[ICE PRINCE]เจ้าชายเย็นชากับสาวน้อยนักแสดง

8.3

เขียนโดย kanomcake_kncyk

วันที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2559 เวลา 16.07 น.

  6 บท
  0 วิจารณ์
  7,094 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 14.00 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) เปิดเทอม

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ปัง ลงมาทานข้าวได้แล้วนะ”

เสียงแม่เรียกออกมาจากห้องครัว  เพื่อให้ฉันรีลงมาทานข้าวเช้า

“ค่ะ แม่”

ตึกๆๆๆๆ

“โอ้โฮ้! กลิ่นหอมจังเลย วันนี้เป็นอะไรคะ”

“โจ๊กหมูใส่ไข่  ตอนรับเปิดเทอมวันแรกของสาวน้อยของแม่”

“ค่ะ”

“กินได้แล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ”

“ค่ะ”

#10 นาทีผ่านไป กินข้าวไวเหมือนกันนะเนี่ย 555

“ป่ะ ไปโรงเรียนกัน แม่เตรียมรถไว้แล้ว ไปกัน”

“ค่ะ ^_^”

#ระหว่างเดินทางไปโรงเรียน

“แม่คะ แล้วไปเรียนอย่างนี้ นี่หนูไม่โดนเพื่อนถามกันตายหรอค่ะ”

“หนูจำวิธีที่พี่สต๊าฟคอยบอกได้ไหม”

“ใส่แว่นใช่ไหมคะ”

“ใช่ อีกอย่างหนูสายตาสั้นอยู่แล้ว ไม่ต้องใส่คอนแทคเลนส์ก็ได้ ใส่แว่นเอา”

“ก็ได้ค่ะ”

จริงๆแล้ววันนี้เป็นวันที่สามของการเปิดภาคเรียน แต่ฉันเพิ่งจะมาถึงกรุงเทพเมื่อวานนี้เอง ดีนะที่ฉันมีบ้านที่มีบ้านที่กรุงเทพ ไม่งั้นล่ะยุ่งตายเลย

#20 นาทีผ่านไป

“เอา ถึงโรงเรียนแล้ว อย่าลืมล่ะไปหาครูก่อนนะ”

“ค่ะ”

“ใส่แว่นได้แล้ว เออ! แม่บอกครูไว้แล้วนะว่าหนูเป็นใคร เรื่องเนี่ยมีแค่ผอ.กับครูลูกเท่านั้นนะที่รู้เรื่องนี้ แล้วก็....”

“แล้วก็ใครคะ”

“ไม่บอก เซอร์ไพรส์จ้า อย่าไปหาครูล่ะ”

“ค่า ไม่ลืมค่ะ แต่มีเนื่ยก็ร้ายเหมือนกันน้า”

“ไปได้แล้ว ตั้งใจเรียนล่ะ”

“ค่ะ”

    เจ็ดโมงห้าสิบ รีบเข้าโรงเรียนดีกว่า ไปหาครูก่อน

#5 นาทีผ่านไป

ตึกๆๆๆ อยู่ไหนหว่า โอ๊ะ! อยู่นี่ไง

 ก๊อกๆๆๆ

“ขออนุญาตค่ะ”

“เข้ามาได้”

“สวัสดีค่ะ คุณครู”

ครูได้ยินก็เลยเงยหน้าขึ้นมาจากกองงานมหึมาเพื่อที่จะมองว่านักเรียนคนไหนมาในเวลานี้

“อ้าว! ปังเองหรอ”

“น้ามินต์!”

  น้ามินต์ เป็นน้องของแม่อายุห่างจากแม่ประมาณ 6 ปี ฉันไม่ได้เจอน้าตั้ง 2-3 ปี ได้ข่าวว่าน้ามาเป็นครูอยู่กรุงเทพ แต่ก็ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ามาเป็นครูอยู่โรงเรียนนี้เนี่ย

“โห! สวยขึ้นเยอะนะเนี่ย เป็นไงมาไงเนี่ย”

“ขอบคุณค่ะ ก็หนูย้ายมาจากเชียงใหม่มาทำงาน แล้วก็มาเรียนที่นี้ด้วยค่ะ

อ๋อ! แล้วเรียนอยู่ห้องไหนหรอ”

“อยู่ห้องม.5/3 ค่ะ”

“อ๋อ! ห้องน้าเอง ป่ะไปที่ห้องเรียนกัน เดี๋ยวน้าพาไป แล้วก็เปลี่ยนเป็นเรียกครูมินต์ด้วยล่ะ”

“ค่ะ”

#ระหว่างเดินไปที่ห้อง

“น้าไมรู้เลยนะเนี่ยว่าเราจะมาอยู่ห้องน้าเนี่ย”

“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้าเป็นครูอยู่โรงเรียนนี้”

ตอนนี้ยังเดินไม่ถึงหน้าห้อง เสียงก็ดังออกมาถึงนอกห้องเลย ท่าทางจะเป็นห้องที่เฮฮาน่าดูเลย

ให้กำลังใจเค้าด้วยน้าาาาาาา

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา