รักวุ่นวายเพราะผมดันอยากท้อง
เขียนโดย 
ดินสอขีดเขียน
วันที่ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 เวลา 16.38 น.
แก้ไขเมื่อ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 18.06 น. โดย เจ้าของนิยาย
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความริชาร์ต
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะโครตแรงตบที่แก้มย้ำว่าโครตแรง
"คุณเป็นอะไรมากป่าวตายยัง คุณ คุณ เพี้ยเพี้ย ตื่นดิ จะมาตายในบ้านคนอื่นได้ไง คุณๆๆๆ เพี้ย ๆๆ” มันยังไม่หยุดครับตบต่อ
“จะตายเพราะมึงนะแหละไอ้เด็กบ้า ตบมาได้ไง แรงคนหรือแรงควายวะเจ็บชิบหายเลย “ผมตระโกนใส่หน้ามันไปหนึ่งที
“อ่าวแล้วก็ไม่บอกว่ายังไม่ตาย คุณโดนไรมา”มันทำหน้าแบบเฉยชาสุดๆใส่ผมแล้วยังถามอะไรบ๊องออกมาอีก 'แผลแค่นีก็ไม่รู้ว่าโดนยิง'
“มีดบาดมั้งไอ้เด็กบ๊อง รู้อยู่แล้วว่ากูโดนยิงยังจะถามอีก กูจะบ้าตาย”
"ยังไม่ตาย”
"ฮึก กูบอกแล้วหรอว่ากูตาย!"
"ผมบอกว่าคุณยังไม่บ้าตาย แต่อีกไม่นานคุณจะตายคุณหน้าโหดเพราะคุณปากหมา"
ผมพูดสภาพครับแต่เล่นเอาผมจุกเลย
ผมโกรธมาก มากจนไม่อาจควับคุมคำพูดตัวเองได้
"มึงเป็นใครกล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับกู"
"เป็นคนที่คุณบุกรุกเข้ามาในบริบ้านไง"
"ฮึก ฮึก กูก็ไม่อยากเข้ามาเยียบหรอก"
"งันก็นอนตายตรงนี้แหละปากไม่ดีแบบนี้"
แล้วมันก็เดินข้ามผมไปเข้าบ้านแบบไม่ใยดีผมแม้แต่น้อย
ตอนนี้ความเจ็บเริมเข้ามาแทนที่ความโกรธ ผมพยามจะพยุงตัวให้รุกขึ้นแต่ความเจ็บที่บริเวณรำตัวทำให้ผมทรุดตัวลงไปกองกับพื้น"โอ๊ย!"แรงประทะทำให้ผมไม่สามารถรุกขึ้นได้อีกครั้ง
"จะตายอยู่แล้วยังจะซ่าอีก มานี้ผมช่วย"
เสียงของคนที่เดินเข้าไปในบ้านดังขึ้นมาจากด้านหลังของผม
เขายื้นมือมาช่วยพยุงผมให้รุกขึ้น
"กูเดิน"
"อย่าเยอะคุณหน้าโหดเดี๋ยวผมไม่ช่วยขึ้นมาจะหนาว"
ผมสงบปากสงบคำให้มันช่วยพยุงเข้าไปในบ้านไม่ใช่เพราะกลัวมันหรอกนะแต่มันมีอำนาจกับผมยังไงไม่รู้
มันพยุงผมเขามาในบ้าน วางผมไว้ที่โชฟาตัวเก่าตอนแรกผมคิดว่าในนี้จะมีฝุ่นสะอีกแต่ไม่เลยครับนอกจากฝุ่นไม่มียังมีกลิ้นหอมอ่อนลอยมาให้ได้กลิ่น
"คุณผมว่าไปหาหมอเถอะ"
"ถ้ากูออกไปตอนนี้พวกผมเจอกูกูตายแน้"
"งันคุณรอตรงนี้นะ"
มันหายเข้าไปในห้องหนึ่งสักพักมันก็ออกมา
"คุณเป็นไงบ่าง ผมขอดูแผลหน่อย"
"ฮึก ฮึก อือ"
"แผลคุณเลือดไหลมากกว่าที่คิดแหะดีที่คุณยังกดแผลไว้ ดูแล้วไม่น่าโดนจุดสำคัญ"
"มึงรู้ได้ไง อึก"
ผมพยามจะพูดแต่ทุกครั้งที่พูดจะรู้สึกเจ็บมาก
"ถ้าโดนจุดสำคัญคุณตายตั้งแต่ก่อนจะเจอผมแล้ว แล้วไม่ต้องพูดแล้วนะ หยุด!ถ้าคุณพูดคุณจะเจ็บแผล เข้าจาาายยัง"
แล้วมันก็ไม่เปิดโอกาศให้ผมพูดเดินไปยิบอุปกรณ์ทำแผล พร้อมทั้งถาดสแตนเลสออกมาจากห้องแล้วมาวางไว้ตรงหน้าผม(ความจริงถือมาพร้อมกันก็ได้นะ) พอสังเกตดูในนั้นจะมีอุปกรณ์ที่ใช้ในการผ่าตัด ไม่น่าเชื่อจะมีของแบบนี้อยู่ด้วย
"มีอุปกรณ์ อึก แต่ไม่มีหมอแล้วใครจะผ่าเอากระสุนออกให้กู"
"ผมนี้ไง"
'หรือว่ามันเป็นหมอแต่แม่งหน้ายังเด็กอยู่เลย'
"อึก อึก อึก มึงเรียนหมอหรอถึงจะผ่าตัดให้กูได้ อึก โอ๊ย !"
