Tear of Snow เทพนิยายทะลุมิติ

                                          เสียงเพรียกหา

 

มิราอิถูกลีอาซัดจนสลบไปนานพอสมควรกว่าเขาจะฟื้นและเริ่มออกเดินทางด้วยอารมณ์ที่ยังฉุน

“ท่านพี่ดีขึ้นมากแล้วสินะขอรับ”

ฟุยูกิที่เดินขนาบข้างเอ่ยถามอย่างกังวล มิราอิเหลือบมองน้องชายเพียงหางตา ใบหน้าละอ่อนยังเหลือร่องรอยความอ่อนล้าไม่ต่างไปจากเขาเลยซักนิด

“ข้าไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอก ว่าแต่เจ้าเถอะ ไม่เป็นไรแน่นะ”

“ขอรับ”

“พูดกันพอหรือยัง รีบมาเร็วเข้า”

เสียงเล็กๆดังแทรกเข้ามาระหว่างชายหนุ่มทั้งสอง ลีอาเดินนำหน้าและเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อหาทางเดินที่แน่นอน ไม่นานนิ้วเรียวเล็กก็ชี้ไปทางหนึ่งด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

“ทางนี้”

“แน่ใจได้ยังไง”

“ข้าเป็นภูตผู้นำทางนะ”

“อ๋อเหรอ แต่ข้าไม่ยักรู้มาก่อนว่าเจ้าจะเป็นผู้นำทาง”

มิราอิพึมพำพร้อมทั้งเดินตามเด็กน้อยที่กระโดดลอยตัวนำหน้าออกไปไกล ถึงจะรู้ว่าฟุยูกิคอยมองอยู่แต่ก็ทำเป็นมองไม่เห็นและไม่สนใจ

ลีอานำทางพวกเขามาจนถึงทุ่งหญ้ารกและกว้าง พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะเดินข้ามไปจนถึงอีกฟากที่เป็นชายป่า

“ไม่มีทางอื่นแล้วเหรอ ลีอา”

“ไม่มี เราต้องเดินไปเท่านั้น”

“ท่าทางมั่นใจจริงนะ”

มิราอิแทรกขึ้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ลีอาไม่ตอบแต่กลับหันมามองหน้าเขาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ดวงตาสีทองคู่นั้นนิ่งเสียจนมิราอิชักหวั่น

“ข้าพูดอะไรผิดรึไง”

“ไม่มีอะไร”

คำตอบที่เรียบเฉยแต่ก็สร้างความคลางแคลงใจให้ชายหนุ่มทั้งสอง และไม่นานที่ก้าวเท้าเดินผ่านทุ่งหญ้าฟุยูกิก็หยุดชะงักเมื่อมองเห็นบางอย่างที่คล้ายคลึงกับขอนไม้

“มีอะไรเหรอ ฟุยูกิ”

“ข้ารู้สึกแปลกๆ”

“ยังไง”

“มันเงียบเกินไป”

ฟุยูกิยังมีสีหน้าเรียบเฉย ลีอากระโดดเข้ามาใกล้และชะเง้อมองหน้าเขาอย่างฉงน มิราอิไม่รู้สึกอะไรนอกจากความว่างเปล่า

“เจ้าคงจะรู้สึกไปเอง ไปเถอะ”

พูดจบชายหนุ่มก็เดินนำหน้าไปโดยไม่รอการนำทางของเด็กหญิง และระหว่างทางที่กำลังหลับหูหลับตาเดินไปขาข้างหนึ่งก็เกิดไปสะดุดกับอะไรบางอย่างเข้าจนแทบจะล้มหัวคะมำ

ปึก!

“หือ ทุ่งหญ้าแบบนี้มีขอนไม้ด้วยเหรอ เกะกะจริง!”

ผัวะ!

แต่มิราอิเตะเข้าซะเต็มแรงหมายจะให้มันลอยออกไปนอกโลกยังไงอย่างนั้น แต่ก็รู้สึกแปลกว่าขอนไม้สีดำนั้นช่างอ่อนและนิ่มเกินกว่าจะเรียกว่าขอนไม้ แถมมันยังดิ้นเหมือนมีชีวิตอีกด้วย

ครึ่ก ๆ~….

“อะไรล่ะเนี่ย นุ่มนิ่มเหมือนจะไม่ใช่ขอนไม้แน่ะ”

“ทะๆๆๆ ท่านพี่ขอรับ!”

“อะไรเล่า ก็มันเกะกะทางเดินนี่”

“ท่านมิราอิ!”

“มีอะไรอีกเล่า! มีอะไรจะพูดก็พูดออกมาสิ ทั้งสองคนอ้ำอึ้งอยู่ได้”

มิราอิหันไปวีนใส่น้องชายและเด็กหญิงที่เอาแต่จ้องมองเขาเหมือคนกำลังเห็นผี หวังว่าเขาคงไม่ได้มีใบหน้าที่โทรมขนาดสองคนนี้หวาดกลัวได้หรอกนะ

“พวกเจ้าเป็นอะไรไป”

“ขะๆๆๆ ข้างหลัง!”

“หือ”

“ว้าก!!!!”

“กรี๊ดดดดดดดด!!! ท่านฟุยูกิรอข้าด้วยเจ้าค่า!!!!”

“เอาอีกคนแล้ว ทำหน้าเหมือนกับเห็น….!!!”

