สองภพ

ดอกแก้วรู้สึกใจหาย ในหัวใจรู้สึกโหวงเหวงชอบกล เกิดอะไรขึ้นนะ ทำไมรู้สึกปวดร้าวเช่นนี้ ถึงแม้ว่าดอกแก้วพยายามควบคุมสติเพื่อให้เกิดความสงบ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ จนเธอต้องออกจากสมาธิเพราะมีความรู้สึกผิดปกติ รู้สึกเหมือนดวงใจถูดจุดกระชาก ดอกแก้วพยายามสื่อจิตถึงฉัตรภพ แต่ไม่อาจทำได้ในภวังค์ของเธอมีแต่ความมืดมน "ต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับพี่ฉัตรแน่" ดอกแก้วพึมพำกับตัวเอง แล้วเธอจะช่วยฉัตรภพได้อย่างไร

       ชายหนุ่มหน้าตาคมคายนั่งอยู่ใต้เงาต้นอโศก แปลก ทำไม่มีความทรงจำไดๆหลงเหลืออยู่เลย เขาเป็นใคร มาจากไหน และชื่ออะไร ยิ่งคิดก็ทำให้เขายิ่งปวดหัว 

ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงเสื้อผ้าที่สวมอยู่แหละ

"อ้าวโยมทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ อาตมาเห็นตั้งแต่เช้าแล้ว หิวหรือเปล่าไปอาบน้ำกินข้าวก่อนเดี๋ยวค่อยมาคุยกัน ตามอาตมามานะ"

ชายหนุ่มลุกขึ้นด้วยความงุนงง แต่รู้ตัวว่าเริ่มหิว และเหนียวตัวเสียเต็มประดา เจ้าตัวเดินตามหลวงพ่อไปเหมือนคนกำลังหลงทางกำลังหาที่พึ่ง

หลังจากอาบน้ำกินข้าว เขารู้สึกสดชื่น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แต่อย่างไรเสียก็ยังมีเรี่ยวแรงที่จะทำงานช่วยกวาดขยะภายในวัด "เห้อข่างเถอะ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ปล่อยให้เป็นเรื่องของ "กรรม"ดีกว่า แต่ทำไมคำว่า กรรม ถึงสดุดใจเขายิ่งนัก

"โยมไม่อยากรู้หรือว่าตัวเองเป็นใคร" หลวงเพ่อเอ่ยถาม

 "ผมจำไม่ได้เลยครับหลวงพ่อ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ผมคิดว่าปล่อยไปตามกรรมแล้วกัน"

"กรรมรึ อาตมาพอรู้ว่าคนเรามีหน้าที่ชดใช้กรรมแต่กรรมบางอย่าง เราต้องรู้ที่มาที่ไป "หลวงพ่อผู้ซึ่งปฏิบัติธรรมถึงขั้นสามารถใช้ฌาณหยั่งรู้ได้ เอ่ยถามขึ้น

"ผมรู้เพียงว่าผมมารอใครบางคนตามคำสัญญา แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร หรือหน้าตาเป็นอย่างไร"

ดีแล้วที่โยมปล่อยวางได้เยอะขึ้น ไม่กระหายใคร่รู้ตนเกินไปนัก แต่เอาเถอะเดียวโยมก็จะได้รู้ว่ากำลังรอใครอยู่ "

หลวงพ่อกล่าวขึ้นช้าๆ ก่อนจะเดินจากไป 

 "วันนี้หนูอยากไปวัดค่ะป้าสาย อยากไปกรวดน้ำ ทำบุญ " ดอกแก้วเอ่ยขึ้น

 "ได้เลยค่ะคุณหนูป้าก็อยากไปวัดเหมือนกันรอป้าจัดปิ่นโตถวายเพลสักครู่นะคะ"

ป้าสายเดินหายเข้าไปในครัว เพื่อเตรียมสำรับถวายเพล

ดอกแก้วรู้โหยหา"พี่ฉัตร" ยิ่งนัก นานเหลือเกินแล้วที่ไม่ได้พบพี่ฉัตร เธอเฝ้าสวดมนต์ทุกวันเพื่อว่าจะได้เจอพี่ฉัตรบ้าง แต่ไม่มีวี่แววเลย บางทีการไปทำบุญอาจทำให้จิตใจสงบขึ้น ดอกแก้วคิดเช่นนั้น