FFBR เพราะชีวิตผมมันน่าเบื่อ

"ข้าวลูก ตื่นได้แล้ว" เสียงแม่ผมที่ตะโกนเรียกผมอยู่หน้าห้อง

.

.

"ข้าว ตื่นได้แล้วลูก นี่จะ 6 โมงครึ่งแล้วนะลูก" เสียงแม่ตะโกนบอกอีกครั้งที่หน้าห้องพร้อมกับเสียงเค๊าะประตูด้วยความที่ใกล้โมโห 

"ครับแม่...ผมตื่นแล้วครับ"

"เปิดเรียนวันแรกอย่าไปสายสิลูก"

"ขอโทษครับ ผมจะลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ"

      การเปิดเรียนวันแรกมันเป็นวันที่ขี้เกียจที่สุดในโลกทุกคนก็คงคิดเหมือนผม ตอนนี้ผมย้ายไปอยู่โรงเรียนในเมือง โรงเรียนนี้ชื่อ B ผมต้องย้ายตามพ่อของผมที่ท่านต้องย้ายที่ทำงาน ก่อนหน้านี้บ้านผมอยู่นอกเมืองหรือเรียกว่าชนบทนั่นแหล่ะครับ ผมก็คิดมากเหมือนกันที่ต้องปรับตัวให้เข้ากับสังคมใหญ่ในเมืองใหญ่แบบนี้ หวังว่าทุกอย่างจะโอเคนะ

"แม่ ผมออกไปก่อนนะครับ"

"อ้าว ไม่กินข้าวเช้าก่อนหรอลูก" แม่ตะโกนถามจากในครัว

"ไม่ล่ะครับ ผมหยิบนมกับขนมปังมาไว้กินตอนถึงโรงเรียนแล้วครับ"

"จ้าๆ เดินทางปลอดภัยนะลูก โชคดีจ้า"

"ครับ ครับบบ"

      โรงเรียนไกลจากบ้านผมประมาณ 16กิโลเมตร ซึ่งผมต้องขึ้นรถเมย์ไป 

"เห้ออออ! ตอนอยู่บ้านเก่าแค่เดินแป๊บเดียวก็ถึงแล้วแท้ๆ" ข้าวยืนบ่นคนเดียวอยู่ที่ป้ายรถเมย์

"นาย นาย" เสียงผู้หญิงมาจากที่นั่งรอรถเมย์ตรงข้างหลังผม

       ผมหันหน้ากลับไปแล้วมองต้นเสียงนั้น. . . . . . . . . ผมเห็นผู้หญิงหนึ่งเธอสวยมากเธอค่อยๆลุกจากที่นั่งแล้วเดินเข้ามาหาผม

"เธอเรียกชั้นหรอ?"

"ใช่แล้ว นายนั่นแหล่ะ นายเป็นนักเรียนใหม่โรงเรียนBหรอ ทำไมชั้นไม่เคยเห็นหน้าเลย"

"อืม ใช่แล้ว"

"นายเรียนอยู่ชั้นไหนหรอ ?"

"ม.5 น่ะ"

"จริงหรอ! งั้นเราก็อยู่ชั้นเดียวกันน่ะสิ"

"อ่ะ..อ่า คงประมาณนั้น"

"รถเมย์มาแล้ว นายเด็กใหม่ นายก็ไปรถเมย์สายนี้สินะ รีบๆขึ้นมาสิ" เธอพูดเสร็จแล้วก็วิ่งขึ้นรถเมย์ทันที

        ผมนั่งเงียบคนเดียวอยู่เบาะหน้าของเธอ แต่เธอนั่งคุยกับเพื่อนผู้หญิงที่ขึ้นรถมาก่อนหน้านี้อยู่เบาะหลังของผมไม่หยุดเลย ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ซักพักเสียงข้างหลังเงียบลง ผมก็เลยพักสายตาซะหน่อย พอถึงโรงเรียนรถหยุดผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา

"เฮ้นาย! ถึงแล้วนะ" เธอยื่นหน้ามาจนแทบจะชนแก้มผมแล้วตะโกน

โป๊กกก! เสียงหัวผมกระแทกกระจกรถด้านซ้าย

"ทำอะไรของเธอเนี่ย! จะฆ่าชั้นรึไง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงโมโห

"ก็เห็นนายหลับอยู่ ชั้นก็เลยช่วยปลุกไง" เธอยิ้มหวานจนเหมือนลืมไปแล้วว่าเกือบจะฆ่าผม

"เห้ออออ...เธอทำชั้นจะหัวใจวายตายตอนเปิดเทอมวันแรกนะ" ผมโกรธเธอไม่ลงจริงๆ

"ฮี่ๆ เอาน่า รีบๆลงรถกันได้แล้ว" เธอก็หันหลังและเดินลงรถไป

"ให้ตายสิ จะเจออะไรอีกเนี้ยวันนี้" 

        พอผมลงรถมาแล้วมองไปรอบๆ โอ้โห โรงเรียนนี้ใหญ่จังแฮะ ผิดกับโรงเรียนเก่าเราเลย แต่ว่าเธอคนเมื่อกี้หายไปไหนนะ สงสัยเดินไปกับเพื่อนแล้วมั้ง งั้นเราก็ไปมั่งดีกว่า

.

.

....ในห้องเรียน

"นี่อิมรู้มั้ย ชั้นเรามีนักเรียนมาใหม่ด้วยนะ"

"จริงหรอ! ว่าแต่เค้าหล่อมั้ยเมย์"

"ก็หล่อนะ แต่ดูเงียบยังไงก็ไม่รู้ เวลาชั้นถามอะไรไป เค้าไม่ถามชั้นบ้างเลย ไม่รู้จักชวนผู้หญิงคุยบ้างรึไงตาบ้าเอ้ย"

"สงสัยหยิ่งละมั้ง แต่เอ๊ะ! เมย์ นี่เธอชอบนายคนนั้นรึเปล่าเนี้ย?"

"จะบ้ารึไงอิม ชั้นไม่พูดด้วยแล้ว เชอะ!"

"ชั้นล้อเล่นน่า ก็แหม๋ เห็นเธอออกอาการซะเยอะเลย"

"ว่าแต่เมย์ นี่เราก็เรียนมา 2ชม. แล้วนะ นายคนนั้นยังไม่มาอีกหรอ ?"

"นั่นน่ะสิ ชั้นคิดว่าเค้าลงรถมาพร้อมชั้นเมื่อเช้าแล้วนะ หายไปไหนนะ?"

.....ที่ไหนซักที่ในโรงเรียน

       นี่เราอยู่ไหนเนี้ย ? เดินหาห้องเรียนมา 2 ชม. แล้วนะ มันจะใหญ่เกินไปแล้วไอ่โรงเรียนบ้านี่ "โธ่เอ้ยยยยยยยยย!" แล้วห้องน้ำอยู่ไหนเนี่ย ปวดฉี่จนจะราดอยู่แล้ว

.

.

      นี่ไง เจอซะที่ ห้องน้ำอะไรอยู่ไกลอาคารซะขนาดนี้เนี่ย

ตึ้ง! เพล้ง! "เอาให้มันรู้ ว่าไม่ควรยุ่งกับพวกเรา" เสียงดังมาจากห้องน้ำที่ผมกำลังจะไปเข้า

ตุ๊บ! ตั๊บ! "บังอาจนักนะแก" เสียงโครมครามอยู่ในห้องน้ำ

      อะไรอีกล่ะเนี่ย! ชั้นแค่จะมีฉี่ยังจะซวยอีกหรอเนี้ย อ้อมไปฉี่ที่โถข้างหลังห้องน้ำดีกว่าแฮะ น่าจะปลอดภัยกว่า

"เฮ้ย มีคนอยู่หลังห้องน้ำ ไปดูหน่อยสิ๊" เสียงคนในห้องน้ำตะโกนบอกเพื่อนของเค้า

      อ่าวแย่แล้วไง ฉี่เสร็จพอดี รีบเผ่นก่อนดีกว่า....

"นี่แกตรงนั้นน่ะ มานี่สิ๊" เสียงตะโกนเรียกผมดังมาจากข้างหลังของผม

      ผมไม่หันกลับไปหรอก ไม่ขานรับด้วย วิ่งดีกว่า ผมไม่อยากก่อเรื่องในวันแรกของผมหรอกนะ

......ผมก็ใส่เกียร์สุนัขทันที วิ่งไม่มองข้างหลังเลย วิ่งซักพักจนหมดแรง

เฮื้อ ฮ่า เฮื้อ ฮ่า ข้างหลังก็ไม่มีคนตามมาแล้วนี่ เฮื้อ ฮ่า เฮื้อ ฮ่า วันนี้มันวันซวยอะไรนักหนาเนี่ยย !

.

"นี่นายเด็กใหม่ ไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ ?" และแล้วเสียงที่ผมอยากได้ยินที่สุดในตอนนี้ก็ดังอยู่ข้างหน้าแล้วผมแล้ว

โปรดติดตามตอนต่อไป>>>>