Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

        เราทั้งสอง(พี่ไวท์คนเดียว)แข่งขันกันเสร็จเรียบร้อยพี่ไวท์ก็เข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนถูกต้องตามระเบียบเรามุ่งหน้าไปที่โรงยิมซึ่งเป็นการแข่งขันบาส ใจฉันก็หวั่นๆว่าถ้าพี่เฟรมชนะพี่ไวท์ก็จะไม่ได้คุย ไม่ได้เล่นกันอีกถึงตอนนั้นฉันคงรับมันไม่ไหว อีกหนึ่งเหตุผลที่ไปโรงยิมก็เพื่อจะหนียัยนั่นไงเราแอบออกมาในช่วงที่ชุลมุนยัยนั่นคงจะไม่เห็นหรอกมั้ง

        “พี่ไวท์ถ้าพี่เฟรมชนะขึ้นมาล่ะ” ฉันพูดสิ่งที่ฉันกลัวออกไป

        “พี่ก็คงต้องไปจากฝันนั้นแหละ” พี่ไวท์พูดแบบไม่ได้สะทกสะท้านใดๆเลยนี่เขาไม่อยากยุ่งกับฉันจริงๆเหรอ

        “พี่ไวท์คะขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ” เด็กผู้หญิงผมทองกับเพื่อนอีกสองคนวิ่งมาดักเราสองคน

        “พี่คะช่วยถ่ายรูปให้หน่อยสิคะ” ยัยเด็กผู้หญิงอีกคนยื่นกล้องถ่ายรูปมาให้ฉัน

        ฉันก็รับมาอย่างงงๆแล้วก็ทำการถ่ายรูปให้ยัยเด็กพวกนั้น “เสร็จแล้วคะเอาไป” ฉันยื่นกล้องถ่ายรูปไปให้ยัยเด็กผู้หญิงคนที่ใช้ฉัน

        “ขออีกรูปได้มั้ยถ่ายไม่ชัดเลย”

        ฉันก็ต้องจำใจถ่ายให้แล้วยัยเด็กนั่นก็บอกให้ถ่ายใหม่อยู่นั่น “น้องคะพี่เป็นนักเรียนค่ะไม่ใช่ชั่งภาพแล้วนี่ก็แฟนพี่ค่ะอย่ามายุ่งให้มาก!” ด้วยความรำคาญฉันก็เผลอพูดอะไรบางอย่างออกไป ด้วยความขายหน้าก็เลยทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วลากพี่ไวท์ให้เดินตามมาด้วย

        เราเดินกันมาถึงโรงยิมเรียบร้อยตอนนี้ทีมของพี่ลีกำลังแข่งอยู่ฉันมาทันครึ่งหลัง

        “ฝันเมื่อกี้พูดกับเด็กพวกนั้นว่าอะไรนะ” พี่ไวท์หันมาคุยกับฉันเราทั้งสองเข้าไปนั่งที่อัฒจรรย์

        “พูดอะไรไม่ได้พูดอะไร”

        “ผลการแข่งขันก็เห็นได้ชัดเจนนะครับว่าโรงเรียนBrianna Dion เป็นผู้ชนะนะครับ” เสียงพิธีกรประกาศเมื่อจบการแข่งขัน มันเป็นการประกาศที่ทำเอาฉันเศร้าไปเลยทีเดียวก็มันคือชื่อโรงเรียนของฉันไง ก็ดีใจอยู่หรอกแต่ก็เสียใจมากกว่าถ้าเป็นแบบนั้นแปลว่าพี่ไวท์ก็ไม่ได้เจอหน้าฉันอีกงั้นเหรอ ไม่เอาฉันไม่ยอม

        ตอนนี้เขาทำการรับรางวัลกันอยู่สมองฉันมันอื้ออึงไปหมดใครพูดอะไรก็ไม่ได้ยิน

       นักเรียนทุกคนต่างทยอยกันออกจากโรงยิมจนตอนนี้ไม่มีใครเหลือแล้วมีแค่ฉัน พี่ไวท์ พี่เฟรม พี่ลี และพี่เบลล์ เรายืนประจันหน้ากัน

        “ตามสัญญานะ” พี่เฟรมเข้ามาพูดกับพี่ไวท์แล้วยกเหรียญขึ้นโชว์พี่เฟรมดึงฉันออกให้ไปหากลุ่มพี่ลี

        “เดี๋ยว!” พี่เฟรมและพี่ๆคนอื่นๆรวมทั้งฉัน(จำใจ)จะเดินออกจากที่นี่ก็มีเสียงพี่ไวท์ตะโกนขึ้น

