Don't take me นายสุดหล่อ อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว

          เสียงรถเปลี่ยนท่อวิ่งผ่านมาจอดใกล้ๆกับฉัน  คนขับรถเป็นผู้ชายสวมหมวกกันน็อก ใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงยีนส์ขาเดฟ กับรองเท้าหนังสีน้ำตาล  ฉันที่เพิ่งเดินออกมายืนหน้าร้านหนังสือเมื่อกี้นี้  หันมองด้วยความรำคาญเสียงท่อรถ จู่ๆ ผู้ชายคนนั้นลงมาจากรถพร้อมถอดหมวกกันน็อกออก แล้วสะบัดผมก่อนเอามือสางผม แล้วเดินมาที่ฉัน   เขาค่อนข้างเท่เลยนะ     หน้าแอบคุ้นๆด้วยแฮะ  เมื่อเขาเข้ามาใกล้ฉันมาก ฉันตกใจ และรีบถอยหลังออกห่าง ยิ่งฉันก้าวถอยหลังเขาก็ยิ่งก้าวเข้ามาหาฉัน  จนฉันทนไม่ไหวแล้ว

“ดะ...เดี๋ยวนะ คือ..นายเป็นใคร    “

            “           แฟนไอแอลหรอ เธออะ.เขาพูดแล้วกวาดสายตามองจากหัวจรดเท้าของฉัน

“ปะ..เปล่า เป็นเพื่อนที่โรงเรียนน่ะ  เดี๋ยวนะ นายรู้จักแอล รู้จักฉันได้ไง “ฉันเริ่มหวั่นๆ  สีหหน้าฉันเริ่มเปลี่ยนเป็นกลัวมากขึ้น

“ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นไอ้แอลสุงสิงกับผู้หญิงคนไหน ฉันก็เห็นเธอนี่แหละผู้หญิงที่ดูไอแอลจะแคร์ นอกจากแฟนจอมปลอมของมัน ฉันหมายถึงนุ่นอะ    “

“แล้วพี่นุ่นเกี่ยวอะไรอีก นี่ นายต้องการอะไร กันแน่ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมากนะ “ฉันรู้สึกไม่ดีจึงพูดประโยคนี้เสร็จก็หันหลังจะเดินกลับบ้าน  แต่ทว่าฉันโดนมือหนาคว้ามาจับไว้

“ไอแอลมันรสนิยมแบบนี้นี่เองหรอวะ  มีอะไรดีอะถึงมัดใจมันได้ “  เขาพูดพร้อมใช้สายตามองหัวจรดเท้าของฉัน  

“นี่ ถึงฉันจะไม่ได้สวย แต่ก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดเหยียดคนอื่นแบบนี้  แล้วพี่นุ่นอะไรที่นายพูดอ่ะก็นั่นแฟนแอลไม่ใช่หรอ  ฉันไม่เกี่ยวไม่รู้เรื่องอะไร อย่ามายุ่งกับฉัน ”ฉันสะบัดมือออกแล้วรีบวิ่งออกไป

หน้าตาก็ดีแต่ปากไม่ได้เรื่อง แล้วไงอะ ก็ไม่สวยแล้วไงอะ  ก็ฉันมันไม่สวยนี่โว้ยยย  ฉันเดินบ่นมาตลอดทางโดยลืมนึกว่าสิ่งที่ฉันเจอเมื่อกี้มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรจะคิดว่าปกติ เพราะจู่ๆมีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาจอดรถแล้วคุยเหมือนรู้จักฉัน ทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้รู้จักเขา จากเหตุการณ์หลายๆอย่างวันนี้ยิ่งทำให้ฉันต้องปวดหัวเข้าไปอีก

พอ พอ พอแล้วหยุดคิดเรื่องอะไรพวกนี้ได้แล้ว

ฉันเดินมาเกือบถึงหน้าบ้าน  ฉันมองตรงไปที่ประตูรั้วบ้าน ที่มีคนยืนอยู่ 

ฉันเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ นั้นมันนิมจะออกไปไหน กับ ผู้ชาย หรือคนนี้แฟนยัยนิม ต้องใช่ต้าแน่ๆ  ฉันอยากเห็นหน้าแฟนของน้องสาวสุดที่รักของฉัน ที่ฉันเคยแต่ได้ยินชื่อของเขามาในแบบที่ไม่ดี จากแอล ฉันรีบเดินไปให้ถึงหน้าบ้านก่อนนิมจะซ้อนท้ายเขาและออกไป  

“นี่ฉันต้องมาวิ่งอีกแล้วหรอ “ฉันบ่นพรางวิ่งสุดแรง แต่สุดท้ายก็ไม่ทัน รถถูกขับออกไปซะแล้ว

..

...

ก๊อกๆ ประตูถูกเปิดออก ภายในห้องดูมืดสนิท

“ทำไมไม่เปิดม่านล่ะ”เมื่อประตูเปิดผมรีบถามขึ้น

“ก็อยากอยู่แบบนี้หนิ”นุ่นตอบ ผมตัดสินใจรับโทรศัพท์ที่เธอโทรมาหาผมตอนผมอยู่กับคิม 

ผมเดินไปเปิดไฟ เปิดม่าน แสงสว่างๆก็ค่อยๆสว่างขึ้น มองผ่านกระจกหน้าต่างลงไปก็เป็นวิวรถติดของกรุงเทพนี่แหละ

“วันนี้จะกินอะไรดี”ผมถาม

“อะไรก็ได้ฝีมือแอลอร่อยทุกอย่างแหละ “เขาตอบอ้อนผม

ผมเดินไปในครัวเพื่อเตรียมทำอาหาร วันนี้ที่เธอโทรหาผมเธอบอกว่าเราไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้ว ก็แหงสิเพราะช่วงก่อนหน้านี่ผมเท้าแพงช่วยตัวเองก็ยังลำบากต้องอยู่แค่ในห้อง

“แอล  เท้ายังมีเจ็บๆอยู่มั้ย“

“ไม่นะ”

“เรียนเป็นไงบ้างช่วงนี้มอห้าแล้วนะ อยากเรียนเกี่ยวกับอะไร คิดไว้บ้างยัง ”

“ยังนึกไม่ออกอ่ะ ว่าแต่นุ่นคิดไว้ยังจะเรียนต่อคณะอะไร ก็เหลือเวลาไม่ถึงเทอมแล้วนะจะจบมอหก” ผมถามกลับ

“อยากเรียนเกี่ยวกับการออกแบบอ่ะ คิดว่าโอเคมั้ย”

“ถ้าชอบ ก็ลองดู”ผมตอบสั้นๆแล้วก็ทำอาหารต่อ

 หลังจากนั้นผมก็ทำอาหารไปเรื่อยๆ ส่วนนุ่นก็นั่งปอกผลไม้อยู่ที่โซฟาหน้าทีวี เอ่อ...จะว่าไปเราสองคนก็ปรึกษากันได้ทุกเรื่อง เพราะผมกับนุ่นสนิทกันตอนที่นุ่นคบกับต้าสมัยมัธยมต้นก็ได้เจอกันแทบทุกวัน ถึงแม้เธอจะอายุมากกว่าผมหนึ่งปีแต่ตอนนั้นเธอก็บอกว่าอย่าเรียกชั้นว่าพี่ ถือว่าเป็นรุ่นเดียวกัน ผมก็เลยชินกับการมองเธอเป็นรุ่นเดียวกัน  จริงๆตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันผมทำแบบนั้นไปทำไม ทำไม ต้องยอมเป็นแฟนกับเธอด้วย ผมอยากช่วยเธอ หรือผมเห็นแก่ตัว กันแน่ที่ทำแบบนี้  

“แอล” เธอเรียกชื่อผมพลางเดินเอาจานผลไม้มาวางไว้ที่โต๊ะข้างๆผม

หื้อ ผมขานรับแล้วหั่นผักต่อ

“ทำไมช่วงนี้เราดูห่างเหินจัง แอลไม่รักนุ่นแล้วหรอ”

ผมหยุดมีดชะงักก่อนจะพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย

“เอ่อ.... อยากกินอะไรเพิ่มมั้ยเดี๋ยวจะได้ทำเพิ่ม” ผมไม่อยากตอบคำตอบนี้ถ้าผมตอบไปอาการเธอก็อาจจะกำเริบอีกก็ได้

“แอล” เธอเดินมาใกล้ผมกับเอามือมาจับมือผมที่ถือมีดหั่นผักอยู่ แล้วค่อยๆปลดมือผมออกจากมีด

“นุ่น  ทำอะไร” ผมรีบสะบัดมือเธออกก่อนที่มันเลยเถิดไปมากกว่านี้

“แอล นุ่นรักแอลนะ “  เธอพูดประโยคเดิมๆนี้ พลางพยายามจะเข้ามาประชิดตัวผม เธอค่อยๆ ใช้นิ้วลากยาวลงมาตามกระดุมแล้วค่อยๆปลดกระดุมเม็ดแรกออก  ก่อนเธอจะยื่นใบหน้าอันขาวพ่องมาใกล้ผมตามด้วยบดจูบลงบนริมฝีปากของผม ตอนนี้กำลังตัดสินใจว่าจะปล่อยให้ผ่านไปเลยตามเลย หรือจะหยุด และแล้วผมก็ใช้ตัวของผมดันเธอไม่ที่ตู้เก็บของ ก่อนที่ผมจะบดขยี้จูบกลับบนริมฝีปากของเธอ ตอนนี้มือผมคงอยู่ไม่นิ่งผมคงเลื่อนไปตามร่างกายเธอ แต่คำถามในหัวก็กลับมาอีกครั้ง ทำให้การจูบที่ดูดดื่มชะงัก และผมก็ได้สติรีบผละตัวเธอออก

“นุ่น  วันนี้ผมต้องรีบกลับไปทำรายงานต่อแล้วนะ เรื่องกินข้าวเดี๋ยวค่อยเลื่อนเป็นวันอื่นนะ....พี่นุ่น “

แอลพูดแล้วติดกระดุมกลับ ก่อนไปหยิบเสื้อแจ็กเก็ต แล้วเดินออกไปจากห้อง

สวัสดีค่าา เรากลับมาแล้วค่ะ เย้  ฝากติดตามด้วยน้าาาา