Strong girl

ตอนที่2

ในเวลาเช้าตรู่ของวันเสาร์ สาวม.6ผิวหมองแดดพาร่างกายยาว170กว่ากับเสื้อยืดเปื่อยๆมาเดินตลาด

ในขณะที่กำลังรอเงินทอนหน้าร้านเต้าหู้เธอก็หยิบปาท่องโก๋มากิน
“เต้าหู้ทรงเครื่องไม่ใส่น้ำตาลสองถุงครับ”
เสียงหนึ่งดังมาจากข้างๆ

เป็นเสียงที่เธอคุ้นหู เธอจึงหันไปดู เจ้าของเสียงคือชายหนุ่มตัวสูงในชุดเสื้อวอร์มกางเกงขาสั้น คนที่ทำให้ใจของเธอเต้นแรง ในจังหวะนั้น ชายหนุ่มก็หันมาพอดี

เอ่อ…
ร่วง…
ขนมที่เธอคาบอยู่ถึงกับร่วงลงพื้น จังหวะของหัวใจก็เริ่มผิดปกติ
“ครูสวัสดีค่ะ”
เด็กสาวยกมือไหว้  รีบรับเงินทอนแล้ววิ่งหนีไปทันที ทิ้งไว้เพียงตะกร้าและของที่ยายใช้มาซื้อ

ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอจึงกลับมาเอา
“แหะๆ”เธอหัวเราะแห้งๆให้ครูหนุ่ม แล้วก็หายไปอีกรอบ

...น่าอายโว้ย!!!!....

ครูที่ยืนมองตามหลังยิ้มออกมากับการทำตัวแปลกๆของเธอปนขำ
“มันก็บ้าๆบอๆอย่างนั้นแหละครู”
ลุงเจ้าของร้านเต้าหู้บอกพลางยื่นเต้าหู้ให้ครูหนุ่ม
.
.
.

“เจ้!เอาหมูสามชั้น 2 กิโล”
“เอาหมูสามชั้นหรอ?”เจ้ร้านหมูถามย้ำ
“...”<ไม่ได้ฟัง
สักพักต่อมาเธอก็ได้สินค้าจ่ายเงินเสร็จสรรพแล้วรีบกลับบ้าน
.
.
.
พอกลับมาบ้าน
งานต่อไปเป็นการปัดกวาดเช็ดถูร้าน เด็กสาวทำงานช่วยยายโดยไม่บ่นสักคำ เมื่อทำทุกอย่างจวนเสร็จยายก็ใช้เอาถุงขยะไปทิ้ง ถุงขยะใบใหญ่ถูกหิ้วเดินไปทางถังขยะ เด็กสาวหย่อนถุงขยะลงทิ้งแล้วมองดูพื้นรอบๆที่มีขยะกระจายเกลื่อน เธอจึงเดินกลับไปบ้าน แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมไม้กวาด ไม่นานที่ทิ้งขยะก็สะอาดขึ้น เด็กสาวผู้แข็งแกร่งยิ้มใช้หลังมือปาดเหงื่อ

แล้วเสียงชวนโมโหก็ดังขึ้น

“โห!!!เป็นคนดีจังป้า”

นั่นคือเสียงของเด็กหนุ่มข้างบ้านของเธอที่ปั่นจักรยานผ่าน

“แกว่าอะไรนะไอ้หมาน!”
“คนเลวล้อชื่อพ่อคนอื่น”
“...”

โลกสวยเหลือเกินพ่อคุณ<คิดในใจ

“วันนี้ไปซ้อมวงโยมั๊ย”
“It’s not your business!”
“เสียใจกูฟังไม่รู้เรื่องเว้ยฮ่าๆๆๆๆ”

เป็นผู้ชายที่นอกจากหน้าดีและกีฬาก็ไม่มีห่าอะไรเลย<คิดในใจ

“แล้วเจอกันนะป้า” พูดไม่ทันจบเด็กหนุ่มก็รีบปั่นจักรยานหนีทันที
“แก!” วิ่งเอาไม้กวาดไล่
“ไอ้หมีมาช่วยยายทำงานมาอย่าไปไล่ตีลูกเขา!!” ยายตะโกนออกมาจากร้าน
เด็กสาวจึงจำต้องหยุดการฆาตรกรรมไว้เพียงเท่านั้นแล้วกลับเข้าร้านไปช่วยยายต่อ

“เอ็งซื้อหมูอะไรมา?”
ยายถามหลานสาว
“หมูบดไงยาย”
“บดบ้านเอ็งมันเป็นชั้นๆแบบนี้เหรอ!”
“อู้ย!!มาได้ไง”
“หัวสมองก็ดีทำไมถึงป้ำๆเป๋อๆอย่างนี้เรียนหนักเหรอ?!”

รู้สึกเหมือนโดนด่า…

“โธ่..ยาย ใช้หมูสามชั้นไม่ได้เหรอ?”
“โจ้กบ้านไหนเขาใส่หมูสามชั้น?เอ็งนี่เกิดมาในร้านโจ้กชื่อดังแท้ๆไม่ได้เลือดยายเลย”
“หนูผิดไปแล้วจ้า”
“เฮ้อ...ไปซื้อมาใหม่เลยไป”
“จ้ะ!”
“ซื้อถั่วเหลืองมาด้วยจะทำข้าวต้มมัดให้กิน”
“ข้าวต้มมัดหมูหรอยาย!?”<ทำเสียงตื่นเต้น
“ก็เออสิวะไปเร็วๆตลาดจะวายเสียก่อน”
“รับทราบ>0<”
แล้วหลานสาวแสนห้าวของยายก็รีบไปตลาดอีกรอบ
“อะไรของมันโดนด่ายังยิ้มอีก หรือมันจะเรียนหนักไปจริงๆ?”

ผู้เป็นยายบ่นตามหลัง พอยายหันหลังจะไปเตรียมของเสียงมอเตอร์ไซค์ที่เพิ่งขี่ออกไปก็กลับมา

“อะไรอีกล่ะเอ็ง?”ยายถามหลานสาว
“แหะ! หนูลืมกระเป๋าตังค์”

ณ สนามฟุตบอลโรงเรียน
แดดร้อนระอุในช่วงบ่ายแผดเผาร่างของเหล่านักเรียนวงโยที่กำลังซ้อมเดินขบวนกลางสนามฟุตบอลอันกว้างใหญ่
“เปิดปลายเท้าเยอะๆ!”เสียงครูที่ยืนดูอยู่บนสแตนด์ตะโกนบอก
“เบลล์อย่าตก! เดินให้ตรงจังหวะ!”
นี่คือวันซ้อมวันสุดท้ายก่อนงานเปิดการแข่งขันกีฬาเยาวชนในวันพรุ่งนี้ซึ่งวงเราได้รับเชิญให้ไปเดินนำขบวนและบรรเลงเพลงเปิดพิธี


อ้าก !เหงื่อเข้าตา
โคตรแสบ…

ร่างสูงใหญ่แบกเครื่องดนตรีไว้บนบ่า เป่าและกดตัวโน๊ตตามเพลง สองขายาวก้าวตามจังหวะในตำแหน่งแถวสุดท้ายจึงทำให้ง่ายต่อการมองเห็นด้วยบุคลิกของเธอ

ในขณะที่นักดนตรีพากันตากแดดร้อน นักกีฬาฟุตบอลก็ยืดเหยียดกล้ามเนื้ออยู่ข้างสนามใต้ร่มไม้ ครูก้องขวัญใจนางเอกของเราเดินมาคุมการวอร์มของนักกีฬา สายตาก็มองไปที่ขบวนวงโยที่เดินผ่านแล้วยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเด็กแปลกๆที่เจอเมื่อเช้าคือนักเรียนวงโยแถวสุดท้าย

แหมะ!
หยดน้ำหล่นลงมาจากฟากฟ้าถูกแขนครูหนุ่มหนึ่งหยดตามด้วยอีกหลายๆหยดในเวลาไม่กี่วิต่อมา และฝนก็เริ่มเทลงมาอย่างแรง

ซ่าาาาาา

“เข้าร่มเร็ว!”
ทั้งนักกีฬาและนักดนตรีต่างก็กรูเข้าไปหลบใต้อาคารเรียนในสภาพเปียกชุ่ม

“ให้วู้ดวินเข้าห้องก่อน เครื่องบราสเช็ดเครื่องรอข้างนอก”

(วู้ดวิน คือเครื่องเป่าลมไม้ เครื่องจะถูกน้ำไม่ได้ ส่วนบราสคือเครื่องเป่าทองเหลือง เครื่องถูกน้ำได้ ปล.อยากรู้เพิ่มเติมไปที่กูเกิลนะจ้ะ)

เพราะขนาดห้องที่แคบ เด็กสาวจึงต้องนั่งเช็ดเครื่องอยู่นอกห้องพร้อมกับเพื่อนร่วมวงคนอื่นๆ เธอลอบมองไปอีกฟากของอาคารที่พวกนักกีฬาพากันขนของเข้ามาเหมือนกัน สายตากวาดหาคนหนึ่งแต่ดันไปสบตาเข้ากับอีกคนที่เดินหอบกรวยเข้ามาในร่มในสภาพเปียกปอน เด็กหนุ่มจากอีกฟากจึงเบ้ปากยักคิ้วใส่ เธอจึงหันกลับมาเช็ดเครื่องต่อ แล้วแบกเครื่องเข้าห้องไป

ฮัดชิ้ว.!!
อา…
เป็นหวัดแน่เลย
รู้สึกคันๆในคอแบบนี้ใช่แน่ๆ
เด็กสาวนั่งซักถุงเท้าอยู่บนดาดฟ้า เสียงจามทำให้หนุ่มข้างบ้านโผล่มาทักทาย
“แฮ่!”
“!!!”
“อุ้ยๆตกใจหรอป้า”
“กวนส้นตีน”
“ไม่สบายหรอ ได้ยินเสียงจาม?”
“คิดว่าน่าจะ”
“โอ้..ว่าแล้วทำไมฝนตก”
“อุตส่าห์ซึ้งนึกว่าเป็นห่วง”
“แหม่...ต้องการความห่วงใยจากพี่เหรอจ้ะ”
“...”
“โถ่...นอกจากป้าจะถึกแล้วยังขี้โมโหอีกนะเนี่ย”
“ฉันไม่มีเวลามาเถียงกับแกไอ้หมาน”
เปิดน้ำล้างถุงเท้า..
“ทำไมชอบเรียกชื่อพ่อกูจังวะ!”
“”
“ไม่ตลก”
“แหม่....ซีเรียสเนอะ”
“อยากข้ามไปตีแกจริงๆ”
“กูผู้หญิงนะ!?”
“หื้ย!!แกน่ะไม่นับ”
“อ่าว!?หมายความว่าไงนะ?พูดอีกทีดิ๊”
“ขอโทษครับ”
“ฉันจะไปนอนละ พรุ่งนี้โชคดีนะ”
เธอกล่าวลาและอวยพรให้เพื่อนพลางยกตะกร้าถุงเท้าไปตาก
“เจอกันพรุ่งนี้”
เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นแล้วเดินกลับเข้าไปในประตูอย่างอารมณ์ดี