉันมีนัดบอร์ดนี่! ตาย ตาย ตาย มันฆ่าตูเเน่ๆวันนี้

     "อ๊ะ...เอ่อ โทษทีนะลืมอ่ะเเก"

     (ว่าเเล้วเชียว!เเกเนียนะ!เเกรู้มั้ยเค้าโทรมาด่าฉันเนี้ย?ห๊ะ!)

     "..."

     (เฮ้อ-- ชั่งเหอะหมอนั้นกลับบ้านเเล้วล่ะ เอาไว้คราวหน้าเด่วฉันนัดให้ใหม่นะ เคนะ.)

     "อ่ะ...อือ"

     (งั้นเเค่นี้เเหละ มายเฟรน---กลับบ้านดีๆนะจ๊ะ^^)

     ติ๊ด--

     "เฮ้อ  รอดตาย รีบกลับบ้านดีกว่า"

ความจริงฉันก็บอกยัยนั้นเเล้วนะว่าไม่ต้องนัดมาเเตาไม่ยักฟังเอาเเต่ใจตัวเองเเต่พอฉันลืมนัดก็ดันโทรมาโวยวายใส่ฉันเฉยเลยเเย่ๆนะเนี้ย

15 นาทีต่อมา

     เเฮก  เเฮก--

     เเกร็ก  เเกร็ก--

ในที่สุดฉันก็ถึงบ้านสักทีสินะเอาซะเหนื่อยเเทบตายเเนะ

     ฉี่ ฉี่ๆๆๆๆ เเต่พอเดินเข้ามาได้ก้าวเดียวเท่านั้นเเหละเปียก เอ๊ะ!น้ำนี้มาจากไหนเนี้ยมองซ้ายมองขวา ไม่มี-- ชักจะรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างเเล้วล่ะสิ มันต้องใช่เเน่ๆดังนั้นฉันจึงหัน ไปมองมัน

     "นี่!นายโผล่หัวออกมาเลยนะ ไอ้ผีบ้า อสูร!!!!"

ใช่พลังงานบางอย่างที่ฉันนึกก็คือ นายอสูร เเละก็ตามคาดหมอนี่ก็โผล่หน้าหล่อๆออกมาอย่างรวดเร็ว

     "นี่ อย่ามาโวยวายนะก็เธอไม่ยอมมาสักทีฉันรอจนต้องรดน้ำต้นไม้รอเเล้วเนี้ย"

     "คือ ฉันผิดว่างั้น-.-"

     "คิดเอาเองบ้าง เเล้วนี้ไปเปียกไรมาเนี้ย?"

     "นายไม่น่าถามนะ!ก็นายนะเเหละทำ"

     "เธอเดินไม่ระวังเองรึป่าว โทษฉันเฉย--"

     "นายนี่มัน!!!!!!"

     "อย่าเครียดดิ"

     "เอ่อๆ มีไรก็พูดมาเห็นบอกว่ารอนิ"

     "คือ ฉันกะว่าจะชวนเธฮมากินข้าวเย็นที่บ้านฉันน่ะ"

     "มาอารมณ์ไหนเนี้ย?"

     "ก็เเค่เห็นเวลาพ่อ-เเม่เธฮไม่อยู่เธอก็เอาเเต่กินบะหมี่นิ ก็เลยชวนมากินด้วยกันเเล้วอีกอย่างพ่อกับเเม่ฉันก็ไม่อยู่ด้วยกินคนเดียวคงเหงาเเย่"

     "อ่อๆๆๆๆ  ก็เลยชวนฉันสินะ"

     "เเล้วเธอจะว่าไงล่ะ กินหรือ ไม่กิน"

เเหม่ๆเเค่ชวนฉันไปกินข้าวที่บ้านเเค่นี้ทำไมต้องทำหน้าตาน่าสงสารด้วยล่ะเเล้วใครจะไปปฎิเสธคนหล่อลงจริงมะ

     "อือ ไปกินก็ไปกินของฟรีนิเนอะ"

     "อือ โอเคงั้นหกโงเจอกันนะ"

พูดเเค่นั้นอีตานั้นก็หันหลังกลับเเล้วก็รีบวิ่งหายเข้าไปในบ้านอย่างเด็กน้อยฉันที่ยืนมองก็ได้เเต่สายหัวไปมาอย่างช่วยไม่ได้เเละรีบเข้าบ้านไปอาบน้ำเเละเเต่งตัวพร้อมไปกินข้าวที่บ้านของอสูร

----------------------------------------------------------------------------------

     ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อซอลไปกินข้าวกับอสูร

                                                                                              มนตรา.