Laurel ภาค เสียงเพรียกหาจากดินแดนที่ถูกลืม

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!

เสียงกรีดร้องปริศนาดังขึ้นกลางดึก และเมื่อเหล่าอาจารย์ไปตรวจสอบก็พบเพียงความว่างเปล่า

“มันไม่ใช่ความว่างเปล่าหรอก”

เสียงอาจารย์คนหนึ่งพูดพร้อมกับยื่นมือมาข้างหน้าให้เหล่าอาจารย์และนักเวทซึ่งหนึ่งในนั้นมีไรเกอร์รวมอยู่ด้วย

มันคือภาพความทรงจำของเด็กสาวที่ถูกทิ้งเอาไว้ในกำแพงของทางเดินในโรงเรียน จุดเกิดเหตุที่พวกเขายืนอยู่ตอนนี้

 

“มีเด็กนักเรียนหญิงทยอยหายตัวไปทีละคนสองคน นี่มันเรื่องอะไรกัน”

“ใจเย็นๆก่อน พวกเธออาจจะหนีออกไปจากโรงเรียนก็ได้”

“หรือไม่ก็มีคนลักพาตัว”

ไรเกอร์ที่ฟังอยู่นานถึงกับถอนหายใจกับการสันนิฐานของเหล่าอาจารย์ในห้องประชุม ก่อนที่ครูหนุ่มจะลุกขึ้นเดินเดินออกจากที่นั่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อาจารย์ส่วนใหญ่ที่นั่งอยู่ในนี้ไม่ได้อยู่ในทีมตรวจสอบจุดเกิดเหตุ ไม่แปลกที่จะออกความเห็นน่าเวียนหัวแบบนี้

“นั่นคุณจะไปไหน เรายังประชุมกันไม่เสร็จนะ”

“ถ้าการประชุมที่ว่าเป็นแค่เรื่องเดิมซ้ำไปซ้ำมาไม่หาทางแก้สักทีแบบนี้ ผมว่าผมขอตัวดีกว่า”

“ครูไรเกอร์ นั่นนักเรียนของโรงเรียนเรานะ!”

“ก็ใช่ไง เพราะงั้น แทนที่จะมานั่งเถียงกันอยู่แบบนี้ สู้เอาเวลาจัดกำลังคนไปตามหาไม่ดีกว่ารึไง ยกเว้นซะแต่ว่า….พวกคุณบางคนไม่ได้อยากตามหาจริงๆ”

ไรเกอร์ตรงไปตรงมาเหลือบมองเหล่าอาจารย์ที่น่าซีดไปตามๆกัน

“หรือว่ายังไงครับ มิส มาร์เจนต้า”

ดวงตาสีขี้เถ้าตวัดไปมองสตรีเจ้าของเรือนผมสีแดงที่ยังนั่งเงียบมาตลอดการประชุม

ดาเลน มาร์เจนต้า อาจารย์ของหอพักตะวันตก และเธอก็เป็นคนที่ดูแลเด็กที่หายตัวไปด้วย

“เด็กๆที่หายตัวไปเป็นนักเรียนที่อยู่ในความดูแลของคุณ ผมชักสงสัยแล้วสิว่าคุณจะมีวิธีการยังไงในการตามหาเด็กพวกนั้นกันนะ”

ไรเกอร์ทิ้งระเบิดตูมใหญ่ทำให้ทุกสายตาจดจ้องไปที่อาจารย์สาว ริมฝีปากที่แต่งแต้มสีกุหลาบเลือดยกยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับปรายตามองมายังไรเกอร์ราวกับกำลังยั่วยวนยังไงอย่างนั้น

“ฉันเองก็กำลังคิดค่ะ ว่าจะยืมยอดฝีมือจากอาจารย์มาช่วยในการค้นหาครั้งนี้ด้วย”

“หืม? จากผมเหรอ”

“นักเรียนในความดูแลของคุณยังไงล่ะคะ ถึงจะยังเป็นเด็ก แต่พวกเขาก็มีพลังเวทระดับสูง ทั้งยังมีครูพี่เลี้ยงที่เป็นถึงนักรบของเทพเจ้าคอยสั่งสอน ดิฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะเข้าร่วมภารกิจนี้ได้ค่ะ”

