Chocolate & Despair

7.7

เขียนโดย [NNS]

วันที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 19.30 น.

  13 chapter
  1 วิจารณ์
  12.82K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 17.17 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

9) Trip

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

          ผมย้ายของไปที่บ้านของเรย์เมื่อวานนี้ซึ่งดูเป็นอะไรที่ผิดผลาดพอสมควรเพราะ

            วันนี้ต้องไปทัศนศึกษาซึ่งกว่าผมจะจัดข้าวของเสร็จแล้วได้มีเวลามาเตรียมของก็ตอนเที่ยงคืนเข้าไปแล้วเรย์ที่เตรียมของตัวเองไว้ล่วงหน้าแล้วก็มาช่วยแต่ก็หานู้นหานี่ไม่เจอกว่าจะเสร็จก็ปาไปตีหนึ่งกว่าๆแถมต้องตื่นแต่เช้ามาอีก แต่ยังไงผมก็ชินกับการนอนดึกอยู่แล้วแต่เหมือนเรย์จะไม่ใช่แฮะ

            เขายืนสัปหงกตั้งแต่เช้าพอขึ้นรถไฟมาปุ๊ปก็หลับทันทีเลย

            น่ารักจังน้า ผมมองใบหน้าของเขาตอนหลับใช้มือลูบหัวเขาเบาๆ

            “จะลักหลับเหรอพวก”

            “!!!”มีเสียงทักมาจากที่ไหนสักแห่งผมจึงเงยหน้าขึ้น

            “ปะ เปล่าสักหน่อย มุตสึ”

            “ฮี่ ฮี่ เหรอ”หมอนี่คือชินนาโนะ มุตสึ เพื่อนร่วมห้องของผมกับเรย์เป็นตากล้องประจำห้องของเราเลยทีเดียว

            “อือ” ในตอนนั้นหัวของเรย์ก็ลงมาซบที่ไหล่ผมมือของเขาเข้ามากอดที่แขนผมแล้วขดตัวเหมือนแมวดูน่ารักน่าชัง

            แชะ แสงแฟลชเข้าตาผมพร้อมเสียงชัตเตอร์

            “ทำอะไรของนายนะ”

            “ถ่ายรูปไง”

            “ถ้าเรย์ตื่นจะทำยังไง หะ”

            “เขาก็ไม่ตื่นนี่แถมรูปที่ถ่ายเมื่อกี๊เขาดูน่ารักมากด้วยน้า”

            “จริงเ เอามาดูบ้าง”

            “ไม่ให้ ไม่ให้”

            “หนอยไอ้นี่”ผมเอื้มมือไปแย่งกล้องของหมอนั้นมา

            “อือ”ในตอนนั้นเรย์ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

            “อะ เรย์ขอโทษทำให้ตื่นเหรอ”

            “อะ อืม ไม่เป็นไร หายง่วง พอดี”เขาพูดแบบนั้นพร้อมยกแขนขึ้นบิดร่างกายไปมา

            แชะ แชะ แชะ

            “เฮ้ย นายจะถ่ายเรย์ไปถึงไหนฟระ”

            “แหม ก็ภาพนานาเสะคุงตอนอื่นนอกจากหน้าเฉยๆของเขามันไม่มีเลยนี่”

            “นาย...”เรย์มองเขาทำท่าครุ่นคิดบางอย่าง

            “ชิ...ชิโระ”ชื่อใครครับนั่น

            “ชินนาโนะครับ ชินนาโนะ มุตสึ”

            “เหรอ”เรย์ใช้มือป้องปากหาว

            แชะ

            “แก”ผมไปพยายามแย่งกล้องจากมุตสึมาให้ได้

            “อย่าหวงน่าถ้านายยอมเดี๋ยวฉันเอารูปมานาเสะคุงแยกให้นายเป็นพิเศษให้ก็ได้”

            “....สัญญานะ”

            “ตกลง”

            เรย์เอีงคอสงสัยเขาเพิ่งตื่นสมองเลยยังไม่ค่อยเร็ว

            “แต่ว่าว่างจัง”เรย์พูดพร้อมกับหยิบขนมมากิน แต่เดี๋ยวนะ เรย์ไม่ได้เอาขนมใส่กระเป๋ามานี่งั้น

            “เดี๋ยวเรย์นั้นขนมชั้นนะ”

            “เอาเป็นค่าช่วยจัดของกับค่าเช่าละกัน”เขาหยิบขนมกินเรื่อยๆ

            “ค่าเช่า???”

            “ชั้นย้ายไปอยู่ที่ห้องในคอนโดของเรย์นะ”

            “ห้อง!!!คอนโด!!!”มุตสึท่าทางตกใจจนเผลอตะโกนเสียงดัง

            “อืม เรย์ซื้อห้องในคอนโดกลางเมืองอยู่คนเดียวนะพอชั้นบอกว่าอิจฉาจังน้าฉันเช่าหออยู่คนเดียวแถมค่าเช่าก็แพงมากด้วย เขาเลยบอกว่าจะให้เช่าห้องว่างของเขาอยู่ได้นะ”

            “ค่าเช่าเดือนนี้ชั้นขอเป็นพวกนี้นะ”เรย์โชว์ถุงที่ผมใส่ขนมมาทั้งหมดให้ดู

            “เดี๋ยวนะมันอยู่ในกระเป่าชั้นนายไปเอามาได้ยังไง”

            “หยิบมานะสิ”

            “เดี๋ยว เดี๋ยว ช่างเรื่องขนมก่อนเถอะ”มุตสึแทรกเขามาผมกับเรย์เงยหน้ามองเขาทันที

            “มานาเสะนายซื้อห้องคอนโดอยู่คนเดียวเหรอ”

            “ใช่”

            “คอนโดนายชื่ออะไร”

            “แกรนโทเวล”

            “นั้นมันคอนโดที่หรูสุดในเมืองไม่ใช่เหรอแถมอยู่ติดสถานีถนนที่ผ่านหน้าคอนโดก็เชื่อมกับถนนทุกเส้นในเมือง มะ ไมทราบว่าเท่าไหร่เหรอครับ”

            “!@?!#!!#?@”

            “หา!!!”มีเสียงดังขึ้นพร้อมกันหลายเสียงผมหันไปดูรอบๆก็พบมาคนในห้องมาล้อมที่นั่งของเราเพื่อฟังอยู่

            “นะ นายเอาเงินขนาดนั้นมาจากไหนเนี่ยไม่สิพ่อแม่นายซื้อให้สินะ”

            “เปล่า ชั้นซื้อเองชั้นได้มรดกจากท่านปู่ แล้วก็พ่อแม่มาเงินที่ใช้ซื้อก็แค่1ใน4ของมรดกทั้งหมดเอง”

            “...”ทุกคนคงช๊อกพูดไม่ออกเลยสินะ

            “เรย์ชั้นกินขนมบ้างสิ”เรย์ที่คาบป๊อกกี้อยู่หันมามองผม

            แชะ

            ผมหยิบกล้องจากมือมุตสึที่ช๊อกค้างอยูมาถ่ายภาพของเรย์แล้วยัดคืนใส่มือหมอนั้นเมื่อพมหันกลับมา

            “อ้าม”เรย์ยื่นป๊อกกี้แท่งหนึ่งจ่อที่ปากของผมผมอ้าปากกินทันที

            แชะ

            “พวกนายนี่น้า”มุตสึที่กลับมาเป็นปกติ

            “มาเล่นการ์ดกันไหม”คนที่พูดคำนั้นขึ้นมาคือมาชิโระ ทาคุเพื่นสนิทของมุตสึ

            “เอาสิๆชั้นจะชนะพวกนายให้ได้เลย”ผมตอบรับพร้อมความมั่นใจเต็มที่

            “หึ จะคอยดูละกัน”

            “ถ้านายแพ้ชั้นจะขอยืมตัวมานาเสะวันหนุ่งนะฮารุ”

            “หนอยมุตสึ”

            “การ์ด???”

            “เรย์ไม่เคยเล่นเหรอ”

            “อืม”

            “งั้นดี๋ยวชั้นสอนชั้นมีสองชุดพอดีแต่อีกชุดเป็นของเริ่มต้นคงสูใครไม่ได้หรอกนะ”

            “อืม”

30นาทีผ่านไป

            “มานาเสะคุงเก่งไปแล้ว”มุตสึพูดอย่างหมดแรง

            “ใช้แค่การ์ดเริ่มต้นเองนะ”ทาคุพูดด้วยความประทับใจ ส่วนผม

            “ทำไมชั้นแพ้คนเดียวละ”ได้แต่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว

            “แบ่งเป็นทีมชั้นชนะนายก็ชนะด้วยสิ”เรย์พูดอย่างเยือกเย็น ในตอนนี้เหลือแค่เรย์กับทาคุที่ยังไม่แพ้ดูจากสถานการณ์ก็ไม่รู้ใครจะแพ้จะชนะ

            “แต่คงชนะทาคุไม่ไหวหรอกมั้งหมอนั้นมีแต่การ์ดหายากทั้งนั้น”ผมหันไปพูดกับมุตสึที่แพ้แล้วเหมือนกัน

            “ชั้นว่าไม่แน่นะเพราะทาคุนะปกติชนะแทบจะทันทีตลอด หือ”เมื่อหันไปมองดีๆทาคุกำลังยิ้มอยู่เป็นรอยยิ้มของเขาที่มั่นใจว่าจะชนะแล้วแน่นอน

            แย่ละสิเรย์

            “เอ๋”เรย์หลับตาวางการ์ดลงบนโต๊ะถอดแว่นออกช้าแล้ว

            “ฮารุฝากหน่อยนะ”เขายื่นแว่นมาให้ผม

            เขาหยิบการ์ดขึ้นมาปิดที่ปากลืมตาขึ้นในตอนนั้นเอง

            ตาของสีแซฟไฟร์ของเรย์ดูแปล่งประกายเขาทำน้าเหมือนกำลังลำบากใจอะไรสักอย่างใบหน้าของเขาดูแดงเล็กน้อยจ้องมองทาคุตรงๆ

            “มานาเสะคุง นี่ดูน่ารักดีแฮะ”

            “อืม”ผมกับนัตสึมองหน้าของเรย์ในตอนนี้แล้ว

            แชะ กล้องมือถือกลับกล้องดิจิตอลส่งเสียงชัตเตอร์ขึ้นพร้อมกัน

            “ชะ ชั้นขอจบตา”ดูเหมือทาคุเองก็หวั่นไหวเพราะใบหน้าของเรย์เช่นกัน

            “อะ ทาคุนายลืมลงการ์ดนะ”มุตสึมองที่โต๊ะของทาคุแล้วทักขึ้น

            “เอ๋”ทาคุก็เพิ่งรู้สึกตัวเหมือนกันส่วนเรย์

            “ชั้นขอใช้ใบนี้ ใบนี้ แล้วก็อันนี้”ไม่ปล่อยช่องว่างให้อีกฝ่ายได้แก้ไข

            “ชั้นชนะ”เขาประกาศมันออกมาตรงๆง่าย

            เขาหันหน้ามาทางผมชูสองนิ้วแสดงถึงชัยชนะ

            เจ้าเล่ห์จริงๆ ทาคุกับมุตสึคงจะคิดเหมืนผมในตอนนี้

            พวกเรานั่งคุยไปกินขนมไปโดยส่วนใหญ่จะถามเรื่องของเรย์มากกว่าเรย์ก็ตอบตรงๆตามความจริงทั้งหมดไม่มีโกหกแม้แต่น้อย

            จะว่าไปไม่เห็นยูคิเลยแฮะ ผมชะเง้อเพื่อมองหาเขาแต่

            “กลับไปแล้วละ”เรย์พูดแบบนั้น

            “หา”

            “ยูคิกลับเกียวโตไปแล้ว”

            “งั้นเหรอ”

            ไม่นานเราก็มาถึง

            วันนี้เป้นวันอิสระให้เล่นน้ำกันผมกับเรย์ที่เปลี่ยนชุดเสร็จวิ่งไปหาพวกทาคุกับมุตสึที่ออกมารอผมใส่กางเกงว่ายน้ำกับเสื้อสีแดง

            “ไงรอนานมั้ย”

            “ไม่นานหรอกว่าแต่มานาเสะคุงละ”

            “เอ๋เมื่อกี๊ยังตามมาอยู่เลยนี่ เรย์”ผมโตนเรียกเขา

            “ตรงนี้”ผมมองตามเสียงไปเห็นข้อมือของเรย์โบกอยู่หลังกำแพงผมเลยวิ่งไปหาเขา

            “ทำไมมาอยู่ตรงนี้ละ”

            “ก็ขุดนี้มัน...”

            “มันทำไม...”

            “ฮารุหันหลังไปหน่อย”

            “หะ”

            “หันไปสิ”ผมหันหลังตามที่บอกเรย์เดินมาอยู่ด้านหลังผมผมเดินกลับไปหาพวกทาคุโดยที่เรย์ยังอยู่ด้านหลังผม

            “มานาเสะคุงเป็นอะไรไปทำไมถึงหลบหลังฮารุตลอดละ”

            “ไม่เป็นอะไรหรอก”

            “งั้นก็ออกมาสิ”

