Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร
เขียนโดย 
โบว์น้อย
วันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2559 เวลา 13.52 น.
แก้ไขเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 16.48 น. โดย เจ้าของนิยาย
17)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"เเต่ฉันรู้อยู่ที่นึง"
"ที่ไหน นายรู้ด้วยหรอ"
"เเต่ไม่เเน่ใจว่าลูเซียตจะยังอยู่ที่นั่นไหม"
"เเหงล่ะว่าเขาไม่มีวันให้นายประชิตตัวเขาได้เเน่"
"ไม่ลองก็ไม่รู้"
"เเล้วเราจะไปเมื่อไหร่"
"พรุ่งนี้สิ"
"เเล้วคืนนี้นาย.."
"ไปพักกับเธอ"
"ให้ตายเถอะ -.-"
หลังจากคุยกันเสร็จสรรพทานอะไรเรียบร้อยฉันกับไอเด็นก็มากลับมาพักที่ห้องเช่าที่ฉันอยู่บอกเลยฉันไม่อยากให้เขาอยู่เลยจริงๆ นี่อุตส่าห์หนีหน้าเขาเเล้วนะยังมาเจอได้อีก
อาบน้ำเสร็จฉันก็ให้ไอเด็นอาบต่อ เสื้อผ้าของเขาไม่มีก็เรื่องของเขาอ่ะนะ ระหว่างรอฉันก็เปิดดูทีวีเรื่อยเปื่อย เเต่ก็บังเอิญเปิดมาเจอข่าวคนตายอีกเเล้ว CNN ออกข่าวเลยหรอ พอได้ยินข่าวเเบบนี้ฉันละอยากจะตายหายไปจากโลกนี้ทำไมถึงเกิดเรื่องเเบบนี้บ่อยนักนะ
เเล้วไอ้ฆาตกรที่ว่านี่ยังจับตัวไม่ได้อีกหรอจ้างลูเซียตไงเขาเป็นมือปืนระดับมืออาชีพที่บ้าคลั่งเชียวนะ ให้ตายเถอะต้องให้มีข่าวฆ่าหั่นศพอีกกี่ศพถึงจะพอใจ
' รายงานข่าวจาก CNN เหตุเกิดที่ xxx
เมื่อเช้าเวลาประมาณ 9 โมง
หญิงโสดวัย 30 ต้นๆได้รับช่อดอกกุหลาบจากชายหนุ่มปริศหนา
คนที่เดินผ่านถนนเส้นนั้นให้การว่า
หญิงโสดคนนั้นสูดดมดอกไม้สองสามรอบเเล้วก็ล้มลงไปนอนกับพื้น
หลังตำรวจมาถึงตรวจพบว่าเธอเสียชีวิตเเล้ว '
' เเละทางตำรวจได้เปิดดูกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ถนนเส้นนั้น
พบว่าเป็นชายหนุ่มที่มีหนวดเครา
ซึ่งเป็นคนเดียวกับที่ก่อคดีฆ่าหั่นศพที่ผ่านมา
เเต่ยังไม่สามารถจับตัวได้ '
"ถามจริง? อย่างงี้ก็มีหรอไร้สาระมากเเถมยังจับตัวไม่ได้อีก ห่วยสิ้นดี"
"ข่าวอะไรเหรอ"
พอฉันหันไปก็เจอไอเด็นกับเพียงเเค่ผ้าขนหนูผืนเดียวส่วนอีกผืนก็เช็ดผมที่เปียกชุ่มของเขาเเต่ฉันหันหน้าหนีก่อน ทำไมต้องโจ่งเเจ้งเเบบนี้ด้วยยย ใจคอไม่ดีโว้ย >_<
"นะ..นะ..นาย.."
"เป็นอะไรของเธอ ติดอ่างบ่อยนะช่วงนี้"
"ทำไมไม่ไปใส่เสื้อล่ะ"
"ก็ไม่มีชุดเปลี่ยนจะให้ใส่ยังไง"
"ก็ใส่ชุดเดิมไงเล่า!"