“นักเรียนของผมไม่ใช่ทหารรับจ้าง มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องส่งพวกเขาไป”

ไรเกอร์ยังสวนกลับด้วยท่าทีสุดกวนไม่เปลี่ยน แต่แล้วความคิดบางอย่างก็ทำให้ครูหนุ่มเปลี่ยนท่าที

“อ้อ จะว่าไปแล้ว นี่ก็เป็นการดีเลย เอาเป็นว่าผมจะช่วยก็แล้วกัน นักเรียนของผมต้องตามหานักเรียนของคุณเจอแน่ๆ วางใจเถอะครับ”

และภารกิจแรกของบ้านตะวันออกก็ถูกมอบหมายมาแบบมัดมือชก

“อย่างที่ฉันบอก พวกเธอทั้งเจ็ดคนจะได้รับภารกิจเป็นกรณีพิเศษร่วมค้นหานักเรียนที่ถูกลักพาตัวครั้งนี้ด้วย”

“แต่เราเพิ่งเข้ามาเรียนไม่เท่าไหร่เองนะคะครู”

“เรื่องนั้นครูรู้ ภารกิจครั้งนี้จะเป็นการฝึกภาคสนามของพวกเธอ”

“พูดง่ายจัง”

สไตล์ของไรเกอร์มันก็ง่ายมาแต่แรกอยู่แล้ว เขาดูจะไม่ใส่ใจกับเสียงบ่นเป็นหมีกินผึ้งของลูกศิษย์เลย แต่แล้วความกังวลก็เข้ามาปากฏบนใบหน้าของครูหนุ่มอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่น้ำเสียงของเขาจะนิ่งและเยือกเย็นจนลูกศิษย์ต้องฟังกันตัวเกร็ง

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าผลีผลามใช้พลังออกไปเด็ดขาด โดยเฉพาะ….”

ตาสีขี้เถ้าตวัดฉับมองมาที่คีระอย่างเป็นนัย

“ฉันขอย้ำ ว่าอย่าเด็ดขาด เพราะมันอาจเป็นกับดักที่จะจับตัวพวกเธอแทนก็ได้”

“………”

“เซเลีย จาเลน แล้วก็โลเวล ไปทางใต้ ส่วนเลล่ากับบรุ๊คไปตรวจสอบที่หอคอยด้านหลัง ที่เหลือ ลาดตะเวน”

ที่เหลือในความหมายของไรเกอร์หนีไม่พ้นไรรีย์กับคีระ ที่พอได้ฟังแล้วก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองเสียให้รู้แล้วรู้รอด

“ให้ตายเถอะ ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย ลาดตระเวนๆๆๆ เห็นได้ชัดเลยว่าครูกีดกันไม่ให้ออกไปนอกโรงเรียน”

ไรรีย์บ่นเป็นหมีกินผึ้งไปตลอดทางจนคนที่เดินมาด้วยเริ่มทนเสียงบ่นของเธอต่อไม่ไหว

“เลิกบ่นซะทีเถอะน่า เสียงเธอมันน่ารำคาญ”

“ใช่สิ ฉันไม่ได้อ่อนหวานเหมือนเลล่า ไม่ได้น่ารักเหมือนเซเลียของนายนี่นะ เอาจริงๆนายคงอยากไปกับพวกเธอมากกว่าสิ เหอะ!”

“แล้วเธอจะพาลถึงคนอื่นทำไมเนี่ย ให้ตายสิ คิดผิดจริงๆที่มากับยายนี่”

“ฉันก็ไม่ได้ให้นายมาด้วยสักหน่อย มาทางไหนก็ไปทางนั้นเลยไป”

“ทางนี้ไม่ใช่ของเธอ ฉันมีสิทธิ์จะเดินไปไหนก็ได้”

“เหรอ!!!”

ไม่มีวันไหนที่ทั้งสองไม่ได้ปะทะกัน และสุดท้ายก็ต้องเชิดหน้าหนีกันไปคนละทางเหมือนเดิม

แต่เพราะได้รับหน้าที่เดียวกันก็เลยทิ้งไปไม่ได้

“กรี๊ดดดดดดดดด!!!! ปล่อยฉันนะ ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!”

