I need you หนุ่มหน้าใสกั๊กหัวใจยัยจอมดื้อ
เขียนโดย 
namkhang
วันที่ 5 สิงหาคม พ.ศ. 2559 เวลา 20.51 น.
แก้ไขเมื่อ 10 สิงหาคม พ.ศ. 2559 21.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) ความคิดฟุ้งซ่าน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตั้งแต่วันที่ไซหรับย้ายมา ชีวิตฉันก็เปลี่ยนไปเลย ฉันไม่เหงา ไม่ทุกข์ ไม่ต้องเก็บกดอีก
แล้ว เพราะตั้งแต่เธอย้ายมาเราสองคนก็สนิทกันเร็วมากๆเลยล่ะ มันทำให้ฉันนึกถึงชีวิต5ปีที่แล้ว
ตอนที่ฉันยังอยู่ฝรั่งเศสตอนนั้นฉันสนุกมาก มีเพื่อนอีกสองคน เราเล่นด้วยกัน
ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนกระทั่ง.....เกิดเรื่องนั้น เหตุการณ์ที่ไม่ว่าจะพยายามลืมมากแค่
ไหนก็ไม่เคยลืมได้เลย มันยังฝังลึกอยู่ในใจ ความผิดพลาดของฉัน ความผิดพลาดครั้งเดียว
เท่านั้นที่ฉันอยากจะแก้ไขมันให้ได้ แต่มันก็สายเกินไปแล้ว เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ทีไรนำ้ตาของฉันมันก็
มักจะไหลออกมาทุกที แล้วครั้งนี้ก็เช่นกัน ฉันนอนร้องไห้คนเดียวทั้งคืนจนในที่สุดก็หลับไป...
ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว และก็ต้องแปลกใจเพราะคนที่มาปลุกฉันก็คือไซหรับนั่นเอง
เธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ผมสีบลอนด์ของเธอเข้ากับโบว์สีนำ้เงินเข้มได้ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ อ้อ
ฉันลืมบอกไปว่าเธอย้ายมาเรียนชั้นม.6ห้องเดียวกับพี่เค็นจิเลย หลังจากนั่งสำรวจเธออยู่นาน ฉันก็
รีบแต่งตัวแล้วไปโรงเรียนพร้อมกับเธอ เมื่อถึงคาบแรกเราก็แยกย้ายกันไปเรียน แล้วพอเรียนเสร็จ
ก็รอกลับบ้านพร้อมกัน เอ นี่มันห้าโมงแล้วนี่นา ไซหรับมัวไปทำอะไรอยู่นะ ฉันนึกสงใสแต่ก็ยัง
รออยู่ที่เดิม รอ รอ รอ รอจนกระทั่งทนไม่ไหวแล้ว ฉันตัดสินใจขึ้นไปที่ห้องของไซหรับ แล้วก็ได้
เห็นภาพที่ทำให้ฉันช็อกกว่าเดิม.....ฉันเห็นพี่เค็นกำลังจูบกับผู้หญิงผมสีบลอด์คนเมื่อวันนั้นเธอ
คนนั้นสวมเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อน แบบเดียวกับที่ฉันเคยเห็นในวันที่ไซหรับย้ายมาแล้วฉันไปเปิดตู้
เสื้อผ้าดูเลย(ไซหรับไม่รู้เรื่องนี้) ฉันเลิกคิดเรื่องนี้แล้วตัดสินใจว่าจะไปถามพี่เค็นให้รู้เรื่อง แต่ก็
ต้องชะงักเมื่อมีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นในหัว เสียงที่คุ้นเคยตอนเด็กๆ
"คอยดูนะ สักวันจะมีคนทำแบบนี้กับเธอ มาทำให้เธอรักแล้วก็ทำให้เธอรู้ทีหลังว่าเขาเป็นชู้กับ
คนที่เธอไว้ใจ เหมือนที่เธอทำกับน้องชายฉันไงล่ะ ทำอย่างนี้อย่าหวังเลยนะว่าจะมีความสุขไป
ตลอดได้น่ะ สักวันสวรรค์จะลงโทษเธอ แล้วต่อให้สวรรค์ไม่ลงโทษเธอ ฉันคนนี้นี่ล่ะ จะเป็นคน
แก้แค้นเธอเอง จำไว้นะ ชู้ก้าร์!!!!"
เสียงที่ดังขึ้นนั้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างรุนแรง มันทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะ
พูดกับพี่เค็นด้วยซำ้ เพราะฉันกลัว กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันพูดกับพี่เค็น กลัวจะทำใจไม่ได้
ถ้าเขาบอกว่าเขามีคนใหม่ กลัว...ทุกสิ่งทุกอย่าง ให้ตายสิ!!! นี่ฉันกลายเป็นคนขี้กลัวตั้งแต่เมื่อ
ไหร่เนี่ย แย่ที่สุดเลย ทำไมนะ ทำไมฉันถึงนึกไม่ออกซะที เสียงที่ดังอยู่ในหัวนี้ เป็นเสียงของใคร
กันนะ เสียงที่ใสดังระฆังแก้ว แต่กลับแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดและเเค้นใจ ใครกันนะ.....
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
