Don't take me นายสุดหล่อ อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว

เอ๊ะ!นั้นมันแอลหนิ เขาดูเปลี่ยนไปมากนี่ปิดเทอมแค่ไม่กี่เดือน ผมของเขาดูรกขึ้น เริ่มมีหนวดนิดๆ บวกกับหน้าใสๆของเขา มันชั่งหล่อบาดหัวใจอีพิ้น แต่...ทำไมถึงอยู่ในสภาพนั้น เหมือนโดนต่อยมาหรืออีตานี่จะเป็นอันธพาล โห!พี่แอลของน้องพิ้น อุตส่าห์หลงรัก  ฉันเดินมาโรงเรียนระหว่างทางเห็นแอลเดินอยู่ในชุดนักเรียนนี่แหละแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เอ้ย เขากำลังข้ามถนนมาทางนี้ โอ้ยฉันจะทำตัวยังไง จะทักเขายังไงดีนะ  ขณะที่แอลเดินข้ามมาฝั่งฉัน ก็มีผู้ชายต่างสถาบัน ขับมอเตอร์ไซค์ตามมามีท่าทีแปลกๆ 

"ดูๆอีมอเตอร์ไซค์คันนั้นขับแบบนี้ซื้อใบขับขี่มาหรือไงกัน"ฉันบ่น แต่ชั่งเถอะ แอลหล่อก็แล้วกัน ฮ่าๆ

ว้ายย!ฉันกรี๊ดขึ้น ด้วยความตกใจ มอเตอร์ไซด์คันนั้นใช้มีดแทงแอล   

แอลล!ฉันตะโกนด้วยความตกใจ และรีบวิ่งไปที่แอล  แอลล้มลงไปที่ขอบฟุตบาท

"นาย อย่าเป็นอะไรนะ " มอเตอร์ไซด์คันนั้นก็รีบขับหนีไป แล้วน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาด้วย "ช่วยด้วยค่ะ" ฉันตะโกนขอความช่วยเหลือ ตรงนี้มันเปลี่ยวเหลือเกิน บ้านผู้คนก็ไม่ค่อยมี

"นาย ลุกไหวไหม ฉันต้องทำยังไง ต้องเรียกรถพยาบาลไหม "ฉันทำตัวไม่ถูก ก็ฉันไม่เคยเห็นใครโดนแทงต่อหน้าหนิ ฉันหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าจะกดโทรหารถพยาบาล แต่ มีมือมาปัดโทรศัพท์ฉันหล่นลงบนพื้น 

"เอ้ย นายทำบ้าอะไรเนี่ย"ฉันโกรธที่แอลปัดมือถือฉันหล่น  "ฉันขอโทษ อย่าโทรหา รถพยาบาล ถือว่าฉันขอร้องละกันนะ เธอ ช่วยเอาโทรศัพท์ฉันโทรหาเพื่อนฉันให้หน่อย เบอร์โทรออกล่าสุด "แอลบอกพิ้นพรางล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยื่นให้พิ้น  ฉันก็ยังโกรธเขาอยู่แต่ก็ต้องรับโทรศัพท์เขามาโทรหาเพื่อนให้เขาอยู่ดี

"เธอ ไปเรียนเถอะ นี่สายแล้ว โน่นเพื่อนฉันมาแล้ว "แอลบอกกับฉัน  "ไอแอล มึง กูบอกแล้วให้ระวังตัว ไปๆทำแผล

"เพื่อนแอลเข้ามาช่วยประคองแอล หน้าตาของเขาหล่อพอๆกับแอลแต่หน้าของเขาดูหวานกว่าก็เท่านั้นแหละ ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีแน่ๆ "ไม่เป็นหรอกนานี่แค่เฉี่ยว ไกลหัวใจเว้ย"แอลบอกเพื่อนเขา

"เอ่อ...แล้ว "ฉันอึกอักไม่รู้จะพูดอะไร

"ฉันชื่อคิมนะเป็นเพื่อนไอแอล เดี๋ยวฉันจัดการเรื่องนี้เอง ฉันขอร้องอย่าบอกใครกับเรื่องที่เกิดขึ้นนะ "คิมบอกกับฉัน

  "แต่..คือ"

"ขอบคุณนะ...พิ้น" แอลพูดตัดฉัน ตามด้วยชื่อของฉันอีกต่างหาก เขาจำชื่อฉันได้สินะ จากนั้นคิมก็พาแอลขึ้นรถแล้วขับออกไป  ปล่อยให้ฉันยืนบื้ออยู่คนเดียว

ฉันเริ่มสับสนกับแอลขึ้นเรื่อยๆ ฉันยังคง งงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เดี๋ยวนะ ฉันเห็น บางอย่างตกอยู่ข้างเท้าฉันมันต้องเป็นของแอลแน่ๆ มันเป็นจี้ กลมๆ ฉันก็คิดได้แค่ว่าค่อยเอาไปคืนแอลที่โรงเรียนก็แล้วกัน พร้อมเก็บจี้อันนั้นไว้ในกระเป๋า

เอ้ยบ้าจริง นี่9โมงกว่าแล้ว จะไปโรงเรียนหรือจะกลับบ้าน แล้วดูเสื้อฉันเปื้อนไปด้วยเลือดแบบนี้ถ้าเดินเข้าไปในโรงเรียนโดนข้อหาฆ่าคนมาแหย ฉันพรึมพรัมคนเดียว โอเคงั้นวันนี้โดดแล้วกัน ถึงมันจะเป็นเปิดเทอมวันแรกก็เถอะ ฉันพูดแล้วชะเง้อหาก๊อกน้ำ เพราะตัวของฉันคุ้งไปด้วยคาวเลือดของอีตาแอลนั่น ฉันก็เช็ดเลือดออกพอที่มันจางจนไม่รู้ว่านี่้มันคือเลือดแล้วล่ะ แล้วทีนี้ฉันจะไปไหนกลับบ้านก็คงโดนด่าแน่ๆ ฉันนั่งแขว่งขาไปมาอยู่บนสะพาน แล้วจู่ๆก็มีคนเรียกชื่อฉันขึ้น "พิ้น" เสืยงเรียกนี้มันใกล้ฉันมาก ฉันหันไปตามเสียง

"อ้าว แอล ไม่เจ็บแล้วหรอ"ฉันก็ทักตามภาษาคนที่รู้ว่าเขาโดนอะไรมา 

"ฮืม"เขาตอบฉันสั้นๆ "ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้มันอันตรายรู้ไหม

"แอลถามฉัน โอ้ยฉันแทบจะลงไปดิ้น หัวใจของฉันฉันเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว เขาเป็นห่วงฉันหรอ  "ทำไม เกี่ยวอะไรกับนาย"ฉันก็แกล้งพูดไม่สนใจเขา

"เปล่า... ไม่ไปเรียนหรอ "เขาถามฉัน

"นายยังจะให้ฉันไปโรงเรียนอีกหรอ นี่ดูเสื้อฉันก่อนเต็มไปด้วยคราบเลือด "ฉับบ่นใส่หน้าเขาพร้อมทั้งจับเสื้อขึ้นมาให้เขาดูคราบเลือดจางๆ

"นั้นสินะ... ยังไงก็ขอบคุณมากนะ "เขาขอบคุณฉันอีกรอบ

"ฮื้ม "ฉันตอบเขาแล้วทำหน้านิ่ง

"งั้นไหนๆเธอก็ไม่ไปโรงเรียนแล้ว ไปกินไอติมกันไหม ฉันเลี้ยงเอง ถือเป็นค่าตอบแทนเรื่องวันนี้"เขาเสนอฉัน 

"เอ่อ... ก็ได้นะ เกิดมาไม่เคยมีผู้ชายชวนกินไอติมเลย มีโอกาสแล้ว ไปดิ ฮ่าๆ"ฉันไม่ได้ตอบแบบนี้หรอกฉันแค่คิดในใจ  แต่สิ่งที่ฉันตอบคือ

“เหย ไม่เป็นไรนา แค่นี้เอง ฉันก็ช่วยหมาแมวมาหลายตัว ช่วยนายอีกตัว เอ้ย อีกคนจะเป็นไรไป”

ฉันตอบเขาไปพร้อมหัวเราะ ฉันพยายามทำตัวแกร่งๆ ให้ดูไม่ใช่ผู้หญิงแบบอ่อนแอแต่ ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงอีกครั้ง

“ไม่กิน งั้นไปนะ”เขาตอบฉันสั้นๆได้ใจความ ด้วยความที่ฉันอยากอยู่กับเขาให้นานกว่านี้ ฉันก็ต้อง

“เอ่อออ..ไหนบอกเลี้ยง ก็ไปดิ  ไม่รู้จะมีโอกาสให้นายเลี้ยงอีกเมื่อไหร่”ฉันเอ่ยขึ้นพรางลุกขึ้น

เราสองคนเดินไปกินไอติมกันที่ร้านเล็กๆห่างจากโรงเรียนไม่มากนัก ดีที่พวกเรามีแจ๊กเก็ตไว้ใส่คลุมทับชุดนักเรียน วันนี้ถึงฉันไม่ได้ไปโรงเรียนวันแรกของม.5แต่ฉันมีความสุขมากๆ ไม่คิดเลยว่าฉันจะได้ใกล้ชิดแล้วคุยกับเขาแบบนี้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มันไม่ได้เป็นแบบนี้เลย

หลังจากนั้นเขาก็ขอตัวกลับบ้านก่อน ทิ้งฉันไว้ที่ร้านไอติมคนเดียว จนถึงตอนเย็นฉันก็เดินกลับบ้านทำตัวปกติเหมือนคนมาโรงเรียนวันแรก