        “มีอะไรอีก” พี่เฟรมพูดขึ้น

        “ฉันว่าฝันเขาคงไม่อยากอยู่กับฆาตกรอย่างแกหรอก” ตายแล้วพี่ไวท์เผลอพูดออกไปแล้ว

        “ใครฆาตกรแกอย่ามาพูดแบบนี้นะ” พี่เฟรมดูท่าทางร้อนตัวลุกลี้ลุกลนจนเห็นได้ชัด

        “งั้นแกก็ไปเคลียร์กับตำรวจเอาเองแล้วกันนะ ส่วนเรื่องเรียนฉันจัดการลาออกให้เรียบร้อยแล้วนะ” แล้วตำรวจสี่นายก็พุ่งเข้ามาจับตัวพี่เฟรมเอาไว้

        “แกทำอะไรของแก” พี่เฟรมหันไปหาพี่ไวท์ทั้งๆที่ตัวก็ถูกตำรวจจับไว้

        “ฉันต้องถามแกมากกว่าว่าฆ่าพ่อแม่ฝันทำไม แกฆ่าเขาทำไมเขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย!” พี่ไวท์ดูเป็นเดือดเป็นร้อนมากตะโกนจนหน้าแดงเลือดขึ้นหน้าหมดแล้ว

        “อะไร!นี่มันเรื่องอะไร” พี่ลีที่ยังไม่รู้เรื่องก็พูดขึ้นมาแต่ได้ยินเรื่องนี้เกี่ยวกับพ่อกับแม่ก็เริ่มที่จะโกรธเลือดขึ้นหน้าเช่นกัน

        “พี่เฟรมเป็นคนฆ่าพ่อกับแม่เรา” ฉันบอกพี่ลีพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาอีกแล้ว

        “ไอ้เฟรม แก!” พี่ลีพุ่งตัวเข้าไปหาพี่เฟรมอย่างไม่รอช้าแล้วชกเข้าไปที่หน้าพี่เฟรมอย่างจัง

        “ก็แม่แกไม่ให้น้องแกนิหว่าช่วยไม่ได้” พี่เฟรมตอบโต้ออกไปบ้าง

        “เรื่องแค่นี้ต้องฆ่ากันด้วยเหรอแกมันบ้าไปแล้ว” พี่ลีถามด้วยหน้าตาที่โกรธจัด

        “ตอนนี้เรื่องทั้งหมดคลี่คลายแล้วนะครับ” แล้วตำรวจก็พาพี่เฟรมฝ่าดงเด็กนักเรียนที่หนาแน่นออกไปฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีเด็กนักเรียนมายืนล้อมพวกเราอยู่เต็มไปหมด

        “แกรู้เรื่องนี้นานแล้วยัง” พี่ลีที่นั่งอยู่บนอัฒจรรย์ถามฉัน

        “ก็ซักพักแล้วแต่ฝันตกลงกับป้านิ่มและพี่ไวท์เอาไว้ว่าค่อยจับตัวคนร้ายรอให้การแข่งขันนี้จบลงก่อน แต่…ก็อย่างที่เห็น” ฉันเดินไปนั่งข้างพี่ลีแล้วพี่ไวท์ก็เดินมานั่งข้างๆฉันตามด้วยพี่เบลล์พี่ไวท์มาจับไหล่ฉันเชิงเป็นการให้กำลังใจ

        “เอ่อ…ไอ้…ไวท์…ขอบคุณนะเว้ย” ในที่สุดพี่ลีก็พูดดีๆกับพี่ไวท์แล้ว

        “อืม…ไม่เป็นไร” แล้วพี่ไวท์ก็ลุกขึ้นเดินออกไป

        “พี่ไวท์จะไปไหน” ฉันตะโกนเรียกก่อนที่พี่ไวท์จะก้าวขาออกไป

        “พี่แพ้พนันนี่ลาก่อน” พี่ไวท์หันมาตอบทั้งน้ำตาแล้วก็เดินออกไป

        มันก็จบลงแล้วไม่ใช่เหรอการพนันพวกนั้นมันถือว่าเป็นโมฆะสิ แล้วพี่ไวท์จะทำตามมันทำไมอีกถ้าเป็นแบบนี้ฉันบอกตรงๆเลยว่าฉันอยู่ไม่ได้ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา เขามาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายของฉันไป ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับเขาเป็นพิเศษเหมือนเคยรู้จักกันมาก่อน เหมือนเราเคยผูกพันกันมาก่อนหลังจากวันนั้นวันที่จิ๊กซอร์ชิ้นสุดท้ายของฉันมันกลับมาความรู้สึกและความสัมพันธ์ของเราสองคนก็เปลี่ยนไป