E-Ped Story สวัสดีความรัก

7.0

เขียนโดย Limbo

วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2559 เวลา 04.14 น.

  17 ตอน
  0 วิจารณ์
  17.29K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2559 20.04 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

11) บทที่2 อันเฟรนด์

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

           

 

         

            ว่าด้วยเรื่องของความรัก

            ช่วงนี้ฉันไม่ได้มีความรักหรอกนะ แต่คนอื่นน่ะ มีความรักกับฉันต่างหาก คนคนนั้นคือ ‘ดรั๊มป์’ ถึงช่วงนี้เขาจะไม่ค่อยมีบท แต่เขาก็คุยโทรศัพท์กับฉันทุกคืนนะ

            และฉันไม่ได้อยากคุยกับเขาเลย -_-     

            ช่วงแรกที่เขาโทรมา ฉันก็คุยในห้อง คุยต่อหน้ากวางกับฟิวส์ เพื่อน ๆ รับรู้ แต่ช่วงหลังมานี้ฉันรู้สึกอึดอัด ฉันไม่อยากคุยกับคนที่ไม่ได้ชอบ ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่ากำลังคุยกับเขาอยู่ ฉันไม่อยากให้เพื่อนเข้าใจผิดคิดว่าฉันชอบดรั๊มป์ เวลาเขาโทรมา ฉันจะออกมาคุยนอกห้องตลอด

            ฉันผิดเองแหละที่ไม่รู้จักปฏิเสธตั้งแต่ทีแรก ฉันไม่กล้าไง ไม่กล้าปฏิเสธเพราะกลัวเขาเสียใจ ทำไมฉันชอบห่วงความรู้สึกคนอื่นจนลำบากตัวเองตลอดเลยวะ

            ช่วงแรกที่คุยกัน เขาให้ฉันโทรปลุกทุกเช้า ทำตัวมุ้งมิ้งเหมือนเป็นแฟนกันทั้งที่เราเป็นแค่เพื่อน

            แต่ฉันก็ยอมทำ -_-

            ก็ฉันไม่กล้าปฏิเสธอ้ะ! T^T

            พักหลัง ๆ มานี้ เขามักจะขอให้ฉันทำนู่น ทำนี่ให้ ให้พูดจาเพราะ ๆ กับเขา ทั้งที่เขาก็รู้ว่าฉันมันหยาบคาย แล้วนี่ก็เป็นเพื่อนกันอีก เราจำเป็นต้องคุยกันแบบหวาน ๆ เหรอวะ? ไม่ได้เป็นแฟนกันนะเว้ย!

            ที่โทรปลุกทุกเช้าและยอมรับสายทุกคืนไม่ใช่เพราะฉันพิศวาสนะ ฉันแค่ไม่กล้าปฏิเสธเท่านั้นเอง

            ทำไมมันทรมานแบบนี้ T^T

            จนฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว...

         

            และคืนนั้น เขาก็โทรมาเหมือนทุกที

            “ทำไมเป็ดไม่โทรปลุกตอนเช้าเลยล่ะ”

            “กลัวกินเวลาอ่ะ เป็ดต้องปลุกกวางกับฟิวส์อีกนะ ต้องแต่งตัวอีก ดรั๊มป์ก็ตั้งนาฬิกาปลุกดิ” เออ ฉันก็ตั้งปลุก ตื่นเอง ไปเรียนเอง กินข้าวเอง ไม่เห็นต้องให้ใครมาบอก ชอบให้คนอื่นออกคำสั่งเหรอ? อีกอย่าง ปลุกทีกว่าแกจะตื่น กว่าจะงัวเงียเสร็จ กว่าจำทำเสียงง่วงอ่อยฉันอีก มันเสียเวลาแต่งตัวโว้ย!

            “ก็อยากให้เป็ดโทรมาปลุกทุกเช้านี่ก็คิดถึงอ่ะ เป็ดไม่คิดถึงดรั๊มป์บ้างเหรอ? ไม่เห็นบอกคิดถึงกันบ้างเลย”

            เออใช่ ดรั๊มป์มักจะบอกคิดถึงฉันอยู่เสมอ

ฟังแล้วเลี่ยนว่ะ

            ทุกครั้งที่เขาบอกคิดถึง ฉันจะเปลี่ยนเรื่องคุยเสมอ ทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูด นี่ยังดูไม่ออกอีกเหรอว่าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย

            เออ ความสัมพันธ์ของเรามันคงเบลอ เขาคงสับสันเพราะฉันไม่ชัดเจนเองแหละ

            โอเค งั้นฉันจะช่วยดึงสติให้นะ

            “ดรั๊มป์”

            “ว่าไง?”

            “ที่เป็ดไม่บอกคิดถึงดรั๊มป์ เพราะเป็ดไม่เคยคิดถึงดรั๊มป์เลย”

            “…”

            “จริง ๆ ก็รู้ใช่ไหมว่าเราเป็นเพื่อนกัน ไม่ใช่แฟน”

            “อืม”

            …

            แล้วหลังจากนั้น เขาก็ไม่โทรหาฉันอีกเลย

 

         

          ก็ดี ฉันชอบ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา