The Red Eye Blood ดวงตาแดงเลือด

               เช้าต่อมาฉันก็ออกไปโรงเรียนตามปกติ แต่ที่แปลกวันนี้คือคาสึเมะไม่มาเกาะแกะเหมือนทุกวัน เธอไปไหนนะแต่ไม่เป็นอะไรเดียวก็เจอเธอที่โรงเรียน แต่ทว่าไปถึงโรงเรียนก็ยังไม่เจอคาสึเมะ อาจารย์บอกว่าเธอมีธุระทางครอบครัว

   "มิซาเนะๆ 

   "อะไรค่ะ! คุณยามิ

   "เรียกยามิก็พอ คาสึเมะไปไหน

   "ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เห็นแต่เช้าแล้ว

   "ไปไหนนะฉันมีเรื่องจะถามคาสึเมะซะหน่อย

   "งั้นเดียวตอนเย็นก็เจอ แล้วค่อยถาม

       จนเลิกเรียนจนกลับบ้านก็ยังไม่เจอคาสึเมะ ผ่านอาหารเย็นก็ยังไม่กลับ ฉันอาบน้ำแล้วลากเก้าอี้โยกไปหน้าบ้านกะรอเจอกับคาสึเมะ พอเปิดประตูก็เจอเธอยืนมองพระจันทร์อยู่เหมือนคืนนั้น

  "กลับมานานรึยังคาสึเมะ

  "ซักพักนึงละล่ะ

  "แล้วไปไหนมา

  "ฉันไปเครียธุระมานะ มีอะไรรึป่าวมิซาเนะ

  "ไม่บอกไม่เป็นไร ไปกินข้าวเดียวฉันอุ่นอาหารให้

      ฉันอุ่นอาหารแล้วเอามาให้คาสึเมะกิน ฉันแยกเดินกลับขึ้นมานอนจนเช้าต่อมาก็เหมือนเดิมคาสึเมะหายไปวันแล้ววันเล่าผ่านไป แต่ข่าวการถูกทำร้ายของนักเรียนหญิงม.ต้นก็ลดลงจนหายไปแต่ในทุกครั้งทุกวันเธอจะกลับมาที่เดิมเวลาเดิมๆ  และยืนมองท้องฟ้ายามราตรีและในวันนี้ก็เหมือนเดิมที่ฉันมาเจอเธอที่ยืนมองท้องฟ้าอยู่

  "คาสึเมะฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ

  "รองถามมาสิ มิซาเนะ

  "ทำไมเธอชอบมายืนตรงนี้ตอนกลางคืนบ่อยๆ

  "มารออะไรบางอย่างรู้แค่ว่าจะมาถึงในช่วงเวลานนี้

  "ฉันมีอะไรจะให้

  "อะไรหลอ

        ตอนนั้นก็รีบลากเก้าอี้โยกตัวใหม่ออกมาให้เธอทันที คาสึเมะเธอมองมาที่ฉันแล้วยิ้มแววตาของเธอดูดีใจมาก แล้วเธอก็บอก "ขอบใจนะ" ฉันยิ้มรับแล้วเดินกลับเข้ามาในบ้าน

  "มิซาเนะจัง เก้าอี้ตัวนั้นที่แท้ก็ซื้อมาคาสึเมะจังนี้เองหลอ

  "อย่าแซวกันสิค่ะคุณมาโฮะ

  "แหม่ก็ตั่งแต่อยู่ด้วยกันมา ก็ยังไม่เห็นเธอซื้อของให้ไครเลย

  "ก็ไม่รู้สิค่ะ ฉันแค่รู้สึกว่าอยากให้

        ตัวฉันมิซาเนะคนนี้ รู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่คาสึเมะยิ้มให้ รู้สึกเป็นห่วงทุกครั้งที่เธอฉันลังเลในความรู้สึกของตัวเอง พวกเราใช่ชีวิตร่วมกันผ่านไปในแต่ละวันจนถึงปิดเทอมหน้าร้อนในที่สุดฉันก็เข้าใจความรู้สึกซักทีว่าฉันได้รักคาสึเมะเข้าแล้ว ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอมักจะอยู่ใกล้ฉันตลอดและค่อยช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา อาจจะเป็นเพราะสัญญาก็ได้สินะ ช่วงนี้ปิดเทอมมีคนอยู่หอพักแค่ 3 คนฉันตัดสินใจเดินไปหาเธอที่ห้อง

           ก๊อกๆๆ

  "คาสึเมะอยู่รึป่าว

  "อยู่เข้ามาสิ มิซาเนะ

  "เธอทำอะไรอยู่

  "ไม่ได้ทำอะไร มีอะไรรึป่าว

  "คาสึเมะ มีคนที่ชอบรึป่าว

  "ไม่มีหลอก ผู้หญิงแบบฉันจะมีไครมมจีบ แทมถึงผู้ชายมาก็ไม่เอาหลอกขยะแขยงน่ะ

  "งั้นหลอท่าเป็นผู้หญิงคงได้สินะ

  "ทำไมล่ะ มีอะไรรึป่าวพูดมาตรงๆ

  "เออท่าจะบอก ฉันชอบเธอละคาสึเมะ

  "คิดดีแล้วหลอที่พูดคำนั้นออกมา

      ตอนนั้นอยูดีดีคาสึเมะก็กระโดนมากดฉันลงกับที่นอน "เธอจะทำอะไรคาสึเมะ" ฉันถามเธอออกไป "มิซาเนะ ฉันนไม่เคยปัตติเศษคนที่มาสารภาพรักกับฉันแต่ท่าฉันมีเจ้าของแล้วก็อีกเรื่อง" แล้วเธอก็ปะกบปากเธอลงที่ปากฉัน แล้วเธอก็ลุกออกไป

  "คาสึเมะ แล้วคำตอบละว่าเธอคิดยังไง

  "คำตอบฉันให้เธอไปแล้วมิซาเนะ ขอโทษนะที่ทำไปเมื่อ ที่เหลือก็อยู่ที่ใจเธอแล้ส

      ตอนนั้นเธอลุกจะเดินออกนอกห้อง ฉันลุกไปกอดเอวเธอไว้ "เธอน่าจะรู้คำตอบแล้วนะคาสึเมะ"  หลังจากนี้เราทั้ง2คน จะเป็นยังไงกันต่อไปนะความระกนี้จะดำเดินต่อไปนังไงนะ