กึก!

“เสียงนี้มัน!”

“ฉันจะไปดูด้านหลัง!”

“เดี๋ยว!”

“อะไรอีกล่ะ”

ไรรีย์ถามกลับอย่างหัวเสีย เธอไม่ค่อยชอบเวลามีคนมาขัดใจ คีระถอนหายใจออกเสียทีหนึ่งก่อนจะคว้าข้อมือของเธอไปจับเอาไว้สักพัก ไรรีย์รู้สึกถึงความอุ่นบริเวณที่คีระจับ ก่อนที่เขาจะปล่อยมือจากเธอ

“นี่อะไร” ไรรีย์ถามพร้อมกับมองริ้วสีแดงบางๆที่พาดอยู่บนข้อมือ

“ไม่ได้อยากทำหรอก แต่ถ้าเธอตกอยู่ในอันตรายฉันจะรู้…..ฉันไปดูทางนั้นเอง”

“อะ…โอเค”

เพียงแค่อึดใจเดียวคีระก็หายไปเหลือแค่ฝุ่นเพียงน้อยนิด ไรรีย์หมุนตัวไปรอบๆจับทิศทางของเสียงร้องที่ยังเหลือเพียงน้อยนิด ก่อนจะจะเดาะลิ้นอย่างขัดใจและกระโดดขึ้นบนฟ้าไปตรงๆ

“ชิส์!”

ฟึ่บ!!!

พรึ่บ!.....

ปีกโปร่งแสงกางออกด้านหลังพยุงร่างหญิงสาวให้ลอยตัวเหนือยอดไม้สูง และด้วยความสูงแทบแตะเมฆก็ทำให้มองเห็นสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่เบื้องล่าง

“เจอแล้ว!”

เด็กผู้หญิงของโรงเรียน กำลังถูกลักพาตัว จะทำยังไงดี จะกลับไปแจ้งข่าวกับทางโรงเรียนรึก็กลัวจะไม่ทัน ต้องส่งสัญญาณ

ร่างหญิงสาวพุ่งหลาวตรงไปที่จุดเกิดเหตุ กลุ่มนักเรียนหญิงหลายคนถูกมัดมือและลากไปอย่างทารุณ

ความโกรธบดบังความรอบคอบจนหมดสิ้น ไรรีย์พุ่งลงไปและกระทุ้งเข่าเสยปลายคางของหนึ่งในกลุ่มโจรลักพาตัวนั้นตรงๆ

ผลั๊วะ!!!!

ร่างสูงใหญ่ในชุดขนสัตว์เหม็นสาบหงายเงิบตีลังกาออกไปหลายเมตรและสลบลงคาที่

พลั่ก!

ไรรีย์ยังลอยอยู่เหนือพื้นดินไม่ถึงสามเมตร สายตากวาดมองไปรอบๆ นับจำนวนโจรโฉดที่มีอาวุธครบมือ และท่าทางไม่ได้หวาดกลัวอะไรเธอเลย

“โอ๊ะโอ ดูสิว่าเราเจอใคร ว่ายังไงสาวน้อยสนใจจะเดินทางไปหาเทพเจ้ากับพวกเราไหม”

“เทพเจ้าก็อยู่ตรงหน้าพวกแกแล้วนี่ไง”

“ว้าว พูดจาโอหังเสียด้วย ท่านหญิงสายฟ้าแห่งลาริแมร์สินะ น่าสนใจดีนี่ ขอแค่ได้ตัวเธอไปยายเด็กพวกนี้ก็ไม่มีความหมายอีกแล้ว ว่าอย่างไรท่านหญิง จะยอมไปกับเราดีๆแบบไม่บุบสลายหรือไม่ แล้วเราจะปล่อยเด็กพวกนี้ไปถ้าเธอยอมไปกับเรา”

นอกจากพวกโจรโฉดจะไม่มีท่าทีหวาดกลัวไรรีย์แล้ว สายตาและท่าทางของพวกมันยังคุกคามไรรีย์อย่างเห็นชัด ความโกรธยังคงควบคุมไรรีย์ ในหัวของเธอตอนนี้มีเพียงการสั่งสอนเจ้าคนถ่อยพวกนี้ให้รู้สำนึก

“ฉันจะลงทัณฑ์พวกแกเรียงตัวเลย”

“ว้าว คงต้องใช้กำลังบังคับกันหน่อยสินะ”

“ระวังอย่าให้บุบสลายล่ะ เราต้องพาตัวไปเป็นๆ”

“รู้แล้วน่า ไม่บุบสลายหรอก แค่เด็ดปีกออกสักข้างก็พอ”

“!!!” คนพวกนี้ไม่ใช่กลุ่มโจรธรรมดา แต่เป็นนักเวทและพวกมันก็มองเห็นปีกโปร่งใสของไรรีย์ด้วย

ฟึ่บ!

พริบตาเดียวหนึ่งในกลุ่มโจรนั้นก็มาปรากฏอยู่ด้านหลังไรรีย์ และทุบหลังเธอจนร่างของเธอร่วงลงสู่พื้น

ตู้ม!!!

“ฮี่ๆๆๆ”

ปึก!

“อ๊า!!!”

แรงโน้มถ่วงที่ไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้ไรรีย์กระแทกพื้นอย่างแรง แต่ก็อาศํยไหวพริบพลิกตัวกลับมาอยู่ในท่าคุกเข่าอย่างรวเร็ว

“ชิ! พวกป่าเถื่อน”

“ฮี่ๆๆ จับได้แล้ว”

“เฮือก!”

ฉัวะ!!!!

……….

ด้านหลังโรงเรียน

“เฮือก!”

ตุบ!

คีระที่กำลังวิ่งไปบนเส้นทางปลอดผู้คนเกิดอาการวูบและสะดุดเท้าตัวเองจนต้องใช้มือค้ำเสาหินใกล้ๆเพื่อพักเหนื่อย

“อ่า…คงไม่ได้เกิดอะไรหรอกนะ”

“คีระ?”

“หืม…เซเลียเหรอ ทำไมมาอยู่ที่นี่”

คีระเงยหน้ามองเพื่อนสนิทที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหา

“ทำไมมาอยู่นี่ได้ แล้วคนอื่นๆล่ะ”

“จาเลนกับโลเวลกำลังเฝ้ากรงสัตว์ร้ายอยู่ ฉันก็เลยมาตามครูแอนนาน่ะ ว่าแต่นายเถอะ เป็นอะไรไป แล้วไรรีย์ล่ะ”

“ยายนั่น เฮือก!”

“คีระ!”

“อึก!!!”

คีระยกมือกุมแขนอีกข้างเอาไว้ สัญลักษณ์ที่เขาทิ้งไว้บนข้อมือไรรีย์กำลังบีบรัดและแผดเผาแขนเขาอย่างทารุณ

“ยายนั่นตกอยู่ในอันตราย!”

“ว่าไงนะ!”

“แล้วตอนนี้เธออยุ่ที่ไหน คีระ”

“เราแยกกันไปตามเยงของพวกนักเรียน ถ้าด้านหลังตรงนี้ไม่มีก็แสดงว่ายายนั่นอาจจะอยู่อีกฟากหนึ่งของทางเข้า”

“ทางเข้าเหรอ! ทำไมฉันไม่คิดเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ ปัดโธ่”

แอนนาสบถออกมา สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

เพราะเป็นโรงเรียนเวทมนตร์และมีเพียงคนที่มีพลังอาศัยอยู่จำนวนมากจึงมองข้ามจุดเล็กๆอย่างการเดินเข้าออกโดยไม่ใช่พลังใดๆไปเสียง่ายๆ

“พวกเธอกลับไปหาไรเกอร์ซะ เร็วเข้า!”

“ครูคะ!”

“ชิ!”

ไม่เพียงแต่จะไม่ทำตามเท่านั้น แต่คีระกลับออกตัววิ่งแซงแอนนาไปด้วยความเร็วที่แทบจะมองตามไม่ทันก่อนที่ร่างของเขาจะทะลุผ่านเข้าไปในประตูมิติเคลื่อนย้ายที่ถกเรียกออกมา

ต้องทันสิ เธอต้องไม่เป็นไร