ย้อนเวลากลับมาแก้ไขรัก

7.0

เขียนโดย เกี้ยวซ่า

วันที่ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2559 เวลา 23.31 น.

  4 ตอน
  0 วิจารณ์
  5,139 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2559 01.01 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) เริ่มต้น

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

วันที่ 15 มกราคม พ.ศ xxxx

 

วันนี้ผมได้ตื่นขึ้นมาจากเตียงพร้อมด้วยสีหน้าที่อ่อนเพรีย เพราะว่าผมพึงได้นอนตอน ตี5 แต่ว่าผมกลับตืนขึ้นมาตอน 8 โมงกว่าๆ แถมผมพยายามจะนอนต่อมันก็นอนไม่ได้ด้วยสิ เพราะว่าผมมัวแต่คิดเรื่องของเธอ...ใช่แฟนของผมเอง

 

วันนี้มีเรียนตามปปกติของมหาลัย ผมอยากจะลาหยุดวันนี้ แต่ว่าถ้าผมหยุดวันนี้ไปมีหวังผมอาจจะตกวิชานี้แน่ ๆ เพราะว่าผมได้ไปสายกับวิชานี้บ่อยๆเลยไม่ได้เช็คชื่อทันกับเขาเลย นั้นเป็นเหตุผมทีผมจะต้องตืนแต่เช้าเพื่อไปเรียก...

 

ผมมาถึงที่ห้องเรียนตามปกติ แต่ว่าสิ่งที่ผมเห็นในห้องสิ่งที่ทำให้ผมไม่อยากให้ผมเข้าไปในห้องเรียน มันอยู่ในนั้นนะสิ...ใช่แล้ว เธออยู่อดีตแฟนของผม เธอกำลังนั่งอยู่แถมยังอยู่แถวหน้าอีก ทั้งๆที่เมือก่อนเธอชอบมานั่งไกล้ๆผมแท้ ๆแต่ตอนนี้เธอกลับย้ายที่หนีผมซะแล้ว...

 

เอาเป็นแบบว่า ทำตัวตามปกติเข้าไว้ และเดินเข้าไปทักดีกว่า

 

"ไง ฟ้า"

 

ผมได้พูดทักแบบนั้นออกไป แต่ว่าเธอไม่ตอบผมเลยแหะ...หน้าก็ไม่ได้เห็นอีก เฮ้..ผมทักเธอไปเพื่ออะไรเนี้ย และอีกอย่างคนในห้องมันยังมองมาที่ผมด้วย สงสัยคิดว่าสมน้ำหน้าผมอยู่ละสิ..ให้ตายเถอะ ผมไปนั่งที่ของตัวเองดีกว่า

 

ก็เอาเป็นว่าผมเรียนตามปกติละนะของวันนี้ ไม่มีอะไรแปลกมากถึงแม้จะเหลือบไปมองอดีตแฟนของผมก็ตามเถอะ...

 

ผมได้เดินออกจากมหาลัยกับเพื่อนของผมที่ชื่อบาส คุณผู้อ่านคงจำได้สินะ ตอนนี้ผมต้องมีคนอยู่ด้วยแหละนะ ผมอยากจะลืมผู้หญิงคนนี้ ผมเลยต้องชวนให้หมอนี้มาด้วยและพามันไปเหล่สาวๆ ในสยามซะหน่อย...

 

"ว้าววว คนนั้นแจ่มนะเห้ย เก้า!!!"

 

ผมชี้มันให้ดูผู้หญิงที่กำลังเดินเข้าไปในห้าง พร้อมหั่นไปมองมันด้วยสีหน้าที่ภูมิใจ ถึงแม้ว่าผมจะพูดแบบนั้นไป ไอเก้ามันก็ดูเหมือนว่าจะไม่เต็มใจที่จะมาเลยแหะ สีหน้าของมันตอนนี้ ผมจะอธิบายให้ละกัน มันเหมือนกับคนอมทุกข์มากกว่า เหมือนว่ากลัวอะไรบางอย่างมาเห็นอย่างงั้นหรอ

 

"เห้ย พอได้รึยัง กลับไปเรียนเหอะ..."

 

"ห่ะ? ทำไมถึงพูดงั้นล่ะ ปกติ นายนี้มันนักมองตัวพ่อเลยนะเห้ย!!!"

 

"เออหน่าา วันนี้ฉันไม่อยากทำแบบนั้นอะดิ รีบๆกลับไปเรียนเหอะ!!"

 

บาสมันลุก และดึงมือของผมแต่ผมก็ไม่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ยาวที่ผมนั่งอยู่หรอกนะ.. ตอนนี้ผมกำลังใช้แรงของผมดันเอาไว้แบบสุดๆ และไออบาสแน่นอนมันก็ดึงผมแบบสุดๆเช่นกัน

 

"เห้ย งั้นกุขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะเห้ย!!!"

 

"เห้ยดะ...เดียวว"

 

ไม่ทันที่ผมจะพูดออกไป บาสมันก็รีบวิ่งไปไปขึ้นขบวนรถไฟ BTS ทันที ทำให้ผมนั่งหง่อยอยู่คนเดียวแบบนั้น โดยที่ไม่มีกะจิตกะใจในการมองอีกเลย

 

****************

 

ผมใช้เวลาอยู่ที่สยามอยู่นาน จนดึกทำให้ผมต้องนั่งรถเมลกลับ ถึงแม้มันจะนานและแถมยังคนเยอะแบบสุดๆก็เถอะ มันก็ทำให้ผมลืมคิดเรื่องของเธอเลยแหละ ดีจริงๆ การขึ้นรถเมล์เนี้ย...

 

วันนี้เป็นวันหยุดของการไปเรียน ส่วนตัวผมตอนนี้ถ้าปกติผมมักจะชวนเธอมาหาและพาเธอไปเทียวถึงแม้จะไม่รู้ว่าเธอจะไปชอบเทียวไหนก็เถอะ... แต่ผมก็เอาใส่ใจเธอนะ ตอนเวลาว่างหน่ะ แต่ว่าเธอบอกว่าผมไม่เอาใจใส่ให้ตายสิ...

 

เอาเป็นว่าผมเดินไปที่ร้านเกมดีกว่า และหาเล่นเกมอะไรเพลินๆเพื่อลืมเธอให้ได้ ผมเล่นเกมตามปกติ ใช้เวลานานมากๆ จนถึงบ่าย มันทำให้ผมเริ่มเบื่อขึ้นมาทันที เพราะผมได้มาเล่นตั้งแต่เช้าแล้ว ผมเดินออกมาจากร้านในเวลาบ่ายโมงกว่าๆ และเดินเข้าไปที่ร้านสะดวกซื้อ เพื่อซื้อน้ำขึ้นมาดืม 

 

ระหว่างที่ผมกำลังซื้อของอยู่ ผมก็ได้เจอเธอแน่นอน เธอเป็นอดีตแฟนของผมแล้วตอนนี้ ผมควรจะเข้าไปทักทายเธอดีรึ้ปล่านะ...

 

สุดท้ายผมก็ไม่ได้เข้าไปทักทายเธอ ผมได้เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อโดยที่ไม่ได้เข้าไปทักทายเธอเลย ก็แหงสิ... ถ้าไปทักมีหวังโดนไล่ หรือ โดนหลบหน้าแน่ๆ เอาเป็นว่าอย่ายุ้งดีกว่า

 

ระหว่างที่ผมกำลังเดินกลับบ้าน ผมก็ได้เจอชายแก่คนหนึ่งที่นั่งอยู่ ชายแก่คนนี้ เสื้อผ้าขาดหลุดรุ้ย กางเกงขาสั้น ผิวสกปรก เรียกได้ว่าเขานั้นไม่ผ่านการอาบน้ำมาเลย

 

ถึงผมจะเป็นคนที่ไม่ชอบยุ้งเลือกชาวบ้านก็เถอะ แต่ก็นะ...ผมอยากจะช่วยชายแก่คนนี้ ผมก็เลยเอาของที่ผมซื้่อติดตัวมาที่ร้านสะดวกซื้อให้กับชายแก่คนนี้ซะเลย

 

ผมให้น้ำผลไม้ที่ผมซื้อมา ชายแก่ได้รับก็ยิ้มทันที และขอบคุณผมตามปกติ เอาเป็นว่าผมช่วยเขาได้แล้วแหละ ถึงจะไม่มากก็เถอะ

 

ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกไปจากชายแก่ ชายแก่คนนี้ก็มาดึงแขนเสื้อผมเบา ๆ และพูดว่า

 

"นี้พ่อหนุ่ม เธอพึงโดนเลิกกับแฟนมางั้นหรอ?"

 

เอ๊ะ? เขารู้ได้ไงว่าเรากำลังพึงเลิกกับแฟน ? หรือว่าเขาเป็นผู้วิเศษกันฟ่ะ!?

 

"อะเอ่อ ค...ครับ"

 

ผมก็ได้แต่ตอบความจริงไปล่ะนะ ถึงแม้จะเจ็บจีดๆก็เถอะ แต่เราก็ต้องยอมรับความจริง!?

 

"งั้นหรอ...เพื่อเป็นการตอบแทน เดียวฉันคนนี้จะช่วยเธอให้แฟนของเธอกลับมาดีกับเธอนะ"

 

"เอ๊ะ?"

 

ทันทีที่ชายแก่พูด เขาก็ยื่นนาฬิกา ข้อมือของตัวเองมาให้ผม แต่ว่าผมควรจะรับของชายแก่คนนี้หรอ ทั้งๆที่เขาไม่มีอะไรเลยแท้ๆ แต่กลับให้นาฬิกาข้อมือที่เหลืออยู่

 

"ม..ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเกรงใจลุงนะ"

 

"เธอไม่อยากจะคืนดีกับแฟนของเธองั้นหรอ?"

 

ไอเรา อยากมันก็อยากหรอกนะ...แต่ว่ามันแก้ไขไม่ได้นี้สิ

 

"ก็อยากนะครับ แต่ว่าคนเราต้องเดินต่อไปสินะครับ แหะๆ"

 

ทันทีที่ผมพูดแบบนั้นออกไป ชายแก่ก็ยืนมือเข้ามาจับมือของผมและใส่นาฬิกาข้อมือมาไว้ที่มือ พร้อมบอกว่า"โชคดีนะพ่อหนุ่ม" ก่อนที่จะค่อยๆลุกแล้วเดินจากไป ปล่อยให้ผมยืน งงอยู่แบบนั้น

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา