kiss hostilities จุมพิตสงคราม

9.2

เขียนโดย หนูหวาน

วันที่ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 เวลา 18.44 น.

4 ตอน

2 วิจารณ์

5,003 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 21.16 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) หาทางออก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“จ๊อกๆ”

เสียงท้องร้องของใครบางคนทำให้ฉันตื่น

“ขอโทษทีครับ”

น้องบอกขอโทษฉัน จริงด้วยสิเรายังไม่ได้กินอะไรตั่งแต่เที่ยงละเนี้ย ฉันหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู ๑๕.๕๖ นาทีแล้ว จะหาอาหารได้จากที่ไหนละเนี้ย อากาศก็เริ่มหนาวๆแล้วด้วย ฉันลุกออกไปตรงประตูแล้วค่อยๆแง้มเปิดดูทีละนิด ทหารเดินไปมามากมาย แบบนี้ฉันออกไปไม่ได้แน่ ฉันปิดประตูแล้วเดินมาที่น้อง จะว่าไปฉันเองก็ไม่เคยถามชื่อน้องเลยนะเนี้ย อยากถามจังแต่ไม่กล้า

“เอ่ออ..ชื่อ”

ฉันอ้ำอึ้ง

“เบสครับ”

น้องตอบทันทีที่คำถามยังไม่จบแต่ดูเหมือนคำตอบจะดังไป มีเสียงเท้าค่อยๆก้าวเข้ามาทางประตู ค่อยๆใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และมาหยุดอยู่หน้าประตู

“แก๊กๆ”

เสียงเหมือนเขากำลังเปิดประตู ตอนนี้โลกเหมือนหยุดนิ่งฉันไม่กล้าขยับไปไหน

“ปี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ”

เสียงนกหวีดดังขึ้นทำให้เสียงเท้าดังขึ้นอีกครั้งและค่อยๆเบาลงจนหายไป

“คงเรียกรวมพล”

ฉันเอ่ยแล้วค่อยๆไปพยุงตัวน้องอีกครั้ง ฉันพาน้องเดินมาตรงหลังประตู

“อยู่ตรงนี้นะ”

ฉันค่อยๆแง้มประตูดูอีกครั้ง ตอนนี้ไม่มีใครอยู่พวกเขาไปไหนกันนะ ฉันค่อยๆเดินไปหน้าอาคารฉันเห็นทหารเดินไปทางเดียวกันคือทางไปโรงอาหาร ฉันค่อยๆเดินตามไปทีละนิด

“นั่นใคร”

ภาษาญี่ปุ่นที่ทำให้ฉันหลบทันที ฉันรีบเดินกลับมาที่ห้องพยาบาล ที่นี่น่าจะมีอะไรให้พออยู่รอดบ้างสิ

“ตรงนี้ตรงนี้”

เสียงทหารดังขึ้นฉันรีบวิ่งไปหลบใต้เตียงทันที

“แต๊กๆ”

เสียงเท้าเดินไปรอบๆห้อง ใจฉันเต้นรัว ถ้าโดนจับได้นั้นแย่แน่

“ไม่มีอะไรนิ”

เสียงทหารที่เข้ามาสำรวจดังขึ้นทำให้เสียงจากทหารด้านหน้าประตูพูดขึ้นมา

“ก็เห็นเด็กผู้หญิงวิ่งมาตรงนี้นิ”

“นายตาฝาดแล้ว”

สิ้นสุดประโยคเสียงเท้าก็ดังขึ้นและค่อยๆจางหายไป ฉันค่อยๆออกมาด้านนอกเพื่อหาสิ่งของจำเป็น ฉันค้นหาของที่สามารถพอจะกินได้แต่กลับไม่มีอะไร จริงสิห้องธุรการน่าจะมีขนมปังอยู่บ้างเพราะอาจารย์ใหญ่ชอบดื่มกาแฟเลขาน่าจะเก็บขนมปังไว้บ้างพอคิดได้อย่างนั้นฉันก็รีบวิ่งไปอาคาร๑ทันที โดยที่พยายามระวังพวกทหารด้วย จนมาถึงห้องธุรการที่อยู่ชั้น๑พอดี ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไป จริงอย่างที่บอกฉันเจอขนมปังและแยมสตอเบอรี่ ฉันค่อยๆหยิบออกมาจากตู้แล้วค่อยๆเดินออกมาจากห้อง ขนมแค่นี้คงพออยู่ได้สัก๓-๔วัน ฉันวิ่งๆหลบๆมาจนถึงห้องใต้บันไดอาคาร๒

ฉันเปิดประตูเข้าไปและมองหาน้อง แต่กลับไม่เจอ แย่ละสิอย่าบอกนะถูกจับไปแล้ว จู่ๆก็มีมือมาแตะที่ไหล่ฉันฉันตกใจจนจะร้องออกไปแต่กลับมีมือมาปิดไว้

”ใจเย็นๆครับนี่ผมเอง”

น้องค่อยๆเอามือที่ปิดปากฉันออกเราทั้งสองกลับเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้ง ฉันหันไปปิดประตูและวางของในมือลง

“ไปทำอะไรมาข้างนอกมันอันตรายนะ”

ฉันบอกน้อง

“ผมไปเอามีด ผ้าห่ม แล้วก็กระดาษมาครับ”

น้องตอบฉันแล้วค่อยๆวางของทีละชิ้นตามลำดับ

“จะเอาของพวกนี้มาทำไม”

ฉันถาม

“มีดเอามาป้องกันไงครับ ผ้าห่มก็เอามานอน ส่วนกระดาษเรามาเขียนแผนออกไปกัน ผมเอาปากกามาด้วยนะครับ”

น้องตอบ เสียงน้องฉันสังเกตว่ามันจะค่อยๆอ่อยลงเรื่อยๆ

“ไหวไหม”