            ผมได้ยินเสียงเรย์เดินออกไปในตอนนั้นเอง

            ““cute””มุตสึและทาคุพากันร้องเหมือนคนโดนสะกดจิตผมจึงหันกลับไปมองที่เรย์

            ชุดว่ายน้ำของเขาเป็นเสื้อและกางเกงสีดำตัดลายน้ำเงินที่คู่กันผิวของเขาดูขาวนวลและดูอ่อนนุ่มตาของเขาที่สะท้อนแสงเป็นสีฟ้าสวยงามและหูกับหางแมวที่ดูน่ารักน่าชัง

            “cute”ผมร้องออกมาเช่นเดียวกับมุตสึและทาคุ

            “ฮารุ”

            “อะเปล่าๆ ไม่มีอะไรแค่นายน่ารักมากเลยนะ”

            “อะ อืม”เขาหน้าแดงและก้มหน้าลงเล็กน้อย มุตสึวนมาถ่ายรูปเขาทุงมุมไม่หยุด

            “ว่าแต่ทำไมนายใส่หูแมวละหางด้วย”

            “ก็ฮารุบอกว่าถ้าชั้นใส่คงเข้ากันนี่นา”

            ใช่อล้วชุดนี้ที่ขายในร้านเป็นชุดของเด็กที่ขนาดพอดีตัวกับเร็นตัวชุดมีหูและหางแมวติดอยู่ผมบอกเขาไปว่าถ้าเขาใส่ชุดนี้คงน่ารักมาก แต่ ใครจะไปนึกว่าจะใส่จริงๆละแต่มันก็น่ารักมากอยู่ดี

            เดี๋ยวต้องไปขอรูปจากมุตสึหน่อยแล้ว

            “มุตสึนายทำอะไรนะ”คนในห้องตะโกนเมื่อเห็นมุตสึทำท่าแปลกๆ

            “ทุกคนมาดูมานาเสะคุงสิ”มุตสึตะโกนบอกคนในห้องจึงเริ่มเดินมา

            “ไปเถอะ”ผมจับมือเรย์แล้วพาเขาเดินไปหาทุกคน

            “อะ อืม”เรย์เดินตามผมมาอย่างว่าง่าย

            ““cute””ทุกคนในห้องเมื่อเห็นเรย์ก็ร้องเหมือนกันหมดทุกคนหยิบมือถือมาถ่ายรูปแล้วถามคำถามเขาจนเขาฟังไม่รู้เรื่องที่สำคัญคือ

            ช่างมีความสุขจัง เรย์หลบอยู่ข้างหลังผมคอยดึงชายเสื้อผมตลอดช่างน่ารักอะไรแบบนี้

            “นี่ๆมานาเสะคุงขอถามอะไรหน่อยสิ”เมื่อมุตสึพูดทุกคนจึงเงียบทันที

            “ทำไมมานาเสะคุงถึงแต่งชุดนี้เหรอ”

            “ฮารุบอกว่าอยากให้ใส่นะ”

            ซวยละสิทุกคนคงมองผมแปลกๆแน่เลยแต่

            ทุกคนชูนิ้วโป้งให้ผมพร้อมส่งสายตานับถือให้

วันนั้นเราเล่นน้ำทะเลกันอย่างสุกสนานผมได้เห็นเรย์ยิ้มอย่างสนุกสนานกับคนอื่นเป็นครั้งแรกเลยทีเดียว

            เมื่อเรากลับจากทัศนศึกษาวันต่อมามีอัลบั้มรูปส่งมาที่บ้าน3เล่มเป็นของคนในห้อง1เล่มและเล่มพิเศษเฉพาะรูของเรย์ที่มุตสึสัญญาไว้

            “นี่ฮารุ”เรย์ที่เปิดอัลบั้มทันทีพูดขึ้นมา

            “ทำไมอัลบั้มห้องส่วนใหญ่มีแต่รูชั้นละ”ใช้แล้วอัลบั้มห้องกับอัลบั้มเฉพาะของเรย์มีขนาดไม่ต่างกันเลยดังนั้น90%ของอัลบั้มห้องคงเป็นรูปของเรย์แน่นอน

            แน่นอนสาเหตุคงเป็นเพราะหูกับหางแมวที่เรย์ใส่ตลอด3วันที่2ใส่เครื่องแบบทาคุกับมุตสึก็ขอให้เขาใส่มันด้วยตอนไปเดินดูที่ต่างๆในเมืองแค่เรย์ขยับตัวมุตสึก็ถ่ายรูปทันทีวันที่3เป็นชุดไหรเวทผมก็ขอให้เรย์ใส่หูแมวด้วยแน่นอนมุตสึก็คอยตามถ่ายรูปเขาเช่นเดิม

            ช่างเป็นทัศนะศึกษาที่สนุกจริงๆเลยนะเนี่ย

                                                                                              Chapter 9 End

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา