The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               แม่มีธุระอะไรด่วนน่ะถึงได้เรียกให้กลับหอพักเร็วขนาดนี้นะ ฉันที่นั่งบนรถไฟมองวิวไปเรื่อยๆ นั่งหลับบ้างเราเดินทางกลับมาถึงที่หอพัก ก็เดินกลับไปที่ห้องตัวเองเปิดประตูนี้ไม่ใช่ห้องฉันมันน่ารักเกินไป ฉันปิดประตูแล้วอ่านชื่อที่ประตูชื่อก็ชื่อฉันแม่น่ะแม่ทำอะไรกับห้องหนู.......... ฉันเดินลงไปหาแม่ เจอแม่กำลังวัดตัวพี่ฮาเอลอยู่

  "ไงลูกฝึกกับปู่เป็นยังไงบ้าง" แม่หันมาถามตอนกำลังวัดตัวพี่ฮาเอล

  "พี่ฮาเอลยังไม่ได้บอกอะไรสินะ เดียวก่อนแม่ แม่ทำอะไรกับห้องหนู

  "เพิ่มความน่ารักเข้าไปนิดหน่อยเองลูก" แม่หันมายิ้ม

  "แล้วเรียกพวกหนูให้รีบกลับมา มีอะไรรึป่าวแม่

  "ก็ไม่มีอะไรนี้ อีก10วันโรงเรียนจะเปิดเทิมแม่แค่จะให้ฮาเอลเค้าอ่านหนังสือจำให้ก้อนเจ้าเรียน

  "เอ๊ะเข้าเรียนหลอค่ะแม่

  "ใช่นี้กำลังวันตัวไปซื้อชุดนักเรียน" แม่ที่กำลังจดสัตส่วน

  "แล้วเรื่องตำราเรียนล่ะค่ะแม่

  "พี่สาวลูกเป็นผู้พิทักษ์ ตั่งแต่อายุ9ขวบด้วยความจำอัจฉริยะอายุน้อยที่สุดเท่าที่เคยมีมา" แม่ยิ้มออกเจ้าเล่ห์

  "งี้นี้เอง แม่ถ้าพี่ฮาเอลใส่ชุดนักเรียนคงน่ารักน่า

  "นี้ท่านแม่ มิซาเนะอย่ามองแบบนั้นสิ" พี่ฮาเอลมีสีหน้ากังวลทันทีที่เห็นรอยยิ้มของฉันกับแม่

             10วันผ่านไป

      ว้าวพี่สาวฉันน่ารักจังเลย ฉันเดินวนดูรอบตัวพี่ฮาเอลที่มีท่าทางที่เขิลอายเพราะกระโปรงที่มันสั่น แต่น่ารักเกินไปแล้ว(0.0) ผมยาวสีน้ำแข็งกับชุดนักเรียนนี้มันเข้ากันเกินไปแล้ว

  "นี้มิซาเนะ ใส่กระโปรงสั่นแบบนี้ทุกวันเลยหลอ" พี่ฮาเอลที่พยายามดึงกระโปรงลง

  "ป่าวของพี่ฮาเอลสั่นกว่าปกติ

  "โอน่ารักดีนิฮาเอล" คาสึเมะที่เพิ่งเปิดประตูทักมา

      ฉันลากพี่ฮาเอลไปโรงเรียนทันที พี่เค้าแทบไม่กล้าวิ่งเลยคาสึเมะที่เดินมาด้วยหัวเราะตลอดทางเลย พอมาถึงโรงเรียนฉันก็พาพี่ฮาเอลไปห้องพักครู

  "ไปก่อนนะพี่ฮาเอล สู้ๆน่ะค่ะ

  "จะไปแล้วหลอมิซาเนะ

       ฉันกลับมานั่งยิ้มคนด้วยที่ห้องเรียนจนเพื่อนในห้องคิดว่าฉันบ้า พี่ฮาเอลจะเป็ยังไงบ้างน้า คงเนื้อหอมน่าดูทั่งสวยน่ารักขนาดนั้นคงเนื้อหอมน่าดู ผู้ชายคงตามจีบกันยกห้องแน่

      พักเที่ยง 

         ฉันนั่งกินข้าวเที่ยงกับคาสึเมะอยู่ที่ห้องเรียนพี่ฮาเอลก็วิ่งมาหลบที่หลังฉัน พร้อมกับพวกผู้ชายที่ตามมาประมาณสี่ห้าคน

  "มิซาเนะช่วยพี่ด้วย" พี่ฮาเอลที่หนีมาหลบที่หลังฉัน

  "เนื้อหอมอย่างที่คิดจริงๆด้วย" ฉันพูดล่ะหัวเราะ

  "มิซาเนะอย่าแกล้งฮาเอลแบบนั้นสิ" คาสึเมะพูดจบลุกไปตาขวางใส่พวกผู้ชายกระเจิงหนีไปหมดเลย

  "ขอบใจนะคาสึเมะฉันรบกวนอะไรอีกอย่างพาฉันกลับไปเอาข้าวกล่องที่ห้องหน่อย" แล้วพี่ฮาเอลก็ลากคาสึเมะไป

         แต่พอทั้ง2คนไป พวกเพื่อนทั้งชายและหญิงเข้ามาลุมถามเรื่องพี่ฮาเอล ประเภทคำก็มีว่าพี่ฮาเอลมีแฟนยังสเปกผู้ชายเป็นแบบไหน ทำไมผมพี่ฮเอลสีถึงเป็นแบบนั้น แล้วพี่เค้าดูแลผิวยังไงแล้วอยู่ไหนมา ซักพักพี่ฮาเอลก็กลับมา พี่เค้านั่งกินข้าวกับพวกเรา แต่พอสังเกตุดูในห้องพวกเพื่อนมีอาการหนาว พอสังเกตุที่มาถึงได้รู้ว่ามันมาจากพี่ฮาเอล

  "พี่ฮาเอลผ่อนคลายหน่อยค่ะ กระแส่เวทย์พี่มันทำให้อากาศในห้องเย็นแล้วน่ะ

  "พี่ใจไม่สงบเลยเพราะกระโปรง โทษทีนะ" พี่ฮาเอลค่อยๆรวบสมาธิ

  "เหอพี่นี้น่าเป็งเจ้าหญิงน้ำแข็งมากกว่าหนูอีกนะ

  "อันที่จริงตอนนี้ฮาเอลก็เป็นเจ้าหญิงแล้วนะ แค่ไม่ได้มีสายเลือดร่วมกันเท่านั้น" คาสึเมะอธิบายขึ้น

      หลังเลิกเรียนฉันเวะพาพี่ฮาเอลซื้อกระโปรงใหม่ แล้วเวะทานไอศรีมนิดหน่อยก่อนกลับหอคาสึเมะนั้นแยกกลับไปก่อน พอกลับมาถึงเจอแม่กับคาสึเมะนั่งหน้าเครียด

  "ลูกทั้ง2คนนั่งลงก่อน" แม่เรียกให้ฉันกับพี่ฮาเอลนั่งลง

  "ทั้ง2คนมีอะไรรึป่าวหน้าเครียดเชียว

  "มิซาเนะเธอจำเมืองที่ฉันให้ไปรอตอน ไปช่วยแม่เธอได้รึป่าว" คาซึเมะเอ่ยถามขึ้น

  "เมืองนั้นน่ะหลอมีอะไรรึป่าว

  "เมืองนั้นชื่อแฟร ตอนนี้มันถูกทำลายแล้วมีคนตายจำนวนมาก" คาสึเมะที่ก้มหน้าตอบ

          ฟังจบฉันลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องตัวเองและแต่งตัวสภาพพร้อมรบและเตรียมอุปกรณ์ ฉันต้องไปถึงแม้จะต้องเสียใจ ขอที่เถอะน่ะเอเรนอจังปลอดภัยทีเถอะ

