มนุษย์ผู้เป็นยมทูตแห่งความตาย

    ณ ที่แห่งหนึ่งที่ดูเหมื่อนสนามรมนั้นได้มีเด็กสาวนั่งร้องไห้อยู่ มีเคียวอยู่ข้างๆ ผมสีเงิน ตาสีแดงเหมือนทับทิม ผูดโบสองข้าง มีผ้าคลุมอยู่ข้างหลัง แล้วได้บ่นเหมือนจะโทษตัวเองว่าทำผิดหมดอย่างนะ

" ฉันขอโทษ ขอโทษ ฮึก ฮึก ถ้าไม่ใช่เพราะฉันนายคงไม่เจ็บตัวแบบนี้ ฮึก" เด็กสาวคนนั้นได้แต่นั่งโทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมาจึงทำให้เด็กชายผมสีน้ำตาลที่นอนตรงพื้นเพราะความเจ็บปวดนอนฟังก็ทนไม่ได้จึงพูดปลอดใจเด็กสาวที่นั่งข้างๆว่า

"อย่าโทษตัวเองเลยนะ ยังไงฉันก็ไม่สนใจเรื่องแค่นี้อยู่แล้วละนะ แค่บาดเจ็บนิดเดียวเองนะ" คำพูดของเด็กชายนั้นทำให้เด็กสาวนั้นโกรธจึงตะโกนทั้งน้ำตาว่า

"แค่บาดเจ็บนิดเดียวเองนะหรอ ที่ฉันเป็นห่วงนายนี้คือบ้าสินะ"เด็กสาวนั้นตะโกนพูดออกมาทำให้เด็กชายที่เข้าใจความรู็สึกเธอจะคว้าตัวเธอมากอด แต่เด็กสาวก็ตะโกนว่า

"อย่าจับตัวฉันนะ"เด็กสาวนั้นได้รีบพูดขึ้นมาเพราะเธอรู้ตัวเองดีว่าถ้าใครสัมผัมตัวเองแล้วจะกลายเป็นน้ำแข็ง แต่เด็กชายไม่กลัวเธอเลยรีบลุกขึ้นไปกอดเธอพร้อมพูดว่า

"ถ้าฉันไม่รู้ความจริงในตอนนั้นว่าเธอตายไปแล้ว และได้กลายเป็นยมทูตละก็ โลกนี้ก็คงน่าเบื่อแย่เลย ถ้าโลกนี้ไม่มีเธอนะ คุมิโกะ ฉันนะบอกตามจริงเลยว่า แค่ได้แกล้งเธอ ได้คุยกับเธอ ได้ทำตัวไร้สาระกับเธอ ก็มีความสุขแล้วนะ"แล้วเด็กสาวก็ยิ้มและพูดว่า

"นั้นสินะ ถ้าวันนั้น ฉันไม่ได้เจอนาย โลกนี้ก้คงน่าเบื่อไปเลยนะ มาซาฮิโกะ"เด็กชายพอได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาเลย