Laurel ภาค เสียงเพรียกหาจากดินแดนที่ถูกลืม

ไม่ว่าจะเป็นใคร ล้วนแต่มีอดีตที่ทิ้งไว้ข้างหลัง คนเราที่เติบโตไปข้างหน้า อดีตนั้นก็เหมือนกับเงาที่ทาบติดอยู่ด้านหลัง ตราบเท่าที่มาแสงของวันใหม่ส่องเข้ามา เงานั้นก็จะยังคงอยู่………

ทุกตอนจบของเรื่องๆหนึ่งมักจะมาพร้อมกับบทเริ่มต้นของเรื่องราวใหม่เสมอ………

ท่ามกลางหิมะสีขาว หญิงชราคนหนึ่งกางร่มให้กับเด็กน้อยที่กระโดดโลดเต้น เสื้อผ้าของทั้งคู่ไม่ได้สวยหรูแถมยังขาดวิ่น สีเทาเศร้าหมอง ร่มนั่นเล่าก็ขาดวิ่นใช้กันไม่ได้แม้หิมะ

แต่ดูสีหน้าของหญิงชรากับเสียงหัวเราะของเด็กน้อยสิ ไยพวกเขาดูมีความสุขกันเหลือเกิน

ราวกับบทเพลงแห่งความสุข

อบอุ่นแม้อยู่ท่ามกลางหิมะหนาวเย็น

สุขล้นแม้ภายนอกจะดูลำเค็ญ

เด็กเอ๋ยเด็กน้อย เจ้ากำลังเล่นกับใครอยู่น่ะ …..ท้องฟ้า หรือสายลม