มิราอิบ่นอุบค้างไว้พลางหันไปมองด้านหลัง และต้องกลั้นหายใจเมื่อได้สบตากับเจ้าของใบหน้าขรุขระที่แลบลิ้นสองแฉกตาขวางใส่ด้วยความโกรธเคืองสุดฤทธิ์

ฟ่ออออออออ!!!

“ขะๆๆ ข้าทำอะไรลงไปเนี่ย มะๆๆ ไม่ใช่ขอนไม้หรอกเหรอ!”

ฟ่อออออออ!!!!

“ว้ากกกกกก!!!! รอข้าด้วย!!!!”

คนที่ทำหน้าบึงตึงอยู่ตอนแรกกลับเตลิดไปเร็วกว่าที่คิด ไม่คิดมาก่อนเลยว่าขอนไม้ที่เขาทั้งเตะทั้งเหยียบนั้นคือหางของเจ้างูสองหัวที่ใหญ่โตขนาดที่จะเขมือบเขาได้ในคำเดียว ถึงจะไม่เคยหวาดกลัวปีศาจแต่สำหรับพวกอสรพิษที่กำลังโกรธจนตาขวางอยู่นี้ เก่งแค่ไหนก็ต้องหนีไปตั้งหลักเสียก่อน

ฟ่ออออออ!!!!

“ลีอ๊า!!!! เจ้าพาพวกเราเข้ามาในรังงูเหรอ!”

“ก็ท่านไปเหยียบหางของมันทำไมกันเล่าเจ้าคะ”

“ข้าผิดงั้นเหรอ นี่ข้าผิดเหรอ!”

“ใช่แล้ว! ท่านพี่ไปทำให้มันตื่น”

เพราะอะไรนะ มิราอิถึงไม่ชอบนิสัยด้านนี้ของน้องชายเอาเสียเลย เห็นหน้าหวานๆดูอ่อนต่อโลกแต่ที่ไหนได้ เหยียบคนกำลังล้มจนจมดินมิดหัวทีเดียว

“นี่พวกเจ้ารุมข้าเหรอ ก็ใครจะไปรู้กันเล่าปัดโธ่!”

“มันมีเป็นฝูงเลย งูอะไรอยู่เป็นฝูง!”

“งูปีศาจน่ะสิ ไม่เห็นรึไงว่ามันมีสองหัว”

“ตาข้าไม่ได้บอด!”

“อย่ามัวเถียงกันเลยขอรับ! มาข้างหน้าอีกสี่!”

ฟุยูกิแทรกกลางระหว่างบทวิวาทของพี่ชายและเด็กหญิงที่ดูจะหัวรั้นเข้ากันยิ่งกว่าเจ้างูสองหัวที่กำลังโกรธเพราะโดนเหยียบหาง

บนยอดไม้ที่สูงเสียดเมฆ สายตาอันเฉียบคมดุจอสรพิษคู่หนึ่งกำลังจ้องมองการเคลื่อนไหวสุดหฤหรรษ์ที่เล่นแหวกทุ่งหญ้าทึบให้ราบเป็นหน้ากลอง ริมฝีปากบางซีดแสยะยิ้มเหมือนเจอของถูกใจ

“มาแล้วสินะ ทายาทแห่งราชันย์ผู้เย่อหยิ่ง”

“ดูท่าจะเป็นไปตามที่คิด” เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆพร้อมกับสายลมแผ่วเบาที่พัดผ่าน ปรากฏร่างหญิงสาวร่างเพรียวบางยืนเท้าสะเอวอยู่กลางอากาศ

“เจ้ามาทำไม ยูระ”

“เรื่องสนุกๆแบบนี้ข้าก็อยากร่วมด้วยสิ”

“อย่ามาเกะกะ!”

“ข้าไม่เกะกะท่านหรอก ท่านพี่เนรีว”

พูดจบยูระก็หายวับไปพร้อมกับสายลม เนรีวเหลือบมองเพียงหางตา ขมวดคิ้วเป็นปมอย่างหงุดหงิดกับนิสัยอวดดีของน้องสาว

มิราอิวิ่งหนีงูพร้อมทั้งสวนกลับอีกตัวที่เข้ามาหมายจะงับหัว ในขณะที่ลีอากระโดดเตะรวบไปถึงสามตัว

ผัวะ!

ตุบ! พลั่ก!!!

“เหลือแค่หัวหน้าของมัน”

“ข้าขอจัดการเองขอรับ!”

ฟุยูกิไม่รอให้ใครอนุญาต เด็กหนุ่มกระโดดขึ้นเหนือหัวงูและตวัดแขนข้างหนึ่งจนเกิดเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวและผ่าร่างของงูสองหัวตั้งแต่หัวจรดปลายหาง

ควากกกกกกกก!!!...ตุบ!

“ยอดเลยฟุยูกิ”

มิราอิเอ่ยชมน้องชายเป็นครั้งแรก แต่ในระหว่างนั้นเขาก็เห็นสีหน้าของลีอาที่ไม่ยินดียินร้ายอะไร ทั้งที่ปกติจะเป็นฝ่ายกระโจนเข้าไปกอดเลยแท้ๆ

“มีอะไรแปลกอยู่เหรอ ลีอา”

“อื้อ”

ครืนนนนน!

“อะไรน่ะ! เหมือนมีอะไรอยู่ใต้ดินงั้นแหล่ะ”

ตูมมมมมมมมมมมม!!!!!~

กร้วม!!!~

“อ๊าก!!!!!!”

“ฟุยูกิ!”

เพียงเสี้ยวนาทีผืนดินก็เริ่มแตกตัวและปะทุขึ้นมา สิ่งที่แฝงมาพร้อมกับก้อนดินและฝุ่นผงคืองูยักษ์ที่คุ้นตาดี และมันก็เขมือบฟุยูกิเข้าไปเต็มปาก

“ท่านฟุยูกิ!”

“อะไรกัน เจ้านี่มันสมุนของเนรีวนี่ เราติดกับแล้ว!”

“แต่กว่าจะรู้ก็สายไปแล้วล่ะ”

“อ๊ะ!”

จู่ๆหลุมดำขนาดใหญ่ก็ปรากฏและดูดกลืนร่างของงูยักษ์อาซารีสลงไปต่อหน้าต่อตา เนรีวมองมิราอิอย่างเย้ยหยันก่อนจะกระโดดลงไปพร้อมกัน มิราอิชะงักอยู่พักหนึ่งก่อนจะเรียกสติกลับมาและตามลงไปอย่างไม่ลังเลโดยที่ไม่คิดจะสนใจว่าหลุมมันจะลึกแค่ไหน

ว้ากกกกกกกกกกก!!!!

ตุบ!

เสียงร้องแหวกความมืดมาแต่ไกล ก่อนแสงไฟจากเวทมนตร์จะส่องสว่างสะท้อนให้เห็นร่างของชายหนุ่มที่นอนจูบพื้นอยู่เบื้องหน้า

“ท่านมิราอิไม่เป็นไรนะเจ้าคะ”

เสียงเล็กๆดังแทรกเข้ามาพร้อมกับร่างเล็กๆที่ร่อนลงมาเหยียบพื้นอย่างพลิ้วไหว มิราอิยันกายลุกขึ้นยืนและปัดฝุ่นตามเสื้ออย่างส่งๆ ในหลุมนี้เหมือนอีกโลกหนึ่งยังไงอย่างนั้น ทันทีที่ย่างกรายเข้ามาก็เหมือนจะมีบางอย่างดูดกลืนพลังไปทีละน้อย

“ที่นี่ที่ไหน”

“น่าจะเป็นรูของงูนะ”

“เจ้างูยักษ์นั่นเอาน้องชายของข้าไปไว้ที่ไหนนะ”

“ลองเดินไปตามทางนั่นดีกว่าไหมเจ้าคะ”

ลีอาพูดพร้อมชี้ไปยังทางเดินที่เป็นอุโมงค์ขรุขระ ไฟสีฟ้าซีดประดับอยู่ตามทางเดินไปแนวยาวเข้าไปข้างใน เหมือนมันตั้งใจเชิญชวนผู้มาเยือนให้เข้าไปหา

มิราอิพยักหน้าเล็กน้อยเดินเข้าอย่างไม่กริ่งเกรง ความเคียดแค้นชิงชังเริ่มเข้ามาก่อตัวทันทีที่นึกถึงใบหน้าของเนรีว มันอาจจะไม่รุนแรงหากเนรีวไม่จับฟุยูกิไป แต่ครั้งนี้ความแค้นที่เก็บเอาไว้ก่อนหน้านั้นเริ่มจะปะทุขึ้นมาเกินกว่าจิตใจของเขาจะรับไหว

“เนรีว~…เนรีวววว!!!”

“ท่านมิราอิ”

“เฮือก!”

ก่อนที่ความแค้นอันมืดดำจะเข้ามากินใจ เสียงกระซิบเล็กๆที่ไม่ใช่ของเด็กหญิงที่เดินอยู่ข้างๆก็เข้ามาแทรกแซง มิราอิหันมามองลีอาที่กำลังเดินขนาบข้างอย่างสงสัย เขามั่นใจว่าไม่ใช่เสียงของเธอ แต่ในนี้นอกจากเขากับเธอแล้วจะมีใครได้อีก

“ลีอา”

“หือ มีอะไรเจ้าคะ”

“เจ้า…ได้ยินเสียงรึเปล่า”

“เอ๊ะ? เสียง…เสียงท่านฟุยูกิเหรอเจ้าคะ”

“ไม่ใช่…เสียงผู้หญิง”

“ผู้หญิง?….ท่านมิราอิหูแว่วไปแล้วมั้ง ในนี้จะมีใครนอกจากเรา”

“เจ้าสัมผัสอะไรไม่ได้เลยรึไง”

“พลังของข้าก็มีขีดจำกัดนะ พลังที่ไร้ตัวตนแน่นอนนั้นข้าไม่อาจเอื้อมหรอกเจ้าค่ะ”

“ไร้ตัวตนงั้นเหรอ”

“ไปกันเถอะ ท่านฟุยูกิต้องอยู่ที่ไหนซักแห่งแน่”

ว่าแล้วเด็กน้อยก็เดินออกหน้าไปอย่างรวดเร็ว มิราอิไม่เข้าใจในตัวเธอจริงๆ ทำไมลีอาถึงมาอยู่กับพวกเขา แล้วทำไมเธอสัมผัสพลังของพวกเขาได้ แต่กลับไม่รู้ตัวว่าอาจจะมีอะไรซักอย่างอยู่รอบกาย หรือว่าเธอจดจ่ออยู่กับการหาฟุยูกิ แต่เสียงนั่นเขาได้ยินจริงๆ และมั่นใจเกินร้อยว่าไม่ใช่เสียงของลีอา แต่มันกลับคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเสียงของใครบางคนที่ได้เอ่ยกับเขาเมื่อนานมาแล้ว ซึ่งในตอนนี้ความทรงจำบางส่วนก็ดันมาหายไปเสียดื้อๆ

“ท่านมิราอิ…มาหาข้าสิเจ้าคะ”

“อึก!”

ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงนั้นเอ่ยเรียกชื่อมิราอิก็รู้สึกสะท้านไปทั้งตัว เหมือนกับว่ากำลังถูกบางสิ่งบางอย่างดึงดูดเข้าไปเรื่อยๆ จนความเหม่อลอยได้หยุดชะงักลงเพราะชนเข้ากับร่างเล็กๆที่หยุดกะทันหัน

ปึก!

“อุ๊บ! มีอะไรงั้นเหรอลีอา”

“นั่นมัน….”

ลีอาชี้นิ้วไปที่ทางตันที่เป็นเหมือนผนังเหล็กกล้า บางอย่างส่องสะท้อนให้เห็นเพียงแสงระยิบระยับ แต่ไม่นานก็ปรากฏรูปร่างขึ้นมาชัดเจน

“สร้อยคอ? แปลกจัง ใครมาทำตกไว้”

“ทำตกเหรอ มันเหมือนถูกเอามาซ่อนมากกว่า”

เด็กน้อยแย้งเสียงแข็ง สีหน้าเธอบ่งบอกได้ถึงความสงสัย มิราอิรู้สึกแปลกยิ่งกว่า เขามองเห็นสร้อยก็จริงอยู่ แต่ในจี้สีเขียวมรกตรูปร่างคล้ายสายฟ้านั้น เขามองเห็นใบหน้าของหญิงสาวอีกคนที่จ้องมองมาที่เขาอย่างเว้าวอนพร้อมกับเสียงที่ร่ำร้องเรียกหาเขามาตลอด มันดังออกมาจากจี้นั้นอย่างกึกก้อง

“มาแล้วสินะ ท่านมาหาข้าแล้วสินะ”

“เสียงนี้ไงที่ข้าได้ยิน!”

“เอ๊ะ”

“ผู้หญิงคนนั้นเรียกข้า!”

“ผู้หญิงงั้นเหรอ ในสร้อยนั่นน่ะเหรอ”

“ท่านมิราอิ”

“อีกแล้ว นางเรียกข้าอีกแล้ว”

น้ำเสียงบ่งบอกได้ว่าคือหญิงสาว ดังกึกก้องอยู่ในหัวไม่หยุดหย่อน มิราอิรู้สึกปวดหนึบที่กะโหลกเหมือนถูกตอกหมุดเข้าไปยังไงอย่างนั้น ถึงขั้นต้องทรุดนั่งยันมือกับพื้นเหมือนคนสิ้นแรง

ตึกกกกกก!!!!

“เฮือก!...อะ!”

“ท่านมิราอิ!”

“เหมือนกับว่ามันจะทะลักออกมาข้างนอกอย่างนั้นล่ะ”

มือยกกุมขมับสองข้างเอาไว้แน่นแต่ถึงกระนั้นก็ยังสั่น เสียงปริศนาที่ร่ำร้องเรียกหาแต่เพียงชื่อของเขา สร้างความปวดร้าวไปทั่วร่างเหมือนบางอย่างกำลังชอนไชไปตามร่างกายจนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงให้เค้นยัน

 

ทั้งหมดเป็นเพราะสร้อยประหลาดนั่น…!

 

ลีอามองชายหนุ่มที่กระสับกระส่ายอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะละสายตาไปจับจ้องสร้อยคอประหลาดที่อยู่บนกำแพงเหล็กกล้า ลวดลายละเอียดรายล้อมบนกำแพงนั้นเหมือนอักขระเวทมนตร์ที่ไม่ว่าจะอ่านยังไงก็อ่านไม่ออก และมันก็ทำให้มิราอิที่เป็นถึงสายเลือดของเทพกษัตริย์ทรุดลงได้อย่างน่าอัศจรรย์ เด็กหญิงตัวจ้อยเดินเข้าไปใกล้และแหงนหน้ามองไปยังจี้สีเขียวมรกตที่มีรูปร่างคล้ายสายฟ้า ดวงตาสีทองเบิกโพลงจ้องมองเข้าไปข้างในจี้นั้นอย่างจริงจัง และต้องชะงักไปทันทีเมื่อจู่ๆภาพใบหน้าหญิงสาวผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาให้เห็นรางๆ

“นะ…นี่มัน! ในจี้นั่นมีวิญญาณสิงสถิตอยู่งั้นเหรอ เพราะอย่างนี้นี่เอง ท่าทางจะรอคอยผู้ที่จะมาปลดปล่อยสินะ ถ้าอย่างนั้นท่านมิราอิก็…”

เสียงพึมพำค้างเติ่งเอาไว้เพียงประโยคสั้นๆ ลีอาหันกลับมาหามิราอิที่พยายามจะยืนให้ได้ มือข้างหนึ่งของเขายังกุมขมับเอาไว้เหมือนกำลังหักห้ามอะไรซักอย่างที่อยู่ในหัว เท่านี้ข้อกังขาก็ถูกไขจนกระจ่างแล้ว

เขาคือคนที่วิญญาณดวงนี้รอคอย…

“มีอะไร ลีอา”

“เอ่อ คือว่า….”

“อ๊ากกกกกกกกก!!!!!”

“ฟุยูกิ!!!!”

“เสียงดังมาจากทางนั้นเจ้าค่ะ!”

“กรอด~ เนรีว!”

มิราอิกระเสือกกระสนวิ่งไปตามทางที่เสียงร้องนั้นดังเล็ดรอดออกมา โดยไม่สนใจว่าร่างกายจะซวนเซไปชนกับอะไรบ้าง ลีอารู้ได้ถึงความรู้สึกที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวมิราอิชัดเจน ความโกรธเกรี้ยวที่แผ่ซ่านจนกลายเป็นของมีคมที่ไร้รูปร่างอยู่กลายๆ

วิ่งตามเสียงมาไม่นานก็พบกับโพลงดินขนาดใหญ่ที่เหมือนจะเป็นรังของอสูรงูยักษ์ที่จับตัวฟุยูกิมา มิราอิรู้สึกพลังในตัวได้หดหายไปมากกว่าครึ่ง ชายหนุ่มเซถลาไปพิงกับผนังดินอย่างเหนื่อยหอบ แต่แล้วสิ่งที่ประจักษ์ต่อสายตาก็ทำให้สายตาที่อ่อนล้าเริ่มแข็งกร้าวขึ้นทันที

“ฟุ ฟุยูกิ!”

“อึก~…”

“ฟุยูกิ!!!!!”

งูยักษ์อาซารีสรวบตัวฟุยูกิเอาไว้แน่น หนามตามลำตัวของมันกรีดลงบนเนื้อผ้าทะลุผิวหนังของเด็กหนุ่มจนเลือดอาบเกือบทั่วตัวส่งกลิ่นคาวเตะจมูก มิราอิจ้องน้องชายสลับกับใบหน้าที่น่าเกลียดของงูยักษ์อย่างโกรธแค้น พร้อมทั้งหัวใจที่กระตุกมาตลอดเริ่มเต้นโครมครามและปั่นป่วนมากขึ้นเรื่อยๆ

“ฟุยูกิ!...ฟุยูกิ!!!”

“อึก~ ยะ อย่าเข้ามา!!”

“อ๊ะ!”

“มันเป็น….”

กร้วมมมมม!!!!

“อ๊ากกกกกกกก!!!!”

“ไอ้งูสารเลว!!!”

มิราอิทนเห็นสีหน้าและเสียงร้องอันทรมานของน้องชายต่อไปไม่ไหว และเตรียมจะพุ่งเข้าไปหาอาซารีสเพื่อปลิดลมหายใจของมัน ทันใดนั้นเนรีวก็ปรากฏตัวขึ้นเหนือหัวงูยักษ์ อสูรหนุ่มจ้องมองมาด้วยสายตาและรอยยิ้มแสยะและเย้ยหยัน

“ทรมานมากใช่ไหมล่ะ”

“เนรีว!!!”

“เป็นอะไรไป ไม่เข้ามาแย่งไปล่ะ หรือว่าจะรอให้น้องชายสุดที่รักถูกทรมานจนตายต่อหน้า”

“ไอ้สารเลว!!!”

“หึ ปีศาจหรืออสูรก็เลวด้วยกันทั้งนั้นล่ะ แม้แต่เจ้าก็เถอะ”

“ว่าไงนะ!”

“พูดไปก็เสียเวลาเปล่า ฆ่ามันซะ อาซารีส”

เนรีวหลับตาและออกคำสั่งกับอสูรคู่ใจอย่างเรียบเฉย อาซารีสแลบลิ้มสองแฉกให้เห็นก่อนจะอ้าปากหมายจะเข้ามางับฟุยูกิให้ขาดเป็นสองท่อน แต่ก่อนที่มันจะได้ทำหน้าที่ตามคำสั่งเจ้านายสำเร็จ บางสิ่งบางอย่างก็พุ่งแหวกอากาศเข้ามาแทงตาข้างหนึ่งของมันจนแตก

ฉึก!!!

ก๊าซซซซซซซซซ!!!!!

ความเจ็บปวดทำให้อาซารีสดิ้นพล่านและเหวี่ยงเหยื่อชิ้นงามจนลอยละลิ่วออกไปไกล

ฟุยูกิหลุดพ้นจากพันธนาการของอสูรงูยักษ์และลอยละลิ่วขึ้นกลางอากาศ แต่ก่อนที่ร่างอันไร้แรงนั้นจะดิ่งพสุธา ลีอาก็โผล่พรวดออกมาจากเงามืดและรวบตัวเอาไว้ก่อนจะพาร่อนลงสู่พื้นอย่างนิ่มนวลและปลอดภัย แต่เพียงไม่นานเสียงเล็กๆก็คำรามรอดไรฟันออกมาพร้อมสีหน้าเคร่งเครียดผิดวิสัย

“ท่านฟุยูกิถูกพิษของงูนั่น”

“ว่าไงนะ!”

มิราอิจ้องมองใบหน้าซีดเซียวของน้องชาย ฟุยูกิเหมือนคนใกล้ตายก็ไม่ปาน และมันก็ยิ่งทำให้มิราอิเคียดแค้นเนรีวมากขึ้นหลายเท่า

“ว่ากันว่างูพิษก็ต้องมียาถอนพิษอยู่ที่เจ้าของ…แต่เสียใจด้วยนะ พิษของอสูรไม่มียาแก้หรอก”

“เนรีว!”

“ข้าจะให้เวลาเจ้าได้ดูใจน้องชายก่อนตายละกัน จากนั้นข้าจะส่งเจ้าตามมันไปติดๆเลย”

มิราอิหมดคำจะเอื้อนเอ่ย เขาโกรธแค้นเนรีว ยิ่งเห็นเนรีวยิ้มเยาะก็ยิ่งเดือดพล่านจนความร้อนรนเข้ามาขวางกล่องเสียงจนหมดสิ้น และไม่ทันที่ความคิดจะปะติดปะต่อกันก็ต้องชะงัก เมื่อลีอาก็พุ่งเข้าไปหาเนรีวอย่างไร้ความกริ่งเกรงใดๆ

“ยาถอนพิษนั่น ข้าจะเป็นคนเอามาเอง!”

“เด็กรึ…ใจกล้าดีนี่ แต่เจ้าคงจะรนหาที่ตายมากกว่าล่ะมั้ง”

ทันทีที่เนรีวหันมาจับจ้องและเบิกตาโพลง ร่างเล็กๆก็ถูกสายลมสวนเข้าที่ท้องจนกระเด็นจนลอยละลิ่วไปติดกำแพงดินอย่างแรง

ตูมมมมม!!!!

“อั๊ก!!!”

“ลีอา!!!!”

“หึ จะทำยังไงเล่ามิราอิ จะสู้รึจะถอย ไม่สิ ต้องพูดว่าจะฆ่าข้ารึจะให้ข้าฆ่าเจ้าต่างหาก”

“แกนะแก!”

“อึก~ ทะ ท่านพี่~ อย่าไปหลงกลมันนะ!”

“น่ารำคาญ อาซารีส ทำให้มันตายเร็วขึ้นหน่อยซิ”

“ฮึก~ อ๊ากกกกกกกก!!!!”

“ฟุยูกิ!!!!!!!!!”

“ท่านฟุยูกิ!!!!”

ดวงตาอาซารีสเบิกโพลงและส่องแสงสีแดงออกมาเพียงเล็กน้อย แต่กลับทำให้ฟุยูกิต้องดิ้นรนและร้องออกมาอย่างเจ็บปวดทรมาน ส่วนเนรีวได้หันมาจ้องลีอาอย่างอารมณ์เสียใช้เวทสายลมอัดกระแทกเด็กหญิงจนทะลุผนังออกไปหลายชั้น

ตูมมมมมมมม!!!!

“กรี๊ดดดดดดดด!!!!”

“กรอด~ เนรีว!!!!!!!!!”

“หึๆๆ โกรธรึ เอาสิ เข้ามาฆ่าข้าเสียสิ”

เนรีวท้าทายด้วยคำพูดและสายตาที่ดูหมิ่น มิราอิทำอะไรไม่ถูก ทั้งแค้นทั้งโกรธจนแทบระเบิด แต่ก็ห่วงน้องชายสภาพปางตาย และในที่สุดก็ต้องตัดสินใจที่จะหนีทั้งที่ไม่เต็มใจและไม่ใช่นิสัย มิราอิแบกเด็กหนุ่มขึ้นพาดบ่าและวิ่งออกไปพร้อมทั้งกระชากลีอาออกจากกองดินมาอุ้มไว้อีกข้างก่อนจะวิ่งเต็มเหยียดกลับไปยังทางเดิมที่เคยผ่านมา รู้ว่าอาซารีสและเนรีวตามมาติดๆ แต่ก็ยากเหลือเกินที่จะตอบโต้ เพราะในมือเขามีคนเจ็บอยู่ถึงสอง ทางเดียวที่ทำได้ก็มีเพียงหนีให้พ้นและออกไปจากโพลงดินนี้ให้ได้เท่านั้น

“แฮ่กๆๆๆ~”

“ทะ ท่านพี่วางข้าลงเถอะ ทิ้งข้าเอาไว้ แล้วหนีไปซะ”

“อย่าพูดบ้าๆน่ะ! จะให้ข้าทิ้งเจ้าเหรอ ไม่มีทางหรอก!”

“ท่านมิราอิ~…”

“เจ้าก็ด้วยลีอา แฮ่กๆๆๆ~…หุบปากซะทั้งคู่นั่นแหล่ะ!”

มิราอิแบกร่างบอบช้ำทั้งสองวิ่งกระหืดกระหอบไปตามโพลงดินอันคดเคี้ยวและมืดมน อาซารีสและเนรีวตามมาใกล้จะประชิดตัว และเป็นฝ่ายที่ชิงลงมือโจมตีก่อนโดยไม่เปิดโอกาสให้แม้แต่น้อย

เพียะ!!!!!

“อึก!!!”

พลั่กกกก!!!!

แส้สีดำคล้ายหางงูเต็มไปด้วยเกล็ดแหลมคมตวัดฟาดเข้าที่หัวไหล่ข้างหนึ่งของมิราอิจนเกิดเป็นแผลที่ทั้งยาวและลึก ความเจ็บปวดทำให้ชายหนุ่มต้องล้มคะมำลงไปอย่างไร้ทางต้าน และเป็นเหตุให้ทั้งฟุยูกิและลีอาล้มกลิ้งไปคนละทาง ชายหนุ่มพยายามฝืนความเจ็บปวดที่หัวไหล่ ยันกายลุกและคลานเข้าไปหาน้องชายที่นอนนิ่ง ในขณะที่เนรีวก็ร่อนตัวลงมาและเหยียบศีรษะของเขากดแนบพื้น

กึก!

“อึก~”

“เป็นไงล่ะมิราอิ ความหยิ่งทะนงของเจ้าหายไปไหนหมดรึ หรือว่าเกิดปอดแหกขึ้นมาแล้ว หือ”

“กรอดดด~ เนรีว เจ้า!”

“โกรธแค้นรึ เอาเลย ใช้พลังของเจ้า พลังที่เจ้าเคยใช้สู้กับข้าเมื่อครั้งก่อนนั่นน่ะ เอามันออกมาใช้สิ”

เนรีวยังคงท้าทายและบดขยี้ศีรษะมิราอิอย่างชอบใจ แต่ในระหว่างที่กำลังได้ใจกับการกระทำของตัวเองอยู่นั้น ลิ่มน้ำแข็งแหลมคมนับสิบก็พุ่งเข้ามาเชือดเฉือนแขนเสื้อและเส้นผมให้ขาดเป็นริ้ว

ฉัวะ! ฉัวะ!

“อ๊ะ!!”

อสูรหนุ่มรีบดีดตัวไปด้านหลังและเอี้ยวตัวหลบลิ่มน้ำแข็งที่กำลังพุ่งเข้ามาหา ลิ่มน้ำแข็งเบาบางจนมองด้วยตาเปล่าไม่เห็นได้เฉือนแก้มจนเกิดเป็นริ้วแผลเลือดอาบลงมาเป็นทาง และต้นกำเนิดของการโจมตีที่เบาบางแต่ร้ายกาจนี้ก็มาจากเด็กหนุ่มผมสีเงินที่ยังฝืนคงสติเอาไว้เพียงน้อยนิด

“อย่ามาแตะต้องพี่ชายข้า”

ฟุยูกิ!....

“หึ น้ำแข็งงั้นรึ ร้ายกาจไม่เบานี่เจ้าหนู แต่เจ้าก็คงมาได้เท่านี้ล่ะนะ…อาซารีส!”

ฟ่ออออออออ!!!

เนรีวแสยะยิ้มอย่างมีชัยพร้อมทั้งเรียกอสูรคู่ใจให้เข้ามาจัดการกับเหยื่อที่มันหมายตา

“เอ้า จัดการเหยื่อของเจ้าซะสิ”

ฟ่ออออออออ~

ร่างของสัตว์เลื้อยคลานขนาดยักษ์เคลื่อนตัวตามโพลงดินอันคดเคี้ยวเข้ามาพร้อมกับปากที่เต็มไปด้วยเขี้ยวแหลมคมที่อ้ากว้างหมายจะเขมือบเหยื่ออันโอชะ แต่ก่อนที่จะได้งับเหยื่อสมใจ เส้นใยสีทองก็พุ่งเข้ามามัดปากของมันเอาไว้และเหวี่ยงจนร่างเลื้อยคลานของมันลอยละลิ่วขึ้นไปกระแทกเพดานดินจนทะลุเป็นโพลงมองเห็นทิวไม้และท้องฟ้า

ตูมมมมมมมมมม!!!!

“อะไรกัน!!!”

“ละ ลีอา”

“นางเด็กน้อย!”

เนรีวคำรามอย่างเคียดแค้น แส้สีทองโผล่ออกมากลางฝ่ามือเล็กๆของลีอา และมันก็มีพลังมหาศาลขนาดเหวี่ยงอาซารีสที่ตัวใหญ่นับหลายร้อยกิโลทะลุขึ้นไปบนผืนดินได้อย่างง่ายดาย

“คิดว่าตัวเองใช้แส้ได้คนเดียวรึ”

“เจ้า!”

“ข้าไม่มีธุระอะไรกับอสูรเจ้าเล่ห์เช่นเจ้า!”

วิ้งงงงง~ ตูมมมมมมมมม!!!!

“อั๊ก!!!!”

แสงสีทองส่องสว่างวาบจนมองไม่เห็นสิ่งใด เพียงเสี้ยวนาทีที่เนรีวหรี่ตาหลบแสงนั้น ทั้งมิราอิและฟุยูกิรวมทั้งลีอาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“แสบนักนะ!”

อสูรหนุ่มสบถอย่างหัวเสียก่อนจะกระโดดพาตัวเองขึ้นไปบนผืนดิน ตามโพลงที่เด็กหญิงได้เหวี่ยงสมุนคู่ใจของตนจนทะลุขึ้นไป ถึงจะหายไปในพริบตาแต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เด็กตัวเล็กๆที่บอบช้ำจะพาคนที่เจ็บปางตายทั้งสองคนไปได้ไกล

ลีอาแบกทั้งฟุยูกิและมิราอิกระโดดลอยตัวไปตามทิวไม้ไม่ยอมลดละหรือหยุดพัก เพราะถ้าเกิดหยุดเมื่อไหร่อสูรสองตนนั้นต้องตามมาทันอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เรี่ยวแรงทั้งหมดก็ต้องหมดลงอย่างไร้ทางเลี่ยง จนกระทั่งผ่านไปไม่นานร่างเล็กๆร่วงลงสู่พื้นที่มีผืนหญ้ารองรับ

พลั่ก!!!

“อึก!!!”

“ขอบใจมากนะ ลีอา”

“แฮ่กๆๆ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”

“ฟุยูกิ จริงสิ น้องชายข้าล่ะ…ฟุยูกิ!!!”

