พิสูจน์รักแท้ ให้นายแวมไพร์...!!!!

          ไม่มีใครสามารถสรุปได้หรอก......เรื่องของความรักน่ะ

พวกเขาอาจจะสรุปว่า มันคือฟีโรโมนที่กระตุ้นให้เรารู้สึกกับเพศตรงข้าม

แต่ฉันว่า...มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นนะ...ว่าไหม

"อะไรนะ????"

          ผู้ชายที่ฉันเพิ่งจะสารภาพรัก...ได้ถามฉันขึ้น ตอนนี้ฉันคิดไปหมด

เลยว่า...สิ่งที่ฉันทำคือสิ่งที่ถูกต้อง...มันจะไม่ทำให้ฉันเสียใจที่หลังใช่ไหม

"ฉันชอบนาย"

          ฉันพูดคำๆนั้นอีกครั้ง ก่อนที่จะมองหน้าเขา

 ให้ตายสิ....ทำไงดี...

"เธอก็ดีนะ..เนปจูน..แต่ฉันรักนีออน.."

          ไม่เคยรู้เลยะ...ว่าแค่คำไม่กี่คำ จะมีผลมากต่อจิตใจของเราขนาดนี้

และฉันไม่รู้ตัวเลยว่า...ตอนนี้มีหยดน้ำใสๆ ออกมาจากดวงตาสีแดงสว่าง

ของฉันไปแล้ว...

"ฮึก.... สักวันหนึ่ง..ฉันจะทำให้นายรู้ว่านายคิดผิด!"

          ฉันตะโกนออกไปเสียงดัง อีกฝ่ายก็ทำหน้าตกใจมาก..

อารมณ์อยู่เหนือกว่าทุกสิ่งไปแล้ว..ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าฉันจะทำตามที่พูด

ได้ไหม..เพราะตัวฉันไม่มีอะไรที่สู้ นีออน ได้เลย...

-

-

-

-

-

-

-

          ฉันชื่อ เนปจูน ส่วนมากเพื่อนๆเรียกฉันว่า..จูน..

ฉันว่ามันก็เพราะดีนะ ปีนี้ฉันอายุ17ปี ผ่านมาแล้ว3ปี แต่ฉันก็ยังทำตาม

ที่ฉันพูดเมื่อ3ปีที่แล้วไว้ไม่ได้ ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าตอนนี้ "ไอคิว"

ผู้ชายที่ฉันสารภาพรักไปเมื่อตอนนั้น ตอนนี้เขาจะเป็นยังไง..

ยังรักนีออนอยู่ไหม เพราะตอนนี้ฉันย้ายมาเรียนที่โรงเรียน

สำหรับนักเรียนที่เป็น "อมนุษย์" น่ะสิ เอ๊ะ...อาจจะสงสัยกันสินะว่า

มันเป็นยังไง โรงเรียนนี้จะรับนักเรียกที่ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาน่ะสิ..

และฉันก็เป็น "ครึ่งแวมไพร์" แต่เผ่าแวมไพร์ของฉัน

จะมีอยู่2โลก นั้นคือ แวมวูส และ แวมลิวูส  ซึ่งเป็นศัตรูกัน

แต่ที่โรงเรียนไม่รู้หรอกค่ะว่าฉันอยู่ฝ่ายหนึ่งและฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

ว่าคนอื่นเป็นอะไร...

ที่โรงเรียนอมนุษย์แห่งนี้... จะแบ่งขั้นอายุออกเป็นคลาส เช่น..

ปี1 (16ปี) คลาส สติลล์ วีก (Still weak)

ปี2 (17ปี) คลาส สตาร์ท โกรว (Start grow)

ปี3 (18ปี) คลาส เรย์ดี้ ทู โก (Ready to go) 

ซึ่งใครที่เป็นนักเรียนดีเด่น..จะถูกขนานนามว่า "เจ้าชาย/เจ้าหญิง"

"รู้สึกวันนี้น่าจะมีนักเรียนใหม่นะ.."

คุณครูพูดขึ้นกลางบทสนทนาของฉันและเพื่อนๆ นั้นทำให้ฉันถึงต้อง

ชะงัก เมื่อเห็นเด็กผู้ชายร่างสูง ผมสีดำสนิท เดินเข้ามา

ไม่รู้ทำไม...กลิ่นอายตอนอายุ14ถึงลอยเข้ามาในหัว....แล้วทำไม

ถึงหน้าคุ้นๆกันนะ

"ผมชื่อ..ไอคิวนะครับ...มาเรียนที่นี้ครั้งแรก ฝากตัวด้วยครับ"

          นั้นทำให้ฉันถึงขั้นตกใจเอามาก...ใช่แล้ว ไอคิว!!!!!!!!!

"งั้นไปนั่งข้างคนนั้นนะ"

          อยู่ดีๆไม่รู้อะไรมาดลใจคุณครูของฉัน ถึงต้องชี้แล้วพลางพูด

ว่ามานั่งข้างฉัน...ครูขาขอบคุณนะคะ

ไอคิวที่รีบพยักหน้าอย่างง่ายดาย..เดินมาทางที่ฉันนั่ง แล้วนั่งลง

บนเก้าอี้ข้างๆฉัน ความเงียบเริ่มครอบคุมทุกๆอย่าง

"เธอเปลี่ยนไปนะ เนปจูน"

          ไอคิวที่เงียบๆอยู่ ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ใช่สิ...ฉันเปลี่ยนไป ตอนนั้นฉันผมสั้น..มันไม่เข้ากับฉันมากๆ

และตอนนั้นสภาพผมฉันแย่มาก..แต่ตอนนี้ผมฉันตรงสวย

เป็นธรรมชาติ

"...."

"หึ...อย่าหวังว่าฉันจะลืมคำที่เธอพูดไว้นะ"

          อะๆๆๆ ...อะไรนะ???! คำพูด.. คำพูดนั้น...เขาไม่เคยลืม

เลยหรอ... แต่เอาเถอะเขาคงไม่มาชอบฉันหรอก เพราะโรงเรียนนี้

นีออนก็ยังอยู่ แล้วทำไมต้อนสนฉันด้วยละ

"หรอ....คำพูดไหนกันนะ"

            ฉันที่ทำเป็นจำไม่ได้ ได้แต่ส่ายหัวเบาๆแล้วทำหน้า

ไม่รู้ไม่ชี้

"นั้นสินะ...เธอคงจะจำไม่ได้..เพราะว่าจริงๆแล้วฉัน..."

"คิววี่....!!!!!!! มาโรงเรียนนี้หรอ โมโมะคิดถึงจังเลย"

          ไอคิวที่ดูเหมือนจะหัวเสียนิดๆ ได้หันไปสบตาเพื่อนสนิท

ของเขา ฉันจำได้แม่น ยัยโมโมะ เพื่อนสุดรักสุดหวงของไอคิว