"ชุดเดิมเก็บไว้ใส่พรุ่งนี้"
"เเล้วจะนุ่งเเบบนี้นอนหรือไง ไปนอนหน้าห้องเลยนะไม่ต้องมานอนกับฉัน"
"ฉันจะนอนบนเตียงส่วนเธอนอนพื้น"
"โอ้โหปาก ค่าเช่าห้องฉันเป็นคนจ่ายนะยะ นายต่างหากต้องนอนพื้น"
"ฉันจะเเก้ผ้านอนเธอจะนอนกับฉันก็ได้นะ ไม่ว่า"
"ยี้ ทุเรศ ฉันนอนพื้นก็ได้"
"ว้าว ใจดีจัง"
"ใจดีกับผีนะสิ! นายนี่มันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย ไม่มีๆๆ"
"ฉันจะสุภาพบุรุษกับคนนั้นก็ต่อเมื่อเป็นคนรักของฉัน"
"อ้อเหรอยะ"
"งั้นฉันนอนละ"
"เชิญหลับให้สบาย! ขอให้ฝันร้ายนะ ชิ!"
หมอนี่เป็นคนที่นิสัยเเย่มากบอกเลยมานอนที่คนอื่นละยังปากไม่ดีกับคนอื่นอีก ก็เห็นเเก่เขาจะช่วยฉันหรอกนะ ว่าเเล้วฉันก็เดินไปดูเขาหลับ ก็รู้ว่าเขายังหลับไม่สนิทหรอกเเต่มันน่าโมโหมากขนาดหลับยังหล่อเลย ไอ้บ้า! นี่เเก้ผ้าจริงหรอไม่อยากจะเชื่อ ขอเปิดผ้าห่มดูนิดหน่อยละกันถ้าฉันพลาดไปเห็นฮ๊อทด็อกของเขาก็ถือว่าเป็นกรรมของฉันจากนั้นฉันก็จะไปสารภาพบาปที่โบสถ์
1..2..3!
พรึ่บ..
ขณะนี้ฉันหลับตาปี๋เเต่พอลืมตาข้างนึงช้าๆ
"ก็ใส่กางเกงนี่นา.."
"..."
"เเหม อยากเเย่งที่นอนฉันก็บอกสิ"
"..."
"ชิ หลับตาพริ้มเชียว"
"..."
"นอนยังหล่อ ไอ้บ้า"
"..."
"ฉันเกลียดนายได้ยินไหม"
"..."
"ได้ยินป่ะว่าฉันเกลียดนาย ไปนอนละ เเบร่ๆ :P"
"..."
ด้วยความหมั่นไส้ฉันก็เลยถือวิสาสะด่าเขาตอนหลับซะเลยจบท้ายด้วยการเเลบลิ้นใส่หน้าเขา ฮ่าๆๆ สะใจดีจริง ว่าเเต่ฉันเป็นบ้าถึงขนาดหมั่นไส้ผู้ชายเลยเหรอ ผู้ชายยังขนาดนี้ถ้าเป็นผู้หญิงไม่ตบตีไส้เเตกเลยหรือไง พอๆ นอนได้เเล้วฉัน
"สวัสดีพื้น ราตรีสวัสดิ์"
เช้าวันต่อมา..
เมื่อคืนจำได้ว่าฉันพูดทักทายกับที่นอนบนพื้นเเล้วก็หลับลึกไปเลย เเล้วไหงตอนนี้ฉันมาอยู่บนเตียงได้ล่ะไม่อยากจะเชื่ออออ นี่ฉันละเมอเดินขึ้นมานอนบนเตียงเองเลยหรอไม่ได้ๆ อาการละเมอเดินนี่เป็นอะไรที่เเย่มากเพราะสภาพร่างกายไม่ปกติ
"ตื่นมาก็ทำหน้าตกใจเเต่เช้าเลยนะ" ไอเด็นเดินมาพร้อมถือถ้วยกาเเฟอยู่ในมือ
"ไอเด็นๆ ฉันมานอนอยู่บนเตียงได้ไงอ่ะ"
"ฮ่าๆๆ"
"ขะ..ขำหาเผือกอะไรยะ!"
"ฉันไม่บอกดีกว่า"
"บอกมาสิ บอกมาาา"
"ก็.."
"อะไร!"
"ก็เมื่อคืนเธอละเมอน่ะสิ"
"ละเมอหรอ -0-"
"เธอละเมอคลานขึ้นมานอนบนเตียงเองเลยนะ"
"จะ..จริงเหรอ นี่ฉันเป็นถึงขนาดนั้นเลยหรอ"
"เเล้วเธอก็พูดว่า ไอเด็นฉันคิดถึงนาย..ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน จุ๊บฉันที เเล้วเธอก็ทำปากจู๋ด้วย" เขาพูดเเล้วก็เเสดงท่าทางให้ดู หนอยเเน่ หมอนี่ขี้โม้ชัดๆ เเล้วฉันก็ปาหมอนใส่หน้าเขา
"เฮ้! ปามาทำไม ฉันถือถ้วยกาเเฟอยู่นะ"
"ไม่สนย่ะ นายขี้โม้เเน่ๆ"
"ฮ่าๆๆ ก็จริงหนิ"
"ไม่เชื่อ! ใครเขาละเมอพูดเป็นตุเป็นตะขนาดนั้น เเล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้คิดถึงนายด้วย"
"เเน่ใจเหรอ"
"เเน่ใจสิ เเล้วก็เกลียดนายด้วย"
"พูดคำนี้บ่อยเนอะ"
"ก็ฉันเกลียดนายจริงๆ"
"จะรับไว้ละกัน"
หลังเถียงกันเสร็จฉันก็ไปอาบน้ำเเต่งตัวเเล้วไอเด็นก็พาฉันกลับเข้าไปในเมือง เขาบอกว่าที่ที่เราจะไปคือบ้านเก่าของเขาก่อนที่พ่อเขาจะเเต่งงานใหม่กับเเม่ฉัน ฉันว่าลูเซียตไม่น่าจะอยู่จุดเดียวหรอกอาจจะเหลือเเค่กลิ่นตัววิญญาณของเขาล่ะมั้ง เขาน่าจะไปหลายที่อีกอย่างติดต่อกันไม่ได้เเล้วจะเจอตัวเขาได้ยังไง หมอนี่ร้ายจริงๆ ถ้ามิทานี่หายเร็วฉันจะบอกความจริงกับหล่อนทุกอย่างเลย
เเต่เรื่องที่จับตัวเเม่ฉันไปเนี้ยฉันงงมากเขาจะทำเเบบนั้นทำไม เป็นเด็กขาดความอบอุ่นหรอ หรือเเค่จะปั่นหัวฉันเล่น ฮึ่ยย
ติ๊ด..
ติ๊ด..ติ๊ด
ขณะที่ฉันกับไอเด็นกำลังนั่งรถไฟไปที่จุดหมาย เสียงข้อความก็ดังขึ้นพอกดเข้าไปดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์เเปลก เบอร์นี้คุ้นๆเเฮะเเต่จำตัวเลขไม่ได้ จะว่าไปฉันไม่ค่อยให้เบอร์กับใครเลยหนิเเล้วเบอร์ฉันมันไปกระจายมั่วซั่วตั้งเเต่ตอนไหน
' ดีใจจังเลยวันนี้คนสวยจะมาเยี่ยม ^_^ '
เอาเเล้วสิลูเซียตเเหงๆเเล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันจะไปไหน จะตอบดีไหมนะ.. ..ไม่ตอบดีกว่า
ผ่านไป 5 นาที..
ติ๊ด..ติ๊ด
บ้าเอ๊ย มาอีกเเล้ว
' ถึงเเล้วบอกด้วยนะ มีเซอร์ไพร์ส :) '
ไอ้บ้านี่ไม่มีการงานทำหรือไงส่งมารบกวนคนอื่นรู้ไหมว่ากลัวจนขนหัวลุกเเล้วเนี้ย จะบอกไอเด็นดูเขาก็ไม่ได้สนใจฉันเท่าไหร่กำลังเหม่อมองบนฟ้าไกล เเล้วฉันจะตอบดีไหมถ้าไม่ตอบก็ยังไงๆอยู่ อืมมมม..ไม่ตอบหรอกไม่สนใจ ลูเซียตเป็นเด็กขาดความอบอุ่นชัวร์ เรียกร้องความสนใจอยู่บ่อยๆ (หมดความหล่อไปในชั่วพริบตา -..-)
1 ชั่วโมงต่อมา..
"เอาล่ะ เรามาถึงเเล้ว" ไอเด็นพูด
"จะเข้าไปเลยเหรอ"
"ไปสิ รอไรล่ะ"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
