ในเรือนเบี้ย

              นานเท่าใดไม่รู้ที่วาดดาวยืนจ้องหน้าชายคนนั้น  ชายที่รูปร่างหน้าตาเหมือนพิรัลเพียงแต่ดูอ่อนวัยกว่าและผิวขาวจัดกว่ามาก  เขานุ่งโจงกระเบนด้วยผ้าไหมสีพื้น  ผมตัดสั้นเกรียนเชยเฉิ่ม  วาดดาวไม่มั่นใจว่าเขาคือพิรัลของเธอแน่  หรือเขาจะเป็นพิรัลในอดีตชาติเหมือนคุณยายนวลอีกคน

            “ว้ายยย!  อีวาด  ยืนค้ำหัวเจ้านายแบบนี้ได้เยี่ยงไร  หมอบลงเดี๋ยวนี้  แล้วกราบขอขมาคุณเมืองรามท่านเสีย”  จนนาเข้ามาถึงตัวเธอแล้วร้องเสียงดังโวยวาย  วาดดาวถึงเริ่มได้สติ  เธอจึงค่อยนั่งพับเพียบลงกับพื้น ชายคนนี้คงไม่ใช่พิรัล  ที่เธอได้ยินเสียงเขาเรียกชื่อเธอนั้นคงหูแว่วไป

            “เร็วสิอีนี่  ขอขมาท่านเสีย”  นาเร่งยิกๆ  ให้เธอก้มลงกราบผู้ชายที่หน้าตาเหมือนเพื่อนในวัยเด็กของเธออย่างกับแกะ  วาดดาวลอบมองดูหน้าเขาอีกครั้ง  “คุณเมืองราม” เมินหน้ามองไปทางอื่น  เหมือนไม่ได้ใส่ใจเธอสักนิด  แววตาตกใจที่เธอเห็นจากหน้าเขาครั้งแรกคงเป็นเพราะเธอไปชนเขาเข้าให้มากกว่าจะตกใจที่ได้พบกัน  วาดดาวค่อยๆก้มลงกราบชายหนุ่มคนนั้นช้าๆ

            “อิฉันขอกราบอภัยคุณแทนอีวาดมันด้วยเจ้าค่ะ  มันพึ่งฟื้นขึ้นมาได้สามสี่วัน  สติยังไม่ปกติดีนัก  ต่อไปอิฉันจะระวังไม่ให้มันทำอันใดให้คุณๆขุ่นเคืองนะเจ้าคะ”  นารีบออกตัวแทนวาดดาวเมื่อเห็นเธอเอาแต่นิ่งเงียบ

            “ข้าไม่ได้ถือโกรธอันใดดอก  พวกเอ็งทำงานต่อเถิด”  ฟังจากคำพูดแล้ว  เขาไม่ใช่พิรัลแน่  วาดดาวได้แต่ลอบถอนหายใจด้วยความผิดหวัง  นาก้มลงกราบคุณเมืองรามอีกครั้งแล้วสะกิดบอกให้เธอทำตามก่อนจะลากให้กลับเข้าไปทำงานในครัวและกำชับว่าห้ามออกมาเพ่นพ่านอีก 

            วาดดาวได้แต่แอบมองออกมาจากประตูเรือนครัวที่พอมองเห็นศาลากลางชานเรือนใหญ่  นายทั้งสี่คนของบ้านออกมารับอาหารเช้าพร้อมหน้าพร้อมตา  พระพรหมเสนาเป็นชายวัยกลางคนที่รูปร่างสูงใหญ่  ไว้หนวดแต่โกนเคราเกลี้ยง  ดูท่าทางน่าเกรงขามสมกับที่เป็นทหาร  แม่นายมิ่งหล้าดูแล้วน่าจะอายุประมาณสี่สิบปี  งามเหมือนชาวสาวเหนือโดยแท้  คือผิวขาวจัด  ไว้ผมมวย  นุ่งผ้าซิ่น  คุณหนูมิ่งเมืองก็หมือนนายแม่ย่อส่วนในวัยสิบสามปี  ส่วนอีกคนก็เหมือนพิรัล  แค่ขาวกว่า  เด็กกว่า  แต่กินหมาก

            วันนี้ทั้งวันจิตใจวาดดาวไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  เอาแต่นึกถึงหน้าของเมืองรามกับพิรัลสลับกันไปมา  แวบแรกเธอนึกว่าเป็นคนๆเดียวกันแน่  แต่พอมานึกทบทวนก็คิดว่าไม่น่าใช่  เพราะพิรัลไม่มีทางเมินเฉยกับเธอแบบนี้  เพราะหลังจากที่เมืองรามไล่เธอกลับไปทำงาน  เขาก็ไม่หันมามองเธออีกเลย  หากเขาเห็นว่าเธอหลุดเข้ามาในโลกอดีตที่แสนประหลาดนี้ด้วย  เขาน่าจะต้องดีใจที่ไม่ได้มาเผชิญเรื่องบ้าบอนี้เพียงลำพัง