Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

 “เห้ยๆๆน่าสนใจว่ะ”

        “ไปป่ะ”

        “ไปๆๆๆ” 

        ทุกคนตอบตกลงกันโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเลย อยู่ๆพี่ลีก็ชวนพวกเราไปเข้าค่ายอะไรก็ไม่รู้แถมไปในป่าในดงอีก

        “ฝันขอบายค่ะพี่ลี” ฉันพูดแล้วเตรียมจะเดินขึ้นห้อง

        “ได้ไงอ่ะ น่าสนุกออกไปเถอะ” พี่ลีลุกขึ้นมาจับแขนฉันไว้ทำหน้าตาอ้อน(ตีน)

        “ไม่อ่ะไปเข้าอะไรในป่าในดง”

        “ขนาดชิกะยังไปเลย” พี่ลีหันไปมองทางพี่ชิกะที่ยังคงนั่งอยู่ข้างๆพี่เบลล์

        “จะเอาชิกะไปเทียบกับฝันได้ไงว่ะคนละอย่างล่ะ” พี่เบลล์พูดแทรก

        “หุบปากไปไอ้เบลล์!” พี่ลีหันไปชี้หน้าพี่เบลล์ พี่เบลล์ได้แต่นั่งกอดหมอนทำหน้างอน

        ฉันแกะมือพี่ลีออกแล้วเดินขึ้นบันไดไปอย่างรู้สึกขี้เกียจ

        “อีกสองวันนะเตรียมตัวด้วย” พี่ลีตะโกนไล่หลังฉัน ฉันบอกว่าไม่ไปยังมาบอกอีกว่าเหลือเวลาสองวัน เหลือกี่วันฉันก็ไม่ไปอ่ะ

        สองวันต่อมา…

        “ตื่นๆๆๆๆสายแล้ว” เสียงพี่ลีดูร่าเริงสดใส

        “อะไรของพี่อีก” ฉันพูดไปแต่ตาก็ยังหลับอยู่

        “ตื่นๆๆ…ไม่ตื่นใช่มั้ย” แล้วพี่ลีก็เงียบไปพักนึง “ฮ่าๆๆๆ” พี่ลีวิ่งขึ้นมาบนเตียงที่ฉันนอนแล้วยืนกระโดดอยู่บนเตียงเหมือนเด็ก

        “พี่ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ” ฉันลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนตาก็ค่อยๆลืมตาขึ้น

        “ไปอาบน้ำเร็วเข้า” พี่ลีดึงแขนฉันแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวยัดใส่มือก่อนที่จะดันฉันเข้าไปในห้องน้ำ

        ฉันที่ยังคงงัวเงียอยู่ก็งงว่าทำไมพี่ลีถึงได้รีบซะขนาดนี้แถมยังดูร่าเริงผิดปกติอีก แต่ก็ต้องยอมอาบน้ำให้เสร็จไหนๆก็เข้ามาแล้ว

        “พี่ตั้งชุดไว้บนเตียงนะใส่ชุดที่พี่เลือกล่ะไปละรีบอาบด้วย” พี่ลีตะโกนเข้ามาในห้องน้ำ

        ฉันรีบอาบตามคำสั่งแล้วออกมาแต่งตัวแต่ๆๆๆชุดนี้มันอะไรอ่ะพี่ลีเตรียมชุดบ้าอะไรไว้ให้อีกมันเป็นชุดคล้ายๆทหารมีเสื้อกล้ามสีดำใส่อยู่ข้างในแล้วมีเสื้อคลุมอีกตัวแขนสั้นลายทหารอยู่ข้างนอก กางเกงก็เป็นกางเกงเลยเข่าขึ้นมานิดนึงเป็นลายทหารเหมือนกัน ใส่แล้วรู้สึกอยากออกรบขึ้นมาทันที(ไม่ใช่ละ)

        พอฉันเดินลงมาข้างล่างก็เจอพี่ๆทุกคนรวมทั้งพี่ไวท์ทุกคนใส่เสื้อที่ดูกระฉับกระเฉงกำลังนั่งคุยกันสนุกสนานเฮฮาคนลงมาหลังอย่างฉันถึงกับงงไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว

        “อ้าวฝัน ครบแล้วไปกัน” พี่ลีหันมาเห็นฉันแล้วพูดหลังจากนั้นทุกคนก็เฮกันดังลั่นบ้าน

        “ปะ…ไปไหน” ฉันถามออกไปพร้อมหน้าที่งงเป็นไก่ตาแตก

        “เดี๋ยวก็รู้” พี่ลีดันตัวฉัน

        “ดะ…เดี๋ยวพี่ลี” ฉันร้องห้ามแต่พี่ลีก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

        “ใส่รองเท้าเร็วเข้า” พี่ลีพูด

        “เอ่อ…โอเค…สะ…ใส่” ฉันทำตามคำสั่งแต่ก็ยังคงงุนงงอยู่

        พี่ลีดันฉันให้ขึ้นไปบนรถแล้วก็ขับออกไปไม่ฟังคำพูดใดๆของฉันเลย ในรถทุกคนก็ยังคงสนุกสนานร่าเริงกันอยู่ยกเว้ยฉัน…ฉัน!...ฉัน!

        “พี่ไวท์นี่เราจะไปไหนกัน” ฉันหันไปถามคนตัวสูงข้างๆ

        “เข้าค่าย” พี่ไวท์ตอบแล้วขยิบตามาให้ฉันหนึ่งที

        “ห้ะ…เข้าค่าย!” ฉันตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

        “อะไรกันเนี่ยยัยฝัน อยู่กันแค่นี้ตะโกนเพื่อ” พี่ลีหันมาแวดใส่

        หลังจากนั้นทุกคนในรถก็เงียบเพราะฉันเริ่มต้นบ่นๆ บ่น แล้วก็บ่นแต่ก็เงียบไปครู่เดียวก็กลับสู่โหมดร่าเริงเหมือนเดิมไม่มีใครฟังฉันเลย นี่ฉันต้องยอมแพ้นั่งเงียบปากใช่มั้ยถึงจะถูกพี่ลีนะพี่ลีบังคับฉันแบบนี้ได้ไง เสื้อผ้าอะไรก็ไม่ได้จัดมาเลยแล้วจะเอาอะไรใส่ถ้าใส่ชุดเดิมทุกวันก็ไม่ไหวนะ

        เราใช้เวลานั่งรถกันหลายชั่วโมงจนในที่สุดก็ถึงสถานที่ที่จะมาเข้าค่ายมันเป็นเหมือนทางเข้าไปในป่าแล้วในป่านั่นก็ดูจะน่ากลัวมากด้วยต้นไม้เต็มไปหมด ส่วนค่ายนี้มันก็ไม่มีใครเลยนอกจากพวกเรา ทุกคนในรถลงมายืนเป็นแถวยาวตรงหน้าผู้ชายวัยกลางคน

        “มากันแค่นี้เหรอ” ฉันหันไปกระซิบกับพี่ลี

        “เดี๋ยวก็น่าจะมีคนอื่นแหละ” พี่ลีกระซิบตอบ

        “แกนั่นไงๆๆ”

        “เออใช่ๆๆ”

        เสียงผู้หญิงสามคนที่ดูมีความสุขรีบวิ่งมาทางนี้แล้วก็มายืนต่อแถวกับพวกเรา  ทั้งสามคนยืนแล้วเอาแต่มองหน้าพี่ไวท์ พี่ลีและพี่เบลล์ไปมาแถมยังคุยกันด้วยสายตาด้วยดูท่าทางแปลกๆ

        “นั่นป่าวว่ะ”

        “น่าจะใช่ว่ะ”

        แล้วผู้ชายอีกสองคนก็เดินมาทางเราแล้วก็ต่อแถวเหมือนกัน       

        “ไหนลองนับซิว่าครบสิบเอ็ดคนมั้ย” ผู้ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพูดขึ้น

        “หนึ่ง…”

        “สอง…”

        “สาม…”

        …

        …

        …

        “เก้า…”

        “สิบ…”

        “สิบเอ็ด…”