มิราอิกระเสือกกระสนควานหาร่างของน้องชายอย่างร้อนรน และได้พบกับเด็กหนุ่มที่นอนคว่ำหน้าอยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มล้มลุกคลุกคลานเข้าไปประคองน้องชายขึ้นอย่างโล่งอก แต่ความโล่งอกของเขาก็พลันหายวับไปทันที เมื่อรู้ว่าเด็กหนุ่มในอ้อมแขนเขาเริ่มมองไม่เห็น

“ฟุยูกิ เจ้าเป็นยังไงบ้าง”

“ทำไมมืดจัง”

“ว่าไงนะ!”

“ข้ามองไม่เห็นอะไรเลย”

“ไม่จริง”

มิราอิหน้าถอดสีพยายามโบกมือไปมาต่อหน้าของฟุยูกิหลายครั้ง แต่ดวงตาสีเงินคู่ใสก็ไม่มีการตอบสนองใดๆนอกจากมองออกไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย และไม่ทันที่จะได้ขยับไปทางไหน เนรีวและสมุนคู่กายก็ตามมาทันจนได้

“หึ เจอจนได้ นึกว่าจะหนีไปไหนไกลซะอีก”

“เนรีว!”

มิราอิมองหาต้นตอของเสียงและพบกับเนรีวยืนกอดอกตระหง่านอยู่บนยอดไม้ อสูรงูยักษ์ไม่รอช้าจะเข้ามาเล่นงานพวกเขา แต่ครั้งนี้เขาไม่ยอมเป็นเป้านิ่งและรีบพาฟุยูกิกระโดดลอยตัวขึ้นกลางอากาศ แต่เจ้างูยักษ์ดื้อด้านก็ยังคงตามมาติดๆพร้อมทั้งตวัดหางฟาดมาเหมือนแส้

“ชิ ตามมาไม่เลิกรา เจ้างูดื้อด้าน”

“เดี๋ยวข้าจะจัดการมันเองเจ้าค่ะ”

ลีอากระโดดขึ้นมาลอยตัวอยู่ไม่ไกล แต่ก่อนที่เด็กหญิงจะเข้าไปต่อกรกับงูยักษ์ตนนั้น มิราอิก็ต้องรีบรั้งเธอเอาไว้ก่อน

“อย่านะ!”

“ห้ามข้าทำไม”

“ลีอา เจ้าช่วยพาฟุยูกิหนีไปที ไปให้ไกลเท่าไหร่ยิ่งดี”

“แล้วท่านล่ะ”

“นี่ไม่ใช่เรื่องของเจ้า รีบไปซะ!”

มิราอิพูดเหมือนสั่งพร้อมทั้งโยนร่างอันแน่นิ่งของฟุยูกิให้ลีอาอย่างรวดเร็ว เด็กหญิงรับร่างที่ใหญ่กว่าตัวเอาไว้ได้แต่ก็ยังไม่วายที่จะส่งสายตามองมายังเขาอย่างสงสัย

“ท่านมิราอิ…”

“เจ้านี่เป็นศัตรูของข้าคนเดียว รีบไปซะ เร็วเข้า!”

“แต่ว่า…”

“ไปซะ!!!!”

น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปทำให้ลีอารู้สึกวูบไปทั้งตัว ราวกับว่าบริเวณนั้นกำลังจะกลายเป็นน้ำแข็งที่ปะปนกับพายุร้าย หากว่าเธอยังดึงดันอยู่อย่างนี้มีหวังต้องโดนพายุที่กำลังก่อตัวนี้กลืนกินอย่างแน่นอน

“เข้าใจแล้ว ข้าจะไป”

“ฝากฟุยูกิด้วยนะ”

ลีอาพยักหน้าและหายวับไปกับธาตุอากาศพร้อมกับฟุยูกิ แต่เนรีวก็ไม่คิดที่จะปล่อยไปง่ายๆเช่นกัน

“คิดหนีรึ อาซารีส ตามไปจัดการมัน”

อาซารีสพุ่งขึ้นกลางอากาศเพื่อจะตามเหยื่อไป แต่ทันใดนั้นร่างของมันก็ถูกผ่าออกเป็นสองซีกตั้งแต่หัวจรดปลายหางด้วยของมีคมที่มองไม่เห็น สร้างความตกตะลึงให้กับผู้เป็นนายของมัน

ฉัวะ!!!

ควากกกกกกกก!!!!!

“อะไรกัน!!!!!!”

“คิดว่าข้าจะปล่อยให้ไปเหรอ เมินซะเถอะ”

เสียงอันเยือกเย็นดังขึ้นพร้อมกับเผยให้เห็นใบหน้ากับดวงตาที่ไร้ซึ่งประกายใดๆ มิราอิยืนอยู่ท่ามกลางซากศพของอาซารีสที่ถูกผ่าออกเป็นสองซีก เนรีวรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นและความอำมหิตที่เหนือกว่าได้เข้ามาโอบล้อมรอบกาย เหมือนกับว่ามันกำลังจะสร้างเวทีประลองที่ไร้ซึ่งทางออก

“เปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้เชียวรึ”

“อยากเห็นความหยิ่งทะนงของข้ามากไม่ใช่รึ”

“หึ รู้สึกจะเก่งขึ้นนี่นะ”

“ข้าเก่งมาตั้งนานแล้ว แล้วยังจะเก่งขึ้นอีกจะบอกให้”

“งั้นรึ เจ้านี่ช่างเหมือนกับข้าจริงๆ”

“ข้าไม่มีทางเหมือนอสูรเช่นเจ้า เนรีว!”

.........................................................

to be continued.............