หยีกับเพชร

      “ฮือๆ ลูกหยี แม่ไม่น่าปล่อยให้หนูมาเลย” ศศิธรกอดร่างไร้ลมหายใจของลูกสาวด้วยหัวใจแหลกสลาย เมื่อคืนลูกไม่โทรมาเธอกับภวพลร้อนใจเป็นอย่างมากจนต้องไปตามให้คำแก้วมาดูแล้วก็ได้รู้ว่าลูกสาวเพียงคนเดียวจากไปแล้ว

        “จะอยู่ที่ไหนลูกก็จากไปได้ทั้งนั้นแหละคุณอย่าคิดแบบนั้น อย่างน้อยเราก็ได้ทำให้ลูกมีความสุขก่อนตายนะคุณก็รู้ว่าลูกหยีดีใจแค่ไหนที่ได้มาเรียนที่นี่” ภวพลพยายามข่มกลั้นน้ำตาเอาไว้หรือจริงๆ มันจุกเจ็บอยู่ข้างในจนน้ำตาไหลออกมาไม่ได้เขาก็ไม่รู้ มันเร็วเกินไปลูกหยียังอายุไม่ถึงยี่สิบเลยด้วยซ้ำก็ต้องจากโลกนี้ไปแล้วมันไม่มีสัญญาณบ่งบอกอะไรสักนิดเพราะลูกก็ดูปกติดีทุกอย่างยาก็กินตรงเวลาเสมอแล้วทำไมมันเป็นแบบนี้ทำไมคนบนฟ้าต้องพรากหัวใจของเขากับศศิธรไปด้วย

        “ฮือๆ ลูกจะเจ็บจะทรมานแค่ไหนคุณ”

        “หนูไม่ทรมานเลยจ้ะแม่ ไม่ต้องร้องแล้วนะคะ” ลูกหยีนั่งอยู่ข้างๆ มารดา เธอพยายามจะจับมือแม่จะกอดแม่พูดคุยกับแม่แต่ก็ไม่มีใครเห็นเธอเลยสักคน พ่อ แม่ น้าแก้วมองผ่านเธอไปเหมือนเธอไม่มีตัวตน

        “ฮือๆๆ ลูกหยี” ศศิธรกอดร่างลูกสาวแล้วร้องไห้จนเป็นลม

        “ไม่ร้องนะคะแม่เดี๋ยวแม่จะไม่สบายไปอีกคน” ลูกหยีไปนั่งบนเตียงของตัวเองที่ตอนนี้มารดานอนอยู่ พ่อโทรติดต่อเรื่องนำส่งร่างของเธอกลับกรุงเทพส่วนน้าแก้วก็กำลังโทรไปสอบถามเกี่ยวกับเรื่องฌาปนกิจ

        “นี่เราตายแล้วจริงๆ หรอ คนตายเป็นแบบนี้เหมือนกันทุกคนไหม” ลูกหยีนั่งมองพ่อที่คุยโทรศัพท์ด้วยเสียงเรียบนิ่งแต่สีหน้าแสนทุกข์ทรมานด้วยความไม่เข้าใจเธอไม่เคยสนใจเรื่องชีวิตหลังความตายมาก่อน เคยแต่ได้ยินผ่านหูว่าคนตายจะกลายเป็นวิญญาณแล้วก็จะถึงเวลาแตกดับในที่สุดแล้วเธอจะแตกดับเมื่อไหร่แล้วเธอจะต้องติดอยู่ในโลกนี้ด้วยร่างที่ไร้ตัวตนไม่มีใครมองเห็นไปอีกนานแค่ไหนไปผุดไปเกิดนี่มันทำกันยังไงมหาลัยมีสอนไหมแบบตำราเรียน “ไปสู่ที่ชอบ 101”

        “ขอโทษนะพลที่ดูหลานไม่ดี” เมื่อคุยธุระเสร็จคำแก้วก็ไปนั่งสะอึกสะอื้นที่โซฟา หลานเธอเพิ่งจะเป็นสาวเต็มตัวยังไม่ได้ใช้ชีวิตให้คุ้มค่าก็มาด่วนจากไปซะแล้ว

        “ไม่ใช่ความผิดใครเลยค่ะเลิกโทษตัวเองกันซะทีหนูมีเวลาบนโลกแค่นี้ทุกคนเข้าใจไหมคะ” ลูกหยีอับจนหนทางจะอธิบายพ่อ แม่ น้าแก้วไม่มีใครผิดทั้งนั้นถ้าจะผิดก็ผิดที่เธอดันเกิดมาอ่อนแอแบบนี้

        “ปกติผีต้องกลัวแสงสว่างไม่ใช่หรอ” ลูกหยีเพิ่งรู้สึกว่ากำลังนั่งมองร่างของตัวเองที่มีแสงแดดส่องเข้ามารำไร มันไม่เหมือนที่เธอคิดหรือดูในหนังเลยสักนิดเท่าที่เคยเห็นคนตายก็ต้องไปนรกที่มีไฟร้อนๆ หรือไม่ก็สวรรค์ที่มีก้อนเมฆปุยขาวๆ แล้วทำไมเธอมาติดอยู่บนโลกไม่ไปไหนสักที่

        “กลับก็ได้นะแก้วถ้าไม่สบายใจ” เย็นย่ำแล้วก็เพิ่งจะติดต่อทุกอย่างเรียบร้อย พรุ่งนี้รถตู้จะมารับร่างของลูกหยีกลับกรุงเทพมันจึงไม่มีทางเลือกอะไรนอกจากนอนพักที่นี่เธอกับภวพลไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วเพราะนี่คือลูกต่อให้ตายไปแล้วยังไงลูกหยีก็ยังเป็นลูกของเธอ

        “นอนด้วยกันนี่แหละเผื่อลูกหยีจะมาหา” คำแก้วรักลูกหยีไม่ต่างจากลูกแท้ๆ เธอไม่กลัวหรอกที่ต้องนอนกับร่างไร้วิญญาณของหลาน

        “ฝันดีนะลูก” ศศิธรจูบหน้าผากลูกสาวแล้วน้ำตาก็ไหลรินลูกเหมือนแค่หลับสนิทต่างกันแค่ลูกไม่หายใจแล้วเท่านั้นเอง จากเช้าจนค่ำลูกหยีทำได้แค่มองทั้งสามคนแล้วก็ร้องไห้น่าแปลกที่เธอมีน้ำตาเธอเหมือนคนปกติทุกอย่างแต่ที่ไม่ปกติคือเธอตายแล้ว

        เช้าวันรุ่งขึ้นรถตู้ของโรงพยาบาลก็มารับร่างของเธอไปลูกหยีนั่งไปบนรถด้วยมันบรรยายไม่ถูกจริงๆ ว่าสิ่งที่เธอเห็นมันแปลกประหลาดขนาดไหนเธอมองดูทั้งสามคนนั่งเศร้าโศกร้องไห้สลับกับมองร่างของตัวเองที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง จากเชียงใหม่ถึงกรุงเทพทั้งสามคนไม่ได้แวะกินอะไรกันเลยสักนิดมีก็แค่หยุดพักรถเพื่อให้คนขับได้ยืดเส้นยืดสายและเธอก็รู้แล้วว่าร่างบนเตียงกับร่างตอนนี้ต่างกันยังไง

เธอไม่หิวตั้งแต่ตายวิญญาณออกจากร่างหรือจะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่เธอไม่รู้สึกอยากกินอะไรเลยกระหายน้ำสักนิดยังไม่มีซึ่งปกติเธอจะจิบน้ำแทบจะตลอดวัน ลูกหยีผิดหวังมากที่พ่อกับแม่พามาที่วัดแทนที่จะกลับบ้านแต่เธอลืมไปเลยว่าตัวเองตายแล้วคนตายต้องไปนอนในโลงไม่ใช่ที่บ้าน

        “แล้วพอโดนเผาเราจะร้อนรึเปล่า” ลูกหยีมองร่างตัวเองที่กำลังถูกบรรจุลงในโลงขนาดพอดีตัวด้วยความรู้สึกสยองหน่อยๆ เข้ามาในเขตวัดแล้วทำไมไม่เห็นเจอวิญาณหรือร่างแบบเธอเลยสักคนมีก็แต่หมาวัดที่เห่าใส่เธอ

        “กลับบ้านกันเถอะคุณ” ภวพลประคองภรรยาแต่เธอก็ขัดขืน ศศิธรอยากอยู่กับลูกอยากนอนกับลูกที่นี่

        “กลับบ้านนะคะแม่” ลูกหยีกระซิบเบาๆ ใส่หูมารดา ศศิธรขนลุกชันไปทั้งตัวกับสิ่งที่ได้ยิน

        “จ้ะลูก” ศศิธรลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามสามีไป ภวพลไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดไปรึเปล่าเมื่อกี้ภรรยาของเขาพูดว่าอะไรนะ

        สองสามีภรรยามาถึงบ้านอันเงียบสงบแล้วก็ร้องห่มร้องไห้อีกครั้งไม่มีอีกแล้ววันที่ลูกหยีจะกลับบ้านมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา ลูกจะไม่ได้มานอนหนุนตักมาอ้อนให้ได้ยิ้มได้หัวเราะอีกแล้ว

        “ฮือๆ ลูกหยี” ศศิธรซบหน้าร้องไห้กับอกสามีด้วยหัวใจที่แสนปวดร้าว

        “เข้าบ้านกันเถอะค่ะ” และครั้งนี้ทั้งศศิธรและภวพลก็มองหน้ากันด้วยความตกใจ ภวพลไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ เลยที่จะแยกว่าเสียงเมื่อกี้คือเสียงใคร

        “ถ้าหนูอยู่หนูมาหาแม่นะลูก” ศศิธรกระซิบเบาๆ แล้วปิดไฟหัวเตียง ลูกหยีคิดทบทวนทุกอย่างแล้วก็เข้าใจว่าพ่อกับแม่จะได้ยินเสียงเธอเฉพาะตอนที่อยู่กันสองคนเท่านั้นตอนที่น้าแก้วอยู่เธอพูดยังไงแต่ท่านทั้งสองก็ไม่ได้ยิน

        “เอาว่ะ มันต้องมีครั้งแรก” ลูกหยีพยายามนึกว่าการเข้าฝันมันทำยังไง เธอต้องเข้าไปในหัวแม่รึเปล่าหรือเธอต้องเข้าไปสิงร่างแม่

        “แม่จ๋า” ความพยายามจะสิงร่างแม่ตัดไปเพราะเธอกลัวจะออกมาไม่ได้และแม่ก็จะลำบากเธอจึงตัดสินใจยืนอยู่ปลายเตียงแล้วเรียกแม่เบาๆ

        “ลูกหยี” ศศิธรลืมตาขึ้นมาก็พบกับลูกสาว

        “หนูไม่ได้ทรมานจ้ะหนูเจ็บหัวใจแล้วก็หยุดหายใจไปเฉยๆ แม่ไม่ต้องร้องไห้ไม่ต้องโทษตัวเองนะ”

        “ลูกหยี ฮือๆ”

        “อยู่กันสองคนดูแลกันดีๆ นะคะ หนูมีเวลาบนโลกแค่นี้พ่อกับแม่ไม่ต้องเศร้านะ”

        “หยี ลูกหยีของพ่อ” ภวพลไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองแต่นั่นคือลูกสาวของเขาจริงๆ

        “หนูรักพ่อกับแม่นะคะ”

        “แม่ก็รักหนูลูก”

        “พ่อรักลูกที่สุด”

        ลูกหยีค่อยๆ พาร่างทะลุผ่านประตูไปเทคนิคนี้เธอเพิ่งค้นพบเมื่อช่วงหัวค่ำและมันยอดมากเธอสามารถทะลุผ่านกำแพงหรือประตูได้สบายบรื๋อโดยไม่ต้องใช้มือเปิดปิดให้เมื่อย