ไม่รู้ไอ้เด็กเวนนี้แม่งทำอะไรกับแผลผมรูแต่ว่ามันเจ็บจนพูดไม่ออก
"เปล่า"
"ฮะ มึงว่าไงนะ"
"พูดมากหน่า แค่ผมเคยดูและอ่านจากหนังสือมาแผลแบบคุณแค่เอามีดผ่าแล้วใช่เจ้านี้"มันชี้ไปที่โลหะสีเงินในถาด แล้วยิบ
อะไรสักอย่างขึ้นมา
"คีบกระสุนออกมาก็แค่นี้"
"อะไรนะ ไอ้เด็กบ๊อง มึงบ้าไปแล้ว กูจะตายเพราะมึงป่าวเนี่ย"
"ฮาๆๆๆๆ"
"ขำอะไรของมึง "
" คุนจะบ้าหรอ ใครเขาผ่าตัดกันแบบนั้นนี้ไม่ใช่ละครไทยนะที่ หมอเอาลูกกระสุนออกแล้วรอด, โดนยิงแล้วต้องไปให้หมอเอากระสุนออก
ความเป็นจริง
- การถูกกระสุนปืนยิง จะมีกระสุนอยู่ 2 แบบใหญ่ๆ คือลูกโดด กับลูกปราย กระสุนลูกโดดจะมีอำนาจทะลุ"
"อึกฮึก"
"นั้นไงผมบอกไม่ให้พูดยังไม่ฟังอีก"
ผมนั่งนิ่งมองมันที่ยกขาผมขึนจัดให้ผมอยู่ในท่านอนแล้ว มือของมันครายเข็มคัดผมออกผมตกใจรีบจับมือมันออก
"เฮ้ยจะทำไร"
"เฉยเถอะคุณหน้าโหด"
มันทำสายตาดุใส่ผม คิดหรอผมจะกลัว แค่เกรงใจเท่านั้นแหละ
"โอ๊ย! "
"เจ็บหรอ"มันช้อนตาขึ้นมามองผม ตอนแรกก็ว่าจะโกรธแต่พอเห็นแววตาที่มันแสดงออกถึงความเป็นห่วงผมไปไม่เป็นเลย
"ทำต่อไปเทอะ"ผมรีบตัดบทแล้วหันหน้าไปอีกท้างใจมันสั่นแปลกๆ 'บ้าจริง'
"คุณชื่ออะไรหรอ"
"ว่าไงนะ"
"ผมถามว่าคุณชื่ออะไร"
"บอกชื่อนายมากก่อนดิ"
"แต่ผมถ้าก่อนนะ"
"...."ผมเงียบครับ
"....."เด็กบ๊องมันก็เงียบ
"น้ำฟ้า"
"อะไรนะ"
"คุณหน้าโหดแก่แล้วหูตึงหรอ ผมบอกว่าผมชื่อน้ำฟ้า"
"แปลกชื่อเหมือนผู้หญิงเลย"
"-///-เสร็จแล้ว"
"ทำไมเสร็จเร็วจัง กูยังไม่เห็นมึงทำอะไรเลย"
"ผมแค่ห้ามเลือดให้คุณเฉยๆใครว่าจะผ่าตัดคุณจริงๆหละการผ่าตัดไม่ใช่เรื่องเล่นนะ ถ้าพลาดคุณตายได้เลย "
"แล้วใครจะเป็นคนผ่าตัดให้กู"
"แอ๊ด! ปัง หมอเองค่ะ"
หน้านิยายสลับกันนะค่ะ ตอนนี้ตอน2
ที่เหลือตามลิงค์ด้านล่างค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