  "มิซาเนะเธอคิดว่าไปที่นั้นแบ้วจะทำอะไรได้" คาสึเมะเดินตาม

  "ถึงจะทำอะไรไม่ได้ ก็ยังอยากจะไปอยู่ดีนั้นและ" ฉันคุกเข่าลงร้องให้

  "งั้นหลอท่าอยากไปฉันจะพาเธอไป ลอเดียวนะ" คาสึเมะเดินกลับไปแต่งตัวที่ห้อง

        ฉันเดินลงมาชั้นร่างแม่นั่งคุยอะไรบางอย่างกับพี่ฮาเอล ทั้ง2คนหันมามองที่ฉัน

  "จะไปที่แฟรหลอลูก 

  "ค่ะแม่ ถึงจะทำอะไรไม่ได้ก็จะไป พี่ฮาเอลหลังจากกลับมาหนูมีอะไรจะขอน่ะ

        หลังบอกแม่กับพี่ฮาเอลแบบนั้นก็เดินออกมารอคาสึเมะหน้าหอ พอคาสึเมะมาเธอก็เปิดประตูมิติ เราสองคนก้าวเดินเข้าประตู พอก้าวออกประตูก็ยืนอยู่ที่แดนหิมะข้างหน้ามีซากเมืองอยู่ "ที่นี้และเมืองแฟร" คาสึเมะพูดขึ้นมา ฉันปลดเวทย์ที่ตาทำให้เห็นออร่าสีดำเท่าจำนวนมาก ออร่าของคนตายเต็มไปหมดเลย

  "มิซาเนะ ฉันรู้สึกถึงเวทย์อ่อนๆ" แล้วคาสึเมะก็ชี้ทางไป

         ฉันรีบวิ่งไปทางที่คาสึเมะชี้ เจอถ้ำแห่งหนึ่งฉันวิ่งไปที่ถ้ำแล้วชนกับอะไรซักอย่างโอ้ยๆ...เวทย์คุ้มกันระดับ2 ฉันเดิยถอยออกมาแล้วลบล้าง ฉันเดินเข้าถ้ำอย่างระมัดระวัง ฟิว....ฟิว....ฟิว ไอซ์ชูด เวทย์ระดับ1 ที่ใช้หวังผลได้

  "นั้นไครที่บุกรุกเข้ามา" เสียงตะโกนเล็กๆของเด็กคนนึงดังออกมา

  "ก่อนจะถามคนอื่แสดงตัวมาก่อนดีกว่า

  "นั้นใช่พี่มิซาเนะรึป่าวค่ะ" ร่างเด็กคนนึงเดินออกมาจากความมืดนั้นเอเรนอจัง

        ฉันเดินตามเอเรนอจังไปเจอผู้รอดชีวิตของหมูบ้าน ทำให้รู้ว่าที่มีคนรอดมาเพราะผู้อาวุธโซของหมู่บ้านเตือนมา ถึงได้มีคนแต่ก็มีคนตายมากมายรวมถึงพ่อแม่ของเอเรนอจังด้วย ซักพักคาสึเมะก็ตามมา "ฝีมือพวกซีกเกอร์ แต่มีผู้ใช้เวทย์มาด้วยแน่นอน" คาสึเมะเล่าสิ่งที่ไปสำรวจมาให้ฟัง

  "เอเรนอจัง จะไปอยู่กับฉันเอาไหม

  "เออ....อยู่ดีมาถามหนูแบบนี้ แล้วถ้าหนูไปแล้วไครจะปกป้องคนที่นี้ล่ะค่ะ" เอเรนอจังทำสีหน้ากังวล

  "เรื่องเมืองกับผู้คนพี่สัญญาว่าจะจัดการเอง ในฐานะองค์หญิงของเขตแดนน้ำแข็งนิรันดร์

  "แล้วหนูจะไปอยู่กับพี่ในฐานะอะไรล่ะค่ะ" ดูเหมือนว่าเธอมีเรื่องกังวลใจ

  "ในเมื่อมีพี่สาวต่างสายเลือดแล้วมีลูกซักคนคงไม่เป็นไรมั่ง

  "ลูกแต่พี่อายุมากกว่าหนูไม่เท่าไหร่เองน่ะ

  "พี่รู้ว่าเอเรนอไม่อยากไปจากที่แต่เมื่อไหร่เมืองนี้ซ้อมเสร็จอยากกระมาพี่ก็จะไม่ว่า เอายังไปไง

             ไปเถอะเอรเนอ

        เสียงของคนในหมู่บ้านบอกให้เอเรนอจังมากับฉันเธอพยักหน้า ฉันหันไปบอกคาสึเมะให้เปิดประตูมิติ ไปเมืองหลวงส่วนตัวฉันก็เปิดประตูกลับหอพัก

             ติดตอนต่อไป